admin

ดาเนียล 7:23-25
ชายผู้นั้นกล่าวต่อไปว่า “ส่วนสัตว์ร้ายตัวที่สี่
หมายความว่า จะมีอาณาจักรที่สี่ในโลก
เป็นอาณาจักรที่ไม่เหมือนอาณาจักรอื่นใด
มันจะเขมือบโลกทั้งโลก
มันจะเหยี่ยบย่ำทำลาย ทำให้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ส่วนเขาสิบเขานั้น ก็คือ จะมีกษัตริย์ออกมาจากอาณาจักรนี้ 10 องค์
และจะมีกษัตริย์อีกหนึ่งองค์ตามมา
กษัตริย์องค์สุดท้ายนี้ ไม่เหมือนองค์ก่อนหน้านี้
เพราะจะทำลายกษัตริย์ 3 องค์

และกษัตริย์นี้จะกล่าวคำต่อต้านพระเจ้าผู้สูงสุด
จะทำให้วิสุทธิชนของพระเจ้าเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า
จะพยายามเปลี่ยนเวลา และกฎต่าง ๆ
ซึงทุกอย่างจะถูกมอบไว้ในมือของกษัตริย์องค์นี้
ตลอดหนึ่งวาระ หลายวาระ และครึ่งวาระ

ดาเนียล 7:15-22
“สำหรับข้า ดาเนียล วิญญาณจิตของข้ารู้สึกกระวนกระวาย
สิ่งที่ข้าเห็นในนิมิตทำให้ข้ารู้สึกตกใจกลัว
ข้าจึงเดินเข้าไปหาคนหนึ่งที่ยืนอยู่ที่นั่น
และถามเขาถึงความจริงของสิ่งที่เกี่ยวกับนิมิตเหล่านั้น
ดังนั้น เขาจึงบอกให้ข้ารู้ความหมายของนิมิต
เขากล่าวว่า
“สัตว์ร้ายทั้งสี่ คือกษัตริย์สี่องค์ที่จะก้าวสู่อำนาจในโลกนี้
แต่วิสุทธิชนของพระเจ้าสูงสุด จะได้รับอาณาจักร
และปกครองอาณาจักรนั้นตลอดนิรันดร์กาล

แต่ข้าอยากจะรู้ความหมายของสัตว์ร้ายตัวที่สี่
ซึ่งเป็นตัวที่แตกต่างจากสัตว์อีกสามตัวเป็นอย่างมาก
มันน่ากลัวยิ่งนัก ฟันเป็นเหล็ก เล็บเป็นทองสัมฤทธิ์
และมันก็เขมือบและขย้ำ กระทืบทำลายสิ่งที่เหลือด้วยตีนของมัน
มันยังมีเขาสิบเขาบนหัว มีเขาเล็ก ๆ งอกขึ้นมาก่อนที่เขาสามอันจะพังไป
เขานั้นมีตา และปากโอ้อวดสิ่งใหญ่โต ดูว่ามันใหญ่โตกว่าเขาอื่นๆ ข้างๆ มัน
ขณะที่ข้ามองไป
เขานั้นก็ทำสงครามกับวิสุทธิชนของพระเจ้า และได้รับชัยชนะด้วย
จนกระทั้งพระองค์ผู้ดำรงอยู่แต่โบราณกาล ได้เสด็จมา
มีการพิพากษาแก่วิสุทธิชนของพระเจ้า
และก็มาถึงเวลาที่พวกเขาจะได้รับราชอาณาจักร

ดาเนียล 7:13-14

ข้าเห็นนิมิตยามกลางคืน  และดูเถิด
ท่านผู้หนึ่ง เหมือนกับบุตรมนุษย์ได้ลงมาพร้อมกับหมู่เมฆจากสวรรค์
ท่านผู้นี้ มุ่งมายังท่านผู้ดำรงแต่โบราณกาล
และท่านได้ยืนอยู่ต่อพระพักตร์พระองค์

บุตรมนุษย์ท่านนี้ ได้รับราชอำนาจในการปกครอง
ได้รับพระเกียรติสิริ และราชอาณาจักร
เพื่อว่า ประชาชน   ประชาชาติทั้งหลาย  ทุกภาษา จะได้ปรนนิบัติพระองค์​

