อิสยาห์ 49:14-18
แม้ดูเหมือนว่า พระเจ้าทรงทอดทิ้งคนของพระองค์ เพราะพวกเขาต้องตกไปเป็นเชลย
แต่ความจริงแล้ว พระองค์ไม่เคยลืมเขา ไม่เคยทอดทิ้ง ไม่หยุดที่จะสงสารพวกเขา
แต่ศิโยนกล่าวว่า “ พระเจ้าทรงทอดทิ้งข้าแล้ว พระเจ้าของข้า ทรงลืมข้าเสียแล้ว…”
“แม่คนหนึ่งจะลืมลูกที่เธอให้นมได้หรือ แล้วเธอจะไม่มีความสงสารลูกที่ออกมาจากครรภ์ของเธอหรือ? แม้ว่าแม่บางคนอาจลืมได้ แต่เราจะไม่ลืมเจ้าเลย
ดูเถิด เราได้จารึกชื่อของเจ้าไว้บนฝ่ามือของเรา กำแพงเมืองของเจ้าก็อยู่ต่อหน้าเราเสมอ
พระคำตอนนี้ เป็นพลังของพวกเรา พระเจ้า ทรงจารึกชื่อของคนที่รักพระองค์ไว้ในฝ่าพระหัตถ์ของพระองค์
ปกติในสมัยก่อน ทาสจะมีชื่อของเจ้านายติดไว้ที่มือ แต่นี่กลับกัน เจ้านายกลับติดชื่อของผู้รับใช้ไว้บนพระหัตถ์!
แสดงว่า คนอิสราเอล และพวกเราที่รักวางใจในพระเจ้า จะอยู่ต่อพระพักตร์ของพระองค์ จะอยู่ในความคิดของพระองค์เสมอ
คนที่สร้างเจ้าขึ้นมาก็สร้างขึ้นอย่างรวดเร็ว นครเยรูซาเล็มจะร้างอยู่ไม่นาน
ส่วนคนทำลาย และพยายามให้เจ้าร้างเปล่านั้น ก็ต้องหนีไป
เงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ ดูให้ดี เห็นเขารวมตัวกันและมาหาเจ้า
เรามีชีวิตอยู่ พระเจ้าทรงประกาศ
เจ้าจะได้เอาพวกเขามาเป็นเครื่องประดับ ติดเอาไว้เหมือนอย่างที่เจ้าสาวประดับตัวของเธอ
การสร้างเมืองนั้น จะประกอบด้วยคนมากมายที่เป็นลูกหลานของอิสราเอล …
มันเป็นเมื่อ 60 ปีก่อนหรือเปล่านะ ที่ลูกหลานอิสราเอลจากแผ่นดินไกลโพ้น
กลับมายังดินแดนอิสราเอลอีกครั้งเพื่อสร้างเป็นประเทศขึ้นใหม่ในปี 1948?