ดาเนียล

ดาเนียล 9:7-10

ข้าแต่องค์พระผุ้เป็นเจ้า  ความชอบธรรมเป็นของพระองค์
แต่..สำหรับเราแล้ว เรากลับต้องพบความอับอายเหมือนวันนี้
ความอับอายของคนชาวยูดาห์
คนที่อาศัยอยู่ในเยรูซาเล็ม และคนอิสราเอลทั้งปวง
คนที่อยู่ใกล้ และคนที่อยู่ไกล ตามแผ่นดินต่าง ๆ ที่พระองค์ทรงเนรเทศพวกเขาไปนั้น
ที่เป็นเช่นนี้เพราะ ความชั่วร้ายกับการที่เขาล่วงละเมิดพระองค์

ความอับอาย เป็นของเรา พระองค์เจ้าข้า
เป็นของกษัตริย์  ของผู้ปกครอง ของบรรพบุรุษทั้งหลาย
ที่เป็นเช่นนี้เพราะเราได้ทำบาปต่อพระองค์​

องค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเราทรงเต็มด้วยพระเมตตาและการอภัย
เพราะว่าเราได้ดื้อดึงต่อพระองค์
ไม่ยอมเชื่อฟังพระสุรเสียงของพระองค์
ไม่เดินตามกฎเกณฑ์ที่พระองค์ทรงวางไว้ต่อหน้าพวกเราผ่านทางผู้รับใช้ของพระองค์
คือเหล่าผู้กล่าวคำของพระองค์

.

ดาเนียล 9:4-6

เมื่อดาเนียลอ่านจากหนังสือเยเรมีห์  เขาก็ทราบชัดเจนว่า
หลังจากที่เยรูซาเล็มจะเป็นเมืองร้างอยู่ 70 ปี พระเจ้าจะทรงทำลายบาบิโลนเสีย
เขาได้อ่านและรู้เมื่อเขาได้มาอยู่ในบาบิโลน ประมาณ 67 ปี
พอเขาเห็นว่า อีกไม่นานบาบิโลนก็จะล่มสลาย
เขาจึงรีบเข้ามาทูลอธิษฐานเพื่อประชากรอิสราเอล
เพื่อน ๆ ครับ เขาไม่ได้เฉยเมยต่อคำพยากรณ์ของเยเรมีห์
แต่เขาอธิษฐาน  ทำหน้าที่เหมือนคนที่ทำงานร่วมกับพระเจ้า
เพื่อให้น้ำพระทัยของพระองค์ได้สำเร็จ
ยอดจริงๆ …. อ่านดูนะครับว่า เขาทูลต่อพระเจ้าว่าอย่างไร

ข้าทูลต่อพระเจ้า สารภาพบาปว่า

“ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ พระองค์ทรงน่าเกรงขามยิ่งนัก
พระองค์ทรงรักษาพันธสัญญาของพระองค์
ทรงรักษาความรักมั่นคงของพระองค์ที่มีต่อคนที่รักพระองค์
และรักษาพระบัญญัติของพระองค์เสมอ

พระองค์เจ้าข้า  เราได้ทำบาป ทำผิดพลาดไป
และเราได้ประพฤติตนอย่างชั่วร้าย  ได้ดื้อดึงต่อพระองค์ 
เราได้หันไปจากพระบัญญัติของพระองค์ 
เราไม่สนใจฟังกฎเกณฑ์ของพระองค์ ….

เราไม่ยอมฟังคำกล่าวของผู้รับใช้ของพระองค์ 
เขาเหล่านั้น ได้เป็นตัวแทนของพระองค์ 
ได้เตือนทั้งกษัตริย์​   เจ้านาย  บรรพบุรุษของเรา 
และเขาได้กล่าวต่อประชาชนของแผ่นดิน 

ดาเนียล 9:1-3

ในปีแรกของราชาดาริอัส โอรสของราชาอาหะสุเอรัส
ราชาองค์นี้ทรงมีเชื้อสายมีเดีย
พระองค์ได้ครองอาณาจักรบาบิโลน
ในปีแรกของรัชกาล ข้า ดาเนียลได้อ่านจากบันทึก
ว่าตามพระวจนะของพระเจ้าจากท่านเยเรมีห์ ได้บอกว่า
นครเยรูซาเล็มจะเป็นนครร้าง 70 ปี

ดังนั้นข้าจึงหันหาองค์พระผู้เป็นเจ้า
แสวงหาพระองค์ด้วยการอธิษฐานและทูลขอพระเมตตา
ด้วยการอดอาหาร สวมเสื้อผ้ากระสอบ และนั่งในกองขี้เถ้า
ข้าอธิษฐานต่อพระเจ้า และสารภาพบาป…..

