ดาเนียล 2:27-30
สิ่งที่ดาเนียลทูลต่อพระราชาเป็นอย่างแรกก็คือ
“ไม่มีนักปราชญ์ หมอดู โหร หรือนักดูดวงดาว สามารถ
บอกสิ่งลี้ลับที่พระราชาทรงถาม ได้เลย
แต่มีองค์พระเจ้าในสวรรค์ผู้ทรงเผยสิ่งลี้ลับ
พระองค์จะทรงแจ้งให้พระราชาเนบูคัดเนสซาร์ทรงทราบว่า
ในยุคสุดท้ายของโลกนี้จะเกิดอะไรขึ้น
ความฝันและศุภนิมิตในความคิดของพระองค์
นั้นเป็นอย่างนี้พะยะค่ะ
ข้าแต่พระราชา ขณะที่พระองค์ทรงนอนอยู่นั้น
ก็มีความคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้น
พระองค์ผู้ทรงเผยความลี้ลับ ก็ทรงทำให้พระองค์ได้รับทราบถึงอนาคต
สำหรับข้าพระบาท
พระเจ้าได้ทรงสำแดงความลี้ลับนี้แก่ข้าพระบาท
ไม่ใช่เพราะข้าพระบาทเป็นคนฉลาดกว่าคนอื่น ๆ
แต่พระองค์ทรงสำแดงเพื่อข้าพระบาทจะได้ทูลถวายความหมายให้แก่พระองค์
เพื่อว่าพระองค์จะทรงระลึก รับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในความคิดของพระองค์
ดาเนียล ไม่ได้เอาความดีความชอบเข้าตัวเลย
เขาพูดแต่ความจริง และมีใจถ่อมเป็นอย่างยิ่ง
เขาแจ้งให้พระราชาทราบชัดเจนว่า
ผู้ที่ทำให้เขารู้ความฝัน และคำแปล คือพระเจ้า
และพระเจ้าองค์นี้ ทรงประสงค์จะสำแดงให้พระราชาทราบอนาคต
พระเจ้าองค์นี้ไม่ประสงค์จะให้โหร ผู้ทำนายคนใดมาแตะต้องข่าวสารอันสำคัญนี้
นอกจากคนของพระองค์