อาณาจักรนี้ เป็นอาณาจักรที่ดำรงนิรันดร์

จะไม่มีวันสูญสิ้นไป

และจะไม่มีวันถูกทำลายไป

ดาเนียล 7:11-12

ข้ามองไป เพราะเสียงโอ่ใหญ่โตของเขาที่กำลังพูด

และขณะที่ข้ามองไป

สัตว์ร้ายตัวนั้นก็ถูกสังหาร

ร่างของมันถูกทำลาย  และถูกโยนทิ้งลงไปในกองไฟ

สัตว์ร้ายที่เหลืออยู่นั้น   ถูกเอาอำนาจครอบครองออกไป

แต่ชีวิตของมันยังคงอยู่ ฤดูหนึ่ง และวาระหนึ่ง ……

เพื่อน ๆ ครับ  ดาเนียลเห็นสัตว์ร้ายสี่ตัวที่มีรูปร่างต่างกันไป

ตัวสุดท้ายถูกสังหารก่อนตัวอื่น ๆ

และอำนาจของตัวที่เหลือนั้นก็หมดลงไปด้วย

จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป?……

เจ้าสัตว์ร้ายทั้งสี่ที่ว่านี้  มันคืออะไร

มีหลายคนพยายามแปลความหมาย

แต่เราจะรอดูก่อนว่า มีอะไรเกิดขึ้นต่อไปในนิมิตของดาเนียล

ดาเนียล 7:6-8

หลังจากนั้นข้าก็มองไป และดูเถิด มีสัตว์ร้ายอีกตัว
คราวนี้หน้าเหมือนเสือดาว มีปีกเหมือนนก 4 ปีก
มันมีสี่หัว  และมันได้รับอำนาจครอบครอง

หลังจากนั้น ข้าก็เห็นนิมิตในเวลากลางคืนอีก
และมีสัตว์ร้ายตัวที่สี่ น่ากลัว น่าสยองขวัญยิ่งนัก
มันมีร่างกายกำยำแข็งแรงมาก
ฟันใหญ่ของมันเป็นเหล็ก
สามารถขบเคี้ยวทุกอย่างให้แหลกละเอียด
และมันจะกระทืบทุกอย่างที่ยังเหลือ
มันมีรูปร่างหน้าตาแตกต่างจากสัตว์ร้ายทั้งสามที่กล่าวมา
และมันมีเขา 10 เขา
ข้าพิเคราะห์ดูเขาทั้งสิบนั้น และดูเถิด
มีเขาอีกอันหนึ่งเล็ก ๆ งอกขึ้นมา
หลังจากที่เขา 3 เขาก่อนหน้านี้ถูกถอนจนถึงราก
และดูเถิด เขาเหล่านี้มีตาเหมือนมนุษย์
และมีปากที่จะพูดจาวางโต

ดาเนียล 7: 1-5

ในปีแรกของราชาเบลชัสซาร์ กษัตริย์แห่งบาบิโลน
ดาเนียลได้ฝันและเห็นนิมิต ในขณะที่เขากำลังนอนอยู่บนเตียง
เขาจึงเขียนความฝัน เล่าสรุปสิ่งที่เห็น

เขากล่าวว่า   “ข้าได้เห็นนิมิตในเวลากลางคืน
ดูเถิด ลมจากสี่ทิศได้กวนให้เกิดคลื่นในทะเล

มีสัตว์ร้ายยิ่งใหญ่  4  ตัวขึ้นมาจากทะเลใหญ่นั้น
แต่ละตัวมีรูปร่างหน้าตาแตกต่างกันไป

ตัวแรกหน้าเหมือนสิงโต และมีปีกอินทรี
แต่เมื่อข้าเพ่งมอง  ปีกของมันถูกเด็ดออกไป
มันถูกยกให้ขึ้นมาจากดิน และให้ยืนสองขาเหมือนมนุษย์
และมันได้รับความคิดแบบมนุษย์ใส่เข้าไปในตัวของมัน

และดูเถิด สัตว์ร้ายตัวที่สองมีรูปร่างเหมือนหมี
มันถูกยกขึ้นมาข้างหนึ่ง และในปากของมันมีซี่โครงสามชิ้น
มีคำสั่งให้มันว่า  จงลุกขึ้นและเขมือบเนื้อเข้าไปมาก ๆ 

