ดาเนียล 6:14-18
เมื่อพระราชาได้ยินคำที่ข้าราชบริพารทั้งหลายกล่าว
พระองค์ก็ทรงเสียพระทัย เรียกได้ว่า พระทัยของพระองค์นั้นตกลงไปเลย
พระองค์ทรงคิดถึงดาเนียล ทำอย่างไรจึงจะช่วยเขาได้
ไม่น่าเลยที่จะทรงเสียรู้ข้าราชบริพารเหล่านี้
พระองค์ทรงคิดแล้วคิดอีก จนกระทั่งเย็นย่ำค่ำมืด
คิดว่า จะช่วยดาเนียลอย่างไรดี
แต่เจ้าพวกที่สมคบคิดกันนั้น ก็รีบมาเฝ้ากษัตริย์ พวกเขาขู่พระองค์
“ข้าแต่พระราชา ขอพระองค์ทรงระลึกว่า ตามกฎของชาวมีเดียและเปอร์เซีย
เมื่อมีประกาศ ราชกฤษฎีกาออกมาแล้ว
…กฎนั้นเป็นถาวร เปลี่ยนไม่ได้พะยะค่ะ”
“ดังนั้น พระราชาจึงต้องออกคำสั่ง ให้นำดาเนียลไปทิ้งไว้ในถ้ำสิงโต
พระราชาตรัสกับดาเนียลว่า
“ขอให้พระเจ้าที่เจ้าปรนนิบัติอยู่เสมอนั้น ได้ทรงช่วยให้เจ้ารอดพ้นเถิด!
มีการนำก้อนหินมาปิดถ้ำสิงห์นั้น
พระราชาจำต้องประทับตราด้วยแหวนของพระองค์
และด้วยตราของเหล่าขุนนาง
เพื่อจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง ไม่มีใครนำดาเนียลออกมา
คืนนั้น พระราชาทรงกลับไปที่วัง ทรงอดอาหาร
ไม่มีความบันเทิงใด ๆ ในเวลาอันแสนทุกข์ทรมาน
พระองค์ทรงนอนไม่หลับทั้งคืน