เยเรมีย์ 4:27-31
เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า “แผ่นดินทั้งสิ้นจะกลายเป็นที่ร้างเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ถึงอวสาน”
“ด้วยเหตุนี้ โลกจะคร่ำครวญ ท้องฟ้าจะดำทมึน
เพราะเรากล่าวไว้แล้ว เรามุ่งมั่นให้มันเป็นอย่างนั้น
เราจะไม่เปลี่ยนใจ ไม่หันกลับ
ชาวเมืองทั้งปวงต่างพากันหนีเมื่อได้ยินเสียงของทหารม้า และพลธนู
พวกเขาหนีเข้าไปในดงหนาม ปีนป่ายไปตามหินผา
เมืองทุกเมืองถูกทิ้งร้าง ไม่มีคนอาศัยอยู่ในเมืองเลย
และเจ้า เจ้าผู้ถูกละทิ้ง เจ้ายังคงสวมชุดสีแดง นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?
เหตุใดเจ้าจึงเขียนตาให้ดูโตขึ้น?
เจ้าพยายามเสริมความงาม ทั้งที่คนรักทั้งหลายต่างดูหมิ่นเหยียดหยามเจ้า
พวกเขาพยายามจะฆ่าเจ้า
เราได้ยินเสียงเหมือนผู้หญิงกำลังคลอด
เสียงร้องเจ็บปวดรวดร้าวเพราะกำลังคลอดลูกคนแรก
เสียงร้องของลูกสาวแห่งศิโยน เสียงที่ฟังเหมือนคนกำลังขาดใจ
เธอยื่นเหยียดแขนออกมา และร้องว่า
“คราวนี้ฉันพินาศแน่… ฉันกำลังจะหมดแรงต่อหน้าฆาตกร!”