พระคำประจำวัน

เนหะมีย์ 6:10-14

และเมื่อข้าเข้าไปในบ้านของเชไมยาห์ซึ่งเป็นลูกชายของเดไลยาห์ซึ่งก็เป็นลูกชายเมเหทาเบล  เขาอยู่แต่ในบ้าน
เขากล่าวว่า
“เราไปพบกันที่พระวิหารของพระเจ้า ภายในพระวิหาร
ให้เราปิดประตูพระวิหารด้วย เพราะว่า พวกเขากำลังมาเพื่อจะสังหารท่าน  พวกเขาจะมาฆ่าท่านกลางคืน”
แต่ข้ากล่าวว่า

“จะให้คนอย่างข้าหนีไปหรือ?​
และคนอย่างข้าจะเข้าไปในพระวิหารเพื่อให้ชีวิตตัวเองรอดหรือ ไม่มีทางเสียหรอก  ข้าจะไม่เข้าไป”

ข้ารู้ดีว่า พระเจ้าไม่ได้ส่งคนนั้นมา
แต่เขาได้กล่าวคำพยากรณ์เพื่อต่อต้านข้า โดยได้รับจ้างจากโทบียาห์และสันบาลลัท
เขาถูกจ้างมาเพื่อจัดการกับข้าด้วยคำพยากรณ์​

เขาหวังทำให้ข้ากลัว และทำตามเขา ไปๆมาๆ ก็เป็นการผิดต่อพระเจ้าเพราะหนีเข้าไปในพระวิหาร
จากนั้นเขาก็จะส่งข่าวออกไป ทำให้ข้าเสียชื่อเสียง

ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงจำการกระทำของโทบียาห์และสันบาทลัท   ทุกอย่างที่เขาทำ และขอพระองค์ทรงจำผู้กล่าวคำหญิงชื่อโนอัดยาห์พร้อมกับผู้กล่าวคำคนอื่น ๆ ที่พยายามทำให้ข้ากลัว

เนหะมีย์  6:1-9

เมื่อสันบาลลัท โทบียาห์ เกเชมชาวอาหรับ และศัตรูคนอื่น ๆ ได้ข่าวว่า ข้าสร้างกำแพง และบัดนี้ไม่มีช่องใด ๆ เหลืออยู่  ตอนนั้นข้ายังไม่ได้ติดตั้งประตู

สันบาลลัทกับเกเชมได้เขียนจดหมายมาหาข้า
กล่าวว่า
“ขอให้ท่านมาเจอกับเราที่หมู่บ้านฮักเคฟิริม ในที่ราบโอโน”
แต่พวกเขาตั้งใจจะทำร้ายข้า
ข้าตอบไปว่า “ข้ากำลังทำงานใหญ่ ไม่สามารถลงมาพบได้
เรื่องอะไรที่งานจะต้องหยุดชะงักเพราะข้าต้องไปพบกับพวกท่าน?”

เขาส่งจดหมายอย่างนี้มาถึง สี่ครั้ง

และในที่สุด สันบาลลัทก็ส่งจดหมายครั้งที่ห้า

เป็นจดหมายเปิด…

ในจดหมายเขียนว่า

“ชนชาติต่าง ๆ รวมทั้งในเกเชมกล่าวว่า ท่านและพวกยิวตั้งใจที่จะกบฎ
ท่านจึงสร้างกำแพงขึ้น  และจากรายงานก็บอกด้วยว่า ท่านตั้งใจที่จะยกตัวเป็นกษัตริย์
และท่านเองได้จัดผู้กล่าวคำขึ้นเพื่อประกาศเรื่องของท่านในเยรูซาเล็มว่า  มีกษัตริย์อยู่ในยูดาห์”
เรื่องพวกนี้จะต้องถึงพระกรรณของพระราชาแน่นอน  ถ้าอย่างนั้น เรามาคุยกันดีกว่า
ข้าจึงส่งจดหมายกลับไปว่า “ไม่มีสิ่งที่ท่านอ้างเกิดขึ้น เพราะท่านกุเรื่องเหล่านี้ขึ้นมาเองทั้งนั้น”

พวกเขาต้องการขู่ให้เรากลัว โดยคิดว่า “พวกนั้นจะหยุดทำงาน และงานก็จะไม่สำเร็จ
แต่บัดนี้ ขอองค์พระเจ้าทรงเสริมกำลังแขนของข้าด้วย

