1 พงศาวดาร 29:1-9
ราชาดาวิดทรงหันมาตรัสกับประชาชน
“ท่านพี่น้องชาวอิสราเอลทั้งหลาย ซาโลมอน ลูกชายของเราซึ่งพระเจ้าทรงเลือกไว้ ยังเป็นเด็กหนุ่ม ไม่มีความชำนาญ การงานนี้ก็ใหญ่มาก เพราะพระวิหารนี้ไม่ใช่สำหรับคน แต่สำหรับพระเจ้า
เราจึงได้เตรียมทุกอย่างสุดความสามารถของเรา ทั้งทองคำ เงิน ทองเหลือง เหล็ก ไม้ อัญมณี และหิน เพื่อให้เขาได้ทำงานสะดวกขึ้น”
ประชาชนทั้งหลายต่างพยักหน้า พวกเขาเห็นความตั้งใจจริงของพระราชา และพวกเขาเห็นเป็นพยานว่า พระราชาได้ทรงทำงานหนักเพียงใดเพื่อเตรียมวัสดุต่าง ๆ พร้อมสำหรับการสร้างพระวิหาร
แต่สิ่งที่พวกเขาคาดไม่ถึง คือสิ่งที่พระราชาตรัสต่อไป
“และเราก็ขอถวายสิ่งที่เรามีส่วนตัวนั้น แด่พระเจ้าเพื่อร่วมในการสร้างพระวิหารนี้
เป็นทองคำจากเมืองโอฟีร์ 100 ตัน ( 3,000 ตะลันท์)
เงินถลุงแล้ว 240 ตัน (7,000 ตะลันท์) เพื่อนำไปบุผนังอาคารพระวิหาร
ทองคำและเงินเหล่านี้ยังจะนำไปทำเครื่องใช้ในพระวิหารด้วย ”
This file is licensed under the Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported license.
“โอ้โห!!” เสียงดังขึ้นมาจากประชาชน
“ขอพระราชาจงทรงพระเจริญ!” พวกเขาต่างปลื้มใจที่พระราชาไม่ได้หวงทรัพย์สมบัติมากมายนี้ไว้สำหรับพระองค์เองหรือราชวงศ์
“และตอนนี้มีใครบ้าง ที่จะถวายของและถวายตัวแด่พระเจ้าในวันนี้?” ราชาดาวิดทรงถามพวกเขา
การที่พระราชาทรงถวายของก่อน ทำให้ทุกคนก็เต็มใจถวายเช่นกัน
ทั้งหัวหน้าเผ่า เจ้านาย ทหาร ข้าราชการทั้งปวง ได้ร่วมกันถวายเป็น
ทองคำ 170 ตัน (5,000 ตะลันท์) และยังมีมารวมอีก 84 ตัน ( 10,000 ดาริค)
เงิน 345 ตัน (10,000 ตะลันท์)
ทองเหลือง 610 ตัน (18,000 ตะลันท์)
เหล็ก 3,450 ตัน (100,000 ตะลันท์)!!
นอกจากนั้นยังมีคนถวายอัญมณีต่าง ๆ ไว้ในคลังพระวิหาร
ประชาชนทุกคนต่างมีความสุขในการถวายครั้งนี้ เขาถวายด้วยความเต็มใจ และจริงใจ
คนที่มีความสุขปลาบปลื้มที่สุดเห็นจะเป็นราชาดาวิดนี่เอง