ดาเนียล 8:20-27

เจ้าแกะผู้ที่เจ้าเห็นมีสองเขานั้น คือบรรดากษัตริย์แห่งมีเดียและเปอร์เซีย
ส่วนแพะผู้ คือเหล่ากษัตริย์แห่งกรีซ
เขาใหญ่ระหว่างตาของเขานั้น คือกษัตริย์องค์แรก
ส่วนเขาอีกสี่อันที่งอกขึ้นมาแทนเขาใหญ่ที่หักไปนั้น
จะมีอาณาจักรสี่อาณาจักรเกิดขึ้นมาจากประเทศนั้น แต่ไม่มีพลังอำนาจเท่ากับกษัตริย์องค์แรก
เมื่อใกล้จะจบการปกครองของอาณาจักรนั้น   จะมีการต่อต้านกบฎต่ออำนาจของกษัตริย์
จะมีกษัตริย์องค์หนึ่งขึ้นมาครอง มีหน้าตาดุดัน
เจ้าเล่ห์ คดโกง เข้ามาครองอำนาจ

กษัตริย์องค์นี้จะมีอำนาจมาก  แต่ไม่ใช่ด้วยอำนาจของตนเอง
เขาจะทำให้เกิดการทำลายอย่างมหาศาล และทำอะไรก็จะสำเร็จทั้งสิ้น
เขาจะทำลายคนที่มีอำนาจ และวิสุทธิชนของพระเจ้า
ด้วยความเจ้าเล่ห์เพทอุบาย เขาจะทำให้การมุสาหลอกลวงขยายวงกว้าง
เขากลายเป็นคนยิ่งใหญ่ในสายตาของเขาเอง
เขาจะทำลายคนอื่นโดยไม่เตือนล่วงหน้า
เขาจะท้าทายจอมเจ้านาย และในที่สุดเขาก็จะถูกทำลายโดยอำนาจที่ไม่ใช่จากมือมนุษย์
นิมิตที่เจ้าเห็นเกี่ยวกับคืน และวันนั้นก็เป็นจริง  แต่เจ้าจงประทับตรานิมิตนี้ไว้
เพราะว่าเป็นเรื่องของอนาคตที่ยาวไกลมาก”

และข้า ดาเนียล ถึงขนากหมดเรี่ยวแรง และป่วยหลายวัน
จากนั้นข้าลุกขึ้น และเข้าไปทำงานราชการถวายพระราชา

แต่จริง ๆ แล้ว ข้าวิตกมากกับนิมิตที่ได้เห็น เพราะมันเป็นสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจเลย

ดาเนียล 8:15-19

เมื่อข้าเห็นนิมิต  ข้าก็พยายามที่จะเข้าใจเนื้อหาทั้งหมด
ดูเถิด มีผู้หนึ่งยืนอยู่ต่อหน้าข้า เขามีหน้าตาเหมือนมนุษย์
และข้าก็ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นระหว่างริมฝั่ง แม่น้ำอุลัย

“กาเบรียล.. จงทำให้ชายคนนี้เข้าใจความหมายของนิมิต”
ดังนั้นเขาจึงเดินมาใกล้ ตรงที่ข้ายืนอยู่
เมื่อเขามาใกล้ ข้าก็ตกใจมาก และคุกเข่าก้มลง  แต่เขากล่าวว่า
“ลูกชายของมนุษย์เอ๋ย  ขอให้เจ้าเข้าใจว่า เนื้อความของนิมิตนั้น มีความหมายถึงวาระสุดท้าย”

และเมื่อเขาพูดกับข้า  ข้าก็หลับลึกหน้าของข้าก้มติดดิน
เขาแตะตัวข้า ทำให้ข้ายืนขึ้น   เขากล่าวว่า
“ดูเถิด เราจะทำให้เจ้ารู้ว่า อะไรจะเกิดขึ้นในวันแห่งพระพิโรธของพระเจ้า
เพราะว่า นิมิตนี้ กล่าวถึงวันสุดท้ายที่กำหนดไว้แล้ว …..”

