ตามพระคัมภีร์เดิม

เยเรมีย์ 3:25-39

เทท พยัญชนะตัวที่ 9
พระเจ้าทรงดีต่อคนที่รอคอยพระองค์
ต่อวิญญาณที่แสวงหาพระองค์
เป็นการดีที่คน ๆ หนึ่งจะรอคอยเงียบ ๆ
รอความรอดพ้นที่จะมาจากองค์พระผู้เป็นเจ้า
เป็นการดีที่คนหนึ่งจะรับภาระในวัยเยาว์ของเขา

โยด พยัญชนะตัวที่ 10
จงให้เขานั่งเงียบ ๆ คนเดียว เมื่อภาระนั้นวางบนบ่าเขา
ให้เขาเอาปากจรดผงดิน  เพราะมันอาจจะมีความหวัง
ให้เขาหันแก้มให้กับคนที่ตบหน้าเขา
ให้เขารับความดูหมิ่นอย่างเต็มที่

คาฟ พยัญชนะตัวที่ 11

เพราะว่า องค์พระผู้เป็นเจ้าจะไม่ทรงละทิ้งตลอดไป

แต่.. แม้ว่าพระองค์ทรงทำให้เราโศกเศร้า
พระองค์ยังทรงสงสาร เพราะพระองค์ทรงเต็มด้วยความรักมั่นคง
เพราะว่าพระองค์ไม่ทรงทำให้ใครต้องทุกข์โศก หรือทำให้คนเศร้าใจ
อย่างมุ่งพระทัย

ลาเมด พยัญชนะตัวที่ 12

การบดขยี้นักโทษแห่งแผ่นดินไว้ใต้เท้าก็ดี
หรือการที่จะปฏิเสธความยุติธรรมต่อพระพักตร์ขององค์ผู้สูงสุดก็ดี
การบิดเบือนคดีของมนุษย์ในศาล  เป็นสิ่งที่พระเจ้าไม่ทรงเห็นด้วย

เมม พยัญชนะตัวที่ 13
ใครล่ะจะพูดอะไรออกมาแล้วสิ่งนั้นเกิดขึ้นจริงได้
หากพระเจ้าไม่ทรงบัญชาให้มันเกิด?
สิ่งดี และสิ่งร้าย ไม่ได้ออกมาจากพระโอษฐ์ขององค์ผู้สูงสุดอย่างนั้นหรือ?

เหตุใดมนุษย์จึงต้องบ่นกับการที่เขาต้องถูกลงโทษเพราะบาปของตนเอง

เพลงคร่ำครวญ 2:17-22

อายิน พยัญชนะตัวที่  17
องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำสิ่งที่ทรงประสงค์
พระองค์ทรงให้พระดำรัสของพระองค์สำเร็จ
พระดำรัสที่ทรงบัญชานานมาแล้ว
พระองค์ทรงทำลายโดยไม่สงสารอีก
ทรงทำให้เหล่าศัตรูหัวเราะเยาะเจ้า
และทรงให้กำลังแก่เหล่าศัตรู

ซาเด พยัญชนะตัวที่  18

ใจของเขาร้องทูลต่อองค์พระผู้เป็นเจ้า
โอ กำแพงแห่งลูกสาวศิโยน
จงให้น้ำตาหลั่งออกมาท่วมท้น
ทั้งวันและคืน
อย่ายอมหยุดพัก อย่าให้ดวงตาได้พักเลย
โคฟ พยัญชนะตัวที่  19

จงลุกขึ้นและร้องในยามกลางคืน ในเวลาต้นยาม
จงเทใจของเจ้าออกเหมือนอย่างน้ำ
ต่อพระพักตร์ขององค์พระผู้เป็นเจ้า
จงยกมือของเจ้าขึ้นต่อพระองค์
เพื่อขอชีวิตเด็กเล็ก ๆ ของเจ้า
พวกเขาสลบไปเพราะความหิวโหย
ตามหัวมุมถนนทุกแห่ง

เรช พยัญชนะตัวที่  20
ดูเถิด องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทอดพระเนตร
พระองค์ทรงทำเช่นนี้กับใคร?
ควรหรือที่สตรีจะกินลูกของตนเอง
จะกินลูกที่เธอทะนุถนอมในอก?
ควรหรือที่เหล่าปุโรหิตและผู้กล่าวคำจะถูกฆาตกรรม
ในพระวิหารของพระเจ้า

