2 พงศาวดาร 25:5-10
ต่อมา ราชาอามาซิยาห์ได้รวบรวมทหารจำนวนมากมายจากยูดาห์ โดยแบ่งเป็นกองร้อย กองพันตามเผ่าซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นคนเผ่ายูดาห์ และเบนยามิน โดยมีคนที่อายุ 20 ปีขึ้นไป เกณฑ์ได้ถึง 300,000 คนที่มีความสามารถในการใช้อาวุธทั้งหอก และโล่ พร้อมที่จะสู้ศึก
มีทหารมากมายขนาดนี้ แต่ราชาอามาซิยาห์ยังไม่ค่อยจะมั่นพระทัย
“ข้าจะทำอย่างไรดี จะบุกเอโดมด้วยคนเพียงแค่นี้”….. จึงมีคนบางคนในราชสำนักเสนอความเห็น “เห็นทีเราต้องมีทหารรับจ้างเข้ามาสมทบพะยะค่ะ”
ดังนั้นพระองค์จึงไปจ้างทหารรับจ้างจากอิสราเอล ใช้เงินไป 100 ตะลันต์ โดยได้ทหารมา 100,000 คน!
พระองค์พอพระทัยมาก
“ทีนี่เราก็มีทหาร 400,000 คน น่าจะพอ พอที่จะช่วยให้เราชนะเอโดมได้ไม่ยากนัก”
แต่ขณะที่พระองค์กำลังทรงวางแผน ปรึกษากองทัพและข้าราชการของพระองค์ ก็มีคนมาขอเข้าเฝ้า
“ข้าแต่พระราชา ขอพระองค์อย่าทรงปล่อยให้กองทัพอิสราเอล ร่วมทำสงครามกับพระองค์เลย เพราะว่า พระเจ้ามิได้ทรงอยู่กับทัพอิสราเอลที่มาจากเผ่าเอฟราอิมพวกนี้”
“แต่ขอพระราชาโปรดเสด็จไป และทำสงคราม เหตุใดพระองค์จึงทรงคิดว่า พระเจ้าจะทรงเหวี่ยงพระองค์ต่อหน้าต่อตาศัตรูเหล่านั้นล่ะ?
ขอพระราชาจงทรงพระเจริญ
พระเจ้าทรงฤทธิ์ที่จะช่วย หรือทิ้งขว้างไปตามพระทัยพระองค์”
“แต่ ท่านผู้กล่าวคำของพระเจ้า ….” ราชาอามาซิยาห์เริ่มเสียดาย “จะทำอย่างไรกับเงิน 100 ตะลันท์ที่ข้าให้พวกเขาไปแล้วล่ะ?”
ชายผู้ที่รับใช้พระเจ้ามาตอบว่า
“พระเจ้าทรงสามารถที่จะประทานแก่พระองค์ มากมายกว่านี้หลายเท่านัก”
อามาซิยาห์จะเชื่ออย่างไรดี
เชื่อผู้กล่าวคำของพระเจ้า แล้วเสียเงิน 100 ตะลันท์ไปฟรี ๆ
หรือจะดื้อดึงเอาคนเหล่านี้เข้ามาช่วยรบ….
ทรงต้องตัดสินใจนานพอควร
ทรงถามข้าราชการ และนายทหาร ซึ่งต่างก็มีความเห็นหลากหลายมาก
ในที่สุด
“เจ้าไปสั่งผู้บัญชาการทหารของอิสราเอล ให้เขากลับบ้านไปได้ ส่วนเงินนั้นข้าให้ไปเลย”
โอ้โห…. การตัดสินใจครั้งนี้มันยอดจริง ๆ
กล้าเชื่อพระเจ้า…… กล้าเชื่อว่า พระเจ้าจะประทานชัยชนะให้!!