เนหะมีย์ 5:14-19

ยิ่งกว่านั้น ตั้งแต่วันที่ข้าได้รับแต่งตั้งเป็นผู้ว่าการในแผ่นดินยูดาห์
ตั้งแต่ปีที่ 20  ไปจนถึงปีที่ 32 ของการครองราชย์ของพระราชาอารทาเซอร์ซีสเป็นเวลา 12 ปีนั้น
ทั้งข้าและน้อง ๆ ของข้าก็ไม่ได้กินอาหารส่วนแบ่งของผู้ว่าการเลย

ผู้ว่าการคนอื่นๆ ก่อนข้านั้น ต่างก็เอาภาระหนักให้ประชาชนต้องแบก  เอาเงิน 40  เชเขลต่อวัน
ลูกน้องของผู้ว่าเหล่านั้นก็ใช้อำนาจเหนือประชาชน
แต่ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้น เพราะข้ายำเกรงพระเจ้า

ตัวข้าเองยังมุ่งมั่นทุ่มเทกับการสร้างกำแพง และเราก็ไม่ได้คิดจะครอบครองที่ดิน
คนรับใช้ของข้าก็รวมตัวกันมาเพื่อทำงานนั้น
ยิ่งกว่านั้น บนโต๊ะอาหารมีคนร่วมโต๊ะเสมอ 150  คน
นอกนั้นยังมีคนต่างชาติที่มาหาเราด้วย
แต่ละวันจะต้องจัดหาวัวหนึ่งตัว แกะหกตัว และเป็ดไก่อีก
ทุกสิบวันมีการเตรียมเหล้าองุ่นไว้เป็นจำนวนมาก

ทั้ง ๆ ที่ต้องการขนาดนี้ ข้าไม่เคยเรียกร้องอาหารส่วนของผู้ว่า
เพราะข้ารู้ว่า ถ้าทำอย่างนั้น ประชาชนก็ต้องแบกภาระหนัก
ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าของข้า ขอทรงระลึกถึงข้า และสิ่งทั้งปวงที่ข้าได้ทำเพื่อประชากรทั้งหลาย

เนหะมีย์ 5:6-13

เมื่อข้าได้ยินคำร้องเหล่านี้ ข้าโกรธมาก
ข้าคิดใคร่ครวญเรื่องนี้  ข้าจึงไปจัดการกับเหล่าคนชั้นสูงและข้าราชการ ข้ากล่าวกับพวกเขาว่า
“พวกท่านได้คิดดอกเบี้ยแบบขูดรีดขูดเนื้อจากพี่น้องของท่านเอง  “
ข้าได้เรียกประชุมเพื่อแก้ไขเรื่องนี้ กล่าวกับเขาว่า
“เท่าที่เราทำมาอย่างดีที่สุด  เราได้นำพี่น้องชาวยิวกลับมา
พวกเขาถูกขายไปต่างแดน
แต่บัดนี้ ท่านกลับขายพี่น้องของท่านเพียงเพื่อให้พวกเขาถูกขายคืนมาให้เรา!”

พวกเขานิ่งเงียบอยู่ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
ดังนั้นข้าจึงพูดว่า
“ท่านทำไม่ดีเลย  ท่านควรที่จะเกรงกลัวพระเจ้า เพื่อว่าศัตรูจะไม่เยาะเย้ยเรามิใช่หรือ?”

ยิ่งกว่านั้น ข้า พี่น้องของข้า และคนรับใช้ก็ได้ให้พวกเขายืมเงินและข้าว
ขอเลิกการให้ยืมเพื่อเอาดอกเบี้ยเถอะ

วันนี้ ขอให้ท่านคืนที่นา สวนองุ่น และสวนมะกอก และบ้านเรือนให้เขา
รวมถึงดอกเบี้ยที่ได้เก็บจากเขาไป ไม่ว่าจะเป็นเงิน ข้าว เหล้าองุ่นหรือน้ำมัน”

พวกเขากล่าวว่า
“ตกลง เราจะคืนให้ และจะไม่เรียกร้องอะไรจากพวกเขา
เราจะทำอย่างที่ท่านบอก”
และข้าก็ได้เชิญปุโรหิตเข้ามาเพื่อให้เขาปฏิญาณว่าจะทำอย่างที่ได้กล่าวไว้

ยิ่งกว่านั้น ข้ายังได้สลัดชายเสื้อคลุมของข้า แล่าวว่า
“สำหรับคนที่ไม่รักษาสัญญา
ขอให้พระเจ้าทรงสลัดพวกเขาออกจากครอบครัว สลัดเขาออกจากทรัพย์สิน
ให้เขาหมดเนื้อหมดตัว!

