1 พงศาวดาร 14
“เจ้าดาวิดเนี่ยนะ?”
“ใช่แล้ว คนที่เคยมาอยู่กับเรา และภักดีกับเรา เดี๋ยวนี้ เป็นกษัตริย์ของอิสราเอล และมีเมืองหลวงที่เยรูซาเล็มขอรับ” กษัตริย์ของฟีลิสเตียทนไม่ได้ที่เห็นเช่นนี้
“เราต้องยกทัพไปตีเมืองนี้ เอาให้อยู่หมัด แบบนี้ทิ้งไว้ไม่ได้ เดี๋ยวมันต้องมาตีเราแน่นอน ตัดไฟเสียต้นลม”
กองทัพฟิลิสเตียจึงขึ้นมาทางเหนือ ตั้งค่ายที่หุบเขาเรฟาอิม และปล้นผู้อยู่อาศัยในแถบนั้น
เมื่อราชาดาวิดได้ข่าว จึงทูลถามพระเจ้าทันที “พระเจ้าข้า ข้าทาสของพระองค์ควรไปสู้กับคนฟีลิสเตียหรือไม่ พระองค์จะทรงมอบพวกเขาไว้ในมือของข้าทาสของพระองค์ไหมพระเจ้าข้า?”
ราชาดาวิดทรงทราบดีว่า สิ่งสำคัญคือ พระเจ้าทรงไปกับพระองค์หรือไม่…
“ไปเถอะ ดาวิด เราจะมอบเขาไว้ในมือของเจ้าแน่” พระเจ้าตรัสตอบ
ดังนั้น ราชาดาวิดจึงจัดกองทัพ ยกไปที่บาอัลเป-ราซิม
ศึกครั้งนั้น ราชาดาวิดชนะขาดลอย ชนะแบบที่พระองค์เองก็ทรงคาดไม่ถึง ตรัสว่า
“พระเจ้าได้ทรงทะลุทะลวงข้าศึกของข้า เหมือนดังก้อนน้ำใหญ่ที่โถมเข้าใส่พวกเขา ขอบคุณพระเจ้ายิ่งนัก มหัศจรรย์จริง ๆ”
คนฟีลิสเตียหนีหัวซุกหัวซุน ทิ้งข้าวของและเทวรูปต่าง ๆ ไว้มากมาย
“พวกเจ้าจงเอาเทวรูปเหล่านี้ไปเผาเสียให้หมด อย่าให้เหลือซาก พวกเจ้าอย่าไปเสียดายมันด้วย!”
แต่… คนฟีลิสเตียยังไม่เข็ด ไม่นานก็กลับมาปล้นในหุบเขาเรฟาอิมแห่งเดิม
“พระเจ้าข้า ข้าทาสของพระองค์ควรไปจัดการกับคนฟีลิสเตียนี้ไหม?”
“เจ้าอย่าตามเขาไป” พระเจ้าตรัสตอบ “จงอ้อมไปโจมตีพวกเขาที่ตรงข้ามกับดงยางสน ฟังให้ดี… ถึงที่นั่น เมื่อเจ้าได้ยินเสียงกองทัพเคลื่อนไหว เจ้าก็จงบุกได้ทันที เพราะตอนนั้น เราจะไปก่อนหน้าเจ้า เพื่อโจมตีกองทัพของศัตรู”
ราชาดาวิดทรงทำทุกอย่างตามที่พระเจ้าทรงบัญชา
จากเมืองกิเบโอน ข้ามไปทางตะวันตก ผ่านหุบเขาเรฟาอิม ไปถึงเมืองเกเซอร์ ดาวิดปราบคนฟีลิสเตียเสียราบคาบ
ชัยชนะครั้งนี้ ทำให้พระนามของราชาดาวิดเป็นที่เลื่องลือในหมู่ประชาชาติต่าง ๆ ทั้งใกล้และไกล