บทเพลงคร่ำครวญ 5:12-22
เหล่าผู้ปกครองทั้งหลาย ก็ถูกมัดมือแขวนเอาไว้
ไม่มีใครสนใจจะนับถือพวกผู้ใหญ่
คนหนุ่มถูกบังคับให้โม่แป้ง เด็กชายทั้งหลายก็เดินโซเซแบกฟืนเป็นมัด ๆ
คนชราทิ้งประตูเมืองที่เคยนั่งอยู่ คนหนุ่มก็ทิ้งเสียงดนตรีของตน
ความยินดีในหัวใจของเราหยุดไป การเต้นรำกลายเป็นการคร่ำครวญ
มงกุฎหล่นจากหัวของเรา
วิบัติแก่พวกเรา
เพราะเราได้ทำบาป
เป็นเพราะเหตุนี้ หัวใจของเราจึงเจ็บป่วย
เพราะเหตุนี้ ดวงตาของเราจึงมืดมัวไป
เพราะภูเขาศิโยนซึ่งถูกทิ้งร้าง มีหมาป่ามาเดินดุ่ม ๆ ดม ๆ
แต่พระองค์
องค์พระผู้เป็นเจ้า… พระองค์ทรงครอบครองนิรันดร์
บัลลังก์ของพระองค์ดำรงสืบต่อไปทุก ๆ ชั่วอายุคน
เหตุใดพระองค์จึงทรงลืมเราไปตลอดกาล?
เหตุใดพระองค์ทรงละทิ้งเราเป็นนานสองนาน?
ขอทรงโปรดรื้อฟื้นพวกเรา ให้เป็นเหมือนวันในอดีต
นอกเสียจากว่า พระองค์ทรงปฏิเสธเราอย่างไม่มีเยื่อใย
และยังทรงพิโรธเรารุนแรงเหลือเกิน