ดาเนียล 8:9-14

มีเขาเล็ก ๆ เขาหนึ่งงอกขึ้นมา มันค่อย ๆ งอกโตขึ้นไปทางใต้
ทางตะวันออก และทางแผ่นดินอันรุ่งเรือง
มันงอกโตขึ้นไปจนถึงดวงดาว
จนกระทั่งมันได้เขวี้ยงดาวบางดวงลงมาถึงดิน และกระทืบซ้ำ

มันพองตัวขึ้น จนใหญ่ทัดเทียมเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์
การถวายเครื่องเผาบูชาของพระองค์ถูกยึดไป
และสถานนมัสการบริสุทธิ์ของพระองค์ก็ถูกลบล้าง

กองทัพของพระเจ้าถูกมอบไว้ในมือของมัน
พร้อมกับการถวายเครื่องเผาบูชาประจำวัน
ไม่ว่ามันจะทำอะไร มันก็เจริญรุ่งเรืองขึ้น

แล้วข้าก็ได้ยินเสียงของผู้บริสุทธิ์ผู้หนึ่ง และผู้บริสุทธิ์อีกผู้หนึ่งกล่าวต่อกันว่า
“อีกนานเท่าไรนะ ที่เรื่องเครื่องเผาบูชาประจำวัน การละเมิดที่ทำให้เกิดการร้างเปล่า
และการที่สถานนมัสการ พร้อมกับกองทัพของพระเจ้าถูกเหยียบย่ำนั้น จะสำเร็จทุกประการ?”

และท่านก็กล่าวแก่ข้าว่า

“อีก 2,300 คืนและวัน
จากนั้นสถานนมัสการก็จะได้รับการชำระ กลับคืนมาสู่สภาพเดิม”

ดาเนียล 8:5-8
ขณะที่ข้ากำลังพิเคราะห์สิ่งที่เห็นอยู่นั้น
ดูเถิด  มีแพะผู้ตัวหนึ่งมาจากตะวันตก มันข้ามแผ่นดินมา
โดยที่ขาของมันไม่โดนพื้นดินเลย
แพะตัวนั้น มีเขาโดดเด่นอยู่ระหว่างตา

มันมาถึงแกะผู้ตัวที่ยืนอยู่ริมน้ำ มันพุ่งเข้ามาหาแกะด้วยความโกรธยิ่งนัก
มันเข้ามาใกล้มาก
และชนเจ้าแกะจนกระทั่งเขาของมันทั้งสองหักต่อหน้าต่อตา  
แกะผู้ไม่มีอำนาจที่จะต่อต้านแพะผู้นั้นได้
มันชนจนแกะล้มลงไป จากนั้นมันก็กระทืบซ้ำ
ไม่มีใครสามารถช่วยแกะให้พ้นอำนาจของแพะผู้นั้นได้
เจ้าแพะผู้กลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ แต่..ต่อมาเขาของมันก็หัก
จึงเกิดมีเขางอกขึ้นมาอีกสี่เขาหันไปยังทิศทั้งสี่

ดาเนียล 8:1-3

ในปีที่สามของพระราชาเบลชัสซาร์
ข้าเห็นนิมิตอีก หลังจากที่ได้เห็นไปแล้วครั้งแรก
ข้าเห็นนิมิตดังนี้
ตอนนั้นข้าอยู่ที่เมืองป้อมสุสา ซึ่งอยู่ในแคว้นเอลาม
และข้าเห็นนิมิต! ข้าอยู่ที่คลองอุลัย
เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นแกะผู้ตัวหนึ่ง ยืนอยู่ริมฝั่งคลอง
มันมีเขาสองข้าง และเขาทั้งสองเป็นเขาสูง
เขาข้างหนึ่งสูงกว่าอีกข้าง
โดยเขาที่สูงกว่านั้น งอกขึ้นมาทีหลัง

เจ้าแกะผู้ตัวนี้มันกระโจนไปทางตะวันตก ทางเหนือและทางใต้
มันทำตามใจตัวเองและกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่
ไม่มีสัตว์ตัวใดจะต้านทานมันได้
ไม่มีใครที่จะช่วยผู้ที่ตกอยู่ในเงื้อมมือของมันได้