ซิน พยัญชนะตัวที่  21

เหล่าคนหนุ่มและคนชรา นอนท่ามกลางฝุ่นผงบนถนน

คนสาวและคนหนุ่มก็ล้มลงด้วยดาบ
พระองค์ทรงประหารเขาในวันแห่งพระพิโรธ
ทรงฆ่าเขาทั้งหมดโดยไร้พระกรุณา

 ทาว พยัญชนะตัวที่  22
พระองค์ทรงเรียกคนที่ข้าหวาดหวั่นมาจากรอบด้าน
ราวกับเป็นวันเทศกาล
และในวันที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพิโรธนั้น
ไม่มีใครหนีได้  ไม่มีใครรอดชีวิต

เหล่าคนที่ข้าได้อุ้มและเลี้ยงดูขึ้นมานั้น ศัตรูก็ทำลายสิ้น

คาฟ พยัญชนะตัวที่ 11
ดวงตาของข้านั้น ร้องไห้ไม่หยุด ท้องก็ปั่นป่วน
น้ำดีจากตับก็เทลงสู่ดิน เพราะความพินาศของลูกสาวประชาชนของข้าพเจ้า
เพราะทั้งเด็กเล็กและเด็กอ่อนก็เป็นลมอยู่ตามถนนในเมือง

ลาเมด พยัญชนะตัวที่ 12
เด็ก ๆ ร้องไห้หาแม่ ถามว่า “แม่จ๋า อาหารและน้ำอยู่ไหน?”
ในขณะที่พวกเขาอ่อนแรงเหมือนคนบาดเจ็บตามถนนในเมือง
ในขณะที่ชีวิตของเขาสิ้นไปคาอกของแม่

เมม พยัญชนะตัวที่ 13
เราจะพูดอย่างไรกับเจ้า เราจะเปรียบเทียบเจ้ากับอะไร
โอ ลูกสาวของศิโยน?
เราจะเปรียบเจ้ากับอะไร เพื่อเราจะปลอบใจเจ้าได้
โอ ลูกสาวพรหมจารีของศิโยน?
ความพินาศของเจ้านั้นกว้างใหญ่ดั่งท้องทะเล
ใครจะรักษาเจ้าได้?

นูน พยัญชนะตัวที่ 14
เหล่าผู้กล่าวคำของเจ้า เห็นแต่นิมิตปลอมและหลอกหลวง
พวกเขาไม่ได้เปิดโปงบาปของเจ้าเพื่อจะได้ช่วยให้เจ้าคืนสู่สภาพดี
แต่กลับเห็นนิมิตดีให้เจ้า.. เป็นนิมิตปลอม ทำให้เจ้าเข้าใจผิด

สาเมค พยัญชนะตัวที่ 15
ทุกคนที่ผ่านไปตามทาง ก็ตบมือเยาะหยันเจ้า
พวกเขาส่งเสียงไม่พอใจ ส่ายหัวไปมา ให้กับลูกสาวของเยรูซาเล็ม
“นี่เป็นเมืองที่เขากล่าวกันว่า งามยิ่งนัก อย่างนั้นหรือ?
ไหนว่าเป็นความยินดีของคนทั้งโลก?”

เพ พยัญชนะตัวที่ 16
ศัตรูทั้งหลายของเจ้าก็ด่าว่าเจ้า ทั้งไม่พอใจ และขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
ร้องว่า “ เราได้กลืนเธอเข้าไปแล้ว อา.. เรารอวันนี้มานานแล้ว
ตอนนี้เรามีมัน และเราเห็นมันแล้ว”

เพลงคร่ำครวญ 2:6-10

วาว  พยัญชนะตัวที่ 6

พระองค์ทรงทิ้งให้เพิงของพระองค์ร้างเปล่าเหมือนอย่างสวนร้าง
ทรงทำลายสถานนัดพบของพระองค์
องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้ศิโยนลืมเทศกาลและวันสะบาโต
ทรงปัดทั้งกษัตริย์และปุโรหิตทิ้งไปด้วยพระพิโรธ

ซายิน พยัญชนะตัวที่ 7

องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงปฏิเสธแท่นบูชาของพระองค์
ทรงทิ้งสถานนมัสการของพระองค์ไป
พระองค์ทรงยื่นกำแพงราชวังให้กับศัตรู
แล้วเหล่าศัตรูก็โห่ร้องในพระวิหารของพระเจ้าราวกับเป็นวันเทศกาล

