พระคำประจำวัน

โยนาห์1:11-17

ดังนั้น พวกเขาจึงกล่าวกับโยนาห์ว่า “แล้วเราจะทำอย่างไรกับเจ้าดี เพื่อว่าทะเลจะได้สงบ ฮึ?” ตอนนั้น ทะเลยังคงปั่นป่วน และลมแรงมากขึ้น     เขาจึงว่า “ขอพวกท่านโยนข้าพเจ้าลงไปในทะเล  แล้วทะเลจะสงบ เพราะว่าที่ท้องทะเลมีพายุเช่นนี้เป็นเพราะข้าพเจ้าเอง”

แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็พยายามที่จะพายเรือกลับไปยังแผ่นดิน  แต่ทำไม่ได้  เพราะบัดนี้ทั้งคลื่นลมในท้องทะเลและพายุยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น   ดังนั้นพวกเขาจึงร้องต่อพระเจ้า  “ข้าแต่พระเจ้าผู้สูงสุด  ขอพระเจ้าอย่าให้เราต้องพินาศเพราะชีวิตของชายคนนี้  ขอพระเจ้าอย่าเอาผิดกับพวกเราหากเขาไม่มีความผิด  ข้าแต่พระเจ้า … พระองค์ทรงกระทำสิ่งที่พระองค์เห็นพอพระทัย”

แล้วพวกเขาจึงจับโยนาห์โยนลงไปในทะเล….”โครม!”  ทันใดนั้นเอง ลมพายุรอบ ๆ นั้นก็สงบลงทันที

เขาเหล่านั้นกลัวพระเจ้าเป็นอย่างยิ่ง  และพวกเขาได้ถวายเครื่องบูชาแด่พระองค์ ทั้งยังปฏิญาณตนไว้ด้วย

แล้วดูซิ พระเจ้าทรงสั่งให้ปลาใหญ่ตัวหนึ่งกลืนโยนาห์เข้าไป   โยนาห์จึงอยู่ในท้องปลา สามวันสามคืน

อัศจรรย์แรก … พระเจ้าทรงส่งลมพายุมายังเรือที่โดยสารโยนาห์   ต่อมา สลากก็ตกที่โยนาห์  แล้วเมื่อโยนโยนาห์ลงทะเล  พายุก็หยุดทันที  แถมยังมีสัตว์น้ำตัวใหญ่ที่สามารถอ้าปากรับโยนาห์ลงไปในท้องของมันแบบเป็น ๆ  …. โยนาห์ไม่ได้ตาย ทั้ง ๆ ที่เขาพร้อมจะตายเพราะรู้ตัวดีว่า ได้ทำผิดต่อพระเจ้าแล้ว   แค่นี้นับเหตุการณ์เหนือธรรมชาติได้ตั้ง  5 อย่าง!

ดูซิ   โยนาห์ยอมจมน้ำตาย  ดีกว่าไปนีนะเวห์   แต่พระเจ้าไม่ทรงตามใจเขาสักนิด….

ก่อนที่จะถูกโยนลงน้ำ  เขาน่าจะได้พูดเรื่องของพระเจ้าให้กับคนบนเรือ  พวกเขาน่าจะสงสัยว่า โยนาห์จะไปเมืองนีนะเวห์ทำไมกัน   …  จากนั้นดูเหมือนว่า พวกเขาก็ได้ถวายเครื่องบูชาแด่พระเจ้า  ….  พวกเขาร้องทูลต่อพระเจ้า และขอให้ทุกสิ่งที่พระองค์ปรารถนาประสบความสำเร็จตามพระทัยของพระองค์   เขาหันกลับมาเชื่อพระเจ้าไหมนะ?   ที่เราอ่านบันทึก … บอกไว้ว่า พวกเขากลัวพระเจ้ามากจริง ๆ

โยนาห์ 1:7-10

แล้วพวกเขาก็พูดกันว่า  “เอาอย่างนี้  เรามาจับฉลากกัน  เราจะได้รู้ว่าเหตุการณ์ร้ายครั้งนี้  ใครเป็นต้นเหตุ”  ดังนั้นพวกเขาจึงจับฉลากกัน  และปรากฏว่า โยนาห์ได้ฉลากนั้น

