เอเสเคียล 7:10-18
“ดูเถิด วันนั้น! ดูเถิด มันมาแล้ว! ความย่อยยับของเจ้ามาแล้ว
ไม้เรียวก็กำลังผลิดอก ความเย่อหยิ่งผลิออกเป็นตา
ความรุนแรงโตขึ้นจนกลายเป็นไม้เรียวแห่งความชั่วร้าย
ไม่มีใครจะคงอยู่ได้ ไม่ว่าจะเป็นความมั่งคั่งของพวกเขา
ทรัพย์สมบัติของพวกเขา จะไม่มีใครอยู่เหนือใคร
เวลามาถึงแล้ว วันมาถึงแล้ว
อย่าให้คนซื้อยินดี อย่าให้คนขายเศร้าโศก
เพราะความกริ้วได้มาอยู่เหนือประชากรทั้งสิ้น
เพราะว่า คนขายจะไม่ได้กลับไปหาสิ่งที่เขาขายไปในยามที่เขายังมีชีวิต
เพราะว่านิมิตที่เกี่ยวข้องกับประชากร
มันจะไม่กลับมา และเพราะเหตุที่เขาทำบาป
จะไม่มีใครสามารถรักษาชีวิตไว้ได้
เขาได้เป่าแตร และเตรียมทุกสิ่งให้พร้อมแต่ไม่มีใครไปสงคราม
เพราะความโกรธของเราอยู่เหนือประชากรทั้งสิ้น
ข้างนอกมีดาบ และโรคระบาดและความอดอยากอยู่ภายใน
คนที่อยู่ในทุ่ง ก็ตายด้วยดาบ
คนที่อยู่ในเมืองตายถูกความอดอยากและโรคระบาดกลืนเสีย
และหากยังมีคนที่หลงเหลือหนีไปได้ พวกเขาก็เป็นเหมือนนกในหุบเขา
ต่างคร่ำครวญ เพราะการล่วงละเมิดของตน
มือทุกมือต่างอ่อนแรง เข่าก็ละลายไปเหมือนน้ำ
พวกเขาสวมเสื้อผ้ากระสอบ ความหวาดกลัวท่วมท้นพวกเขา
ความละอายอยู่บนใบหน้าของทุกคน
ศีรษะต่างก็โล้นเลี่ยน