เฆท พยัญชนะตัวที่ 8

องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงตั้งพระทัยแน่วแน่
ที่จะทำลายกำแพงล้อมเมืองลูกสาวศิโยน
พระองค์ทรงวัดด้วยสายวัด
และพระองค์ไม่ได้ละเว้นการทำลาย
ทรงทำให้เนินดินและกำแพงต้องคร่ำครวญ ให้มันร่วงโรยแห้งไปด้วยกัน

เทท พยัญชนะตัวที่ 9

ประตูของศิโยนทรุดลงไปในดิน
พระองค์ได้ทรงทำลายและหักประตูเสีย
เหล่ากษัตริย์และเจ้านายทั้งหลายก็ไปอยู่ท่ามกลางประชาชาติ
ไม่มีแล้ว ไม่มีธรรมบัญญัติ
และผู้กล่าวคำทั้งหลายก็ไม่ได้รับนิมิตภาพจากองค์พระผู้เป็นเจ้า

โยด พยัญชนะตัวที่ 10
เหล่าผู้ใหญ่ของลูกสาวแห่งศิโยนก็นั่งเงียบ ๆ บนพื้นดิน
พวกเขาโยนฝุ่นลงบนศีรษะ และสวมเสื้อกระสอบ
หญิงสาวแห่งเยรูซาเล็มก็ก้มศีรษะติดดิน

(ลูกสาวแห่งศิโยนหมายถึงนครเยรูซาเล็ม)

อาเลฟ พยัญชนะตัวที่ 1

ดูซิ ด้วยพระพิโรธ    องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้ลูกสาวแห่งศิโยนต้องอับอาย
พระองค์ทรงให้ความตระการของอิสราเอลนั้น
หล่นลงจากฟ้าถึงดิน
ในวันแห่งพระพิโรธ
พระองค์ไม่ทรงระลึกถึงแท่นรองพระบาทของพระองค์

เบธ พยัญชนะตัวที่ 2

องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงจัดการกับเหล่าผู้อาศัยของยาโคบ
โดยไร้พระกรุณา
ในพระพิโรธ พระองค์ทรงทำลายป้อมเข้มแข็งของลูกสาวแห่งศิโยน
พระองค์ทรงนำให้พวกเขาลงถึงดิน ทำให้ทั้งอาณาจักรและผู้ปกครองไร้เกียรติไป

กิเมล พยัญชนะตัวที่ 3

พระองค์ทรงตัดความมั่นคงของอิสราเอลด้วยพระพิโรธจัด
พระองค์ทรงเอาพระหัตถ์ขวาของพระองค์ออกจากพวกเขา
ต่อหน้าต่อตาศัตรู
พระองค์ทรงเผายาโคบดั่งเปลวเพลิงรอบด้าน

ดาเลท พยัญชนะตัวที่ 4

พระองค์ทรงโก่งคันธนูราวกับว่าพระองค์ทรงเป็นศัตรู
ทรงยกพระหัตถ์ขวาอย่างเป็นคู่ต่อสู้

พระองค์ทรงสังหารทุกคนที่พวกเขาชอบมอง
ในกระโจมของลูกสาวศิโยน พระองค์ทรงเทความกริ้วลงมาดั่งไฟ

เฮ พยัญชนะตัวที่ 5

องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงกลายเป็นเหมือนศัตรู  พระองค์ทรงทำลายอิสราเอลเสีย

พระองค์ทรงทำลายราชวัง และทำให้ป้อมปราการกลายเป็นซากปรักหักพัง
ทรงทวีความเศร้าโศกและการคร่ำครวญของลูกสาวแห่งยูดาห์

เพลงคร่ำครวญ 1:17-22

เพ  พยัญชนะตัวที่ 17

ศิโยนได้อ้าแขนออก แต่ก็ไม่มีใครมาปลอบโยนเธอ
องค์พระผู้เป็นเจ้าได้ทรงบัญชาให้มีเพื่อนบ้านของยาโคบ
กลายเป็นศัตรูของเธอ
เยรูซาเล็มกลายเป็นสิ่งสกปรกท่ามกลางเขาทั้งหลาย

