อิสยาห์ 16-2

อิสยาห์ 16:6-13

เราได้ยินเรื่องความเย่อหยิ่งของโมอับ… เขาช่างหยิ่งเสียจริง ๆ  ไม่ว่าจะเป็นความยะโสของเขา  ความอวดตัว  ความทรนงของเขา  เขาโอ้อวดอย่างไร้ค่า สูญเปล่า

ดังนั้น ปล่อยให้ชนโมอับร่ำไห้เพื่อแผ่นดินโมอับ  ให้ทุกคนร้องไห้คร่ำครวญ   เจ็บปวดเป็นที่สุด  เพื่อเค้กลูกเกตของคีร์หะเรเสท(นั่นก็คือ ผู้คนในแผ่นดินนั้น)

ท้องทุ่งแห่งเฮชโบนก็แห้งเหี่ยวไป และเถาองุ่นของสิบมาห์ก็ถูกขุนศึกจากประเทศต่าง ๆ เข้ามาเหยียบย่ำ  ทำลายกิ่งที่เคยแผ่ขยายไปจนถึงยาเซอร์  และแผ่เข้าไปในถิ่นกันดาร  หน่อของมันขยายออกไปผลิผลถึงทะเล

ดังนั้นข้าจึงร้องไห้เหมือนที่ยาเซอร์ร่ำไห้ถึงเถาองุ่นแห่งสิบมาห์

ข้าหลั่งน้ำตาให้เจ้าจนชุ่ม… เจ้าเฮชโบนและเอเลอาเลห์   เพราะว่าเสียงโห่ร้องของเจ้ายามที่ผลไม้ฤดูร้อนออกผล และยามที่เก็บเกี่ยวข้าวนั้นเงียบลงไปเสียแล้ว

ความยินดีและความชื่นชมหายไปจากแผ่นดินที่อุดม  ไม่มีเสียงร้องเพลงในสวนองุ่นอีก  ไม่มีเสียงโห่ร้องอย่างมีความสุข   ไม่มีใครย่ำองุ่นในบ่อองุ่นเลย  เราเป็นผู้หยุดเสียงร้องเหล่านั้น

ดังนั้น ส่วนภายในใจของเราจึงคร่ำครวญราวกับเสียงพิณเพื่อโมอับ ส่วนลึกที่สุดของเรานั้นเสียใจแทนคีร์-หะเรเสท โมอับเหนื่อยเปล่าเมื่อเขาไปยังที่สูง  เมื่อเขาไปยังที่เทวสถานเพื่ออธิษฐานบนบาน เพราะเขาจะไม่ได้รับคำตอบ

นี่เป็นคำของพระเจ้าซึ่งตรัสถึงโมอับในอดีต   แต่บัดนี้ พระเจ้าตรัสว่า “ภายในสามปีที่เหมือนกับช่วงปีของการจ้างแรงงาน   ศักดิ์ศรีอันตระการของโมอับจะถูกเหยียดหยาม  แม้ว่าเขาจะมีประชากรมากมาย  แต่คน เหลือจะมีอยู่น้อยมากและยังอ่อนล้าโรยแรงอีกด้วย ..”