ดาเนียล

ดาเนียล 6:11-13

ขณะที่ดาเนียลกำลังอธิษฐานอยู่นั้น
เหล่าข้าราชการที่สมคบคิดกันที่จะทำลายเขา
ก็พากันมาดูเขาที่บ้าน
ขณะนั้น ดาเนียลกำลังอธิษฐานต่อพระเจ้าอย่างร้อนรน

“นั่นไง.. อย่างที่คิดไว้ไม่ผิด  ดาเนียลไม่มีวันจะเลิกอธิษฐานต่อพระเจ้า”
“นั่นซิ  แผนของเราสำเร็จแน่คราวนี้  ไป  ไปเฝ้าพระราชากันเถอะท่าน”
พวกเขาจึงเข้าไปเฝ้าพระราชาเพื่อทูลเรื่องนี้โดยตรง
“ข้าแต่พระราชา  ใช่ไหมพะยะค่ะ  ที่ฝ่าบาทได้ทรงลงพระนามในประกาศฉบับหนึ่งว่า
หากใครได้ทูลอธิษฐานต่อพระใด หรือคนอื่นใดนอกจากฝ่าบาท
คนนั้นจะถูกโยนลงไปในถ้ำสิงโต”

พระราชาตรัสตอบว่า
“เรื่องนั้น เรายังคงหมายความอย่างนั้นจริง
ตามกฎหมายของมีเดียและเปอร์เซียแล้ว ไม่มีการเปลี่ยนแปลงประกาศนี้”
พวกเขาจึงทูลต่อไปว่า
“ดาเนียลพะยะค่ะ ท่านดาเนียลผู้ที่ถูกกวาดเป็นเชลยจากยูดาห์
เขาไม่ได้สนใจประกาศของพระองค์เลย
พระองค์ทรงลงพระนามในประกาศห้ามนั้น
แต่ดาเนียลยังคงทูลขอต่อพระเจ้าของเขาวันละสามครั้ง !”

ดาเนียล 6:10-11

แม้ว่าคำบัญชาของพระราชาจะออกมาเป็นกฎหมายชัดเจน
ได้ถูกประกาศออกไปทั่วอาณาจักร
ดาเนียลเองก็รับทราบกฎหมายนั้น
แต่…. เขาไม่ได้ยอมต่อกฎหมายที่สั่งให้ทูลขอต่อราชาดาริอัสผู้เดียว
ดาเนียลรู้อยู่แก่ใจว่า ดาริอัสเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่พระเจ้าทรงตั้งให้เป็นกษัตริย์
เขาอยู่มาหลายรัชกาล
และรู้แน่ชัดว่า พระเจ้าทรงเป็นใหญ่กว่าผู้ปกครอง กษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่
แม้กระทั่งเนบูคัดเนสซาร์ก็ต้องจำนนต่อองค์พระเจ้าสูงสุดมาแล้ว

ดาเนียลจะทำอย่างที่เคยทำ ไม่เปลี่ยนใจ ไม่กลัวกษัตริย์ ไม่กลัวสิงโต ไม่กลัวศัตรู
เช้าวันต่อมา เมื่อไปทำงาน ถึงเวลาเขาก็กลับไปที่บ้าน
บ้านนั้นมีหน้าต่างชั้นบนที่เปิดไปยังทิศของเมืองเยรูซาเล็มทางตะวันตก
เขาคุกเข่าลงอธิษฐานต่อพระเจ้าเหมือนเดิม
วันหนึ่งสามครั้ง อย่างที่เคย อย่างที่ทำมาทุกๆ วัน
วันนั้นเขาอธิษฐานอะไรบ้างนะ?
เราไม่ทราบเลย  เขาคงอธิษฐานเรื่องเดิมที่หนักใจเขาอยู่…
แต่เขาจะถูกพระราชาลงโทษไหมนะ?
ก็เขาเป็นคนที่พระราชาโปรดปรานมาก  จะหนีจากโทษได้ไหม?
เขาจะหนีไหม?

ดาเนียล 6:6-9

แล้วเหล่าข้าราชการชั้นสูงพร้อมกับเสนาบดี จึงพากันมาเข้าเฝ้าพระราชาทูลว่า
“ขอพระราชาทรงพระเจริญเป็นนิตย์
เหล่าข้าราชการชั้นสูงแห่งอาณาจักร และข้าราชการอื่น ๆ ในอาณาจักร
ได้ตกลังกันว่า พระองค์ควรจะออกพระราชกฤษฎีกาฉบับหนึ่งพะยะค่ะ
โดยให้ประกาศว่า ในสามสิบวันนี้  หากใครก็ตาม อธิษฐานต่อเทพ หรือต่อมนุษย์นอกเหนือไปจากพระราชา
เขาคนนั้นจะต้องถูกโยนลงไปในถ้ำสิงโต

