เยเรมีย์ 10:17-25
เหล่าคนที่ถูกล้อมเอาไว้เอ๋ย พวกเจ้าจงรวบรวมข้าวของขึ้นมาจากพื้นดิน
เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนี้ “ดูเถิด เวลานี้เราจะเหวี่ยงผู้คนที่อาศัยในแผ่นดิน
เราจะนำความทุกข์ยากมาให้
พวกเขาจะรู้สึกถึงมันได้อย่างชัดเจน”
วิบัติแก่ข้า เพราะความเจ็บปวดของข้า แผลนั้นสาหัส
แต่ข้ากล่าวว่า “จริงซิ นี่เป็นความทุกข์ใจที่ข้าต้องทนให้ได้”
กระโจมของข้าถูกทำลาย เชือกก็ขาดหมด ลูก ๆ ก็ไปจากข้า
ไม่มีใครอยู่เลย..
ไม่มีใครจะช่วยกางกระโจมออกมาอีก ไม่มีใครช่วยติดม่านให้
เพราะเหล่าผู้เลี้ยงก็โง่บัดซับ และไม่ทูลถามองค์พระผู้เป็นเจ้า
ดังนั้น พวกเขาจึงไม่เจริญรุ่งเรือง
และเหล่าฝูงสัตว์ก็กระจัดกระจายไป
มีเสียงหนึ่ง… ข่าวลือ!! ดูเถิด มันมาแล้ว !
เป็นเสียงอึกทึกสนั่นลั่นมาจากทางเหนือ
มันมาเพื่อทำให้หัวเมืองยูดาห์ร้างเปล่า
ให้เป็นที่อยู่อาศัยของหมาป่า
ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้ารู้ว่า
หนทางของมนุษย์นั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขาเอง
ไม่ใช่ตัวเขา ที่จะนำหนทางชีวิตของตนเอง
ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงแก้ไข ตีสอนข้าทาสด้วยความยุติธรรม
ไม่ใช่ด้วยพระพิโรธของพระองค์
มิฉะนั้นแล้วชีวิตของข้าจะสูญเปล่าไป
ขอทรงเทพระพิโรธไปยังประชาชาติที่ไม่รู้จักพระองค์
เทลงบนประชาชาติที่ไม่ได้ออกพระนามของพระองค์
เพราะพวกเขาได้เขมือบยาโคบ เขาเผาผลาญยาโคบ
ทำให้ที่อาศัยของยาโคบร้างเปล่า…..