อิสยาห์ 46:1-7
เจ้าบาอัลล้มลง เจ้าเนโบทรุดลง เหล่ารูปเคารพก็อยู่บนหลังสัตว์และล่อ
ต้องหามไป กลายเป็นภาระแสนหนักให้กับเจ้าสัตว์ที่เหนื่อยอ่อน
น่าสงสารสัตว์เหล่านั้นที่ต้องแบกเหล่ารูปเคารพเดินทางยาวนานเหลือเกิน
มันหนักมาก มันเป็นภาระที่ไม่อาจช่วยแบกภาระของใครได้ ตัวของมันเองก็ต้องกลายไปเป็นเชลยเช่นกัน
“ฟังเรานะ ครอบครัวของยาโคบ รวมทั้งทุกคนที่หลงเหลือจากครอบครัวอิสราเอล
เจ้าทั้งหลายเกิดมาได้เพราะเรา
จนกระทั่งเจ้าชราลงไป เราก็ยังเป็นผู้นั้น เมื่อเจ้าผมหงอกแล้วเราก็ยังโอบอุ้มเจ้าอยู่
เราได้สร้างเจ้ามา และเราจะดูแล จะรักษาและช่วยให้รอด”
“แล้วเจ้าจะเทียบ เปรียบเรากับอะไรกันเล่า ไปเปรียบเทียบกับใครที่เหมือนเราได้บ้าง?
คนที่กอบทองคำมากมายออกมาจากกระเป๋า และชั่งบนตาชั่ง แล้วไปจ้างช่างทอง
ให้ทำทองเหล่านั้นออกมาเป็นพระ จากนั้นก็คุกเข่าลงกราบไหว้ทองคำนั้น
เขายกมันขึ้นบ่า และแบกไป
วางไว้ที่ ๆ ต้องการ แล้วมันก็ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่อาจจะเดินออกไปจากที่นั่นได้
หากมีใครสักคนร้องขอมัน มันก็ไม่ตอบหรือไม่ได้ช่วยเขาจากความทุกข์ยากลำบาก