ดาเนียล 10:1-9
ในปีที่สามของราชาไซรัส กษัตริย์แห่งเปอร์เซีย
มีคำจากพระเจ้าเปิดเผยให้ดาเนียลที่ใคร ๆ รู้จักในนามเบลชัสซาร์
คำนั้นเป็นคำจริง และเป็นคำที่สื่อถึงความขัดแย้งอย่างรุนแรง
ดาเนียลเข้าใจความนั้น และเขาเข้าใจนิมิตด้วย
ในเวลานั้น ข้า … ดาเนียล เป็นทุกข์ใจอยู่สามสัปดาห์
ข้าไม่ได้รับประทานอาหารดี ไม่มีเนื้อหรือเหล้าองุ่น
ข้าไม่ได้เจิมตนเองเลยในช่วงสามสัปดาห์นั้น
ในวันที่ยี่สิบสี่ของเดือนแรก
ขณะที่ข้ายืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำไทกริส
ข้าเงยหน้าขึ้น และดูเถิด มีชายคนหนึ่งสวมเสื้อป่านลินิน
มีทองคำเนื้อดีจากอับหาสคาดเอว
ร่างกายของเขาสุกสว่างเหมือนบุษราคัม
หน้าของเขาเจิดจรัสดั่งฟ้าผ่า
ดวงตาของเขาเป็นเหมือนไฟที่กำลังลุกอยู่
แขนและขาของเขาเป็นเหมือนทองสัมฤทธิ์สุกปลั่ง
เสียงของเขาเป็นเหมือนเสียงของคนจำนวนมาก
และข้า ดาเนียล เป็นคนเดียวที่เห็นนิมิตนี้
คนที่อยู่กับข้าก็ไม่ได้เห็นนิมิตกันเลย
แต่พวกเขาตัวสั่นเพราะความกลัวอย่างยิ่ง
แล้วต่างก็หนีไปซ่อนตัวกัน
ดังนั้น ข้าจึงอยู่คนเดียว เห็นนิมิตยิ่งใหญ่
ไม่มีพลังเหลืออยู่ในตัวข้าเลย
หน้าตาของข้าก็เปลี่ยนไป
หมดกำลัง หมดเรี่ยวหมดแรง
แล้วข้าก็ได้ยินเสียงของเขา
และเมื่อข้าได้ยินเสียงนั้น
ข้าก็ล้มลงหน้าคว่ำดิน กลายเป็นหลับลึก……