27 ตุลาคม 2013
เยเรมีย์ 31:15-20
ดังนั้น องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า
“ได้ยินเสียงร้องจากบ้านรามาห์ เป็นเสียงคร่ำครวญ ร้องไห้อย่างขื่นขม
ราเชลได้ร้องให้เพราะลูก ๆ ของเธอ
เธอไม่ยอมรับคำปลอบใจเพราะว่า ลูก ๆ สิ้นชีวิตไปหมดแล้ว”
วาดโดย ซัลวาดอร์ ดาลิ 1968
ดังนั้นองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า
“อย่าส่งเสียงร้องไห้คร่ำครวญไป อย่าให้น้ำตาไหลต่อไป
เพราะจะมีรางวัลสำหรับงานที่เจ้าได้ทำ.. องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศ
และพวกเขาจะได้กลับมาจากแผ่นดินของศัตรู
มีความหวังสำหรับอนาคต… องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงประกาศ
ลูกหลานของเจ้าจะได้กลับมายังแผ่นดินของพวกเขา
เราได้ยินเสียงเอฟราอิมร่ำไห้ กล่าวว่า
..พระองค์ได้ทรงตีสอนข้า และข้าก็รับการตีสอนนั้น
เหมือนกับลูกวัวที่ไม่ได้ถูกฝึก
ขอพระองค์ทรงนำข้ากลับมา เพื่อว่าจะได้รับการรื้อฟื้นอีก
เพราะพระองค์ทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของข้า
เพราะหลังจากที่ข้าหันไป ข้าก็กลับใจ
และเมื่อข้าได้รับการสอน ข้าก็ทุบตีขาตัวเอง
ข้าละอายใจ และขายหน้า เพราะว่าข้าต้องรับความอับอายที่เคยทำเมื่อยังเด็ก
เอฟราอิมเป็นลูกรักของเราใช่ไหม?
เขาเป็นลูกแสนรักของเราใช่ไหม?
แม้ว่าเราจะพูดต่อต้านเขาเท่าไร เราก็ยังจำเขาได้มากเท่านั้น
ใจของเราจึงห่วงหาเขา
ดังนั้น ใจของเราปรารถนาเขา และเราจะมีความเมตตาต่อเขาเป็นแน่
องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงประกาศ