ดาเนียล 1:8-10
อย่างที่บอกแล้วว่า ราชาเนบูคัดเนสซาร์ ได้ให้ชายหนุ่มที่จะเข้ารับราชการ
ได้รับประทานอาหารจากโต๊ะเสวยทุกวัน
แถมยังมีเหล้าองุ่นให้ด้วย
เป็นการปรนเปรอที่คนรับคาดไม่ถึงว่า จะส่งผลอะไรให้บ้าง
แน่นอน นานๆ เข้า พวกเขาไม่ต้องนึกถึงพระเจ้าแล้วว่า พระองค์เป็นผู้ประทานอาหาร น้ำ
นานๆ เข้า พวกเขาหลายคนจะกลายเป็นคิดว่า อาหารมาจากพระราชาต่างหาก
และหลายคนก็จะติดใจ หลงโต๊ะอาหารแสนวิเศษเหล่านี้
แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะอยากกินอาหารจากโต๊ะเสวย
ดาเนียลกับเพื่อนของเขา ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ยอมให้ตัวเองเป็นมลทิน
เพราะอาหารเสวยและเหล้าองุ่นเหล่านั้น
จะทำอย่างไรดี? …ต้องคุย …ต้องเจรจา….
เขาจึงเข้ามาคุยกับท่านอัชเปนัช หัวหน้ากรมวัง
“ท่านขอรับ พวกเราจะขอว่า เราไม่รับประทานอาหารของพระราชา
เพราะอาหารเหล่านั้น เป็นอาหารต้องห้ามสำหรับพวกเราขอรับ
เราไม่ควรดื่มเหล้าองุ่นมาก ๆ แบบนั้น ทุกวัน
เนื้อสัตว์บางอย่างเราไม่กินอยู่แล้วขอรับ”
“อืม… ข้าเข้าใจนะ และข้าก็เห็นใจเจ้า แต่ว่า หากเจ้าซูบผอมกว่าคนอื่น
และพระราชาเห็นเข้า ข้าคงหัวขาดแน่นอน”
ดาเนียลเห็นแล้วว่า หัวหน้ากรมวังนั้น มีใจเอนเอียงอยากช่วยเขา
แต่เขาก็กลัวพระราชาลงโทษถ้าดาเนียลและเพื่อน ๆ ดูไม่ดี
เขาจึงคิดว่า จะต้องให้ท่านอัชเปนัสได้เห็นข้อพิสูจน์….
มันคืออะไรหรือ?…..