ดาเนียล 7:26

แต่การพิจารณาคดีจะเริ่มขึ้น
อำนาจปกครองที่กษัตริย์องค์นี้มี ก็จะถูกถอดออกไป
จะถูกทำลายอย่างไม่เหลือร่องรอย

และวิสุทธิชนของพระเจ้าสูงสุด จะได้รับอาณาจักร
อำนาจในการปกครอง และความยิ่งใหญ่ของอาณาจักรภายใต้สวรรค์
อาณาจักรของพระองค์จะเป็นอาณาจักรนิรันดร์
และผู้ปกครองทั้งกลายจะปรนบัติและเชื่อฟังพระองค์

เรื่องราวจบลงแค่นี้
ส่วนข้า .. ดาเนียล
ความคิดของข้าทำให้ข้าตระหนกยิ่งนัก
ใบหน้าของข้าเปลี่ยนสี
แต่ข้าก็เก็บเรื่องราวเหล่านี้ไว้ในใจ

ดาเนียล 7:23-25
ชายผู้นั้นกล่าวต่อไปว่า “ส่วนสัตว์ร้ายตัวที่สี่
หมายความว่า จะมีอาณาจักรที่สี่ในโลก
เป็นอาณาจักรที่ไม่เหมือนอาณาจักรอื่นใด
มันจะเขมือบโลกทั้งโลก
มันจะเหยี่ยบย่ำทำลาย ทำให้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ส่วนเขาสิบเขานั้น ก็คือ จะมีกษัตริย์ออกมาจากอาณาจักรนี้ 10 องค์
และจะมีกษัตริย์อีกหนึ่งองค์ตามมา
กษัตริย์องค์สุดท้ายนี้ ไม่เหมือนองค์ก่อนหน้านี้
เพราะจะทำลายกษัตริย์ 3 องค์

และกษัตริย์นี้จะกล่าวคำต่อต้านพระเจ้าผู้สูงสุด
จะทำให้วิสุทธิชนของพระเจ้าเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า
จะพยายามเปลี่ยนเวลา และกฎต่าง ๆ
ซึงทุกอย่างจะถูกมอบไว้ในมือของกษัตริย์องค์นี้
ตลอดหนึ่งวาระ หลายวาระ และครึ่งวาระ

ดาเนียล 7:15-22
“สำหรับข้า ดาเนียล วิญญาณจิตของข้ารู้สึกกระวนกระวาย
สิ่งที่ข้าเห็นในนิมิตทำให้ข้ารู้สึกตกใจกลัว
ข้าจึงเดินเข้าไปหาคนหนึ่งที่ยืนอยู่ที่นั่น
และถามเขาถึงความจริงของสิ่งที่เกี่ยวกับนิมิตเหล่านั้น
ดังนั้น เขาจึงบอกให้ข้ารู้ความหมายของนิมิต
เขากล่าวว่า
“สัตว์ร้ายทั้งสี่ คือกษัตริย์สี่องค์ที่จะก้าวสู่อำนาจในโลกนี้
แต่วิสุทธิชนของพระเจ้าสูงสุด จะได้รับอาณาจักร
และปกครองอาณาจักรนั้นตลอดนิรันดร์กาล

แต่ข้าอยากจะรู้ความหมายของสัตว์ร้ายตัวที่สี่
ซึ่งเป็นตัวที่แตกต่างจากสัตว์อีกสามตัวเป็นอย่างมาก
มันน่ากลัวยิ่งนัก ฟันเป็นเหล็ก เล็บเป็นทองสัมฤทธิ์
และมันก็เขมือบและขย้ำ กระทืบทำลายสิ่งที่เหลือด้วยตีนของมัน
มันยังมีเขาสิบเขาบนหัว มีเขาเล็ก ๆ งอกขึ้นมาก่อนที่เขาสามอันจะพังไป
เขานั้นมีตา และปากโอ้อวดสิ่งใหญ่โต ดูว่ามันใหญ่โตกว่าเขาอื่นๆ ข้างๆ มัน
ขณะที่ข้ามองไป
เขานั้นก็ทำสงครามกับวิสุทธิชนของพระเจ้า และได้รับชัยชนะด้วย
จนกระทั้งพระองค์ผู้ดำรงอยู่แต่โบราณกาล ได้เสด็จมา
มีการพิพากษาแก่วิสุทธิชนของพระเจ้า
และก็มาถึงเวลาที่พวกเขาจะได้รับราชอาณาจักร