คนทั้งหมดในที่ประชุมกล่าวว่า “อาเมน”
และต่างสรรเสริญพระเจ้าด้วยกัน
และจากนั้น พวกเขาก็ได้ทำตามที่ตนเองได้สัญญาไว้

เนหะมีย์  5:1-5

ตอนนี้ มีเรื่องร้องเรียนจากประชาชนและจากเหล่าภรรยาของพวกเขา เนื่องจากพี่น้องชาวยิว
เพราะมีคนกล่าวว่า
“ในเมื่อเรามีลูกชาย ลูกสาวมาก เราก็ต้องพยายามหาอาหารเพื่อจะประทังชีวิตของเราต่อไป”
ยังมีคนที่กล่าวว่า

“เราได้เอาไร่นา เอาสวน และบ้านของเราไปจำนอง เพื่อเราจะได้มีเมล็ดข้าวในช่วงที่กันดารอาหาร”

และยังมีคนบางกลุ่มกล่าวว่า

“เราได้ยืมเงินมาเพื่อจ่ายภาษีไร่นาและสวนให้กับพระราชา
แม้ว่าเลือดเนื้อของเราก็เป็นเหมือนเลือดเนื้อของพี่น้อง
ลูกของเราก็เป็นเหมือนลูกหลานของเขา
แต่เราต้องยอมให้ลูกชายและลูกสาวของเราไปเป็นทาส
และลูกสาวบางคนก็กลายเป็นทาส โดยที่เราไม่สามารถไถ่ตัวลูกคืนมา

เราทำไม่ได้ เพราะพวกเขาเอาที่ดินของเรา สวนของเราไปเป็นกรรมสิทธิ์แล้ว”

เนหะมีย์ 4:15-23

เมื่อศัตรูของเราได้ยินว่า เรารู้เรื่องหมดแล้ว
และพระเจ้าได้ทรงทำลายแผนการร้ายของพวกเขา

เราจึงกลับมาที่กำแพง ตามจุดต่าง ๆ ของพวกเรา
จากวันนั้นมา
คนงานของข้าครึ่งหนึ่งจะเข้าไปทำการก่อสร้าง
และอีกครึ่งก็ถือหอก โล่ ธนู และเสื้อเกราะ​
ส่วนคนที่เป็นผู้นำก็จะสนับสนุนคนยูดาห์ ที่กำลังสร้างกำแพง
คนที่รับภาระนั้นก็จะทำงานมือหนึ่ง ถืออาวุธอีกมือหนึ่ง

คนทำงานก่อสร้างแต่ละคน จะมีดาบสะพายข้างๆ ตัวในขณะที่ก่อสร้าง  คนที่เป่าแตรก็อยู่ข้างๆ ข้า
และข้ากล่าวแก่คนชั้นสูง และข้าราชการ รวมไปถึงคนทั้งปวงว่า
“งานนี้ก็ใหญ่ และกระจายตัวออกไปมาก
และเราต่างแยกกันไปทำงานตามจุดต่าง ๆ ของกำแพง อยู่กันห่างๆ
เมื่อพวกท่านได้ยินเสียงแตร  ก็ขอให้รีบมารวมตัวที่ตรงนั้น
องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงต่อสู้เพื่อเรา”

ดังนั้น เราจึงทำงานต่อไป และครึ่งหนึ่งของคน ก็ถือหอกตั้งแต่เช้า จนกระทั่งมืดค่ำ ดาวปรากฏ
และข้าก็ได้กล่าวกับคนที่นั่นว่า
“ขอให้ทุกคนและคนรับใช้ของเขา พักอยู่ในกรุงเยรูซาเล็มตอนกลางคืน
เพื่อว่าจะได้อยู่ยามให้ตอนกลางคืน และทำงานกันตอนกลางวัน”
ดังนั้น ทั้งข้า และพี่น้อง คนรับใช้ ยามที่ตามข้ามา
ต่างไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ละคนจะถืออาวุธไว้ที่มือขวา