….. เพื่อน ๆ ครับ  เอาแค่สองตัวก่อน  พรู่งนี้เรามาดูอีกสองตัวที่เหลือกัน 

ดาเนียล 6:25-28

แล้วพระราชาดาริอัส ก็ได้เขียนไปยังประชาชนทั้งหลาย
ประชาชาติทั้งหลาย ทุกภาษาที่อยู่ในโลก

“ขอให้สันติสุขมีเพิ่มพูนแก่ท่านทั้งหลาย
เราได้ออกกฤษฎีกาว่า ให้คนทั้งหลายได้ตัวสั่นและยำเกรงพระเจ้าของดาเนียล
เพราะว่าพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์อยู่ 
ทรงดำรงอยู่นิรันดร์
ราชอาณาจักรของพระองค์ไม่มีวันถูกทำลาย
การปกครองของพระองค์ไม่มีวันสิ้นสุด
พระองค์ทรงช่วยให้รอด และทรงให้พ้นภัย
พระองค์ทรงทำหมายสำคัญ และการอัศจรรย์
ในสวรรค์และบนโลก
พระองค์ผู้ทรงช่วยดาเนียลให้พ้นจากอำนาจของสิงห์”
ดาเนียลผู้นี้จึงจำเริญรุ่งเรืองในสมัยของราชาดาริอัสและราชาไซรัสแห่งเปอร์เซีย

ดาเนียล 6:23-24

พอพระราชาดาริอัสทรงได้ยินเสียงของดาเนียล

พระองค์ทรงดีพระทัยมากที่สุด
ทรงบัญชาให้นำดาเนียลขึ้นมาจากถ้ำนั้น
พวกเขาจึงช่วยกันนำท่านขึ้นมาจากถ้ำ

ไม่มีร่องรอยการขูดข่วนของสิงห์สักนิด!  มหัศจรรย์จริง ๆ !

“โอ… เจ้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ
ไม่ได้สู้กับสิงห์เลยนะเนี่ย  พระเจ้าของเจ้าทรงยอดเหลือเกิน ”

ใช่สิครับ

และทั้งนี้ เป็นเพราะดาเนียลวางใจในพระเจ้าของเขาสุดหัวใจ

และพระราชาตรัสสั่งอีกว่า
“สำหรับคนที่สมคบคิดทำลายดาเนียล  เจ้าพวกวารร้าย….
จงจับมันให้หมด … ส่งไปลงในถ้ำ…

ไม่ซิ   ไม่เฉพาะเจ้าตัวเท่านั้น แต่ลูกเมียก็ส่งลงไปด้วย !!”

“พระราชาเจ้าข้า  พวกเราขออภัย  อย่าลงโทษพวกเราเลย”
“พระราชาที่เมตตา  พวกเราสำนึกผิดแล้วพะยะค่ะ”
“ไม่นะ  อย่า  อย่ามาจับข้า”
เสียงร้องโวยวายด้วยความหวาดหวั่นดังไปทั่วเมือง

น่ากลัวจริง  และเหล่ามหาดเล็กและทหารแทบจะไม่เชื่อสายตา
เพราะก่อนที่ร่างของพวกเขาจะถึงพื้นถ้ำ
เจ้าสิงห์หิวโซ ก็เขมือบพวกเขาอย่างรวดเร็ว

“ควับบบบ!!!  คราาาก !!!”
สิงห์ทั้งหลายฉีกร่างมนุษย์ออกมาอย่างหิวโหย
พวกมัน ฉีกกระดูกของพวกเขาออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ภายในเวลาไม่กี่นาที !

ดาเนียล 6:19-22

ทั้งคืน เป็นคืนที่พระราชาดาริอัสกระวนกระวายที่สุดในชีวิตของพระองค์

ทรงคิดแล้วคิดอีกว่า … ทำไมนะ  ทำไมเราจึงเสียรู้คนชั่วเหล่านั้นได้?

ยังดี…พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ที่รู้ว่า พระเจ้าที่ดาเนียลเชื่อถือ
ทรงเป็นพระเจ้าเที่ยงแท้
คืนนั้น พระองค์ก็อธิษฐานต่อพระเจ้าของดาเนียลไม่หยุด…

และในที่สุด….

