“ข้าแต่พระราชา สิ่งที่ทรงเห็นคือ รูปปั้นขนาดใหญ่มาก
รูปปั้นนี้มีฤทธิ์ และสุกใส
เป็นรูปที่ยืนอยู่ต่อพระพักตร์ของพระองค์
รูปร่างน่ากลัวยิ่งนัก
ส่วนหัวของรูปปั้น เป็นทองชั้นดี
อกและแขนเป็นเงิน
ส่วนเอวและโคนขาเป็นทองสัมฤทธิ์
ขาเป็นเหล็ก
ส่วนเท้านั้นเป็นเหล็กปนดิน
ขณะที่พระองค์ทรงมองรูปปั้นนั้น
ก็มีหินใหญ่ก้อนหนึ่ง ที่มิได้สกัดออกมาด้วยมือมนุษย์
กลิ้งมาชนขาเหล็กปนดินของรูปปั้นนั้น ทำให้รูปปั้นแตกออกเป็นชิ้นๆ
ทั้งเหล็ก ดิน ทองสัมฤทธิ์ เงินและทอง ต่างก็แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
กลายเป็นเหมือนแกลบจากลานนวดข้าวฤดูร้อน
และลมก็พัดมันกระจัดกระจายออกไป
จนหาร่องรอยของมันไม่พบ
แต่หินก้อนที่มาชนรูปปั้นนั้น กลับกลายเป็นภูเขาใหญ่จนเต็มแผ่นดินโลก