บัดนี้ พระราชา ขอพระองค์ทรงออกกฎนี้เป็นลายลักษณ์อักษร
เพื่อว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงตามกฎของชาวมีเดียนและเปอร์เซีย ”
ดังนั้น พระราชาจึงทรงตกลงให้ออกราชกฤษฎีกาเป็นลายลักษณ์อักษร ตามที่พวกเขาต้องการ

ดาเนียล 6:1-5

หลังจากราชาเบลชัสซาร์  ผู้ที่ได้ครองต่อมาคือ ราชาดาริอัส
พระองค์พอพระทัยที่จะตั้งเสนาบดีเพื่อปกครองท้องถิ่นต่าง ๆ ทั่วอาณาจักร 120 คน

ทั้งนี้ จะมีผู้บริหารสูงสุดอยู่สามคนที่จะดูแลคนเหล่านี้อีกที
หนึ่งในนั้นคือ ท่านดาเนียล
เสนาบดีเหล่านี้จะต้องเข้ามารายงานตัวกับดาเนียล และอีกสองท่าน
เพื่อว่า พระราชาจะได้ไม่สูญเสียประโยชน์ใด ๆ

ท่านดาเนียลผู้นี้ มีความโดดเด่นเหนือผู้บริหารคนอื่น ๆ อย่างเห็นได้ชัด
ทั้งนี้เป็นเพราะเขามีวิญญาณสูงสุดในตัวของเขา
พระราชาทรงวางแผนจะแต่งตั้งเขาให้อยู่เหนือเหล่าผู้ปกครองทั้งสิ้นในอาณาจักร

ดังนั้น ข้าราชการคนอื่น ๆ จึงพยายามที่จะจับผิดดาเนียลในเรื่องงานบริหารราชการ
แต่พวกเขาก็ไม่สามารถหาข้อตำหนิได้เลย
เพราะดาเนียลเป็นคนที่ซื่อตรง ไม่มีความผิดด่างพร้อยแม้แต่น้อย

ดังนั้น พวกเขาจึงกล่าวกันว่า

“เราไม่มีทางที่จะหาข้อตำหนิในตัวดาเนียลได้เลย
ยกเว้น เราจะต้องเอาเรื่องของพระเจ้าของเขามาเป็นตัวชงเรื่องให้เขาเป็นคนผิดจนได้”

ดาเนียล 5: 22-30

ดาเนียลทูลต่อไปว่า

“และพระราชา  พระองค์ทรงเป็นลูกหลานของราชาเนบูคัดเนสซาร์
แม้พระองค์ทรงรู้เรื่องราวนี้ทั้งหมด  แต่พระองค์ก็มิได้ถ่อมพระองค์ลง

แต่กลับทรงยกพระองค์ขึ้นต่อต้านองค์พระผู้เป็นเจ้าแห่งสวรรค์
ทรงนำเอาภาชนะต่าง ๆ จากพระวิหารของพระองค์มา
ให้พระองค์เอง ขุนนาง  เหล่าสนมกำนัลของพระองค์ มาใช้ดื่มเหล้า
และพระองค์ได้สรรเสริญพระแห่งเงินและทอง  ทองสัมฤทธิ์ เหล็ก ไม้ และหิน
ทั้ง ๆที่ เทวรูปเหล่านั้น มองไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่รับรู้

พระองค์กลับไม่ทรงถวายเกียรติพระเจ้าผู้เป็นเจ้าของลมหายใจของพระองค์
และทางทั้งหลายที่เดินก็เป็นของพระองค์

พระเจ้าจึงทรงส่งมือนี้มาจากที่ประทับของพระองค์
จารึกข้อความนี้ลงไป​

ข้อความมีว่า เมเน เมเน เทเคล และฟารสิน
ความหมายของมันก็คือ
เมเน … พระเจ้าทรงนับวันเวลาของอาณาจักรของพระองค์แล้ว
และพระองค์จะทรงทำให้มันสิ้นสุดลง
เทเคล… พระองค์กำลังถูกชั่งบนเครื่องชั่ง และพบว่า ยังขาดอยู่
เปเรส… อาณาจักรของพระองค์จะถูกแบ่งระหว่างอาณาจักรมีเดียและเปอร์เซีย

แล้วราชาเบลชัสซาร์ก็ทรงบัญชาให้นำเสื้อสีม่วงมาสวมให้ดาเนียล
พร้อมกับสร้อยทองคำ และทรงประกาศว่า ดาเนียลเป็นอุปราชมีอำนาจเป็นที่สามในอาณาจักร

คืนนั้นเอง ราชาเบลชัสซาร์ กษัตริย์ชาวเคลเดียก็ถูกปลงพระชนม์
และราชาดาริอัสแห่งมีเดียขึ้นครองแทน ตอนนั้นทรงพระชมน์ได้ 62 พรรษา

ดาเนียล 5:17-21

เมื่อดาเนียลได้ยินคำของพระราชาว่า จะให้ทรัพย์สมบัติ ให้เกียรติแก่เขา
เขาจึงทูลว่า
“ขอพระราชาทรงเก็บของขวัญ และรางวัลต่าง ๆ เหล่านี้ให้ผู้อื่นเถิดพะยะค่ะ
ข้าพระบาทจะอ่าน และแปลความหมายให้ทรงทราบ”

