ต่อจากเมื่อวาน
2 ซามูเอล 5:17-21,1 พงศาวดาร 14:8-17
การที่กษัตริย์เมืองไทระ คือท่านฮีราม ได้ส่งไม้ และช่างก่อสร้างมาช่วยสร้างวังให้ท่านดาวิดนั้น เป็นการแสดงว่า ยอมรับท่านดาวิดเป็นราชาแห่งอิสราเอลแล้วจริง ๆ เป็นการแสดงออกถึงมิตรไมตรีที่จะมีต่อกัน แม้กระทั่งท่านซาอูลยังไม่เคยมีใครมายอมรับความเป็นราชาเช่นนี้เลย
ถึงกระนั้น ก็ไม่ใช่ว่าจะมีแต่มิตร
ศัตรูเก่า คือพวกฟีลิสเตีย พอได้ข่าวว่า อิสราเอลมีราชาดาวิดเป็นผู้ใหญ่ยิ่งสูงสุดในแผ่นดิน ก็อดรนทนไม่ได้เลย รีบพากันยกทัพขึ้นมาเพื่อจะสังหารราชาดาวิดนี้เสีย
“เคยเป็นหัวหน้าโจรอยู่กับเรา แล้วทำไมกลายมาเป็นราชาได้?”
แต่เมื่อพวกเขาขึ้นมา ราชาดาวิดก็ย้ายไปที่กำบังเข้มแข็ง ฟีลิสเตียได้ขยายแนวรบออกทางหุบเขาเรฟาอิมทางตะวันตกของเยรูซาเล็ม (แผ่นที่แค่ประมาณ)
แต่ในครั้งนั้นราชาดาวิดไม่ได้วางแผนรบด้วยตัวเอง กลับทูลถามพระเจ้าว่า
“ควรที่ข้าทาสของพระเจ้ายิ่งใหญ่จะไปรบกับคนฟีลิสเตียหรือไม่? พระองค์จะทรงมอบเขาไว้ให้ข้าทาสของพระองค์หรือไมพระเจ้าข้า? ”
และพระเจ้าทรงตอบทันทีว่า ”จงไปเถิด เพราะว่า เราจะมอบคนฟีลิสเตียไว้ในมือเจ้าแน่นอน”
ราชาดาวิดจึงยกทัพไปยังบาอัลเปราซิม สู้รบกับฟีลิสเตียด้วยใจกล้าหาญยิ่งนัก เพราะท่านดาวิดรู้อยู่ว่า พระเจ้าจะทรงให้ชนะ ไม่มีพลาดแน่
“ดูซิ พระเจ้าทรงช่วยเราทะลวงข้าศึกเหมือนน้ำกำลังมหาศาลที่พุ่งเข้าใส่ข้าศึกเลย มหัศจรรย์จริง!” ท่านดาวิดกล่าวกับคนใกล้ชิด
ความน่ากลัว ความรวดเร็วของการรบพุ่ง
ทำให้ทหารฟีลิสเตียตัดสินใจรีบหนีไปทันที และทิ้งรูปเคารพไว้มากมาย
ราชาดาวิดก็สั่งให้คนของท่านขนรูปเหล่านั้นมา เผาทิ้งจนหมด
อ่านต่อพรุ่งนี้