โยนาห์ 4-1

ที่พระเจ้าไม่ทรงทำลายเมืองนีนะเวห์…. โยนาห์กลับไม่พอใจอย่างยิ่ง
เขาโกรธ   ดังนั้นจึงทูลพระเจ้าว่า “ข้าแต่พระเจ้า  ตอนที่ข้าพเจ้ายังอยู่ที่บ้านเกิดนั้น  ข้าพเจ้าก็ได้พูดแล้วนี่นา  ข้าพเจ้าจึงหนีไปยังเมืองทารชิช

ข้าพเจ้ารู้ว่า พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าผู้เต็มด้วยพระคุณ และทรงเมตตายิ่งนัก  พระองค์ทรงโกรธช้า และในพระทัยเต็มด้วยความรักมั่นคง

ดังนั้น บัดนี้ พระเจ้าข้า  ขอทรงโปรดเอาชีวิตของข้าพเจ้าไป  สำหรับข้าพเจ้าแล้วที่จะตายก็ดีกว่ามีชีวิตอยู่”  พระเจ้าตรัสกับเขาว่า  “เจ้าทำดีแล้วหรือที่มาโกรธเกรี้ยวอย่างนี้?”

โยนาห์เดินทางออกจากเมืองนีนะเวห์ และนั่งอยู่ทางตะวันออกของเมือง  แล้วเขาก็ทำเพิงเล็ก ๆ เพื่อว่าจะได้นั่งหลบแดด   เขาจะนั่งตรงนั้นจนกว่าจะเห็นว่า เกิดอะไรขึ้นกับเมือง

แล้วพระเจ้าก็ทรงให้มีต้นพืชเกิดขึ้นมา เลื้อยขึ้นไปบนเพิงเพื่อว่ามันจะได้เป็นที่หลบแดดให้กับเขา  จะได้สบายตัว  โยนาห์ดีใจมากที่มีต้นไม้เลื้อยนี้ขึ้นมา

จากคำพูดของโยนาห์นั้น แสดงว่า ที่เขาไม่อยากไปเมืองนีนะเวห์เพราะเขาเชื่อว่า พระเจ้าจะไม่ทรงทำลายเมืองนี้แน่   ก็ทรงห่วงใย และส่งเขาไป  แน่นอน พระองค์ทรงมีแผนที่จะให้ชาวนีนะเวห์ได้รอดพ้น  เขารู้พระทัยของพระเจ้าดีว่า พระองค์ทรงเมตตาขนาดไหน

แถมยังย้ำเหมือนกับเด็กดื้อด้วยว่า  ที่หนีไปก็เพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

โยนาห์นี่เป็นคนอย่างไรกัน  มีโอกาสทำสิ่งที่ดี ไม่อยากทำ  แล้วเมื่อต้องทำ ได้ช่วยเหลือคนมากมาย ก็ยังมาโกรธแล้วอยากตายไปให้พ้น ๆ เสียอีก

แต่เวลานั้นเอง พระเจ้าทรงเห็นว่า เขาจะร้อน จึงทรงส่งต้นไม้มาให้…

จะเกิดอะไรต่อไป…