แล้วดาเนียลก็กล่าวถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับราชาเนบูคัดเนสซาร์
อาจจะเพื่อเตรียมพระทัยของเบลชัสซาร์ให้รับสิ่งที่เขาจะแปลความก็เป็นได้
คำเหล่านั้นอาจจะน่ากลัว
อาจจะทำให้พระราชาเองทรงรับไม่ไหว

“ครั้งหนึ่ง… สมัยของพระราชาเนบูคัดเนสซาร์ บรรพบุรุษของฝ่าพระบาท
องค์พระผู้เป็นเจ้าสูงสุด ได้ประทานทั้งอำนาจ ความยิ่งใหญ่ บารมีสูงสุดให้พระองค์

ความที่พระเจ้าทรงให้พระองค์ทรงยิ่งใหญ่ขนาดนั้น
ประชาชาติต่าง ๆ  คนทุกชาติทุกภาษาต่างก็ยำเกรงพระองค์ยิ่งนัก
ผู้ที่พระองค์บัญชาให้ประหาร ก็จะถูกประหาร
คนที่ทรงบัญชาให้รอด  พวกเขาก็จะรอด
พระองค์ทรงแต่งตั้ง หรือถอดถอนใครก็ได้ ตามแต่พระทัยของพระองค์ ”

จริงซิ … ราชาเนบูคัดเนสซาร์นั้น ยิ่งใหญ่มาก ใคร ๆ ก็รู้
ทุกคนในห้องโถงตั้งใจฟังสิ่งที่ดาเนียลพูด  ไม่มีใครกล้าคุยกระซิบกระซาบกันเลย

“แต่แล้ว  พระราชาเนบูคัดเนสซาร์ ทรงคิดว่า พระองค์ทรงเก่ง ทรงเย่อหยิ่งขึ้นมา
ไม่ว่าจะทำอะไร พระองค์ก็ทรงคิดว่า พระองค์เป็นผู้ทำได้หมด มีอำนาจกว่าใคร ๆ
ดังนั้น พระเจ้าจึงทรงถอดพระองค์ออกจากบัลลังก์
เกียรติยศทั้งหลายก็ถูกเรียกไปจากพระองค์ด้วย ”
หลายคนพยักหน้า พวกเขายังจำเรื่องเหล่านั้น ที่ถูกเล่าต่อ ๆ กันมาได้
“พระราชาทรงถูกไล่ออกจากมนุษย์
พระทัยของพระองค์เปลี่ยนไป กลายเป็นเหมือนสัตว์
และทรงอยู่กับเหล่าลาป่า
ทรงกินหญ้าราวกับวัว
ร่างของพระองค์ก็เปียกเพราะน้ำค้างจากฟ้า

จนกระทั่ง วันหนึ่ง พระองค์ทรงตระหนักว่า
พระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ต่างหากที่ทรงปกครองอาณาจักรของมนุษย์
และพระองค์ทรงแต่งตั้งแต่ละคนตามพระทัยของพระองค์ …..”

แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับราชาเบลชัสซาร์เล่า?

ดาเนียล 5:13-16

แล้วพระราชาจึงสั่งให้ตามดาเนียลมาโดยด่วน
เมื่อเขามาเฝ้า พระองค์ตรัสแก่เขาว่า

“เจ้าเป็นดาเนียล ผู้ที่ถูกจับเป็นเชลย ตอนที่ปู่ของเรากวาดต้อนมาจากแคว้นยูดาห์
เราได้ข่าวว่า
พระวิญญาณของพระเจ้าอยู่ในตัวเจ้า
และใคร ๆ ก็เห็นว่าเจ้าเป็นคนที่มีความรอบรู้เข้าใจ มีสติปัญญาอันเลิศ
ตอนนี้ เหล่าโหราจารย์ หมอดูทั้งหลาย ถูกเรียกมาเพื่ออ่านคำที่เขียนบนผนัง
และต้องแปลความหมายด้วย
แต่พวกเขาไม่สามารถแปลความหมายของคำนั้นได้

เราได้ยินมาว่า เจ้าสามารถแปลความหมายของฝัน และสามารถแก้ปัญหาต่าง ๆ ได้
ตอนนี้ ถ้าเจ้าสามารถอ่านคำเขียน และแปลความหมายให้เราได้
เจ้าจะได้สวมเสื้อสีม่วงที่มีเกียรติ  ได้สร้อยทองคำ และเจ้าจะเป็นที่สามในอาณาจักรนี้”

เป็นที่สามคือ รองจากพระบิดาของพระราชา  และตัวพระราชาเอง
ดาเนียลกำลังจะได้เป็นใหญ่ขึ้นมาอีก!

เขาจะตอบพระราชาอย่างไรนะ?

