2 พงศาวดาร 13:8-12
ขณะที่กองทัพทั้งสองฝ่ายจะเริ่มรบกัน ราชาอาบียาห์ก็ทรงตะโกนท่ามกลางทหารจำนวนมากมาย ทรงกล่าวว่า เยโรโบอัมเป็นคนที่กบฎต่อราชาซาโลมอน
ทรงกล่าวต่อไปว่า
“แล้วตอนนี้ ท่านคิดต่อต้านอาณาจักรของพระเจ้าที่ ลูกหลานของราชาดาวิดปกครอง
พวกท่านเชื่อว่า พวกท่านมีทหารมากมาย และยังมีวัวทองคำเป็นพระ
ท่านขับไล่ปุโรหิตและเลวีออกไป แล้วยังแต่งตั้งปุโรหิตของตนเองขึ้นมา
คนไหนเอาโคหนุ่มและแกะผู้ 7 ตัวมาชำระตัวก็กลายเป็นปุโรหิตไปได้ แต่… พวกนี้ไม่ได้เป็นปุโรหิตของพระเจ้าองค์เที่ยงแท้”
คำที่ราชาอาบียาห์ตรัสนั้น…. ทหารทุกคนได้ยิน
ราชาอาบียาห์ทรงกล่าวถึงการที่ราชาเรโหโบอัมละทิ้งพระเจ้า และไปกราบไหว้รูปเคารพ
“สำหรับพวกเราชาวยูดาห์ทางใต้นี้
เราไม่ได้ละทิ้งพระเจ้าอย่างท่าน
ปุโรหิตของเราก็เป็นลูกหลานของท่านอาโรน มีเลวีทำหน้าที่ของพวกเขาในพระวิหารอย่างถูกต้อง
คนเหล่านี้ถวายเครื่องเผาบูชาทุกเช้า ทุกเย็น และถวายเครื่องหอม ดูแลทุกสิ่งทุกอย่างตามที่พระเจ้าทรงสั่งไว้
พวกเรารักษาพระบัญญัติของพระเจ้า
ท่านได้ยินไหม?
แต่พวกท่านกลับละทิ้งพระองค์”
ทำไมราชาอาบียาห์จึงเน้นย้ำสิ่งเหล่านี้นัก? ทำไมราชาอาบียาห์จึงไม่ทำสงครามทันทีเลย
เพราะราชาอาบียาห์ทรงต้องการที่จะเตือนสติราชาเยโรโบอัมเสียก่อน
“ขอให้ท่านรู้ว่า พระเจ้าทรงอยู่กับเรา และพระองค์ทรงนำหน้าเรา
ปุโรหิตของพระเจ้าพร้อมที่จะเป่าแตรศึกเพื่อทำสงครามกับพวกท่าน
อย่าต่อสู้กับพระเจ้าเลย
พระเจ้าทรงเป็นพระเจ้าแห่งบรรพบุรุษของพวกท่าน
ท่านรู้ไหมว่า ท่านสู้พระองค์ไม่ชนะหรอก”