ดาเนียล 7:13-14

ข้าเห็นนิมิตยามกลางคืน  และดูเถิด
ท่านผู้หนึ่ง เหมือนกับบุตรมนุษย์ได้ลงมาพร้อมกับหมู่เมฆจากสวรรค์
ท่านผู้นี้ มุ่งมายังท่านผู้ดำรงแต่โบราณกาล
และท่านได้ยืนอยู่ต่อพระพักตร์พระองค์

บุตรมนุษย์ท่านนี้ ได้รับราชอำนาจในการปกครอง
ได้รับพระเกียรติสิริ และราชอาณาจักร
เพื่อว่า ประชาชน   ประชาชาติทั้งหลาย  ทุกภาษา จะได้ปรนนิบัติพระองค์​

อาณาจักรนี้ เป็นอาณาจักรที่ดำรงนิรันดร์

จะไม่มีวันสูญสิ้นไป

และจะไม่มีวันถูกทำลายไป

ดาเนียล 7:11-12

ข้ามองไป เพราะเสียงโอ่ใหญ่โตของเขาที่กำลังพูด

และขณะที่ข้ามองไป

สัตว์ร้ายตัวนั้นก็ถูกสังหาร

ร่างของมันถูกทำลาย  และถูกโยนทิ้งลงไปในกองไฟ

สัตว์ร้ายที่เหลืออยู่นั้น   ถูกเอาอำนาจครอบครองออกไป

แต่ชีวิตของมันยังคงอยู่ ฤดูหนึ่ง และวาระหนึ่ง ……

เพื่อน ๆ ครับ  ดาเนียลเห็นสัตว์ร้ายสี่ตัวที่มีรูปร่างต่างกันไป

ตัวสุดท้ายถูกสังหารก่อนตัวอื่น ๆ

และอำนาจของตัวที่เหลือนั้นก็หมดลงไปด้วย

จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป?……

เจ้าสัตว์ร้ายทั้งสี่ที่ว่านี้  มันคืออะไร

มีหลายคนพยายามแปลความหมาย

แต่เราจะรอดูก่อนว่า มีอะไรเกิดขึ้นต่อไปในนิมิตของดาเนียล

ดาเนียล 7:6-8

หลังจากนั้นข้าก็มองไป และดูเถิด มีสัตว์ร้ายอีกตัว
คราวนี้หน้าเหมือนเสือดาว มีปีกเหมือนนก 4 ปีก
มันมีสี่หัว  และมันได้รับอำนาจครอบครอง

หลังจากนั้น ข้าก็เห็นนิมิตในเวลากลางคืนอีก
และมีสัตว์ร้ายตัวที่สี่ น่ากลัว น่าสยองขวัญยิ่งนัก
มันมีร่างกายกำยำแข็งแรงมาก
ฟันใหญ่ของมันเป็นเหล็ก
สามารถขบเคี้ยวทุกอย่างให้แหลกละเอียด
และมันจะกระทืบทุกอย่างที่ยังเหลือ
มันมีรูปร่างหน้าตาแตกต่างจากสัตว์ร้ายทั้งสามที่กล่าวมา
และมันมีเขา 10 เขา
ข้าพิเคราะห์ดูเขาทั้งสิบนั้น และดูเถิด
มีเขาอีกอันหนึ่งเล็ก ๆ งอกขึ้นมา
หลังจากที่เขา 3 เขาก่อนหน้านี้ถูกถอนจนถึงราก
และดูเถิด เขาเหล่านี้มีตาเหมือนมนุษย์
และมีปากที่จะพูดจาวางโต

ดาเนียล 7: 1-5

ในปีแรกของราชาเบลชัสซาร์ กษัตริย์แห่งบาบิโลน
ดาเนียลได้ฝันและเห็นนิมิต ในขณะที่เขากำลังนอนอยู่บนเตียง
เขาจึงเขียนความฝัน เล่าสรุปสิ่งที่เห็น

เขากล่าวว่า   “ข้าได้เห็นนิมิตในเวลากลางคืน
ดูเถิด ลมจากสี่ทิศได้กวนให้เกิดคลื่นในทะเล

มีสัตว์ร้ายยิ่งใหญ่  4  ตัวขึ้นมาจากทะเลใหญ่นั้น
แต่ละตัวมีรูปร่างหน้าตาแตกต่างกันไป