ดาเนียล 5:10-12

องค์ราชินี  ทรงเดินเข้ามาในท้องพระโรงที่จัดงานเลี้ยง
พระนางทรงได้ยินทุกอย่างที่พระราชา และขุนนางทั้งหลายกำลังพูดถึงและกังวลอยู่
และทรงกล่าวว่า  “ข้าแต่พระราชา  ขอทรงพระเจริญ
ขออย่าทรงตกพระทัย ไป  ขออย่าให้พระพักตร์เผือดไป

ในอาณาจักรบาบิโลนนี้ มีชายคนหนึ่งที่พระวิญญาณขององค์พระเจ้าผู้บริสุทธิ์สถิตในเขา
ในสมัยพระราชาองค์ก่อน ๆซึ่งเป็นบรรพบุรุษของพระองค์ เราพบว่า
เขาคนนี้  มีสติปัญญา  มีความเข้าใจ มีความหยั่งรู้เหมือนกับองค์พระเจ้าที่สถิตในเขา

และพระราชาเนบูคัดเนสซาร์ ได้แต่งตั้งให้เขาเป็นหัวหน้านักเล่นอาคม นักเวทมนตร์
โหราจารย์  หมอดูทั้งหลาย  เพราะว่า ดาเนียลผู้ซึ่งพระราชาให้นามว่า เบลชัสซาร์ผู้นี้
เป็นคนที่มีสติปัญญาล้ำเลิศ  มีความรู้ ความเข้าใจที่จะแปลความหมายของความฝัน
สามารถอธิบายปริศนาต่าง ๆ
แก้ไขปัญหาต่าง ๆ อย่างชาญฉลาด

ขอพระองค์ทรงเรียกดาเนียลมาเถิด  และเขาจะแปลความหมายให้พระองค์ได้”

ดาเนียล 5:5-9

ขณะที่งานเลี้ยงกำลังดำเนินไปอย่างสนุกสนาน
มีการร้องรำทำเพลงเสียงดัง
คนกำลังสนุกได้ที่….

ทันใดนั้นเอง ก็มีมือหนึ่งปรากฏขึ้นให้ทุกคนเห็น
เป็นมือเหมือนมือมนุษย์ และเขียนคำลงบนผนังราชวังในห้องที่มีงานเลี้ยงนั้น
มือนั้นอยู่ตรงข้ามโคมไฟพอดี
และพระราชาก็ทรงเห็นมือที่กำลังเขียนอยู่นั้น

พระพักตร์ของพระราชาเปลี่ยนสีทันที
พระองค์ทรงรู้สึกตกใจอย่างมาก
พระกายอ่อนลงไปทันควัน หมดเรี่ยวแรง
เข่าของพระองค์ก็สั่นระริกด้วยความกลัว

“เร็ว  เร็ว ไปตามโหรมาให้ข้าเดี๋ยวนี้
เอานักเวทมนตร์  หมอดูมาให้ครบ  เร็วเข้า”
พระราชาทรงออกคำสั่งอย่างรวดเร็วจนมหาดเล็กแทบจะรับคำไม่ทัน

“ใครก็ตามที่อ่านข้อเขียนนี้ และแปลความหมายให้ข้าได้
ก็จะได้รับเสื้อสีม่วง และสร้อยคอทองคำ
และจะได้รับตำแหน่งเป็นที่สามในอาณาจักรรองจากพ่อข้า และข้า”

เมื่อเหล่าโหร นักเวทย์มนตร์ และหมอดูมาถึง
พวกเขาก็อึ้ง
เพราะไม่อาจเข้าใจภาษาที่เขียนบนผนังนั้น
เมื่อพวกเขาไม่รู้ข้อความนั้น  ก็ไม่สามารถแปลความ

พระราชายิ่งตกพระทัย ใจสั่น ทรงกลัวมากขึ้น
พระพักตร์ของพระองค์ซีดเผือดจนเห็นได้ชัด
เหล่าขุนนางที่อยู่ในนั้นก็สร่างเมากันไปหมด
เขาทุกคนต่างพิศวงงงงวยไปตาม ๆ กัน

ดาเนียล 5:1-4

หลังจากนั้นมา เนบูคัดเนสซาร์ก็สิ้นพระชนม์ไปเมื่อปี 562 ก่อนคริสตศักราช
ก็มีราชโอรส ราชบุตรเขย และหลานชายของพระองค์ครองราชย์สืบต่อมา
จนถึงราชาเนโบนีดัสขึ้นครองประมาณปี 553-539 ก่อนคริสตศักราช
ราชาเนโบนีดัสครองร่วมกับโอรสคือเบลชัสซาร์
โดยทั้งสองทำหน้าที่ต่างกัน
เนโบนีดัส ทรงสนใจการค้าต่างประเทศมาก
ส่วนเบลชัสซาร์อยู่ในบาบิโลน ดูแลกิจการภายใน…

อยู่มาวันหนึ่ง ราชาเบลชัสซาร์ได้จัดงานเลี้ยงใหญ่
ให้ขุนนางจำนวน 1000 คน
และพระองค์ก็ทรงดื่มเหล้าองุ่นพร้อมกับพวกเขา

