บทสุดท้ายของโฮเชยานั้น ไม่น่าเชื่อ แม้ว่าความบาปจะมากมาย แต่พระคุณของพระเจ้านั้นมากกว่า ไม่มีบทใดในพระคัมภีร์จะทำให้เห็นพระกรุณาของพระเจ้าที่เหลือล้นมากไปกว่าบทสุดท้ายของโฮเชยานี้แล้ว และก็ไม่มีบทใดที่จะทำให้เราเห็นความน่ากลัวของการพิพากษา ในขณะที่เรามองเห็นความดำมิดของความมืด เราก็ได้เห็นแสงสว่างเริ่มทอแสง ชาร์ลส์ เสปอร์เจียน
โฮเชยา 14:1-7
อิสราเอลเอ๋ย กลับมาเถิด กลับมาหาองค์พระผู้เป็นเจ้าของเจ้า เจ้าสะดุดเพราะการล่วงละเมิดของเจ้าเอง
กลับมาหาพระเจ้าพร้อมกับคำของเจ้า ทูลพระองค์ว่า “ขอพระองค์ทรงโปรดเอาการล่วงละเมิดทั้งสิ้นออกไป ขอทรงรับข้าพระองค์ด้วยพระคุณของพระองค์ แล้วเหล่าข้าพระองค์จะถวายคำปฏิญาณจากริมฝีปากของเรา
พระเจ้าทร งประสงค์ให้คนอิสราเอลกลับมาหาพระองค์ด้วยคำพูดที่ถูกต้องอันออกมาจากส่วนลึกของใจจริง
อัสซีเรียจะไม่ช่วยพวกเรา เหล่าข้าพระองค์จะไม่ขี่ม้า จะไม่กล่าวกับสิ่งที่ สร้างขึ้นมาด้วยมือของพวกเรา ว่า “พระเจ้าของเรา” แม้ลูกกำพร้าก็ได้พบพระเมตตากรุณาของพระองค์ คราวนี้ คนอิสราเอลจะเข้าใจแล้วว่า เขาควรทำสิ่งใด อะไรเป็นที่พอพระทัยของพระเจ้า ไม่ใช่ทำตามใจตัวเองอีกต่อไป
เราจะรักษาให้หายจากการที่เจ้าละทิ้งเรา เราจะรักพวกเขาโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้นได้ เราหันความกริ้วออกไปจากพวกเขาแล้ว
เราจะเป็นดั่งน้ำค้างแก่อิสราเอล พวกเขาจะบานออกอย่างดอกพลับพลึง และเขาจะหยั่งรากลึกดั่งต้นไม้แห่งเลบานอน
หน่อของเขาจะขยายออกไป ความงามของเขาเป็นเหมือนต้นมะกอกเทศ กลิ่นหอมดั่งเลบานอน
พวกเขาจะกลับมาและอาศัยใต้ร่มเงาของเรา จะออกดอกงดงามแกว่งไกวเหมือนรวงข้าว และบานอย่างเถาองุ่น เขาจะมีชื่อเสียงขจรขจายอย่างเหล้าองุ่นแห่งเลบานอน
เวลาที่พระเจ้าจะทรงรื้อฟื้นคนของพระองค์ที่กลับใจนั้น มหัศจรรย์มาก พระองค์จะทรงเป็นผู้ให้น้ำ พวกเขาจะเจริญขึ้น มีรากลึกลงไปคือความเข้าใจพระเจ้าลึกซึ้งยิ่งขึ้น
เขาจะขยายขอบเขตชีวิตไปสัมผัสคนอื่น ๆ ช่วยเหลือคนอื่นได้ด้วย จะมีความงดงาม มีชื่อเสียงดี ได้กลับมาอยู่ในพระเจ้าอีก และเขาจะรุ่งโรจน์ เป็นที่รู้จักของคนทั่วไป….
ทำไมพระเจ้าจึงทรงรักพวกเขามากขนาดนี้?