โยนาห์ 2: 6-10
ที่ฐานรากของภูเขา ข้าพระองค์ ลงไปยังดินแดนที่มีกรงเหล็กกั้นข้าพเจ้าไว้ตลอดไป แต่พระเจ้ายังทรงนำชีวิตของข้าพระองค์ ออกมาจากหลุมลึก
ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ เมื่อชีวิตของข้าพระองค์ กำลังจะหมดลมไป ข้าพระองค์ระลึกถึงพระเจ้า และคำอธิษฐานก็มาถึงพระองค์ ยังพระวิหารอันบริสุทธิ์ของพระองค์
ผู้ที่กราบไหว้รูปเคารพอันอนิจจัง ได้ละทิ้งความหวังที่มีต่อความรักมั่นคงของพระเจ้า แต่ข้าพระองค์จะถวายคำโมทนาพระคุณเป็นเครื่องบูชาแด่พระองค์
สิ่งที่ข้าพระองค์ปฏิญาณไว้ ข้าพระองค์จะทำตามนั้น ความรอดพ้นเป็นของพระเจ้า “
และพระเจ้าได้ตรัสกับสัตว์มหึมา และมันก็คายโยนาห์บนหาดทรายแห้ง
โยนาห์กล่าวถึงฐานรากของภูเขาและหลุมลึก มันหมายถึงแดนคนตายนั่นเอง เขาเกือบจะตายอยู่แล้ว แต่เมื่อเขาระลึกถึงพระเจ้า เขาก็มีความหวังขึ้นมา อธิษฐานต่อพระองค์ และมั่นใจว่า คำอธิษฐานนั้นขึ้นไปถึงพระเจ้าโดยตรง
ที่เขากล่าวอ้างถึงรูปเคารพนั้น เพราะเขาเห็นความแตกต่างของรูปเคารพที่ไร้ชีวิตกับพระเจ้าที่ทรงพระชนม์อยู่อย่างเห็นได้ชัด เขากล่าวออกมาตรง ๆ ด้วยความเต็มใจแล้วว่า เขาจะทำตามสิ่งที่เขาปฏิญาณเอาไว้
โธ่ ท่านโยนาห์ ต้องลงไปอยู่ในทะเลลึก … หวาดหวั่น น่ากลัว ..จึงจะมั่นใจว่า ตนเองจะทำอะไร …. แต่ถ้าท่านไม่ดื้อต่อพระเจ้า พวกเราคงไม่ได้ยินเรื่องราวที่ตื่นเต้นเช่นนี้เหมือนกัน …
แล้วโยนาห์ก็ถูกปล่อยออกมาจากท้องปลาใหญ่…. ตามคำสั่งของพระเจ้า
พระเจ้าทรงเป็นผู้ควบคุมธรรมชาติทั้งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิต ….. สรรเสริญพระองค์