เยเรมีย์ 2:20-28
เพราะนานมาแล้วที่เราได้ทำลายแอกของเจ้าและระเบิดพันธนะของเจ้าออก… แต่เจ้ากลับว่า “ข้าจะไม่รับใช้”
ใช่ซิ บนภูเขาสูง ใต้ต้นไม้เขียวทุกต้น เจ้ากลับไปก้มกราบเหมือนหญิงขายตัว
แต่เราก็คือคนที่ปลูกองุ่นอย่างดี ด้วยเมล็ดพันธุ์บริสุทธิ์ แล้วเป็นไปอย่างไรที่เจ้ากลายพันธุ์ เป็นองุ่นป่า? แม้ว่าเจ้าจะชำระตัวด้วยน้ำด่าง และเจ้าใช้สบู่มากมาย แต่รอยด่างความผิดของเจ้าก็ยังอยู่ต่อหน้าเรา
เจ้ากล้าพูดออกมาได้อย่างไรว่า “ข้าไม่มีรอยด่างของความผิดบาป ข้าไม่ได้ติดตามเจ้าบาอัลสักหน่อย? มองดูทางที่เจ้าผ่านไปในหุบเขาซิ รู้ซะบ้างว่าเจ้าทำอะไร
เจ้าเป็นเหมือนอูฐสาวติดสัด วิ่งไปทางโน้นทีทางนี้ที
เป็นเหมือนลาป่าที่ชินกับถิ่นกันดาร สูดดมลมที่พัดมาเพียงเพื่อให้ได้กลิ่นความใคร่ของมัน แล้วใครจะไปช่วยระงับความใคร่ของมันได้? คนที่ตามหามันอยู่ ก็ไม่ต้องเหนื่อยหรอก ในเวลาของมัน เจ้าจะพบมันเอง
จงระวัง อย่าให้เจ้าขาดรองเท้า อย่าให้เจ้าต้องกระหาย แต่เจ้ากลับว่า “หมดหวัง เพราะว่าข้ารักคนต่างชาติ และข้าจะตามพวกเขาไป”
“เมื่อโจรถูกจับได้ เขาจะละอายอย่างไร เชื้อสายอิสราเอลก็จะละอายเช่นกัน
ตัวเขา กษัตริย์ ข้าราชการ ปุโรหิต และผู้กล่าวคำของพระเจ้า คนเหล่านี้ไปพูดกับต้นไม้ว่า ‘ท่านเป็นพ่อของเรา’ เขาไปพูดกับก้อนหินว่า ‘ท่านได้คลอดข้าออกมา’ พวกเขาหันหลังให้เรา และไม่ใช่หันหน้ามาหาเรา
แต่ในเวลาที่เจอกับความลำบาก ก็กลับมาร้องขอเรา ‘ขอพระเจ้าทรงลุกขึ้น และช่วยเราด้วย’
แล้วพระที่เจ้าสร้างขึ้นมาให้ตัวเองล่ะ มันอยู่ที่ไหน? ปล่อยให้มันลุกขึ้นมา ดูซิ มันจะช่วยเจ้าในเวลาลำบากได้หรือไม่? โอ ยูดาห์ ยิ่งเจ้ามีเมืองมากเท่าไร เจ้าก็มีพระมากเท่านั้น