2 พงศาวดาร 20:20-24
เช้าตรู่วันต่อมา พวกเขาตื่นเต้นกันมาก ลุกขึ้นตั้งแต่ยังไม่ฟ้าสาง ตั้งแถวทหารเพื่อ เดินทางไปยังถิ่นกันดารเทโคอาอย่างพร้อมเพรียงกัน ใจของพวกเขาเต้นกันโครมครามเพราะอยากจะเห็นจริง ๆ ว่า พระเจ้าจะทรงทำอย่างไรกับศึกครั้งนี้
ก่อนที่จะออกเดินทาง ราชาเยโฮชาฟัทได้ตรัสกับพวกเขา
“ชาวยูดาห์และชาวนครเยรูซาเล็มทั้งปวง โปรดฟังข้าพเจ้า… ขอให้ท่านเชื่อองค์พระเจ้าของท่าน และท่านจะมั่นคง จงเชื่อในคำกล่าวของผู้กล่าวคำของพระเจ้า และท่านจะสำเร็จในการรบวันนี้”
ราชาเยโฮชาฟัทมิได้ทรงให้เขาวางใจในตัวพระองค์ แต่ทรงกำชับให้ทุกคนวางใจพระเจ้า และจากการที่ได้ทรงปรึกษากับประชาชนของพระองค์ พระองค์ได้ทรงแตกต่างให้มีคนที่จะร้องเพลงถวายสรรเสริญพระเจ้าโดยสวมเสื้อที่บริสุทธิ์ พวกเขาไม่ได้อยู่ตรงกลางแถว แต่..จะต้องเป็นผู้ที่นำแถวออกไป!! พวกเขาต้องเป็นคนที่กล้าหาญมาก…
ใช่ซิ พวกเขากล้าหาญเพราะวางใจในพระเจ้า เขาร้องว่า
“จงถวายคำขอบคุณแด่พระเจ้า เพราะว่า ความรักมั่นคงของพระองค์นั้นดำรงอยู่นิรันดร์”
มหัศจรรย์มากจริง ๆ เพราะว่า เมื่อเขาตั้งต้นร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้า พระเจ้าก็ทรงจัดกองพลซุ่มของพระองค์เองต่อสู้กับคนอัมโมน คนโอมอับและคนจากภูเขาเสอีร์ น่าจะเป็นกองทัพทูตสวรรค์ เพราะไม่ได้มีคนของราชาเยโฮชาฟัทเข้าไปร่วมด้วยเลย !!
แล้วใครจะมาสู้กองทัพของพระเจ้าได้ ศัตรูที่เข้ามาบุกยูดาห์ก็ต้องแตกพ่ายไม่เป็นท่า สิ่งที่ประหลาดคือ คนโมอับกับอัมโมนได้ฆ่าฟันคนเสอีร์ เมื่อจัดการเสร็จ ก็กลับมาฆ่าฟันกันเองอีก นี่มันอะไรกัน??
ดังนั้น เมื่อคนยูดาห์พากันขึ้นไปยังเนินสูง มองลงมาเห็นสิ่งที่น่ากลัว สยอง จริง ๆ
นกแร้ง บินว่อนกันเต็มไปทั่วท้องฟ้า และยังมีอีกมากมายที่รอดูอยู่บนต้นไม้…. มันกำลังพร้อมที่จะฉีกซากศพเหล่านี้เป็นอาหารโอชะ
และข้างล่างก็มีแต่ศพ เลือดนองพื้นดิน ไม่มีใครสักคนรอดชีวิตจากการสู้รบครั้งนี้เลย