เนหะมีย์ 2:1-5
ในเดือนนิสาน ปีที่ยี่สิบของรัชกาลราชาอารทาเซอร์ซีส
เมื่อได้จัดเหล้าองุ่นถวายต่อพระพักตร์พระราชา
ข้าก็ได้ยกถ้วยเหล้าองุ่นถวายแด่พระองค์
ข้าไม่เคยมีใบหน้าโศกเศร้าต่อพระพักตร์ของพระองค์มาก่อน
และพระราชาตรัสกับข้าว่า
“เหตุใดหน้าตาของเจ้าเศร้าหมองนัก ในเมื่อเจ้าก็ไม่ได้ป่วยสักหน่อย?
หน้าตาแบบนี้ บ่งบอกว่า ในใจมีความทุกข์”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ข้าก็ตกใจกลัวมาก
ข้าทูลพระองค์ว่า
“ขอพระราชาทรงพระเจริญเป็นนิตย์
เหตุใดข้าพระบาทจะไม่โศกเศร้าพะยะค่ะ?
ในเมื่อเมืองที่ฝังศพบิดาของข้าพระบาทนั้น
กลายเป็นซากปรักหักพัง และประตูเมืองก็ถูกเผาทำลาย”
แล้วพระราชาตรัสต่อไปว่า
“เจ้าจะขออะไรล่ะ?”
ดังนั้น ข้าจึงอธิษฐานต่อพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์ทันที
และข้าก็ทูลพระราชาว่า
“หากเป็นที่พอพระทัยฝ่าพระบาท
และหากข้าพระบาทเป็นที่พอพระทัยในสายพระเนตรของพระองค์แล้ว
ขอพระองค์ทรงส่งข้าพระบาทกลับไปแผ่นดินยูดาห์
เมืองที่ฝังศพบิดาของข้าพระบาท
เพื่อว่า ข้าพระบาทจะได้สร้างเมืองใหม่พะยะค่ะ”