เยโฮยาดา

2 พงศาวดาร 24:12-16

เมื่อได้ต้นทุนมาแล้ว  เขาก็จัดเงินอย่างเหมาะสม  มันต้องมีเงินสำหรับซื้อวัสดุก่อสร้าง    สำหรับซื้ออาหาร

สำหรับเป็นค่าแรงของคนที่ทำงานตั้งแต่ผู้ดูแล คุมคนงาน ไปจนถึงคนงานทุกคนที่เข้ามา ช่างไม้  ช่างก่อ  ช่างเหล็ก  ช่างทองเหลือง  ช่างที่ทำงานผ้า และคนที่คอยทำอาหารเลี้ยงคนเหล่านี้

ยังมีค่าใช้จ่ายจุกจิกที่คาดเดาได้  และไม่ได้อีกหลายอย่าง

ราชาโยอาช  และท่านเยโฮยาดาปรึกษากันกับผู้ใหญ่ ว่าต้องจัดระเบียบอย่างไร  จากนั้นก็ลงมือทำตามที่ได้ประชุมกันนั้น

“ดีจริง  ทั้งประชาชนและกษัตริย์นั้น ได้ร่วมมือกันสนับสนุนการก่อสร้างครั้งนี้”

“ฮื่อ… ข้าว่ามันต้องเสร็จแน่นอน”  คนงานที่เข้ามาทำงานนั้น พวกเขาเต็มใจอย่างยิ่ง  และพวกเขาทำงานอย่างมุ่งมั่น  ทุกเย็นที่เขากลับบ้าน  เขาคิดถึงเช้าวันต่อมาที่เขาจะได้เข้ามาทำงานด้วยกันอีก

 

ช่วงเวลานั้น ประชาชนก็ได้ยินเสียงฆ้อน เสียงเลื่อย เสียงฮัมเพลงออกมาจากพระวิหาร  พวกเขายิ้มให้กัน  …. เมื่อเราทำสิ่งที่ถูกต้อง เมื่อเราให้พระเจ้าทรงเป็นที่หนึ่ง ชีวิตก็มีความสุขจริง

ไม่นานนัก  การซ่อมแซมพระวิหารก็เสร็จสิ้นลง  พวกเขานำเงินที่เหลือมาคืนราชาโยอาช และท่านเยโฮยาดา

แต่ทั้งสองไม่ได้เก็บเอาไว้

แต่เอาแร่ทองคำ และเงินเหล่านั้น มาทำเครื่องใช้ต่าง ๆ ที่จำเป็นในพระวิหาร  เป็นภาชนะต่าง ๆ  ตามอย่างที่พระราชาซาโลมอนเคยทรงทำเอาไว้

จากนั้นมา

การนมัสการพระเจ้า  การถวายเครื่องบูชา  การเข้าใกล้ชิดพระเจ้านั้น กลายเป็นวิถีชีวิตของคนยูดาห์อีกครั้ง

ตลอดชีวิตของเยโฮยาดา  ประชาชนกลับมาทั้งหัวใจและร่างกาย  ไม่ห่างจากพระเจ้าเหมือนสมัยอาธาลิยาห์

ท่านเป็นปุโรหิตที่ห่วงใยจิตวิญญาณของประชาชนยิ่งนัก  ท่านมีหน้าที่ช่วยให้ประชาชนได้สารภาพบาปต่อพระเจ้า และเริ่มต้นชีวิตใหม่

ท่านมีชีวิตอยู่ถึง 130 ปี   และกลายเป็นคนหนึ่งที่ได้รับการฝังศพในถ้ำเก็บศพของกษัตริย์แห่งยูดาห์   …. โห….คนที่ทำงานจริง  รักประชาชนจริง  รักพระเจ้าจริง  ช่างได้เกียรติสูงส่ง…. ไม่เหมือนราชาบางองค์ที่พวกเขาไม่สนใจจะทำงานศพให้ด้วยซ้ำ