แต่ตอนเช้าของวันถัดมา พระเจ้าทรงให้หนอนตัวหนึ่งมาแทะกินต้นไม้จนเหี่ยวแห้งไป เมื่ออาทิตย์ขึ้น พระเจ้าก็ทรงให้ลมร้อนทางตะวันออกพัดมา และแสงอาทิตย์ก็แผดเผาศีรษะโยนาห์จนเป็นลม
เขาจึงขอตายอีก และกล่าวว่า “ ที่ข้าพเจ้าจะตายก็ดีกว่ามีชีวิตอยู่”
แต่พระเจ้าตรัสกับโยนาห์ว่า “เจ้าทำดีแล้วหรือที่มาโกรธต้นไม้?”
“ใช่แล้วพระเจ้าข้า ข้าพเจ้าทำดีแล้วที่จะโกรธ โกรธมากพอที่จะตายไปเลย”
และพระเจ้าตรัสว่า “เจ้าเสียดายเถาไม้ที่เจ้าเองไม่ได้ปลูก เจ้าไม่ได้ทำให้มันโต มันงอกขึ้นตอนกลางคืน และเหี่ยวแห้งไปชั่วคืนเดียว คนชาวเมืองนีนะเวห์ที่มีคนตั้ง 120,000 คน พวกเขาไม่รู้ว่าอะไรผิด อะไรถูก แล้วสัตว์เลี้ยงอีกมากมายนั้นเล่า? โยนาห์ เราไม่ควรจะสงสารพวกเขารึ?”
หลายคนรู้สึกสมน้ำหน้าโยนาห์ที่ต้นไม้เลื้อยนั้นกลับเหี่ยวแห้งตายไป
พระเจ้าทรงดีต่อเขา แต่เขาไม่เห็นน้ำพระทัยนั้น กลับปั่นป่วนในใจที่ชาวนีนะเวห์จะรอดพ้นภัยพิบัติ โยนาห์ทำให้เราเห็นลึก ๆ ในใจของตัวเราเองไหม โยนาห์หลงคิดว่า เขาไม่ควรจะช่วยให้คนที่หลงผิดรอดตาย เขาคิดได้อย่างไรนะนี่ เขาสนใจต้นไม้ตายยิ่งกว่าคนจะต้องตายเสียอีก
พระเจ้าทรงทำให้เราเห็นว่า
พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าของมนุษย์ทุก ๆ คนจริง ๆ