2 พงศาวดาร 20:5-12
คนเดินทางเข้ามาในกรุงเยรูซาเล็มเพื่อพร้อมใจกันอธิษฐานต่อพระเจ้า ด้วยเรื่องของข้าศึกที่เข้ามาประชิด
ราชาเยโฮชาฟัททรงยืนอยู่ในที่ประชุมชน ในลานพระวิหารของพระเจ้า คนเต็มไปหมด ทุกคนต่างมีภาระใจที่จะอธิษฐานขอพระเจ้าทรงช่วย
พวกเขาหวังพึ่งพระเจ้า
และเขาหวังว่า กษัตริย์ของเขาจะทรงทำสิ่งที่ถูกต้อง
พวกเขาหวังว่า กษัตริย์ของเขาจะทูลพระเจ้าอย่างถูกต้อง
เมื่อประชาชนพร้อมใจกันอยู่ที่นั่นแล้ว ราชาเยโฮชาฟัทได้ทรงแจ้งให้พวกเขารู้ว่า ศึกครั้งนี้ เป็นสิ่งที่ไม่คา
ดฝันมาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ศัตรูจะร่วมมือกันหลายชนชาติมาพร้อม ๆ กันในเวลาเดียวกัน
“ขอให้ข้าพเจ้าและท่านร่วมใจ น้อมใจลงต่อพระเจ้าแห่งอิสราเอล”
“พวกเราจะร่วมใจกัน” เสียงประชาชนดังก้องในลานนั้น
พระราชาทรงอธิษฐานว่า
“ข้าแต่องค์พระเจ้าแห่งบรรพบุรุษของเราทั้งหลาย
พระองค์ไม่ได้ทรงเป็นพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์หรือ?
พระองค์..ทรงเป็นผู้ปกครองเหนืออาณาจักรทั้งปวง
พระหัตถ์ของพระองค์เต็มด้วยอำนาจและฤทธิ์เดช ไม่มีใครขืนยืนต่อต้านพระองค์ได้
พระเจ้าของเราทั้งหลาย พระองค์ไม่ได้ไล่คนออกจากแผ่นดินนี้ ต่อหน้าต่อตาคนอิสราเอล และประทานแผ่นดินนี้ตลอดไป ให้กับลูกหลานของอับราฮัม ซึ่งเป็นพระสหายของพระองค์หรือ?
พระองค์เจ้าข้า และพวกเขาได้อาศัยแผ่นดิน และได้สร้างวิหารอันบริสุทธิ์เพื่อพระนามของพระองค์
พวกเขาทูลว่า…. หากมีหายนะเกิดขึ้นกับเรา ไม่ว่าจะเป็นคมดาบ การพิพากษา โรคระบาด หรือความอดหยาก เราจะเข้ามายืนต่อพระวิหารนี้ ต่อพระพักตรของพระองค์ และจะร้องทูลต่อพระองค์เนื่องด้วยความยากลำบากของพวกเรา และพระองค์จะทรงสดับฟัง และทรงช่วยพวกเรา “
เหล่าประชาชนฟังสิ่งที่ราชาเยโฮชาฟัทอธิษฐาน และพวกเขาก็ส่งใจไปถึงพระเจ้าด้วยความถ่อมตน…. เขาทูลขอพระเจ้าทรงฟังคำอธิษฐานของพระราชา
“พระเจ้าข้า บัดนี้ คนชาวอัมโมน ชาวโมอับและคนจากภูเขาเสอีร์ ซึ่งในอดีตนั้น ไม่ยอมให้อิสราเอลจากอียิปต์บุกเข้ามา ตอนนั้น เราก็ไม่ได้ทำลายพวกเขา แต่บัดนี้ พวกเขากลับย้อนมาเพื่อจะไล่เราออกจากดินแดนที่พระองค์ประทานให้เรา”
“พระเจ้าของเหล่าข้าทั้งหลาย พระองค์จะไม่พิพากษาลงโทษพวกเขาหรือ เพราะว่าเราไม่มีแรงที่จะสู้กับกองทัพมหึมาเช่นนี้ เราทั้งหลายไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร พระองค์เจ้าข้า เรากำลังรอคอยพระองค์อยู่ ดวงตาของเราจับจ้องที่พระองค์“