2 พงศาวดาร 24:8-11
ในเมื่อขอให้เหล่าเลวีช่วยออกไปตามหัวเมือง และนำเงินจากการถวายเข้ามาช่วยซ่อมแซมพระวิหารไม่สำเร็จ
ราชาโยอาชก็ไม่ได้ทรงคิดจะเลิกล้มโครงการ
มันต้องใช้เวลา และเงินมากมายกับการซ่อมพระวิหาร นอกจากพระองค์จะทรงถวายเงินเองแล้ว ประชาชนทุกคนก็ควรมีส่วนในงานนี้ เพราะจะทำให้เขาได้ทำหน้าที่ของตน ได้มีโอกาสแบ่งปันเพื่อส่วนรวม
ดังนั้น พระองค์จึงบัญชาให้เขาทำหีบใบใหญ่ วางไว้ข้างนอกประตูพระวิหาร
“เอ๊ะ นั่นอะไร?” เมื่อคนเห็นก็จะถามกันไปมา
“หีบสมบัติแน่เลยนะพ่อ”
“อืมม… น่าจะเป็นอย่างนั้นนะลูก”
พอพวกเขาเดินไปใกล้จึงรู้ว่า เป็นหีบรับเงินถวายของประชาชนตามที่โมเสสได้กำหนดไว้ นานมาแล้ว
“อ้อ… ดีมาก ข้าจะได้ถวายทรัพย์สิ่งของที่ข้ามี ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรในเวลาที่ผ่านมา แล้วดูซิ พระราชาแจ้งว่า จะเอาของถวายเหล่านี้ไปเป็นทุนในการซ่อมพระวิหารด้วย”
“ใช่ เป็นสิ่งดีจริง ๆ ข้าเห็นด้วย”
“ฉันก็เห็นด้วย” ประชาชนทั้งหลายต่างพอใจที่พระราชาทรงทำเช่นนี้ ให้พวกเขามีส่วนในการซ่อมแซมพระวิหาร เขาไม่ได้รู้สึกหวงสิ่งที่มีอยู่เลย
ดังนั้น ทั้งประชาชน ทหาร และข้าราชการ พ่อค้า … ต่างก็มาถวายทั้งเหรียญเงิน ทอง ทั้งเครื่องประดับที่เป็นของมีค่า เป็นทั้งเงินที่เขาต้องถวายเหมือนกับภาษี และเป็นทั้งที่พวกเขาถวายเกินมาอย่างเต็มใจ
กริ่ง กริ้งงงงง เคล้ง…. โป๊งงงง…!!
เสียงของสิ่งที่ใส่เข้ามาในหีบนั้น ดังทั้งวัน
ดังนั้น เมื่อหีบเต็มเมื่อไร เขาก็จะเอาสมบัติที่ได้มา เก็บไว้ในคลัง โดยทำรายการอย่างละเอียด ทำอย่างนี้เป็นเวลานานพอสมควร ในที่สุด ก็ได้ทุนมากพอที่จะซ่อมพระวิหาร
ถามหน่อยนะครับ
ราชาโยอาชทรงโกรธไหมที่เยโฮยาดาไม่สามารถทำให้เลวีทำงานสำเร็จ?
พระองค์ทรงเลิกล้มความคิดหรือไม่?
ถ้าเรามีงานหนึ่งที่ให้เพื่อนช่วยทำ แต่ทำไม่สำเร็จ เราจะทำอย่างไร?