อิสยาห์ 47:1-10
จงลงมาและนั่งบนผงคลี เหล่าพรหมจารีแห่งบาบิโลน นั่งบนพื้นดิน ไม่มีบัลลังก์ เหล่าลูกสาวของชนเคลเดีย
เพราะจะไม่มีใครมองเจ้าว่ามีเสน่ห์ น่าจับตามองอีกต่อไป
ให้ไปหางานทำ นั่นไง หินโม่ จงไปโม่แป้ง เอาผ้าคลุมหน้าของเจ้าออกไปได้แล้ว
ถอดเสื้อคลุมออก ยกเสื้อขึ้นมาจะได้เดินข้ามน้ำ
ใคร ๆ จะเห็นความเปล่าเปลือยของเจ้า และใคร ๆ จะเห็นความน่าอับอายของเจ้า
เราจะแก้แค้น และจะไม่เหลือใครไว้สักคน
พระผู้ไถ่ของเรา พระนามของพระองค์คือ พระเจ้าผู้ทรงเป็นจอมทัพ พระองค์ทรงเป็นองค์บริสุทธิ์แห่งอิสราเอล
จงนั่งเงียบ ๆ และเดินเข้าไปในความมืด เหล่าลูกสาวของชนเคลเดีย เพราะเจ้าจะไม่ถูกเรียกว่า ราชินีแห่งอาณาจักรอีกต่อไป
เราโกรธคนของเรา เราได้ทำให้มรดกของเราเป็นมลทิน เรามอบเขาไว้ในมือของเจ้า
และเจ้าก็ไม่ได้แสดงเมตตาต่อพวกเขา เจ้าทำให้คนชราต้องแบกแอกอย่างหนักหน่วง เกินกำลังของพวกเขา
ภาพจาก http://anunnaturallife.blogspot.com/
เจ้ากล่าวว่า “ฉันจะเป็นราชินีตลอดไป” เพื่อว่าเจ้าจะไม่เอาเรื่องเหล่านี้เก็บไว้ในใจ หรือจดจำไว้จนถึงที่สุด
ดังนั้น ขอให้เจ้าฟัง เจ้าคนที่รักความสนุก คนที่นั่งอยู่อย่างมั่นคง คิดในใจของตัวว่า
“ฉันนี่แหละ ไม่มีคนอื่นเหนือจากฉันแล้ว ฉันจะไม่ยอมนั่งเป็นหญิงม่าย จะไม่ยอมเป็นคนสูญเสียลูก”
แต่ทั้งสองอย่างนี้จะเกิดขึ้นกับเจ้าพร้อมกัน ทั้งเสียลูก ทั้งกลายเป็นม่าย มันจะเกิดขึ้นกับเจ้าอย่างเต็มขนาด
ในเวลาชั่วแวบเดียว ในวันเดียว ถึงแม้ว่าเจ้าจะมีเวทมนตร์หรืออำนาจที่จะทำเสน่ห์
เจ้ารู้สึกมั่นใจกับความชั่วร้ายของเจ้า กล่าวว่า “ไม่มีใครเห็นฉัน”
ปัญญาและความรู้ของเจ้ากลับนำให้เจ้าหลงทางไป และเจ้ากล่าวในใจว่า
ว่า “ฉันนี่แหละ ไม่มีคนอื่นเหนือจากฉันแล้ว”