แล้วพระองค์ก็ทรงทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด ทรงสั่งมหาดเล็ก..
“พวกเจ้าจะไปเอาภาชนะทองคำออกมา
พวกเครื่องทอง เครื่องเงินที่ราชาเนบูคัดเนสซาร์ปู่ทวดของข้าริบมา
จากวิหารเมืองเยรูซาเล็ม ไป…ไปเอาออกมาเดี๋ยวนี้!!”
พวกเขารีบไปทำตามคำสั่ง
แล้วพระราชาก็เอาภาชนะศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้น
มาเป็นถ้วยสำหรับดื่มเหล้า
ทรงให้เหล่าขุนนาง มเหสี และเหล่านางห้ามทั้งหลายดื่ม

เพื่อน ๆ ครับ พวกเขาต่างเปรมปรีดิ์
มีภาชนะทอง พวกเขาเมาไป ร้องเพลงไป
“สรรเสริญพระแห่งทองคำ    พระแห่งเงิน
สรรเสริญพระแห่งทองสัมฤทธิ์ พระแห่งเหล็ก
พระแห่งไม้ และหิน…ลา ลาลา”

ดาเนียล 4:34-37
ในเวลาสุดท้ายของการถูกแยกไปจากผู้คน
เรา..เนบูคัดเนสซาร์ เงยหน้ามองฟ้าสวรรค์
เหตุผล ความเข้าใจก็กลับมาหาข้า
และข้าถวายพระพรแด่องค์พระเจ้าผู้สูงสุด
ขอสรรเสริญถวายพระเกียรติพระองค์ผู้ทรงดำรงอยู่นิรันดร์
เพราะการครอบครองของพระองค์ เป็นการครอบครองที่ถาวร
อาณาจักรของพระองค์ยืนนานจากชั่วอายุนี้ ไปยังชั่วอายุต่อๆ ไป
เหล่าคนทั้งหลายที่อาศัยในโลกนั้น นับว่าเป็นศูนย์
และพระองค์ทรงทำตามพระประสงค์ท่ามกลางเหล่าผู้อาศัยในสวรรค์
และท่ามกลางคนที่อาศัยในโลก
ไม่มีใครสามารถยั้งพระหัตถ์ของพระองค์ได้
ไม่มีใครทูลต่อพระองค์ได้ว่า “พระองค์ทรงทำอะไร?”

ในเวลานั้น ความคิดสมเหตุสมผลของข้ากลับคืนมา
ศักดิ์ศรีแห่งอาณาจักร เกียรติยศ และความตระการก็กลับคืนมาหาข้า
เหล่าผู้ให้คำปรึกษาและขุนนางของข้าก็ตามหาข้า
และข้าก็ถูกสถาปนาคืนกลับมายังอาณาจักร
มีความยิ่งใหญ่อื่น ๆ เสริมมาให้ข้าด้วย
บัดนี้ ข้า… เนบูคัดเนสซาร์
สรรเสริญ ถวายพระเกียรติแก่ราชาแห่งสวรรค์
เพราะราชกิจของพระองค์ทั้งสิ้นน้้นถูกต้อง ทางของพระองค์ยุติธรรม
พระองค์ทรงสามารถที่จะทำให้คนเย่อหยิ่งตกต่ำลง

ดาเนียล 4:28-33

เหตุการณ์ต่อไปนี้ เกิดขึ้นกับราชาเนบูคัดเนสซาร์

พอหมดเดือนสิบสอง
พระองค์กำลังดำเนินอยู่บนดาดฟ้าของราชวังในบาบิโลน
และพระองค์ทรงตอบความคิดในใจ… ทรงกล่าวว่า

“นี่ไม่ใช่บาบิโลนที่ยิ่งใหญ่ซึ่งเราได้สร้างขึ้นมาด้วยฤทธิ์ของเรา
ให้เป็นที่ประทับ และเป็นศักดิ์ศรีอันตระการของเรา ?”

ในขณะที่พระราชากำลังกล่าวคำเหล่านั้นเอง ก็มีสุรเสียงมาจากสวรรค์!
“โอ…ราชาเนบูคัดเนสซาร์ เราเคยกล่าวกับเจ้าแล้วนี่นา
ว่าอาณาจักรนี้จะพรากไปจากเจ้า
และเจ้าจะถูกไล่ออกไปจากหมู่ผู้คน
ที่อาศัยของเจ้าคือที่อยู่ของสัตว์ป่าในทุ่ง
และเจ้าจะต้องกินหญ้าเหมือนวัวควาย
เวลาจะผ่านไปเจ็ดวาระ
จนกว่าเจ้าจะรับรู้ว่า องค์พระเจ้าสูงสุด ทรงเป็นผู้ปกครองเหนืออาณาจักรของมนุษย์
และพระองค์จะประทานอาณาจักรให้แก่คนที่พระองค์ทรงประสงค์”

ทันทีที่พระเจ้าตรัส …. ทุกสิ่งก็เกิดขึ้นกับเนบูคัดเนสซาร์
พระองค์ถูกขับไล่ออกจากคนในวัง ในเมือง
และกลายเป็นคนที่ต้องกินหญ้าเหมือนวัว
ร่างของพระองค์เปียกน้ำค้างจากฟ้า
ทั้งผม และขนของพระองค์ก็ยาวขึ้น ยาวขึ้นราวกับขนนกอินทรี
เล็บยาว…งองุ้มเหมือนกับกรงเล็บของนก!

