อิสยาห์ 17:10-14
เพราะว่าเจ้าได้ลืมพระเจ้าแห่งความรอดของเจ้า และไม่จดจำพระศิลาที่หลบภัยของเจ้า
ดังนั้น แม้ว่าเจ้าจะปลูกต้นพืชที่พึงใจ และหว่านกิ่งองุ่นของคนแปลกหน้า
แม้เจ้าจะทำให้มันเติบโตในวันที่เจ้าปลูกมัน และทำให้มันออกดอกในเช้าวันที่เจ้าหว่าน แต่พืชพันธุ์เหล่านั้นจะหนีออกไป ในวันแห่งความโศกเศร้าและเจ็บปวดสุดแสนจะทน
อา…เสียงของคนจำนวนมากมาย เสียงดังราวกับเสียงคำรามของทะเล อา… เสียงคำรามก้องของประชาชาติทั้งหลาย พวกเขาส่งเสียงสนั่นราวกับน้ำ
เสียงครืนเหมือนกับก้อนน้ำใหญ่โต แต่พระเจ้าจะทรงขนาบมัน มันจะหนีเตลิดไปไกล ถูกไล่ออกไปเหมือนกับเปลือกข้าวต้องลมบนภูเขา เหมือนหญ้าปลิวฟุ้งต่อหน้าพายุ
ในเวลาเย็น ดูเถอะ ความน่ากลัว ก่อนเวลาเช้า ก็จะไม่มีใครเหลือ นี่เป็นส่วนของคนที่มาปล้นเรา เป็นส่วนของคนที่แย่งชิงของเราไป
หลายประเทศที่เข้ามาโจมตีอิสราเอล แต่พวกเขาก็จะถูกพิพากษาลงโทษเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนที่พระเจ้าทรงใช้มาจัดการกับคนของพระองค์ แต่พวกเขาก็ยังมีความผิดของตัวเองอยู่ มิใช่ว่า พระเจ้าใช้ใครแล้ว คนนั้นจะเป็นคนที่รอดพ้น เราจะรอดพ้นได้เมื่อเรายอมต่อพระเจ้าในทุกกรณี