ฮาบากุก 2:1-5
ฮาบากุกขึ้นไปอยู่บนกำแพงเมือง และรอคอยคำตอบจากพระเจ้า เขาตั้งใจรอ ตั้งใจฟัง ต้องการได้ยินเสียงของพระเจ้าตอบเขาตรง ๆ
ข้าพเจ้าจะยืนอยู่ที่หอคอย และเฝ้าประจำการอยู่บนหอนั้น
ข้าพเจ้าจะคอยดูว่า พระเจ้าจะตรัสอะไรแก่ข้าพเจ้า และข้าพเจ้าจะตอบพระองค์ถึงสิ่งที่ร้องทุกข์ต่อพระองค์อย่างไร
และพระเจ้าทรงตอบข้าพเจ้าว่า “ จงเขียนศุภนิมิตของเจ้า เขียนให้ชัดเจนบนแผ่นจารึก เพื่อว่าคนที่ได้อ่านนั้น จะเข้าใจทันที
เพราะว่า ศุภนิมิตนั้นกำลังรอคอยเวลาที่กำหนดไว้ของมันอยู่ มันกำลังรีบไปถึงที่สุดปลาย และจะไม่มุสา หากดูเหมือนว่ายังช้าไป ก็ให้รอ เพราะมันจะมาถึงอย่างแน่นอน และไม่ล่าช้าด้วย พระเจ้าทรงแจ้งให้ฮาบากุกทราบว่า พระองค์จะทรงพิพากษาบาบิโลนอย่างแน่นอน แม้ดูช้า แต่มันจะไม่ช้า มันจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน และพระองค์ทรงสั่งให้เขาเขียนไว้ เพื่อคนอื่นจะได้รับรู้ด้วย และพระเจ้าได้สั่งสอนยูดาห์ โดยให้บาบิโลนมาตี เมื่อ586 ปีก่อนคริสตศักราช ต่อมาปี 539 ก่อนคริสตศักราช บาบิโลนก็ล่มสลาย
ดูเถิด จิตใจของเขาพองขึ้น ความต้องการข้างในของเขาไม่ถูกต้อง แต่คนชอบธรรมจะมีชีวิตอยู่ด้วยความเชื่อของเขา เขาผู้นี้คือบาบิโลนนั่นเอง พวกเขาผยองขึ้นเรื่อย ๆ คิดว่าจะไม่ล้ม แต่คนที่วางใจพระเจ้านั้น จะยังอยู่ได้โดยความเชื่อของเขา แม้ในความยากลำบากเพียงใด มืดมิดเพียงใด แต่ผู้เชื่อในพระเจ้ามีความหวังในพระองค์
ยิ่งกว่านั้น เหล้าองุ่นทรยศเขา เขาเป็นคนเย่อหยิ่งโอหังที่ไม่เคยพัก ความโลภของเขานั้นมากมายเหมือนแดนคนตาย เหมือนอย่างความตาย ใจเขาไม่เคยรู้สึกมีเพียงพอสักที เขารวบรวมประชาชาติ และเอาคนเหล่านั้นมาเป็นเชลย แดนคนตายนี้ ในความหมายคือ ที่ ๆ คนตายจะไปอยู่ และมันไม่เคยเต็มสักที!
คนที่วางใจในตัวเอง และทำให้คนอื่นมาเป็นเบี้ยล่างของตน ไม่ว่าอยู่ในยุคไหนก็เหมือนกันหมด พวกเขาตะกละ มีเงินมากเท่าไรก็ไม่เคยพอ