เนหะมีย์ 4:10-14

ในยูดาห์ มีการพูดกันว่า “คนที่รับภาระนั้นก็เริ่มหมดแรง
เพราะมีกองอิฐ หินมากมาย  เราไม่สามารถที่จะสร้างกำแพงขึ้นมาใหม่ได้”

และศัตรูของเรากล่าวว่า
“เขาจะไม่รู้อะไรจนกว่า เรามาอยู่ท่ามกลางเขา และสังหารพวกเขา หยุดงานที่พวกเขาทำ”

ในเวลานั้นเอง คนยิวที่อยู่ใกล้ ๆ ก็มาหาเราจากทุกทิศทุกทาง และกล่าวกับเราถึงสิบครั้งว่า
“ท่านต้องกลับมาหาเรา”
ดังนั้น ในส่วนต่ำที่สุดของหลังกำแพง ซึ่งเป็นที่โล่ง
ข้าจึงจัดประชาชนแบ่งเป็นเผ่า พร้อมกับดาบ หอก และธนู
และเมื่อข้ามองไปและลุกขึ้น และกล่าวแก่คนชั้นสูง
และข้าราชการ รวมทั้งคนทั้งปวงว่า
“อย่ากลัวเขาเลย จงระลึกถึง พระเจ้าผู้ทรงยิ่งใหญ่และน่ากลัว
และสู้เพื่อพี่น้องของท่าน สู้เพื่อลูกชาย ลูกสาว ภรรยา และบ้านของท่าน”

เนหะมีย์ 4:6-9

ดังนั้นเราจึงสร้างกำแพงต่อไป
กำแพงแต่ละจุดเข้ามาเชื่อมประสานกัน โดยความสูงของกำแพงนั้น สูงเท่ากับครึ่งหนึ่งของความสูงเดิม
ประชาชนช่วยกันทำงานสุดกำลังสุดใจของพวกเขา

แต่เมื่อสันบาลลัทและโทบีอา และชาวอาหรับ ชาวอัมโมน ชาวอัชโดด
ได้ยินว่า การซ่อมสร้างกำแพงเมืองเยรูซาเล็มกำลังก้าวหน้าไป
และช่องโหว่ต่างๆ ก็ถูกจัดการจนเกือบหมดแล้ว พวกเขาก็โกรธจัด
ดังนั้น จึงรวมหัวกันที่จะมาสู้ ทำให้เกิดความวุ่นวาย เพื่อไม่ให้การก่อสร้างดำเนินต่อไปได้

ส่วนพวกเราก็อธิษฐานต่อพระเจ้า และจัดยามเพื่อป้องกันทั้งวันและคืน

เนหะมีย์ 3:28-32

ต่อไปเป็นประตูม้า ซึ่งเหล่าปุโรหิตเป็นผู้ซ่อมแซม โดยแต่ละคนจะซ่อมส่วนหน้าบ้านของตน
หลังจากนั้นศาโดก ลูกชายอิมเมอร์ซ่อมกำแพงหน้าบ้านของเขา
ถัดไป ผู้ซ่อมคือเชไมอาห์ลูกชายเชคานิยาห์ ซึ่งเป็นยามประตูตะวันออก

หลังจากนั้นฮานันยาห์ ลูกชายเชเลมิยาห์และฮานูนลูกชายคนที่หกของศาลาฟเป็นผู้ซ่อมอีกส่วน
ถัดจากเขา ผู้ซ่อมคือ เมชชุลลามลูกชายเบเรคิยาห์ โดยซ่อมกำแพงตรงข้ามห้องพักของเขา

จากนั้นเป็นหนึ่งในช่างทอง คือ มัลคียาห์ ซ่อมไปจนถึงบ้านของผู้รับใช้ในพระวิหาร
และบ้านของเหล่าพ่อค้าตรงข้ามประตูตรวจตรา ไปจนถึงห้องชั้นบนตรงหัวมุม

ช่างทองและพ่อค้าคนอื่น ๆ ก็ซ่อมกำแพงที่อยู่ระหว่างห้องชั้นบนหัวมุมและประตูแกะ…

เนหะมีย์ 3:20-27

ถัดไปจากนั้น เป็นบารุค ลูกชายของศับบัย
เขาซ่อมกำแพงจากมุมกำแพง ไปจนถึงบ้านของมหาปุโรหิตเอลียาชีบ

ต่อจากเขาเป็นเมโรโมท ลูกชายของอุรียาห์ซึ่งเป็นลูกชายฮักโขส
เขาซ่อมกำแพงจากบ้านของเอลียาชีบไปจนสุดบ้าน

หลังจากนั้น ผู้ซ่อมกำแพงคือ  เหล่าปุโรหิตที่มาจากบริเวณรอบๆ

ต่อมาเป็นเบนยามิน และหัสสูบ ซ่อมส่วนที่อยู่หน้าบ้านของเขา
แล้วก็เป็นอาซาริยาห์ ลูกชายมาอาเสอาห์ซึ่งเป็นลูกชายอานานิยาห์ ซ่อมกำแพงข้างๆ บ้านของเขา
หลังจากเขาก็เป็นบินนุย ลูกชายเฮนาดัดซ่อมอีกส่วน จากบ้านของอาซาริยาห์ไปจนถึงมุมกำแพง
ที่มุมนั้น ปาลาล ลูกชายของอุซัยซ่อมแซมส่วนที่อยู่ตรงข้ามมุมกำแพง
และหอคอยที่ยื่นออกมาจากตำหนักบนของพระราชวัง ส่วนที่เป็นลานทหารรักษาพระองค์

ถัดจากเขาไป ผู้ซ่อมคือ เปดายาห์ลูกชายปาโรช
และผู้รับใช้ในพระวิหารที่อยู่บนเนินเขาโอเฟลก็ซ่อมส่วนนั้น
ไปจนถึงจุดที่อยู่ตรงข้ามประตูน้ำ ทางตะวันออก และหอคอยที่ยื่นออกมา
หลังจากเขา คนชาวเทโคอา ก็ซ่อมกำแพงอีกช่วงหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามหอคอยใหญ่ที่ยื่นออกมา
ไปจนถึงกำแพงแห่งโอเฟล

เนหะมีย์ 3:6-12

ที่ประตูเก่าหรือเรียกว่า ประตูเยชานาห์ คนที่มาช่วยซ่อมคือ
โยยาดาห์ลูกชายปาเสอาห์ กับเมชูลัมลูกชาเบโสไดอาห์
พวกเขาวางวงกบ และตั้งบานประตู ติดตั้งกลอนและไม้ขัดบานประตู

ถัดไปจากพวกเขาคือเมลาดิยาห์ชาวกิเบโอน
และยาโดนชาวเมโรโนท รวมทั้งคนจากกิเบโอนและมิสปาห์
ซึ่งอยู่ใต้การปกครองของผู้ว่าแคว้นที่อยู่อีกฟากของแม่น้ำ
ต่อจากเขาก็เป็นอุสซีเอล ลูกชายฮารฮายาห์ ช่างทอง เข้ามาซ่อมแซม
ถัดจากเขาเป็นฮานานิยาห์ หนึ่งในช่างปรุงน้ำหอม
พวกเขาซ่อมกำแพงเมืองเยรูซาเล็มไปจนถึงกำแพงกว้าง

ถัดจากพวกเขา คนรับผิดชอบซ่อมแซมคือเรไหฟาห์ลูกชายของเฮอร์
ซึ่งเป็นผู้ปกครองครึ่งหนึ่งของนครเยรูซาเล็ม

จากนั้นก็เป็นเยดายาห์ ลูกชายฮารุมัฟ เขาซ่อมแซมกำแพงตรงข้ามบ้านของเขาพอดี
ถัดไปเป็นฮัททัช ลูกชายฮาชับเนยาห์
มัลคิยาห์ ลูกชายฮาริม และหัสชูบ ลูกชายปาหัทโมอับ ซ่อมแซมอีกส่วน และหอคอยเตาอบ

ต่อจากเขาคือชัลลูม ลูกชายฮัลโลเหช
ซึ่งเป็นผู้ปกครองแขวงครึ่งหนึ่งในนครเยรูซาเล็ม ทั้งเขาและลูกสาวของเขา

เนหะมีย์  3:1-5

มหาปุโรหิตเอลียาชีบและพี่น้องปุโรหิตทั้งหลายได้พร้อมใจกัน
ซ่อมสร้างประตูแกะขึ้นมา
พวกเขาได้ชำระให้บริสุทธิ์จากนั้นก็ตั้งบานประตูขึ้น
พวกเขาได้ทำพิธีชำระให้บริสุทธิ์ยาวไปจนถึงหอคอยหนึ่งร้อย
และยังทำต่อไปจนถึงหอคอยฮานันเอล

ชาวเมืองเยรีโคได้สร้างส่วนที่ถัดต่อไปจากนั้น
และศักเกอร์ลูกชายของอิมรีก็ได้สร้างส่วนถัดไป

บรรดาลูกชายของหัสเสนาอาห์ สร้างประตูปลา
พวกเขาวางคานและตั้งบานประตูขึ้น
ทั้งติดกลอน และไม้ขัดบานประตู

ถัดจากเขาเป็นเมเรโมท ลูกชายอุรียาห์ ลูกชายฮักโขส เป็นคนซ่อมแซม
ถัดจากนั้น คือเมชูลลัมลูกชายเบเรคิยาห์ซึ่งเป็นลูกชายของเมเชซาเบล เป็นคนซ่อมแซม
ถัดไปจากเขาคือ ศาโดก ลูกชายของบาอานา เป็นคนดูแลซ่อมแซม
ถัดจากนั้น คือชาวเทโคอาได้เข้ามาช่วยซ่อมแซม
แต่พวกที่เป็นคนใหญ่โตในหมู่พวกเขา ไม่ยอมที่จะมารับใช้พระเจ้าร่วมกัน

เนหะมีย์  2:17-20

และข้ากล่าวกับเขาว่า

“ท่านเห็นแล้วว่า พวกเราลำบากแค่ไหน
แล้วดูซิ กรุงเยรูซาเล็มกลายเป็นซากไปเพราะประตูเมืองถูกเผา
มา พวกเรามาสร้างกำแพงเมืองเยรูซาเล็มใหม่ เพื่อว่า เราจะไม่ต้องทนกับการเยาะเย้ยอีกต่อไป

และข้าก็เล่าให้ฟังถึงการที่พระหัตถ์ของพระเจ้าอยู่เหนือข้า  ทรงทำให้สิ่งดี ๆ เกิดขึ้น

รวมถึงสิ่งที่พระราชาตรัสแก่ข้า
พวกเขาจึงกล่าวว่า “พวกเรา ลุกขึ้นสร้างกำแพงกันเถิด”

ดังนั้นพวกเขาจึงทำให้แขนของพวกเขาเข้มแข็ง เพื่อทำงานดี ๆ นั้น

แต่เมื่อ แต่เมื่อสันบาลลัทชาวโฮโรนาอิม และโทบียาห์ข้าราชการอัมโมนและเกเชม ชาวอาหรับได้รู้เรื่องนี้เข้า
ก็เริ่มต้นเยาะเย้ย และดูหมิ่นเรา กล่าวว่า
“พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน?
นี่จะกบฎต่อพระราชาอย่างนั้นหรือ?”

ข้าจึงตอบพวกเขาไปว่า
“องค์พระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์ จะทรงทำให้เรารุ่งเรืองขึ้น
และเราผู้รับใช้ของพระองค์จะลุกขึ้นสร้างกำแพง
พวกเจ้าไม่มีส่วน ไม่มีสิทธิ์ หรือการอ้างสิทธิ์ใด ๆ ในเยรูซาเล็ม

เนหะมีย์ 2:916

ต่อมา ข้าก็เดินทางมาพบผู้ว่าราชการในแคว้นที่อยู่อีกฟากของแม่น้ำ  และมอบพระราชสาส์นให้พวกเขา
พระราชาได้ทรงส่งข้าราชการทหารและพลม้ามากับข้าด้วย
แต่เมื่อสันบาลลัทชาวโฮโรนาอิม และโทบียาห์ข้าราชการอัมโมนได้รู้เรื่องนี้เข้า
ก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากว่า มีคนกลับมาช่วยให้คนอิสราเอลมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

หลังจากที่ได้มาถึงเยรูซาเล็มสามวัน
เวลากลางคืน ข้าก็ออกไปพร้อมกับคนสองสามคน
ข้าไม่ได้บอกใคร ถึงสิ่งที่พระเจ้าได้ทรงบันดาลใจเกี่ยวกับเยรูซาเล็ม
ข้าไม่ได้นำสัตว์อื่น ๆ ไป นอกจากตัวที่ข้าขี่ไป