ซาเด พยัญชนะตัวที่ 18
องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำถูกต้องแล้ว
เพราะข้าได้ดื้อต่อพระคำของพระองค์
แต่ประชาชนทั้งหลายเอ๋ย จงฟัง และดูความทุกข์ยากของข้า
ทั้งหญิงสาวและชายหนุ่มต้องตกเป็นเชลย

โคฟ พยัญชนะตัวที่ 19

ข้าร้องหาคนรักทั้งหลาย  แต่พวกเขาก็แค่หลอกลวง
ปุโรหิตและผู้ใหญ่ของข้าพเจ้าต่างพินาศในเมือง
ขณะที่พวกเขาออกหาอาหารเพื่อจะได้ยังพอมีแรงบ้าง

เรช พยัญชนะตัวที่ 20
โปรดทอดพระเนตรเถิด องค์พระผู้เป็นเจ้า
เพราะข้าพระองค์กำลังเดือดร้อน
ท้องก็ปั่นป่วน ใจก็ปวดร้าวข้างใน
เพราะว่าข้าได้ดื้อดึงมาก
บนถนนคนล้มตายเพราะดาบ
ในบ้านก็เหมือนแดนคนตาย

ซิน พยัญชนะตัวที่ 21

เขาทั้งหลายได้คำครวญครางของข้า
แต่ก็ไม่มีใครปลอบโยนใจ
ศัตรูทั้งหลายได้ยินเหตุร้ายที่เกิดขึ้นกับข้า
พวกเขาดีใจที่พระองค์ทรงทำกับข้าเช่นนี้
พระองค์ทรงนำวันที่พระองค์บอกล่วงหน้ามาถึง
และเขาก็เห็นข้าเป็นอย่างนี้

ทาว พยัญชนะตัวที่ 22
ขอให้การชั่วร้ายของพวกเขามาอยู่ต่อพระพักตร์พระองค์
ขอทรงจัดการเขาเหล่านั้นอย่างที่พระองค์ทรงจัดการข้า

เนื่องจากความผิดบาปของข้า
เพราะข้าครวญครางมากนัก และข้าก็หมดแรงใจ

คาฟ พยัญชนะตัวที่ 11

คนของเยรูซาเล็มทั้งหมดคร่ำครวญขณะที่เที่ยวหาอาหาร
พวกเขาเอาทรัพย์ไปแลกอาหารเพื่อให้เรี่ยวแรงคืนมา
“โปรดทอดพระเนตรดูเถิด องคืพระผู้เป็นเจ้า
ข้าพระองค์ถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม”

ลาเมด พยัญชนะตัวที่ 12 

”ท่านที่เดินผ่านไป ท่านไม่เห็นอะไรเลยหรือ
มองดูซิ
มีความทุกข์ใจอันใดที่เหมือนความทุกข์ของข้าบ้าง
เป็นความทุกข์ที่มาจากองค์พระผู้เป็นเจ้า
ในวันที่พระองค์ทรงพิโรธอย่างยิ่ง

เมม พยัญชนะตัวที่ 13
พระองค์ทรงส่งไฟผลาญมาจากเบื้องบน
ตรงเข้าไปยังกระดูกของข้า

พระองค์ทรงกางตาข่ายไว้สำหรับเท้าของข้า
ทรงทำให้ข้าหันกลับ
ทรงทำให้ข้าตะลึงลาน ใจของข้าหมดเรี่ยวแรงทั้งวัน

นูน พยัญชนะตัวที่ 14
การกระทำผิดของข้านั้น ถูกมัดเข้าไปเป็นแอก
พระองค์ทรงมัดมันเข้าด้วยกันโดยพระหัตถ์ของพระองค์
จากนั้นมันถูกวางลงบนคอของข้า
พระองค์ทรงทำให้ข้าหมดเรี่ยวหมดแรง
องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงมอบข้าไว้ให้กับคนที่ข้าสู้ไม่ได้
สาเมค พยัญชนะตัวที่ 15

องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงปฏิเสธนักรบทุกคนท่ามกลางข้า
พระองค์ทรงเรียกชุมชนเข้ามาสู้ และบดขยี้คนหนุ่มของข้า
องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงย่ำลูกสาวแห่งยูดาห์ ดั่งย่ำองุ่นในบ่อ

 

อายิน  พยัญชนะตัวที่ 16

เพราะเหตุนี้ ข้าจึงร่ำไห้ ตาของข้าเต็มด้วยน้ำตา
เพราะผู้ปลอบโยนอยู่ไกลจากข้า
คนที่จะรื้อฟื้นวิญญาณของข้า
ลูกของข้านั้นสิ้นหวัง เพราะศัตรูมีชัยชนะ

วาว พยัญชนะตัวที่ 6

จากลูกสาวของศิโยน (เยรูซาเล็ม) ความตระการสง่าของเธอนั้นจากไปแล้ว

เหล่าเจ้าชายกลายเป็นเหมือนฝูงกวางที่หาทุ่งหญ้าไม่พบ

พวกเขาหนีผู้ตามล่าอย่างไร้เรี่ยวแรง

ซายิน พยัญชนะตัวที่ 7

เยรูซาเล็มจดจำวันที่เธอทุกข์ยาก และวันที่ต้องระหกระเหิน

สิ่งที่มีค่าทั้งหลายซึ่งเป็นของเธอในอดีตนั้น

เมื่อคนของเธอตกอยู่ในมือของคู่อริ

ไม่มีใครมาช่วยเธอ

ศัตรูก็เยาะหยันกับการล้มลงของเธอ

เฆท พยัญชนะตัวที่ 8

เยรูซาเล็มได้ทำบาปใหญ่ยิ่งนัก ทำให้เธอโสโครก

คนที่เคยให้เกียรติเธอก็ดูหมิ่นเธอ เพราะพวกเขาได้เห็นความเปล่าเปลือยของเธอ

ตัวเธอเองก็ได้แต่คร่ำครวญ และหันหน้าไปเสีย

เทท พยัญชนะตัวที่ 9
สิ่งที่เป็นมลทินของเธอก็ติดตามกระโปรง เธอไม่คิดถึงอนาคต

ดังนั้นความพินาศครั้งนี้จึงสยดสยองยิ่งนักไม่มีใครปลอบใจเธอ

“ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า โปรดทอดพระเนตรความทุกข์ของข้าพระองค์

ดูซิ  ศัตรูชนะข้าพระองค์!”

โยด พยัญชนะตัวที่ 10

ศัตรูได้ยื่นมือออกมา และได้เอาทรัพย์สินมีค่าไป

เธอได้เห็นประชาชาติทั้งหลาย เข้าไปในสถานนมัสการ

เหล่าผู้ที่ต้องห้ามได้เข้าไปในที่ประชุมของพระองค์

เพลงคร่ำครวญ 1:1-5

(เพื่อน ๆ ครับ  บทเพลงนี้ เยเรมีย์กำลังคิดถึงกรุงเยรูซาเล็ม)

อาเลฟ…. พยัญชนะตัวแรกของฮิบรู

โอ้…นครที่เคยเต็มด้วยผู้คน บัดนี้ร้าง อ้างว้าง…
เธอเคยยิ่งใหญ่  บัดนี้ เธอเหมือนหญิงที่ถูกทิ้งไป…

เธอเคยเป็นเหมือนเจ้าหญิง… บัดนี้กลายเป็นเชลยทาส

เบท.. พยัญชนะตัวที่สอง

ยามค่ำ.. เธอร่ำไห้อย่างขื่นขม  น้ำตาไหลอาบแก้ม

จะหาคนที่มาปลอบใจ  ก็หาไม่พบ

เพื่อน ๆ  ทรยศต่อเธอ ไม่เว้นสักคน พวกเขากลายเป็นศัตรูไปเสียแล้ว

กิเมล…พยัญชนะตัวที่สาม

ยูดาห์กลายไปเป็นเชลยต่างแดน  ทุกข์ยาก  ถูกใช้แรงงานหนักหน่วง

ต้องอาศัยอยู่ท่ามกลางชาติทั้งหลาย  เธอไม่พบที่พักพิงอันสงบ

ผู้ที่ไล่ล่าก็ตามทัน ยามที่เธอเดือดร้อน
ดาเลท…พยัญชนะตัวที่สี่

ทางไปสู่ศิโยนก็เศร้าโศก  ไม่มีใครมาเทศกาลงานเลี้ยงอีก

ประตูเมืองทุกบานถูกทิ้ง  เหล่าปุโรหิตก็ร้องคราง

ลูกสาวพรหมจารีต้องทนทุกข์     เธอเองต้องขื่นขมอย่างยิ่ง

 

เฮ.. พยัญชนะตัวที่ ห้า

คู่ต่อสู้ของเธอกลายเป็นหัวหน้าไปแล้ว  ศัตรูของเธอก็รุ่งเรืองขึ้น

ที่้เป็นเช่นนี้เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงให้เธอต้องทนทุกข์ เพราะเธอได้ล่วงละเมิดอย่างท่วมท้น

ลูก ๆของเธอก็ออกไป กลายเป็นเชลยต่อหน้าคู่ต่อสู้

 

หนังสือเล่มต่อไปคือ บทเพลงคร่ำครวญของเยเรมีย์……..

เยเรมีย์เสียใจมากกับการที่ยูดาห์ต้องตกไปเป็นเชลยของคนเคลเดีย

เป็นเวลาสี่สิบปี ที่เยเรมีย์คอยเตือนผู้คน ให้กลับใจใหม่ ให้เลิกทำบาป (ประมาณปี 645-605  ปีก่อนคริสตศักราช)

เขาทำนายถึงเหตุการณ์ร้ายที่จะเกิดขึ้น ให้ทั้งประชาชน และกษัตริย์ได้รับรู้

แต่พวกเขาส่วนใหญ่กลับไม่สนใจและยังเคียดแค้นที่เยเรมีย์พูดแต่สิ่งร้าย ๆ

พวกเขาต้องการฟังเรื่องของพร   เรื่องความรุ่งเรือง ไม่ใช่เรื่องของหายนะที่จะมาถึง

 

แล้วเมื่อถึงวันที่กษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์ได้ยกทัพมาล้อม โจมตี และยึด เผานครเยรูซาเล็ม
ตามที่เยเรมีย์เคยบอกไว้  แทนที่เขาจะสะใจ  เขากลับยิ่งเสียใจ ทรมานใจกับความทุกข์ยากของผู้คน

คำคร่ำครวญนี้ เขียนออกมาเป็นบทประพันธ์แบบฮิบรู
บ่งบอกถึงความทุกข์ใจของเยเรมีย์เอง

 

ในปีที่ 37 ของการที่ราชาเยโฮยาคิน กษัตริย์แห่งยูดาห์ ถูกเนรเทศออกมาจากบ้านเกิดเมืองนอน

เดือนที่ 12  วันที่ 25  เป็นปีที่ เอวิล เมโรดัคกษัตริย์แห่งบาบิโลนขึ้นครองราชสมบัติ

พระองค์ได้มีพระทัยเมตตา ปล่อยราชาเยโฮยาคิน กษัตริย์แห่งยูดาห์ และนำพระองค์ออกมาจากคุก

ยังได้ตรัสกับเยโฮยาคิดอย่างเมตตา และให้พระองค์มีพระที่นั่งอยู่เหนือกว่า กษัตริย์ทุกองค์ที่อยู่กับพระองค์ในบาบิโลน

ดังนั้น จึงได้ถอดเสื้อผ้านักโทษออก
ทุกวันตลอดชีวิตของพระองค์ ก็จะได้รับประทานอาหารกับกษัตริย์แห่งบาบิโลน

ส่วนค่าใช้จ่ายนั้น ก็ได้รับจากกษัตริย์แห่งบาบิโลนตามที่ต้องการประจำวันไม่ขาด

เป็นอย่างนี้จนสิ้นพระชนม์

เยเรมีย์ 52:24-30

ผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์ สั่งจับเสไรอาห์ซึ่งเป็นมหาปุโรหิต
พร้อมกับเศฟันยาห์ ซึ่งเป็นรองปุโรหิต และคนเฝ้าประตูอีก 3 คน

ลึกเข้าไปในเมืองยังจับผู้บัญชาการกองทัพ และที่ปรึกษาพระราชา 7 คน
จับอาลักษณ์ของผู้บัญชาการกองทัพซึ่งมีหน้าที่เกณฑ์ราษฎร กับประชาชนอีก 60 คน

ที่เนบูซาระดานจับกุมพวกเขาไปก้เพื่อส่งให้กษัตริย์แห่งบาบิโลนที่ตำบลริบลาห์
เมื่อคนเหล่านี้เข้าเฝ้า…

พระองค์ก็ประหารเขาหมดที่นั่น….

 

นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อยูดาห์ถูกกวาดเป็นเชลย

จำนวนประชากรที่ถูกกวาดไปในรัชสมัยเนบูคัดเนสซาร์โดย เนบูซาระดานคือ
ในปีที่ 7   เป็นชาวยิว                          3023  คน
ในปีที่ 18  เป็นชาวเมืองเยรูซาเล็ม      832  คน
ปีที่ 23 ก็ยังจับยิวไปอีก                       745  คน

รวมเป็น                                            4600  คน

เยเรมีย์ 52:1-11

ราชาเศเดคียาห์ทรงอายุ 21 พรรษาตอนที่ทรงครองราชย์
และทรงครองราชสมบัติได้ 11 ปีในนครเยรูซาเล็ม
พระมารดาคือ ฮามุทาล ลูกสาวของเยเรมีย์แห่งลิบนาห์
พระราชาทรงทำสิ่งที่ชั่วร้ายในสายพระเนตรขององค์พระผู้เป็นเจ้า
ตามอย่างที่ราชาเยโฮยาคิมได้ทรงทำ
จึงถึงจุดที่พระเจ้าทรงพิโรธจนกระทั่งทรงเขวี้ยงพระราชาทั้งสองออกจากสายพระเนตรของพระองค์

ราชาเศเดคียาห์ได้กบฎต่อกษัตริย์แห่งบาบิโลน
ในปีที่ 9 ของการครองราชสมบัติ ในเดือนที่ 10  วันที่ 10
เนบูคัดเนสซาร์กษัตริย์แห่งบาบิโลนได้มาพร้อมกับกองทัพ
โจมตีนครเยรูซาเล็ม ได้ล้อมเมืองไว้ และสร้างป้อมล้อมรอบเมือง
ดังนั้น เมืองจึงถูกล้อมจนถึงปีที่ 11 ของรัชสมัยเศเดคียาห์

ในวันที่ 9 ของเดือนที่ 4   เมืองขาดแคลนอาหารอย่างหนัก ไม่มีอาหารให้ประชาชนเลย
นครจึงแตก ส่วนทหารก็หนีออกจากเมืองตอนกลางคืน
ทางประตูระหว่างกำแพงทั้งสอง ตรงที่เป็นสวนของพระราชา
ขณะที่ชาวเคลเดียล้อมเมืองอยู่
พวกเขาหนีไปทางอาราบาห์
แต่กองทัพเคลเดียได้ติดตามพระราชาไป

และทันพระราชา ณ ที่ราบเมืองเยรีโค กองทัพของพระราชากระเจิดกระเจิงไปหมด
เมื่อพวกเขาจับพระราชาเป็นเชลย ก็นำมาเฝ้ากษัตริย์แห่งบาบิโลนที่ริบลาห์ ในแผ่นดินฮามัท
พระองค์จึงพิพากษาโทษของพระราชา
กษัตริย์แห่งบาบิโลนได้ประหารบรรดาโอรสของเศเดคียาห์ต่อหน้าต่อตา
และยังประหารเหล่าข้าราชการที่ริบลาห์ด้วย
จากนั้นก็ควักลูกตาของเศเดคียาห์   ล่ามด้วยตรวน นำไปยังบาบิโลน
จับขังคุกจนกระทั่งสิ้นพระชนม์

เยเรมีย์ 51:59-64

คำที่ท่านเยเรมีย์ผู้กล่าวคำ  ได้บัญชาเสไรอาห์ ลูกชายเนริยาห์ ลูกชายมาอาเสอาห์

เมื่อท่านไปยัังบาบิโลนพร้อมกับราชาเศดาคิยาห์ กษัตริย์แห่งยูดาห์ ในปีที่สี่ของการครองราชสมบัติ

เสไรอาห์ทำหน้าที่เป็นผู้จัดการที่พัก

เยเรมีย์ได้เขียนเรื่องหายนะต่าง ๆ ที่จะมาถึงบาบิโลน
ทุกคำที่เขียนนั้นเกี่ยวข้องกับบาบิโลน

และเยเรมีย์กล่าวแก่เสไรยาห์ว่า
“เมื่อท่านมายังบาบิโลน  ขอให้ท่านอ่านคำเหล่านี้ และกล่าวว่า
‘ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ได้กล่าวถึงสถานที่นี้ว่า พระองค์จะทรงตัดมันออกไป
เพื่อว่าจะไม่มีสิ่งใดอาศัยอยู่ได้อีก ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์
และมันจะกลายเป็นที่ร้างตลอดไป’