พอฟ้าสาง​… พระราชาก็ทรงลุกขึ้นออกจากห้องของพระองค์
และรีบไปยังถ้ำสิงโต   เหล่ามหาดเล็กทั้งหลายต่างพากันตกใจว่า
เหตุใดพระราชาจึงทรงกระวนกระวายยิ่งนัก
ขณะที่พระองค์ดำเนินมาใกล้ถ้ำนั้น
พระองค์ทรงร้องออกมาด้วยความทุกข์พระทัยยิ่งนัก

ทรงปลดปล่อยความรู้สึกในพระทัยออกมา “อาาาาาาาา…..”
ทรงร้องว่า

“โอดาเนียล  ผู้รับใช้ของพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์
พระเจ้าที่เจ้าปรนนิบัติเสมอมานั้น ทรงช่วยให้เจ้าพ้นจากปากสิงห์หรือไม่?”

แล้วพระราชาก็ต้องตกตะลึง.!!… เพราะทรงได้ยินเสียงตอบจากถ้ำว่า
“ขอพระราชาจงทรงพระเจริญ!  พระเจ้าของข้าพระบาท
ได้ส่งทูตสวรรค์ลงมาปิดปากสิงห์ไว้พะยะค่ะ
มันไม่ได้ทำอันตรายข้าพระบาทแม้แต่น้อย
เพราะข้าพระบาทไร้ตำหนิต่อพระพักตร์พระองค์
และต่อฝ่าพระบาทด้วย

ข้าแต่พระราชา  ข้าพระบาทไม่ได้ทำผิดพะยะค่ะ”

ดาเนียล 6:14-18

เมื่อพระราชาได้ยินคำที่ข้าราชบริพารทั้งหลายกล่าว
พระองค์ก็ทรงเสียพระทัย เรียกได้ว่า พระทัยของพระองค์นั้นตกลงไปเลย
พระองค์ทรงคิดถึงดาเนียล  ทำอย่างไรจึงจะช่วยเขาได้
ไม่น่าเลยที่จะทรงเสียรู้ข้าราชบริพารเหล่านี้

พระองค์ทรงคิดแล้วคิดอีก จนกระทั่งเย็นย่ำค่ำมืด
คิดว่า จะช่วยดาเนียลอย่างไรดี
แต่เจ้าพวกที่สมคบคิดกันนั้น ก็รีบมาเฝ้ากษัตริย์  พวกเขาขู่พระองค์
“ข้าแต่พระราชา ขอพระองค์ทรงระลึกว่า ตามกฎของชาวมีเดียและเปอร์เซีย
เมื่อมีประกาศ ราชกฤษฎีกาออกมาแล้ว
…กฎนั้นเป็นถาวร เปลี่ยนไม่ได้พะยะค่ะ”

“ดังนั้น พระราชาจึงต้องออกคำสั่ง ให้นำดาเนียลไปทิ้งไว้ในถ้ำสิงโต
พระราชาตรัสกับดาเนียลว่า
“ขอให้พระเจ้าที่เจ้าปรนนิบัติอยู่เสมอนั้น ได้ทรงช่วยให้เจ้ารอดพ้นเถิด!
มีการนำก้อนหินมาปิดถ้ำสิงห์นั้น
พระราชาจำต้องประทับตราด้วยแหวนของพระองค์
และด้วยตราของเหล่าขุนนาง
เพื่อจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง ไม่มีใครนำดาเนียลออกมา

คืนนั้น พระราชาทรงกลับไปที่วัง  ทรงอดอาหาร
ไม่มีความบันเทิงใด ๆ ในเวลาอันแสนทุกข์ทรมาน
พระองค์ทรงนอนไม่หลับทั้งคืน

ดาเนียล 6:11-13

ขณะที่ดาเนียลกำลังอธิษฐานอยู่นั้น
เหล่าข้าราชการที่สมคบคิดกันที่จะทำลายเขา
ก็พากันมาดูเขาที่บ้าน
ขณะนั้น ดาเนียลกำลังอธิษฐานต่อพระเจ้าอย่างร้อนรน

“นั่นไง.. อย่างที่คิดไว้ไม่ผิด  ดาเนียลไม่มีวันจะเลิกอธิษฐานต่อพระเจ้า”
“นั่นซิ  แผนของเราสำเร็จแน่คราวนี้  ไป  ไปเฝ้าพระราชากันเถอะท่าน”
พวกเขาจึงเข้าไปเฝ้าพระราชาเพื่อทูลเรื่องนี้โดยตรง
“ข้าแต่พระราชา  ใช่ไหมพะยะค่ะ  ที่ฝ่าบาทได้ทรงลงพระนามในประกาศฉบับหนึ่งว่า
หากใครได้ทูลอธิษฐานต่อพระใด หรือคนอื่นใดนอกจากฝ่าบาท
คนนั้นจะถูกโยนลงไปในถ้ำสิงโต”

