ดาเนียล 2: 1-5
อยู่มา ในปีที่สองของรัชกาลเนบูคัดเนสซาร์
พระราชาทรงฝัน และเป็นฝันที่ทำให้เกิดความกังวลอย่างมาก
หลังจากความฝันนั้น พระองค์ทรงนอนไม่หลับเลย
ลองคิดดู หากพระราชานอนไม่หลับ
ทั้งวังคงอยู่ไม่เป็นสุข ……
สำหรับสมัยของราชาเนบูคัดเนสซาร์ ความฝันเป็นเรื่องสำคัญ
เพราะว่า มันคือการบอกล่วงหน้า มันเหมือนข่าวสารอย่างหนึ่ง
ดังนั้น สิ่งที่เนบูคัดเนสซาร์ได้เห็นในความฝัน
จึงไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลย
ที่หนักไปยิ่งกว่านั้น พระราชาเองทรงเป็นทุกข์มาก
สิ่งที่พระราชาทรงทำคือ ทรงเรียกเหล่าผู้ทำเวทมนตร์
วิทยาคม พ่อมด และคนเคลเดียเข้ามาเฝ้า
พวกเขามาเข้าเฝ้าพระราชากันพร้อมหน้าพร้อมตา
“ข้าฝันไป ใจข้าเป็นทุกข์มาก ข้าต้องรู้ให้ได้ว่า ฝันนั้นคืออะไร”
ฮ้า พวกเขามาเพื่อจะทูลพระราชาว่า พระองค์ทรงฝันอะไรบ้าง…..
พระราชาทรงฝันอะไรบ้าง? ใครจะรู้ได้?
โหรชาวเคลเดียคนหนึ่งทูลว่า
“ขอองค์พระราชาทรงพระเจริญเป็นนิตย์
โปรดบอกเหล่าผู้รับใช้ของพระองค์ว่า
ทรงฝันอะไร แล้วพวกเราจะแปลความฝันทูลต่อพระองค์”
“ข้าพูดแล้ว มันก็ตามนํ้นแหละ
หากพวกเจ้าไม่รู้ว่า เราฝันอะไร
และไม่สามารถแปลฝันนั้น
เจ้าจะถูกฉีกแขนขา
บ้านของพวกเจ้าจะถูกทำลาย …..
ยังไม่ทันจะฟังพระราชาตรัสจนจบ
พวกเขาแทบจะเป็นลมไปเดี๋ยวนั้น!