ตัวแรกหน้าเหมือนสิงโต และมีปีกอินทรี
แต่เมื่อข้าเพ่งมอง  ปีกของมันถูกเด็ดออกไป
มันถูกยกให้ขึ้นมาจากดิน และให้ยืนสองขาเหมือนมนุษย์
และมันได้รับความคิดแบบมนุษย์ใส่เข้าไปในตัวของมัน

และดูเถิด สัตว์ร้ายตัวที่สองมีรูปร่างเหมือนหมี
มันถูกยกขึ้นมาข้างหนึ่ง และในปากของมันมีซี่โครงสามชิ้น
มีคำสั่งให้มันว่า  จงลุกขึ้นและเขมือบเนื้อเข้าไปมาก ๆ 

….. เพื่อน ๆ ครับ  เอาแค่สองตัวก่อน  พรู่งนี้เรามาดูอีกสองตัวที่เหลือกัน 

ดาเนียล 6:25-28

แล้วพระราชาดาริอัส ก็ได้เขียนไปยังประชาชนทั้งหลาย
ประชาชาติทั้งหลาย ทุกภาษาที่อยู่ในโลก

“ขอให้สันติสุขมีเพิ่มพูนแก่ท่านทั้งหลาย
เราได้ออกกฤษฎีกาว่า ให้คนทั้งหลายได้ตัวสั่นและยำเกรงพระเจ้าของดาเนียล
เพราะว่าพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์อยู่ 
ทรงดำรงอยู่นิรันดร์
ราชอาณาจักรของพระองค์ไม่มีวันถูกทำลาย
การปกครองของพระองค์ไม่มีวันสิ้นสุด
พระองค์ทรงช่วยให้รอด และทรงให้พ้นภัย
พระองค์ทรงทำหมายสำคัญ และการอัศจรรย์
ในสวรรค์และบนโลก
พระองค์ผู้ทรงช่วยดาเนียลให้พ้นจากอำนาจของสิงห์”
ดาเนียลผู้นี้จึงจำเริญรุ่งเรืองในสมัยของราชาดาริอัสและราชาไซรัสแห่งเปอร์เซีย

ดาเนียล 6:23-24

พอพระราชาดาริอัสทรงได้ยินเสียงของดาเนียล

พระองค์ทรงดีพระทัยมากที่สุด
ทรงบัญชาให้นำดาเนียลขึ้นมาจากถ้ำนั้น
พวกเขาจึงช่วยกันนำท่านขึ้นมาจากถ้ำ

ไม่มีร่องรอยการขูดข่วนของสิงห์สักนิด!  มหัศจรรย์จริง ๆ !

“โอ… เจ้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ
ไม่ได้สู้กับสิงห์เลยนะเนี่ย  พระเจ้าของเจ้าทรงยอดเหลือเกิน ”

ใช่สิครับ

และทั้งนี้ เป็นเพราะดาเนียลวางใจในพระเจ้าของเขาสุดหัวใจ

และพระราชาตรัสสั่งอีกว่า
“สำหรับคนที่สมคบคิดทำลายดาเนียล  เจ้าพวกวารร้าย….
จงจับมันให้หมด … ส่งไปลงในถ้ำ…

ไม่ซิ   ไม่เฉพาะเจ้าตัวเท่านั้น แต่ลูกเมียก็ส่งลงไปด้วย !!”

“พระราชาเจ้าข้า  พวกเราขออภัย  อย่าลงโทษพวกเราเลย”
“พระราชาที่เมตตา  พวกเราสำนึกผิดแล้วพะยะค่ะ”
“ไม่นะ  อย่า  อย่ามาจับข้า”
เสียงร้องโวยวายด้วยความหวาดหวั่นดังไปทั่วเมือง

น่ากลัวจริง  และเหล่ามหาดเล็กและทหารแทบจะไม่เชื่อสายตา
เพราะก่อนที่ร่างของพวกเขาจะถึงพื้นถ้ำ
เจ้าสิงห์หิวโซ ก็เขมือบพวกเขาอย่างรวดเร็ว

“ควับบบบ!!!  คราาาก !!!”
สิงห์ทั้งหลายฉีกร่างมนุษย์ออกมาอย่างหิวโหย
พวกมัน ฉีกกระดูกของพวกเขาออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ภายในเวลาไม่กี่นาที !

