ดาเนียล 5:17-21
เมื่อดาเนียลได้ยินคำของพระราชาว่า จะให้ทรัพย์สมบัติ ให้เกียรติแก่เขา
เขาจึงทูลว่า
“ขอพระราชาทรงเก็บของขวัญ และรางวัลต่าง ๆ เหล่านี้ให้ผู้อื่นเถิดพะยะค่ะ
ข้าพระบาทจะอ่าน และแปลความหมายให้ทรงทราบ”
แล้วดาเนียลก็กล่าวถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับราชาเนบูคัดเนสซาร์
อาจจะเพื่อเตรียมพระทัยของเบลชัสซาร์ให้รับสิ่งที่เขาจะแปลความก็เป็นได้
คำเหล่านั้นอาจจะน่ากลัว
อาจจะทำให้พระราชาเองทรงรับไม่ไหว
“ครั้งหนึ่ง… สมัยของพระราชาเนบูคัดเนสซาร์ บรรพบุรุษของฝ่าพระบาท
องค์พระผู้เป็นเจ้าสูงสุด ได้ประทานทั้งอำนาจ ความยิ่งใหญ่ บารมีสูงสุดให้พระองค์
ความที่พระเจ้าทรงให้พระองค์ทรงยิ่งใหญ่ขนาดนั้น
ประชาชาติต่าง ๆ คนทุกชาติทุกภาษาต่างก็ยำเกรงพระองค์ยิ่งนัก
ผู้ที่พระองค์บัญชาให้ประหาร ก็จะถูกประหาร
คนที่ทรงบัญชาให้รอด พวกเขาก็จะรอด
พระองค์ทรงแต่งตั้ง หรือถอดถอนใครก็ได้ ตามแต่พระทัยของพระองค์ ”
จริงซิ … ราชาเนบูคัดเนสซาร์นั้น ยิ่งใหญ่มาก ใคร ๆ ก็รู้
ทุกคนในห้องโถงตั้งใจฟังสิ่งที่ดาเนียลพูด ไม่มีใครกล้าคุยกระซิบกระซาบกันเลย
“แต่แล้ว พระราชาเนบูคัดเนสซาร์ ทรงคิดว่า พระองค์ทรงเก่ง ทรงเย่อหยิ่งขึ้นมา
ไม่ว่าจะทำอะไร พระองค์ก็ทรงคิดว่า พระองค์เป็นผู้ทำได้หมด มีอำนาจกว่าใคร ๆ
ดังนั้น พระเจ้าจึงทรงถอดพระองค์ออกจากบัลลังก์
เกียรติยศทั้งหลายก็ถูกเรียกไปจากพระองค์ด้วย ”
หลายคนพยักหน้า พวกเขายังจำเรื่องเหล่านั้น ที่ถูกเล่าต่อ ๆ กันมาได้
“พระราชาทรงถูกไล่ออกจากมนุษย์
พระทัยของพระองค์เปลี่ยนไป กลายเป็นเหมือนสัตว์
และทรงอยู่กับเหล่าลาป่า
ทรงกินหญ้าราวกับวัว
ร่างของพระองค์ก็เปียกเพราะน้ำค้างจากฟ้า
จนกระทั่ง วันหนึ่ง พระองค์ทรงตระหนักว่า
พระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ต่างหากที่ทรงปกครองอาณาจักรของมนุษย์
และพระองค์ทรงแต่งตั้งแต่ละคนตามพระทัยของพระองค์ …..”
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับราชาเบลชัสซาร์เล่า?
