2 พงศาวดาร 25:17-20
หลังจากที่ชนะศึกเอโดมไม่นาน ราชาอามาซิยาห์ก็ทรงคิดว่า พระองค์น่าจะทำศึกอีกครั้ง คราวนี้ จะทำศึกกับราชาเยโฮอาชแห่งอิสราเอลทางเหนือ พระองค์ทรงปรึกษากับข้าราชบริพาร และแม่ทัพ ทุกคนต่างมีความเห็นว่า น่าจะรบชนะ เพราะตอนนั้น เราชาเยโฮอาชไม่มีกองทัพใหญ่ เหมือนยูดาห์ พระองค์ส่งสารไปว่า
“มาเถอะ ให้เราทั้งสองมาต่อสู้กัน”
เมื่อราชาเยโฮอาชได้รับสารนั้น ก็ทรงไม่พอพระทัย แต่ไม่ได้ต้องการที่จะทำสงครามกับยูดาห์ จึงให้คนส่งสารตอบกลับมาว่า
“ต้นหนามแห่งเลบานอน ส่งสารมาหาต้นสีดาร์แห่งเลบานอน กล่าวว่า จงยกบุตรสาวของท่านให้แต่งงานกับลูกชายของเรา… “
ราชาเยโฮอาชได้เปรียบเทียบราชาอามาซิยาห์ว่าเป็นเพียงต้นหนาม ส่วนเยโฮอาชเป็นสนสีดาร์ที่งดงาม สารของเยโฮอาชจบลงที่ว่า
“พอดีมีสัตว์ป่าในทุ่งตัวหนึ่งเดินผ่านมา และย่ำต้นหนามนั้นจนราบ ท่านอามาซิยาห์คิดว่า … ดูซิข้าได้โจมตีเอโดมสำเร็จ… และท่านก็โอ้อวด แต่เราขอเตือนท่านว่า อยู่กับบ้านสบาย ๆ เถอะ ทำไมต้องเหิมเกริมให้มามีเรื่องต่อสู้ แล้วเจอกับอันตรายที่จะทำให้ท่านล้มลงไปเล่า ไม่เฉพาะตัวท่านเท่านั้น แต่ทั้งยูดาห์ด้วย”
ราชาเยโฮอาชเตือนราชาอามาซิยาห์ในสารนั้น
แต่อามาซิยาห์ไม่ฟัง
กลับโกรธ…. พร้อมที่จะออกไปสู้กับราชาเยโฮอาช คิดว่า ตนเองเก่งกล้าสามารถ
อามาซิยาห์หาทราบไม่ว่า
นี่เป็นมาจากพระเจ้า เพราะว่า อามาซิยาห์ได้ดูหมิ่นพระองค์ด้วยการไปกราบไหว้นมัสการเทวรูปแห่งเอโดม ซึ่งเป็นพระของศัตรู…..
ความโง่เขลาของอามาซิยาห์เกิดขึ้นและจะนำไปสู่หายนะ เพราะว่า ไม่ฟังคำเตือนดี ๆ ของราชาเยโฮอาช พระเจ้าจะทรงปล่อยให้อามาซิยาห์เข้าสู่สงครามกับอิสราเอล เทวรูป…นำอามาซิยาห์ไปสู่การตัดสินใจที่โง่เขลา ….และแน่นอน พระราชาจะได้ชิมผลของการตัดสินใจนั้น