ดาเนียล 6:19-22

ทั้งคืน เป็นคืนที่พระราชาดาริอัสกระวนกระวายที่สุดในชีวิตของพระองค์

ทรงคิดแล้วคิดอีกว่า … ทำไมนะ  ทำไมเราจึงเสียรู้คนชั่วเหล่านั้นได้?

ยังดี…พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ที่รู้ว่า พระเจ้าที่ดาเนียลเชื่อถือ
ทรงเป็นพระเจ้าเที่ยงแท้
คืนนั้น พระองค์ก็อธิษฐานต่อพระเจ้าของดาเนียลไม่หยุด…

และในที่สุด….

พอฟ้าสาง​… พระราชาก็ทรงลุกขึ้นออกจากห้องของพระองค์
และรีบไปยังถ้ำสิงโต   เหล่ามหาดเล็กทั้งหลายต่างพากันตกใจว่า
เหตุใดพระราชาจึงทรงกระวนกระวายยิ่งนัก
ขณะที่พระองค์ดำเนินมาใกล้ถ้ำนั้น
พระองค์ทรงร้องออกมาด้วยความทุกข์พระทัยยิ่งนัก

ทรงปลดปล่อยความรู้สึกในพระทัยออกมา “อาาาาาาาา…..”
ทรงร้องว่า

“โอดาเนียล  ผู้รับใช้ของพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์
พระเจ้าที่เจ้าปรนนิบัติเสมอมานั้น ทรงช่วยให้เจ้าพ้นจากปากสิงห์หรือไม่?”

แล้วพระราชาก็ต้องตกตะลึง.!!… เพราะทรงได้ยินเสียงตอบจากถ้ำว่า
“ขอพระราชาจงทรงพระเจริญ!  พระเจ้าของข้าพระบาท
ได้ส่งทูตสวรรค์ลงมาปิดปากสิงห์ไว้พะยะค่ะ
มันไม่ได้ทำอันตรายข้าพระบาทแม้แต่น้อย
เพราะข้าพระบาทไร้ตำหนิต่อพระพักตร์พระองค์
และต่อฝ่าพระบาทด้วย

ข้าแต่พระราชา  ข้าพระบาทไม่ได้ทำผิดพะยะค่ะ”

ดาเนียล 6:14-18

เมื่อพระราชาได้ยินคำที่ข้าราชบริพารทั้งหลายกล่าว
พระองค์ก็ทรงเสียพระทัย เรียกได้ว่า พระทัยของพระองค์นั้นตกลงไปเลย
พระองค์ทรงคิดถึงดาเนียล  ทำอย่างไรจึงจะช่วยเขาได้
ไม่น่าเลยที่จะทรงเสียรู้ข้าราชบริพารเหล่านี้

พระองค์ทรงคิดแล้วคิดอีก จนกระทั่งเย็นย่ำค่ำมืด
คิดว่า จะช่วยดาเนียลอย่างไรดี
แต่เจ้าพวกที่สมคบคิดกันนั้น ก็รีบมาเฝ้ากษัตริย์  พวกเขาขู่พระองค์
“ข้าแต่พระราชา ขอพระองค์ทรงระลึกว่า ตามกฎของชาวมีเดียและเปอร์เซีย
เมื่อมีประกาศ ราชกฤษฎีกาออกมาแล้ว
…กฎนั้นเป็นถาวร เปลี่ยนไม่ได้พะยะค่ะ”

“ดังนั้น พระราชาจึงต้องออกคำสั่ง ให้นำดาเนียลไปทิ้งไว้ในถ้ำสิงโต
พระราชาตรัสกับดาเนียลว่า
“ขอให้พระเจ้าที่เจ้าปรนนิบัติอยู่เสมอนั้น ได้ทรงช่วยให้เจ้ารอดพ้นเถิด!
มีการนำก้อนหินมาปิดถ้ำสิงห์นั้น
พระราชาจำต้องประทับตราด้วยแหวนของพระองค์
และด้วยตราของเหล่าขุนนาง
เพื่อจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง ไม่มีใครนำดาเนียลออกมา

คืนนั้น พระราชาทรงกลับไปที่วัง  ทรงอดอาหาร
ไม่มีความบันเทิงใด ๆ ในเวลาอันแสนทุกข์ทรมาน
พระองค์ทรงนอนไม่หลับทั้งคืน