อิสยาห์ 51:17-22
โอเยรูซาเล็ม ตื่นขึ้น ปลุกตัวเอง ยืนขึ้นเถิด เจ้าเมาไปแล้วเพราะสิ่งที่พระเจ้าทรงยื่นให้ด้วยพระหัตถ์ของพระองค์เอง ถ้วยแห่งพระพิโรธของพระองค์
เจ้าได้ดื่มจนหยดสุดท้าย เจ้าเดินโซไปเซมา สะเปะสะปะ
ไม่มีใครเลยที่จะพาเจ้าไป แม้จากคนที่เป็นเพื่อน และลูก ๆ ที่เจ้าเกิดพวกเขามา ไม่มีลูกชายคนไหนที่เธอเลี้ยงดู มาจูงมือเธอเลย
อิสราเอลต้องเจอกับพระพิโรธของพระเจ้า พวกเขาต้องตกไปเป็นเชลยโดยไม่มีใครช่่วย แต่พระเจ้าทรงบอกว่า มันจะมีวันจบลง
มีสองอย่างที่เกิดขึ้นกับเจ้า แล้วใครจะปลอบใจเจ้า?
เจ้าถูกทำลายล้าง พินาศ มีทั้งการกันดารอาหาร และดาบสังหาร ใครจะเป็นคนที่ปลอบโยนเจ้า?
สองอย่างคือ พวกเขาถูกทำลายทรัพย์สิน บ้านเรือน เมือง และยังสูญเสียชีวิตคนด้วย
ลูกชายของเจ้าสลบเหมือน พวกเขาล้มลงอยู่หัวถนน
ราวกับละมั่งติดกับตาข่าย
ดื่มความโกรธของพระเจ้าจนล้มลง
ผู้คนไม่สามารถช่วยตัวเองได้ ต่างหมดแรง ล้มลง ไม่อาจสู้กับศัตรูได้
ฉะนั้น จงฟัง เจ้าคนที่กำลังทรมาน เจ้าเมา แต่ไม่ใช่เพราะเหล้าองุ่น ดังนั้น พระเจ้าของเจ้า องค์พระเจ้า พระเจ้าผู้ปกป้องคนของพระองค์ ตรัสว่า
“ดูเถอะ เราได้เอาถ้วยที่ทำให้เจ้าเดินสะเปะสะปะออกไปจากมือของเจ้า เจ้าจะไม่ต้องดื่มจากถ้วยของความโกรธของเราอีกต่อไป และเราจะเอาถ้วยนั้นใส่ในมือของคนที่กดขี่ทรมานเจ้า คนที่ให้เจ้านอนลงติดดิน เพื่อจะได้เดินย่ำบนตัวเจ้าเหมือนเดินบนถนน”
คำสุดท้ายของพระเจ้านี่น่าสนใจจริง ๆ ….. ความรักของพระเจ้าดำรงเป็นนิตย์….