อิสยาห์ 64:7-12
แต่บัดนี้ ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงเป็นพระบิดาของเรา
เราเป็นเพียงดิน พระองค์ทรงเป็นช่างปั้น เราเป็นฝีพระหัตถ์ของพระองค์
ขอพระองค์อย่าทรงโกรธเกรี้ยวกับเราเลย พระเจ้าข้า
ขออย่าทรงจำบาปของเราตลอดไป
ขอพระองค์โปรดทอดพระเนตรดู เราทั้งหลายเป็นคนของพระองค์
เรายอมให้พระองค์ปั้นเราไหม?
นครบริสุทธิ์ของพระองค์กลายเป็นที่ร้างเปล่ากันดาร
ศิโยนกลายเป็นถิ่นร้าง เยรูซาเลมถูกคนละทิ้งไป
บ้านที่บริสุทธิ์สวยงามของเรา
บ้านที่พ่อของเราอาศัยและสรรเสริญพระองค์ก็ถูกไฟเผาไหม้เสียสิ้น
และสถานที่ดี ๆ ของเรากลายเป็นซากปรักหักพัง
พระองค์จะทรงเมินพระองค์จากสิ่งเหล่านี้หรือ พระเจ้าข้า?
พระองค์จะทรงเงียบเฉยและทรงทำให้เราทุกข์ยากแสนสาหัสอย่างนั้นหรือ?
สภาพของอิสราเอลนั้นเลวร้ายมาก นครที่เคยมีคนมากมายกลับกลายเป็นที่ร้างเปล่า
น่าอาย น่ากลัว น่าสยองยิ่งนัก ศัตรูได้มาทำลายเมืองและปล้นทั้งทรัพย์สมบัติและผู้คนไป…
อิสยาห์ทูลขอความช่วยเหลือจากพระเจ้า ถึงแม้พระองค์จะไม่ทรงมองพวกเขาเลยก็ตาม