ดาเนียล 6:19-22
ทั้งคืน เป็นคืนที่พระราชาดาริอัสกระวนกระวายที่สุดในชีวิตของพระองค์
ทรงคิดแล้วคิดอีกว่า … ทำไมนะ ทำไมเราจึงเสียรู้คนชั่วเหล่านั้นได้?
ยังดี…พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ที่รู้ว่า พระเจ้าที่ดาเนียลเชื่อถือ
ทรงเป็นพระเจ้าเที่ยงแท้
คืนนั้น พระองค์ก็อธิษฐานต่อพระเจ้าของดาเนียลไม่หยุด…
และในที่สุด….
พอฟ้าสาง… พระราชาก็ทรงลุกขึ้นออกจากห้องของพระองค์
และรีบไปยังถ้ำสิงโต เหล่ามหาดเล็กทั้งหลายต่างพากันตกใจว่า
เหตุใดพระราชาจึงทรงกระวนกระวายยิ่งนัก
ขณะที่พระองค์ดำเนินมาใกล้ถ้ำนั้น
พระองค์ทรงร้องออกมาด้วยความทุกข์พระทัยยิ่งนัก
ทรงปลดปล่อยความรู้สึกในพระทัยออกมา “อาาาาาาาา…..”
ทรงร้องว่า
“โอดาเนียล ผู้รับใช้ของพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์
พระเจ้าที่เจ้าปรนนิบัติเสมอมานั้น ทรงช่วยให้เจ้าพ้นจากปากสิงห์หรือไม่?”
แล้วพระราชาก็ต้องตกตะลึง.!!… เพราะทรงได้ยินเสียงตอบจากถ้ำว่า
“ขอพระราชาจงทรงพระเจริญ! พระเจ้าของข้าพระบาท
ได้ส่งทูตสวรรค์ลงมาปิดปากสิงห์ไว้พะยะค่ะ
มันไม่ได้ทำอันตรายข้าพระบาทแม้แต่น้อย
เพราะข้าพระบาทไร้ตำหนิต่อพระพักตร์พระองค์
และต่อฝ่าพระบาทด้วย
ข้าแต่พระราชา ข้าพระบาทไม่ได้ทำผิดพะยะค่ะ”