พระราชาตรัสตอบว่า
“เรื่องนั้น เรายังคงหมายความอย่างนั้นจริง
ตามกฎหมายของมีเดียและเปอร์เซียแล้ว ไม่มีการเปลี่ยนแปลงประกาศนี้”
พวกเขาจึงทูลต่อไปว่า
“ดาเนียลพะยะค่ะ ท่านดาเนียลผู้ที่ถูกกวาดเป็นเชลยจากยูดาห์
เขาไม่ได้สนใจประกาศของพระองค์เลย
พระองค์ทรงลงพระนามในประกาศห้ามนั้น
แต่ดาเนียลยังคงทูลขอต่อพระเจ้าของเขาวันละสามครั้ง !”

ดาเนียล 6:10-11

แม้ว่าคำบัญชาของพระราชาจะออกมาเป็นกฎหมายชัดเจน
ได้ถูกประกาศออกไปทั่วอาณาจักร
ดาเนียลเองก็รับทราบกฎหมายนั้น
แต่…. เขาไม่ได้ยอมต่อกฎหมายที่สั่งให้ทูลขอต่อราชาดาริอัสผู้เดียว
ดาเนียลรู้อยู่แก่ใจว่า ดาริอัสเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่พระเจ้าทรงตั้งให้เป็นกษัตริย์
เขาอยู่มาหลายรัชกาล
และรู้แน่ชัดว่า พระเจ้าทรงเป็นใหญ่กว่าผู้ปกครอง กษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่
แม้กระทั่งเนบูคัดเนสซาร์ก็ต้องจำนนต่อองค์พระเจ้าสูงสุดมาแล้ว

ดาเนียลจะทำอย่างที่เคยทำ ไม่เปลี่ยนใจ ไม่กลัวกษัตริย์ ไม่กลัวสิงโต ไม่กลัวศัตรู
เช้าวันต่อมา เมื่อไปทำงาน ถึงเวลาเขาก็กลับไปที่บ้าน
บ้านนั้นมีหน้าต่างชั้นบนที่เปิดไปยังทิศของเมืองเยรูซาเล็มทางตะวันตก
เขาคุกเข่าลงอธิษฐานต่อพระเจ้าเหมือนเดิม
วันหนึ่งสามครั้ง อย่างที่เคย อย่างที่ทำมาทุกๆ วัน
วันนั้นเขาอธิษฐานอะไรบ้างนะ?
เราไม่ทราบเลย  เขาคงอธิษฐานเรื่องเดิมที่หนักใจเขาอยู่…
แต่เขาจะถูกพระราชาลงโทษไหมนะ?
ก็เขาเป็นคนที่พระราชาโปรดปรานมาก  จะหนีจากโทษได้ไหม?
เขาจะหนีไหม?

ดาเนียล 6:6-9

แล้วเหล่าข้าราชการชั้นสูงพร้อมกับเสนาบดี จึงพากันมาเข้าเฝ้าพระราชาทูลว่า
“ขอพระราชาทรงพระเจริญเป็นนิตย์
เหล่าข้าราชการชั้นสูงแห่งอาณาจักร และข้าราชการอื่น ๆ ในอาณาจักร
ได้ตกลังกันว่า พระองค์ควรจะออกพระราชกฤษฎีกาฉบับหนึ่งพะยะค่ะ
โดยให้ประกาศว่า ในสามสิบวันนี้  หากใครก็ตาม อธิษฐานต่อเทพ หรือต่อมนุษย์นอกเหนือไปจากพระราชา
เขาคนนั้นจะต้องถูกโยนลงไปในถ้ำสิงโต

บัดนี้ พระราชา ขอพระองค์ทรงออกกฎนี้เป็นลายลักษณ์อักษร
เพื่อว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงตามกฎของชาวมีเดียนและเปอร์เซีย ”
ดังนั้น พระราชาจึงทรงตกลงให้ออกราชกฤษฎีกาเป็นลายลักษณ์อักษร ตามที่พวกเขาต้องการ