กลางคืน ข้าออกไปยังประตูหุบเขา และบ่อน้ำมังกร
ไปยังประตูกองขยะ และข้าก็ตรวจสอบกำแพงเมืองเยรูซาเล็มที่กลายเป็นซากปรักหักพัง รวมทั้งประตูเมืองที่ถูกเผา

จากนั้นก็ไปต่อยังประตูน้ำพุและสระของพระราชา
แต่ไม่มีที่ให้สัตว์ที่ข้าขี่ไปผ่านได้
กลางคืน ข้าจึงขึ้นไปทางหุบเขาและตรวจสอบกำแพง
ข้าเดินกลับ เข้าเมืองมาทางประตูหุบเขา และกลับมาที่พัก
เหล่าข้าราชการไม่รู้ว่า ข้าไปไหน ไม่รู้ว่า ข้าทำอะไร
และข้าก็ยังไม่ได้บอกสิ่งใดแก่คนยิว ปุโรหิต และคนชั้นสูง ข้าราชการ รวมทั้งคนที่ต้องลงแรงก่อสร้าง

เนหะมีย์ 2:6-8

ขณะนั้น พระราชินีประทับข้าง ๆ พระราชา
และพระราชาตรัสกับข้าว่า
“เจ้าจะไปนานเท่าไร ?  จะกลับมาเมื่อไร?”

เมื่อข้าทูลวันเวลาที่กำหนด พระราชาก็ทรงพอพระทัยที่จะส่งข้าไป
เมื่อข้าทูลพระองค์ว่า
“หากเป็นที่พอพระทัยพระราชา
ขอทรงโปรดให้ข้าพระบาทนำพระราชสาส์นของพระองค์
ไปยังผู้ว่าในแคว้นแม่น้ำฟากโน้น
เพื่อว่าพวกเขาจะได้ยอมให้ข้าพระบาทเดินทางผ่านไปจนกว่าจะถึงยูดาห์

และพระราชสาส์นไปถึงอาสาฟ ซึ่งเป็นผู้ดูแลป่าไม้ของพระราชา
เพื่อว่าเขาจะได้มอบไม้ให้แก่ข้าพระบาทเพื่อสร้างเป็นคานสำหรับประตูป้อมของพระวิหาร
และกำแพงเมือง  และเพื่อสร้างบ้านที่ข้าพระบาทจะอาศัยอยู่”
และพระราชาทรงอนุญาตตามที่ข้าทูลขอ
เพราะว่า พระหัตถ์ดีเลิศของพระเจ้าทรงอยู่กับข้า

เนหะมีย์ 2:1-5

ในเดือนนิสาน ปีที่ยี่สิบของรัชกาลราชาอารทาเซอร์ซีส

เมื่อได้จัดเหล้าองุ่นถวายต่อพระพักตร์พระราชา
ข้าก็ได้ยกถ้วยเหล้าองุ่นถวายแด่พระองค์
ข้าไม่เคยมีใบหน้าโศกเศร้าต่อพระพักตร์ของพระองค์มาก่อน
และพระราชาตรัสกับข้าว่า

“เหตุใดหน้าตาของเจ้าเศร้าหมองนัก ในเมื่อเจ้าก็ไม่ได้ป่วยสักหน่อย?
หน้าตาแบบนี้ บ่งบอกว่า ในใจมีความทุกข์”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ข้าก็ตกใจกลัวมาก

ข้าทูลพระองค์ว่า
“ขอพระราชาทรงพระเจริญเป็นนิตย์
เหตุใดข้าพระบาทจะไม่โศกเศร้าพะยะค่ะ?
ในเมื่อเมืองที่ฝังศพบิดาของข้าพระบาทนั้น
กลายเป็นซากปรักหักพัง และประตูเมืองก็ถูกเผาทำลาย”
แล้วพระราชาตรัสต่อไปว่า
“เจ้าจะขออะไรล่ะ?”
ดังนั้น  ข้าจึงอธิษฐานต่อพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์ทันที
และข้าก็ทูลพระราชาว่า
“หากเป็นที่พอพระทัยฝ่าพระบาท
และหากข้าพระบาทเป็นที่พอพระทัยในสายพระเนตรของพระองค์แล้ว ​
ขอพระองค์ทรงส่งข้าพระบาทกลับไปแผ่นดินยูดาห์
เมืองที่ฝังศพบิดาของข้าพระบาท
เพื่อว่า ข้าพระบาทจะได้สร้างเมืองใหม่พะยะค่ะ”

