ท่านโฮเชยาได้พูดคำเหล่านี้กับคนอิสราเอลซึ่งอยู่ในอาณาจักรทางเหนือ โดยมีเอฟราอิมเป็นชนเผ่าที่ใหญ่สุด
โฮเชยา 12:7-14
พ่อค้าที่มีมือฉ้อโกง มีตาชั่งไม่ตรง เขาชอบกดขี่คน ดูเหมือนว่า พวกเขาทำการค้าแบบโกง ๆ
เอฟราอิมกล่าวว่า “ อา…เพราะ ข้าเป็นคนรวย ข้าสะสมทรัพย์สมบัติไว้เพื่อตัวเอง ไม่มีใครหาบาปหรือความผิดจากการงานของข้าได้เลย” คนที่ร่ำรวยมักคิดว่า พ้นได้ทุกอย่าง ทุกข้อหา ไม่ว่าจะหาเงินทองมาด้วยวิธีใด พอมั่งมีแล้ว ก็คิดว่า รอดตัว
เราเป็นพระเจ้าของเจ้า จากดินแดนอียิปต์ เราจะทำให้เขาได้อาศัยในกระโจมอีกครั้ง เหมือนวันกำหนดงานเลี้ยงเทศกาล เมื่อครั้งที่เขาออกจากอียิปต์หลายร้อยปีก่อนหน้านี้ พวกเขาก็ต้องอยู่ในกระโจม ในเต้นท์นานหลายสิบปี ….เขาจะต้องกลับไปอยู่ในสภาพนั้นอีก ไม่ใช่คนมั่งคั่งอย่างที่เขาคิด
เราพูดกับผู้กล่าวคำของเรา เรานี่แหละ เป็นผู้ทวีศุภนิมิต และเราได้ให้คำอุปมาผ่านผู้กล่าวคำ
ถ้ามีความผิดในกิเลอาด พวกเขาจะต้องกลายเป็นศูนย์ ในกิลกาลพวกเขาถวายวัว แท่นบูชาของพวกเขาจะเป็นเหมือนกับกองหินบนรอยไถในทุ่งนา เมืองที่เป็นศูนย์กลางแห่งความชั่วจะถูกทำลายไม่เหลือ
ยาโคบหนีไปยังดินแดนอาราม ที่นั่น อิสราเอลต้องรับใช้เพื่อจะได้ภรรยา เขาเลี้ยงแกะตอบแทนเพื่อจะได้ภรรยา
โดยผู้กล่าวคำของพระเจ้านั้น พระเจ้าทรงนำอิสราเอลออกมาจากอียิปต์ และโดยผู้กล่าวคำคนนั้น พระองค์ทรงรักษาพวกเขาไว้ พระเจ้าทรงอยู่กับเขา และช่วยเหลือพวกเขามาโดยตลอด …ทรงส่งคนของพระองค์มานำพาเขาสู่ที่ปลอดภัย
เอฟราอิมได้ทำให้พระเจ้าทรงโกรธขมขื่นอย่างยิ่ง ดังนั้น พระเจ้าจะปล่อยให้ผลของการทำชั่วอยู่บนตัวเขา และจะตอบสนองการกระทำที่น่าละอายเหล่านั้น พระเจ้าจะทรงช่วยพวกเขาแค่ไหน จะทำดีต่อเขามากมายอย่างไร แต่ความอกตัญญู และความบาปของพวกเขานั้น ก็ทำให้พระองค์ทรงโกรธมาก