ดาเนียล 6:1-5

หลังจากราชาเบลชัสซาร์  ผู้ที่ได้ครองต่อมาคือ ราชาดาริอัส
พระองค์พอพระทัยที่จะตั้งเสนาบดีเพื่อปกครองท้องถิ่นต่าง ๆ ทั่วอาณาจักร 120 คน

ทั้งนี้ จะมีผู้บริหารสูงสุดอยู่สามคนที่จะดูแลคนเหล่านี้อีกที
หนึ่งในนั้นคือ ท่านดาเนียล
เสนาบดีเหล่านี้จะต้องเข้ามารายงานตัวกับดาเนียล และอีกสองท่าน
เพื่อว่า พระราชาจะได้ไม่สูญเสียประโยชน์ใด ๆ

ท่านดาเนียลผู้นี้ มีความโดดเด่นเหนือผู้บริหารคนอื่น ๆ อย่างเห็นได้ชัด
ทั้งนี้เป็นเพราะเขามีวิญญาณสูงสุดในตัวของเขา
พระราชาทรงวางแผนจะแต่งตั้งเขาให้อยู่เหนือเหล่าผู้ปกครองทั้งสิ้นในอาณาจักร

ดังนั้น ข้าราชการคนอื่น ๆ จึงพยายามที่จะจับผิดดาเนียลในเรื่องงานบริหารราชการ
แต่พวกเขาก็ไม่สามารถหาข้อตำหนิได้เลย
เพราะดาเนียลเป็นคนที่ซื่อตรง ไม่มีความผิดด่างพร้อยแม้แต่น้อย

ดังนั้น พวกเขาจึงกล่าวกันว่า

“เราไม่มีทางที่จะหาข้อตำหนิในตัวดาเนียลได้เลย
ยกเว้น เราจะต้องเอาเรื่องของพระเจ้าของเขามาเป็นตัวชงเรื่องให้เขาเป็นคนผิดจนได้”

ดาเนียล 5: 22-30

ดาเนียลทูลต่อไปว่า

“และพระราชา  พระองค์ทรงเป็นลูกหลานของราชาเนบูคัดเนสซาร์
แม้พระองค์ทรงรู้เรื่องราวนี้ทั้งหมด  แต่พระองค์ก็มิได้ถ่อมพระองค์ลง

แต่กลับทรงยกพระองค์ขึ้นต่อต้านองค์พระผู้เป็นเจ้าแห่งสวรรค์
ทรงนำเอาภาชนะต่าง ๆ จากพระวิหารของพระองค์มา
ให้พระองค์เอง ขุนนาง  เหล่าสนมกำนัลของพระองค์ มาใช้ดื่มเหล้า
และพระองค์ได้สรรเสริญพระแห่งเงินและทอง  ทองสัมฤทธิ์ เหล็ก ไม้ และหิน
ทั้ง ๆที่ เทวรูปเหล่านั้น มองไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่รับรู้

พระองค์กลับไม่ทรงถวายเกียรติพระเจ้าผู้เป็นเจ้าของลมหายใจของพระองค์
และทางทั้งหลายที่เดินก็เป็นของพระองค์

พระเจ้าจึงทรงส่งมือนี้มาจากที่ประทับของพระองค์
จารึกข้อความนี้ลงไป​

ข้อความมีว่า เมเน เมเน เทเคล และฟารสิน
ความหมายของมันก็คือ
เมเน … พระเจ้าทรงนับวันเวลาของอาณาจักรของพระองค์แล้ว
และพระองค์จะทรงทำให้มันสิ้นสุดลง
เทเคล… พระองค์กำลังถูกชั่งบนเครื่องชั่ง และพบว่า ยังขาดอยู่
เปเรส… อาณาจักรของพระองค์จะถูกแบ่งระหว่างอาณาจักรมีเดียและเปอร์เซีย

แล้วราชาเบลชัสซาร์ก็ทรงบัญชาให้นำเสื้อสีม่วงมาสวมให้ดาเนียล
พร้อมกับสร้อยทองคำ และทรงประกาศว่า ดาเนียลเป็นอุปราชมีอำนาจเป็นที่สามในอาณาจักร

คืนนั้นเอง ราชาเบลชัสซาร์ กษัตริย์ชาวเคลเดียก็ถูกปลงพระชนม์
และราชาดาริอัสแห่งมีเดียขึ้นครองแทน ตอนนั้นทรงพระชมน์ได้ 62 พรรษา