ดาเนียล 4:23-27

แต่แล้ว พระราชาทรงเป็นผู้เฝ้า  คือองค์บริสุทธิ์
ลงมาจากสวรรค์ ตรัสว่า

“จงตัดต้นไม้นี้ และทำลายมันเสีย
ปล่อยให้ตอกับรากที่ติดอยู่ เหลือไว้
แล้วมัดมันไว้ด้วยแผ่นเหล็กและแผ่นทองสัมฤทธิ์

ไว้กลางทุ่งหญ้าอ่อน และปล่อยให้เขาเปียกชุ่มด้วยน้ำค้างจากฟ้า
และให้เขามีส่วนอยู่กับสัตว์ป่า
จนกระทั่งครบ 7 วาระ

โอ… พระราชา ต่อไปนี้เป็นคำแปลของความฝันพระเจ้าข้า
องค์พระเจ้าผู้ใหญ่ยิ่งสูงสุด
ทรงส่งคำบัญชาลงมายังพระราชาเจ้านายของข้าพระบาท
พระองค์จะทรงถูกขับไล่ออกไปจากเหล่ามนุษย์ทั้งหลาย
พระองค์จะต้องไปอยู่กับสัตว์ป่าในทุ่ง
พระวรกายจะเปียกชุ่มด้วยน้ำค้างจากฟ้า
เจ็ดวาระจะผ่านไป
จนพระองค์จะทรงตระหนักว่า
องค์พระเจ้าผู้สูงสูดทรงเป็นผู้ปกครองเหนืออาณาจักรของมนุษย์
และทรงให้กับคนที่พระองค์ทรงประสงค์

การที่พระเจ้าทรงบัญชาให้เหลือรากและตอไว้นั้น
หมายความว่า พระองค์จะทรงได้อาณาจักรของพระองค์คืนมา
เมื่อพระองค์ทรงรู้ว่า การปกครองสูงสุดนั้น มาจากเบื้องบน

ดังนั้น พระราชาเจ้าข้า  ขอพระองค์ทรงโปรดฟังคำทูลแนะนำ
ขอพระองค์ทรงเลิกทำบาป ด้วยการทำความชอบธรรม
เลิกการผิดด้วยการแสดงความเมตตาต่อผู้ถูกกดขี่ข่มเหง
บางทีสิ่งนั้นจะช่วยทำให้ความรุ่งเรืองของพระองค์นั้น ต่อยอดยาวนาน….

ดาเนียล 4:

แม้ว่าดาเนียลจะตกใจสักเพียงใด

แต่เขาก็ต้องแปลความหมายของฝันนั้นถวายเดี๋ยวนั้น
พระองค์แทบรอไม่ไหวที่จะได้ยินความหมาย

.. เร็วซิ ดาเนียล รีบพูดมา… พระองค์ทรงคิด
“ข้าแต่พระราชา
ต้นไม้ที่พระองค์ทรงเห็น เติบโตขึ้นเป็นต้นไม้ที่สูง แข็งแรง
จนกระทั่งยอดของมันแตะฟ้า…
คนทั้งโลกมองเห็นต้นไม้นั้น
ใบของมันก็สวย ผลก็ดก และเป็นอาหารสำหรับสรรพสิ่ง
เหล่าสิงสาราสัตว์ในป่า ก็มาพึ่งร่มเงาของมัน

และนกสารพัดชนิดก็มาอาศัยอยู่ตามกิ่งก้านของมัน
ต้นไม้นี้คือพระองค์  พระราชาเจ้าข้า
พระองค์เองได้ทรงเจริญขึ้น และทรงเข้มแข็ง
ความยิ่งใหญ่ของพระองค์นั้นสูงเสียดฟ้า
อาณาจักรของพระองค์ก็แผ่ขยายไปจนสุดอาณาเขตของแผ่นดินโลก

ได้ยินมาถึงตรงนี้ ราชาเนบูคัดเนสซาร์ก็ทรงเริ่มกระสับกระส่าย

เพราะอะไรหรือ ?…

ก็เพราะเรื่องราวที่ต่อมาจากความโอ่อ่าอลังการของพระองค์เอง….

ใช่…พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ที่เก่งกล้าสามารถ ยิ่งใหญ่

ทรงเก่งทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นการปกครอง การรบ
ทรงมีพระปรีชาสามารถเกินกว่ากษัตริย์ใด ๆ ในโลก
แต่ดูเหมือนว่า ยังมีใครที่ใหญ่กว่าพระองค์….

