2 พงศาวดาร 28:7-11
ทหารยูดาห์ถูกฆ่าตายเป็นจำนวนมาก แสนกว่าคน เพื่อน ๆ คิดดูซิว่า แผ่นดินจะโกลาหลขนาดไหน ประชาชนต้องมาช่วยกันฝังศพทหารเหล่านั้น แค่ฝังคนเดียวยังเหน็ดเหนื่อย แต่ครั้งนี้กลับเป็นแสนศพ!
เสียงร่ำไห้ของลูกเมียทหารเหล่านั้น ดังไปทั่ว …..
เด็กชายวัยรุ่นคิดแก้แค้นให้พ่อ ความเจ็บปวดที่พ่อต้องมาตายทำให้พวกเขากลายเป็นคนเก็บกด… ตั้งใจว่า เมื่อโตขึ้นจะต้องทำลายทหารอิสราเอลทางเหนือให้ได้ เด็กมากมายที่ร้องทูลต่อพระเจ้าด้วยน้ำตาว่า ขอพระเจ้าทรงโปรดแก้แค้นให้เขาด้วย ……
นี่เป็นผลของสงคราม!!
แล้วศครี ซึ่งเป็นทหารกล้าของเผ่าเอฟราอิม ก็ได้สังหารโอรสของราชาอาหัส อธิบดีกรมวัง และอุปราชด้วย แต่พระราชารอดชีวิต
จากนั้นคนอิสราเอลก็ได้กวาดคนยูดาห์ไป 200,000 กว่าคน ทั้งชายหญิง เด็ก ผู้ใหญ่
“อย่าทำเป็นอ้อยสร้อย พวกเจ้านะรีบหน่อย ของทั้งหมดที่มีอยู่เอาไปด้วย เงิน ทอง เพชร พลอย พวกข้าจะช่วยเก็บให้ ฮะ ฮ้า!!”
“ท่านจะกวาดเราไปที่ไหนกัน ทำไมไม่ให้เราอยู่บ้านเมืองเรา ท่านอยากได้อะไรก็เอาไปเถิด”
“ไปอยู่กับพวกข้าที่เมืองสะมาเรียดีกว่า… พวกเจ้านะ จะได้รับใช้่ข้าไง… สบายออก ไม่ต้องคิดอะไร วัน ๆ ก็ทำงานให้พวกข้า”
แต่มีผู้กล่าวคำของพระเจ้าท่านหนึ่ง เข้ามาพบผู้บัญชาการทหารอิสราเอล ขณะที่กำลังกวาดต้อนผู้คนไป
“ท่านดูซิ พระเจ้าแห่งบรรพบุรุษของเราทรงกริ้วยูดาห์ และพระองค์ทรงให้พวกเขาอยู่ในกำมือของท่าน ”
“ข้าก็ว่าอย่างนั้นแหละ ครั้งนี้เป็นการสู้รบที่ง่ายเหลือหลาย” แม่ทัพตอบกลับมา พร้อมกับยิ้มกว้าง
“แต่… พวกท่านกลับสังหารพวกเขาอย่างโหดร้าย ท่านไม่ควรทำอย่างนั้น ดูซิ เรื่องราวนี้ไปถึงฟ้าสวรรค์แล้ว “
“หา… พระเจ้าไม่พอพระทัยหรือ?”
“ใช่แล้ว ท่านพยายามกดขี่ทั้งคนยูดาห์ และคนในนครเยรูซาเล็ม ทั้งชายหญิง พยายามจะเอาพวกเขาไปเป็นทาสของท่าน … ท่านไม่คิดหรือว่า บาปของท่านเองก็อยู่ต่อพระพักตร์ของพระเจ้า? “
แม่ทัพเริ่มกระสับกระส่าย
“ขอท่านฟังข้าหน่อย ขอท่านส่งคนเหล่านี้กลับคืนบ้านเมืองของพวกเขา เพราะว่า ตอนนี้ พระเจ้าทรงกริ้วพวกท่านมาก”