เมื่อท่านอ่านหนังสือนี้เสร็จแล้ว ก็ให้มัดหนังสือนี้กับหิน
แล้วโยนลงไปในแม่น้ำยูเฟรติส และกล่าวด้วยว่า

‘บาบิโลนจะจมลงอย่างนี้  จะไม่ลอยขึ้นอีกเลย
เหตุเพราะหายนะที่เรานำมาเหนือบาบิโลน
และพวกเขาจะเหน็ดเหนื่อย หมดแรง”

คำของท่านเยเรมีย์ มีเท่านี้

 

 

เยเรมีย์ 51:52-58

ดังนั้นองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงประกาศ

ดูเถิด วันหนึ่งจะมาถึง

เมื่อเราจะลงโทษเทวรูปต่าง ๆ ของบาบิโลน

เหล่าคนที่บาดเจ็บจะร้องครวญครางทั่วแผ่นดิน

แม้บาบิโลนจะไปสูงถึงฟ้าสวรรค์   แม้จะเสริมให้ป้อมสูงนั้นยิ่งแข็งแกร่ง

แต่ผู้ทำลายจากเราก็จะมาต่อสู้กับบาบิโลน   องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงประกาศ

เสียงหนึ่ง!  เสียงร้องจากบาบิโลน!

เสียงดังกึกก้องของความหายนะดังมาจากแผ่นดินเคลเดีย!

เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้บาบิโลนกลายเป็นที่ร้าง

ทรงระงับเสียงอันทรงพลังของบาบิโลน

คลื่นของบาบิโลนนั้นส่งเสียงคะนองดั่งก้อนน้ำใหญ่

เสียงนั้นก็ดังขึ้น ดังขึ้น!

เพราะผู้ทำลายมาถึงบาบิโลนแล้ว  มาเหนือบาบิโลน

นักรบก็ถูกจับไป  คันธนูก็หักเป็นท่อน ๆ

เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นพระเจ้าแห่งการตอบแทน

พระองค์จะตอบสนองคืนให้แน่

“เราจะทำให้เหล่าข้าราชการ และนักปราชญ์เมามาย
ผู้ปกครอง ผู้บังคับบัญชา และนักรบ  พวกเขาจะหลับไปตลอด และไม่ตื่นเลย”

องค์กษัตริย์ ผู้ทรงพระนามว่า องค์พระผู้เป็นเจ้าแห่งจอมทัพ ทรงประกาศ

ดังนั้น องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงเป็นจอมทัพจึงตรัสว่า

“กำแพงกว้างของบาบิโลนจะถูกทำให้ราบติดดิน

ประตูสูงก็จะถูกเผาด้วยไฟ
เหล่าประชาชนทำงานหนักมาเพื่อสูญเปล่า

ทั้งชาติได้เหน็ดเหนื่อยเพียงเพื่อเจอกับไฟ”

 

 

เยเรมีย์ 51:47-51
ดังนั้น ดูเถิด วันนั้นจะมาถึง เป็นที่เราจะลงโทษเหล่ารูปปั้นทั้งหลายของบาบิโลน
ทั้งแผ่นดินจะต้องอับอาย และคนที่ถูกสังหารก็จะล้มลงกลางแผ่นดิน
แล้วทั้งสวรรค์และโลก รวมไปถึงสรรพสิ่งที่อยู่ในนั้น
จะร้องเพลงยินดีเหนือบาบิโลน
เพราะผู้ทำลายจากทางเหนือได้เดินทางมาสู้บาบิโลน
องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงประกาศ

บาบิโลนจะล้มลงเพราะคนอิสราเอลที่ถูกสังหาร
เหมือนกับที่บาบิโลนได้ทำให้คนอื่นต้องล้มตาย
“เจ้าทั้งหลายที่ได้หนีจากดาบมาได้
จงไปซะ อย่ายืนนิ่งกับที่!
จงระลึกถึงองค์พระผู้เป็นเจ้าจากแดนไกล
และระลึกถึงเยรูซาเล็ม
‘เราถูกทำให้อาย เพราะเราได้ยินเสียงติเตียน
ความอัปยศอดสูปกคลุมใบหน้าของเรา
เพราะคนต่างชาติได้เข้ามา
ในสถานที่บริสุทธิ์แห่งพระนิเวศขององค์พระผู้เป็นเจ้า’