เนหะมีย์ 1:8-11

ขอพระองค์ทรงระลึกถึงพระบัญชาที่มีต่อโมเสส

ตรัสว่า
หากเจ้าไม่ซื่อสัตย์ เราจะทำให้เจ้ากระจัดกระจายไปตามชนชาติต่าง ๆ

แต่หากเจ้ากลับมาหาเรา รักษาบัญญัติของเรา และทำตาม
แม้ว่าคนบางคนถูกเหวี่ยงไปจนสุดขอบฟ้า
เราก็ยังจะรวบรวมพวกเขากลับมายังที่ซึ่งเราได้เลือกไว้ เพื่อให้นามของเราประทับที่นั่น
พวกเขาเป็นผู้รับใช้ เป็นประชากรของพระองค์ที่ได้ทรงไถ่พวกเขาด้วยฤทธิ์อำนาจยิ่งใหญ่
ด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์

ข้าแต่พระเจ้า ขอพระองค์ทรงเอียงพระกรรณฟังคำทูลวิงวอนของผู้รับใช้ของพระองค์
ขอฟังคำทูลของผู้รับใช้ที่ยินดีจะยำเกรงพระนามของพระองค์

ขอพระองค์ประทานความสำเร็จให้แก่ผู้รับใช้ของพระองค์ในวันนี้
ขอทรงเมตตาให้เขาต่อหน้ามนุษย์ด้วยพระเจ้าข้า”

ในเวลานั้น ข้าทำหน้าที่เป็นผู้เชิญถ้วยเสวยของพระราชา

เนหะมีย์  1:5-7

ข้าทูลว่า

“โอ องค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าแห่งสวรรค์​

พระองค์ทรงยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม
พระองค์ทรงรักษาพันธสัญญาของพระองค์
และสำแดงความรักมั่นคงต่อคนที่รักและรักษาบัญญัติของพระองค์

ขอพระกรรณของพระองค์ทรงฟัง
ขอพระเนตรของพระองค์มองดู
เพื่อฟังคำอธิษฐานของผู้รับใช้ของพระองค์

บัดนี้ ข้าพระองค์ได้อธิษฐานต่อพระองค์ทั้งกลางวันและกลางคืน

เพื่อชนอิสราเอลผู้รับใช้ของพระองค์​
ข้าพระองค์ขอสารภาพบาปของประชากรอิสราเอล
ที่ได้ทำบาปต่อพระองค์
ทั้งที่ข้าพระองค์ทำบาปและครอบครัวของบรรพบุรุษได้ทำลงไป

พวกเราได้ทำตัวคดโกงต่อพระองค์

ไม่รักษาคำบัญชาของพระองค์

ไม่รักษากฎเกณฑ์ที่พระองค์บัญชาไว้แก่โมเสส

เนหะมีย์ 1:1-4

ต่อไปนี้เป็นคำของเนหะมีย์ ลูกชายฮาคาลิยาห์
ในเดือนคิสเลฟ ปีที่ยี่สิบ ขณะที่ข้าอยู่ในป้อมเมืองสุสา
ก็มีพี่น้องคนหนึ่งคือ ฮานานีได้มาพบข้าพร้อมกับชายบางคนจากยูดาห์
ข้าถามไถ่เกี่ยวกับคนยิวที่รอดชีวิตจากการเป็นเชลย
รวมทั้งเรื่องเยรูซาเล็มด้วย
และพวกเขาบอกข้าว่า
“คนที่เหลืออยู่ในแคว้นนั้น เป็นผู้ที่รอดชีวิตมาจากการเป็นเชลย
พวกเขาลำบากและมีความอับอายเหลือแสน
กำแพงเมืองเยรูซาเล็มก็ถูกทำลายยับเยิน
ประตูเมืองถูกวางเพลิงจนไม่มีชิ้นดี

พอข้าได้ยินเรื่องราวอย่างนั้น
ข้าก็นั่งลง และร้องไห้ ไว้ทุกข์หลายวัน
ข้าอดอาหาร และอธิษฐานต่อพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์