ที่พระเจ้าไม่ทรงทำลายเมืองนีนะเวห์…. โยนาห์กลับไม่พอใจอย่างยิ่ง
เขาโกรธ ดังนั้นจึงทูลพระเจ้าว่า “ข้าแต่พระเจ้า ตอนที่ข้าพเจ้ายังอยู่ที่บ้านเกิดนั้น ข้าพเจ้าก็ได้พูดแล้วนี่นา ข้าพเจ้าจึงหนีไปยังเมืองทารชิช
ข้าพเจ้ารู้ว่า พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าผู้เต็มด้วยพระคุณ และทรงเมตตายิ่งนัก พระองค์ทรงโกรธช้า และในพระทัยเต็มด้วยความรักมั่นคง
ดังนั้น บัดนี้ พระเจ้าข้า ขอทรงโปรดเอาชีวิตของข้าพเจ้าไป สำหรับข้าพเจ้าแล้วที่จะตายก็ดีกว่ามีชีวิตอยู่” พระเจ้าตรัสกับเขาว่า “เจ้าทำดีแล้วหรือที่มาโกรธเกรี้ยวอย่างนี้?”
โยนาห์เดินทางออกจากเมืองนีนะเวห์ และนั่งอยู่ทางตะวันออกของเมือง แล้วเขาก็ทำเพิงเล็ก ๆ เพื่อว่าจะได้นั่งหลบแดด เขาจะนั่งตรงนั้นจนกว่าจะเห็นว่า เกิดอะไรขึ้นกับเมือง
แล้วพระเจ้าก็ทรงให้มีต้นพืชเกิดขึ้นมา เลื้อยขึ้นไปบนเพิงเพื่อว่ามันจะได้เป็นที่หลบแดดให้กับเขา จะได้สบายตัว โยนาห์ดีใจมากที่มีต้นไม้เลื้อยนี้ขึ้นมา
จากคำพูดของโยนาห์นั้น แสดงว่า ที่เขาไม่อยากไปเมืองนีนะเวห์เพราะเขาเชื่อว่า พระเจ้าจะไม่ทรงทำลายเมืองนี้แน่ ก็ทรงห่วงใย และส่งเขาไป แน่นอน พระองค์ทรงมีแผนที่จะให้ชาวนีนะเวห์ได้รอดพ้น เขารู้พระทัยของพระเจ้าดีว่า พระองค์ทรงเมตตาขนาดไหน
แถมยังย้ำเหมือนกับเด็กดื้อด้วยว่า ที่หนีไปก็เพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
โยนาห์นี่เป็นคนอย่างไรกัน มีโอกาสทำสิ่งที่ดี ไม่อยากทำ แล้วเมื่อต้องทำ ได้ช่วยเหลือคนมากมาย ก็ยังมาโกรธแล้วอยากตายไปให้พ้น ๆ เสียอีก
แต่เวลานั้นเอง พระเจ้าทรงเห็นว่า เขาจะร้อน จึงทรงส่งต้นไม้มาให้…
จะเกิดอะไรต่อไป…