ดาเนียล 4:17-19

เหล่าผู้เฝ้า(ทูตสวรรค์)ของพระเจ้าเป็นผู้แจ้งบัญชานี้
เป็นคำตัดสินจากพระดำรัสขององค์ผู้บริสุทธิ์
เพื่อว่า เหล่าผู้มีชีวิตทั้งหลายจะได้รู้ว่า
องค์ผู้สูงสุด ทรงเป็นผู้ครอบครองเหนืออาณาจักรของมนุษย์
และพระองค์ประทานให้แก่คนที่พระองค์พอพระทัย
ทรงแต่งตั้งผู้ต่ำต้อยที่สุดให้ปกครองเหล่าประชาชน”

ข้า..ราชาเนบูคัดเนสซาร์เป็นผู้ฝันความฝันนี้
และเจ้า เบลชัสซาร์ จงบอกเราว่า ความฝันนี้หมายความว่าอย่างไร
เพราะว่า นักปราชญ์ทั้งหลายในอาณาจักรของข้าไม่สามารถ
แปลความหมายของฝันนั้นให้แก่ข้าได้
แต่เจ้าเป็นผู้มีความสามารถ…
เพราะพระวิญญาณของพระเจ้าผู้บริสุทธิ์สถิตในเจ้า

เวลานั้น  ดาเนียล ซึ่งมีอีกชื่อว่า เบลชัสซาร์
รู้สึกตกใจ กังวลเป็นอย่างมาก… แต่ก็ชั่วระยะหนึ่ง
ความคิดเรื่องฝัน ทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่น
พอพระราชาเห็นดังนั้น ก็ตรัสว่า
“เบลชัสซาร์ .. อย่ายอมให้ความฝัน
หรือความหมายของฝันทำให้เจ้าตกใจไปเลย”

เบลชัสซาร์จึงทูลตอบว่า
“ข้าแต่พระราชา … ขอให้ฝันนั้น
เกิดขึ้นกับคนที่เกลียดชังพระองค์
ขอให้ความหมายของฝันนั้น เป็นของศัตรูของพระองค์เถิด!”

ความหมายของฝันนั้นคืออะไรนะ?

ดาเนียล 4:13-16

“ขณะที่ข้านอนอยู่บนเตียง  ข้าก็เห็นภาพนี้ในความคิดของข้า
ดูเถอะ  มีผู้เฝ้า… เป็นผู้บริสุทธิ์ ทรงลงมาจากสวรรค์

พระองค์ทรงประกาศเสียงดังว่า
“จงโค่นต้นไม้นั้น และลิดกิ่งของมันออก  ตัดใบทิ้ง
และโยนผลของมันให้กระจายไปทั่ว
ให้สัตว์ป่าทั้งหลายหนีไป
นกหนีไปจากกิ่งก้านของมัน
แต่ปล่อยให้เหลือตอและรากอยู่บนแผ่นดิน
และเอาแผ่นเหล็กและทองเหลืองผูกติดไว้กับดิน
ทิ้งไว้อย่างนั้นกลางทุ่ง

ให้ร่างของเขาเปียกเพราะน้ำค้างจากฟ้า
ให้ส่วนของเขาอยู่กับสัตว์ป่าในทุ่งแห่งแผ่นดิน
ให้ความคิดของเขาเปลี่ยนจากความคิดแบบคนไป
กลายเป็นความคิดแบบสัตว์
ให้สิ่งนี้เกิดกับเขาเป็นเวลา 7  วาระ

ดาเนียล 4:9-12

เราเล่าความฝันให้ดาเนียลฟัง
ดาเนียลที่มีอีกขื่อว่าเบลชัสซาร์
“โอ เบลชัสซาร์เอ๋ย  หัวหน้าเหล่านักปราชญ์แห่งบาบิโลน
เรารู้ว่า พระวิญญาณของพระเจ้าผู้บริสุทธิ์สถิตอยู่ในเจ้า
ดังนั้น จึงไม่มีสิ่งลี้ลับใดนั้น ยากเกินที่เจ้าจะเข้าใจ
ขอให้บอกเราว่า ความฝันของเรานั้น มีความหมายว่าอย่างไร

มันเป็นอย่างนี้นะ ขณะที่ข้านอนอยู่  ข้าได้เห็นต้นไม้อยู่กลางแผ่นดินโลก
ต้นไม้ต้นนี้ สูงใหญ่มาก
มันเติบโตขึ้น และแข็งแรง จนกระทั่งยอดของมันสูงถึงฟ้า
มันสูงจนกระทั่ง คนทั้งโลกมองเห็นมันได้
ใบของมันก็งดงาม   มีผลดกยิ่งนัก
และเป็นอาหารสำหรับสรรพสิ่ง

สัตว์ป่าก็มาพึ่งร่มเงาของมัน
เหล่านกกาบนท้องฟ้าก็มาอาศัยตามกิ่งก้านของมัน
บรรดาสิ่งมีชีวิตก็ได้กินอยู่จากต้นของมัน
ความฝันที่สำคัญเช่นนี้  โหรของบาบิโลนไม่สามารถแปลได้
พวกเขาไม่เข้าใจความหมายอันล้ำลึก
มีแต่คนของพระเจ้าเท่านั้นที่จะเข้าใจว่า พระเจ้าตรัสอะไรแก่เนบูคัดเนสซาร์ …..

