อิสยาห์ 51:12-16
เรา เราคือผู้ที่ปลอบใจเจ้า เจ้าเป็นใคร ทำไมเจ้าจึงต้องกลัวมนุษย์ที่ตายได้ กลัวคนที่ถูกสร้างขึ้นมาเหมือน ๆ กับต้นหญ้า
เจ้าลืมพระเจ้าของเจ้า ลืมพระองค์ผู้ทรงสร้างเจ้า
พระเจ้าทรงบอกว่า พระองค์คือผู้สร้างที่ยิ่งใหญ่ พวกเขาจึงไม่ควรกลัว อย่างไรเสีย มนุษย์เหล่านี้ก็จะตายจากไป
และพระองค์ยังทรงเป็นผู้ปลอบใจเขาด้วย มันน่าแปลกที่พระเจ้าทรงสั่งให้เขาไม่กลัว
ทรราชย์อยู่ต่อหน้าพวกเขา ….
แต่เมื่อไรที่คนกลัวคน ความเกรงกลัวพระเจ้าก็อาจหายไปได้เช่นกัน
พระองค์ผู้ทรงกางท้องฟ้าออก และวางรากฐานแผ่นดินโลก
และเจ้ากลัวความเกรี้ยวกราดของคนที่ข่มเหงเจ้าทุก ๆ วัน เมื่อเขาตั้งต้นที่จะทำลาย
แล้วตอนนี้ ความโกรธของคนที่ข่มเหงเจ้าอยู่ที่ไหน?
คนที่เป็นเหยื่อจะได้รับการปล่อยอย่างรวดเร็ว เขาจะไม่ตาย
ไม่ต้องตกลงไปในบ่อลึก เขาจะไม่ต้องหิวอีก เพราะว่า เราเป็นพระเจ้า พระเจ้าของเจ้า
เราเป็นผู้กวนน้ำทะเลจนคลื่นใหญ่เกิดขึ้น
พระนามของพระองค์คือ พระเจ้าผู้ทรงเป็นจอมทัพ
และเราได้ใส่คำของเราไว้ในปากของเจ้า เจ้าจะรู้ว่าควรจะพูดอย่างไร
เราได้ปกป้องเจ้าไว้ใต้เงามือของเรา
แม้กระทั่งตอนที่เรากางฟ้าสวรรค์ออก
ตอนที่เราวางรากฐานของแผ่นดิน และกล่าวกับศิโยนว่า “เจ้าเป็นคนของเรา”