ดาเนียล 4:4-8

เรา เนบูคัดเนสซาร์พักอยู่ในวังของเราอย่างสบายใจ
แต่เราเกิดฝันไป ทำให้เรารู้สึกกลัวเป็นอย่างยิ่ง
ขณะที่เรานอนอยู่ เราก็นึกถึงภาพต่าง ๆที่ทำให้เราหวาดกลัว
เราจึงสั่งให้ปราชญ์ของบาบิโลนมาเข้าเฝ้า
เพื่อว่าพวกเขาจะได้แปลความฝันให้เรา

ดังนั้น เหล่าคนเล่นอาคม ผู้เล่นเวทมนตร์  ชาวเคลเดีย และโหรได้เข้ามาเฝ้า
เราก็เล่าความฝันให้พวกเขาฟัง
แต่ปรากฏว่า พวกเขาไม่สามารถแปลความหมาย
ของความฝันนั้นเลย

ในที่สุด ดาเนียลได้เข้ามาเฝ้าเรา
เขาผู้นี้ มีนามอีกอย่างหนึ่งว่า เบลชัสซาร์
ซึ่งเป็นชื่อของพระที่เราเชื่อองค์หนึ่ง
แต่ในตัวของเบลชัสซาร์ผู้นี้ มีพระวิญญาณของพระเจ้าผู้บริสุทธิ์สถิตอยู่

ดาเนียล 4:1-3

ต่อมา ราชาเนบูคัดเนสซาร์ก็ได้ส่งสารมายังประชาชน

จากราชาเนบูคัดเนสซาร์ มายังประชาชนทั้งหลาย ทุกประเทศและทุกภาษา
ที่อาศัยอยู่ในโลกนี้
ขอให้ท่านจงมีสันติสุขทวีคูณ!
เป็นการดีที่ข้าจะได้แสดงให้ท่านได้เห็นหมายสำคัญและการอัศจรรย์
ที่องค์พระเจ้าสูงสุดได้ทรงทำแก่ข้า

หมายสำคัญของพระองค์นั้นยิ่งใหญ่นัก
การอัศจรรย์ของพระองค์ก็ทรงพลัง
อาณาจักรของพระองค์ เป็นอาณาจักรนิรันดร์
และแผ่นดินของพระองค์นั้นก็ดำรงอยู่ชั่วชาติพันธุ์

 พระเจ้าได้ทรงทำการอัศจรรย์ให้ราชาเนบูคัดเนสซาร์เห็นหลายประการ
พระองค์ทรงแจ้งอนาคตให้ด้วย
เนบูคัดเนสซาร์รู้สึกดีต่อพระเจ้าเป็นอย่างยิ่ง
แต่….ต่อไปล่ะ จะเป็นอย่างไร ?

ดาเนียล 3:20-25

แล้วพระราชาก็บัญชาให้ชายร่างกำยำจากกองทัพของพระองค์​
จับชัครัค เมชาค และอาเบดนาโก เพื่อโยนลงไปในเตาไฟที่ลุกโชติช่วง
ดังนั้น ทั้งสามจึงถูกมัดพร้อมกับเสื้อคลุม เสื้อใน หมวก และเครื่องแต่งกายที่มีอยู่
พวกเขาถูกโยนลงไปในเตาไฟที่ลุกโชน… เสียงไฟแตก เปรี๊ยะ  เปรี๊ยะ

โอ้ย….​ช่วยด้วย  เสียงคนร้องขึ้นมา  เป็นเสียงของคนที่จับทั้งสามโยนเข้าไป
พวกเขารู้สึกร้อนวูบ แล้วไฟที่ร้อนจัดเกินจำเป็นนั้น ก็ผลาญพวกเขาทันทีทันควัน
พวกเขาดิ้นด้วยความเจ็บปวดไม่นานก็กลายเป็นศพที่ถูกไหม้ดำมะเมื่อม

ส่วนชัครัค เมชาคและอาเบดนาโกก็กลิ้งเข้าไปในเตาไฟนั้นเอง
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว  พระราชาก็ทรงมองเขม็งไปที่เหตุการณ์นั้น

แล้วพระราชาก็ทรงตกพระทัยอย่างไม่คาดฝัน
ทรงหันไปหาที่ปรึกษาข้าง ๆ
“เอ๊ะ … เมื่อสักครู่ เราโยนชายสามคนเข้าไปในกองไฟมิใช่หรือ?”
“ใช่แล้วพะยะค่ะ ”  พวกเขาตอบ

“แต่… เราเห็นชายสี่คนไม่ได้ถูกมัด เดินอยู่ท่ามกลางกองไฟนั้น พวกเขาไม่บาดเจ็บสักนิด
และคนที่สี่นั่น  ก็มีหน้าตาเหมือนบุตรของพระเจ้า!”