“เจ้าบอกเรามาซิว่า ใครเป็นต้นเหตุให้ความชั่วร้ายครั้งนี้ตกมาที่พวกเรา ? ฮึ  เจ้ามีอาชีพอะไร?  เจ้ามาจากไหน? เจ้าเป็นคนชาติไหน?  เชื้อชาติอะไร?”    โยนาห์ตอบเขาว่า “ข้าเป็นคนเชื้อชาติฮิบรู   เป็นคนที่เกรงกลัวพระเจ้า  พระเจ้าแห่งสวรรค์ผู้ทรงสร้างทะเลและแผ่นดิน”

“ฮ้า!!”  พวกเขาตกใจกลัวกันมาก โยนาห์ได้เล่าให้พวกเขาฟังว่า เขาได้พยายามหนีจากพระเจ้ามา   “แล้วนี่เจ้าทำอะไรลงไป?!!”

ลองคิดถึงเรือที่กำลังโคลงเคลงโยนตัวขึ้นไปบนยอดคลื่น  แล้วก็หล่นลงมา  มีคลื่นอีกลูกซัดน้ำเข้ามาเต็มลำเรือ  …  … พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว เพราะว่า ทำอย่างไร ร้องขอพระของตัวเองเท่าไร  คลื่นก็ไม่สงบ  และไม่มีท่าทีว่าจะสงบด้วย

คนในสมัยนั้น เมื่อต้องการคำตอบของพระที่เขาเชื่อ  ก็จะใช้วิธีทอยสลากกัน  มันเป็นวิธีง่าย  ตัดสินได้เลย  แต่ครั้งนี้ พระเจ้าทรงตอบพวกเขา  พระเจ้าทรงให้โยนาห์รู้ว่า ทรงเอาจริงแน่คราวนี้

คำถามที่โยนาห์ต้องตอบนั้น มากมายเป็นชุด

แค่บอกว่าเป็นฮิบรู พวกเขาก็รู้ว่า โยนาห์ไม่ได้เชื่อเทวรูปเหมือนอย่างพวกเขา แถมโยนาห์ยังบอกด้วยว่า พระเจ้าของเขาคือพระผู้สร้างทะเลและแผ่นดิน  โอโฮ…  ขณะที่พายุกำลังพัดกล้านี่นะ  โยนาห์ยังบอกว่า พระเจ้าทรงยิ่งใหญ่เหนือทะเลนี้

โยนาห์หนีพระเจ้าด้วยความเข้าใจว่า เขาอาจจะหนีพระองค์ได้  แต่จากคำพูดของเขา ทำให้เราเห็นแล้วว่า โยนาห์รู้ว่า พระเจ้ากำลังทรงจัดการกับเขาตรงไปตรงมา

เมื่อพวกเขารู้ว่า หน้าที่ของโยนาห์คือการกล่าวคำของพระเจ้า เป็นคนเกรงกลัวพระเจ้า  แต่กลายเป็นผู้นำภัยพิบัติมาให้พวกเขา     พวกเขากลัวมาก  กลัวจริง ๆ  ทั้งกลัวตาย  และกลัวพระเจ้า …..พระองค์ผู้ทรงกำลังตามติดโยนาห์มา

โยนาห์ 1:4-6

แต่พระเจ้าบันดาลให้เกิดลมพัดแรงในทะเล  และมันกลายเป็นพายุปั่นป่วนท้องทะเล ทำให้เรือเกือบจะแตกอยู่แล้ว   เหล่าลูกเรือต่างตกใจกลัว  ทุกคนเรียกร้องพระเจ้าของตน   พวกเขาช่วยกันเอาข้าวของ สินค้าโยนลงไปในทะเลเพื่อจะทำให้เรือเบาขึ้น

แต่โยนานั้น ได้เข้าไปในเรือ นอนหลับไป

กัปตันเรือได้เข้ามาหาและกล่าวกับเขาว่า “ผู้โดยสารขี้เซา  นี่มันหมายความว่าอย่างไร? ลุกขึ้น เร็ว ทูลขอพระเจ้าของท่านให้ช่วยพวกเรา  บางทีพระองค์จะทรงคิดถึงเราบ้าง เราจะได้ไม่ต้องพินาศ”

ครั้งนี้ พระเจ้าทรงเป็นผู้ส่งพายุมาให้โยนาห์โดยเฉพาะ  เขาคิดว่าจะหนีพระองค์ไปได้  ขนาดมีพายุยังอุตส่าห์ลงไปนอนเสียอีก  เขาปิดหูปิดตากับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่า พระเจ้าทรงเตือนเขาแล้ว

พายุครั้งนี้ต้องไม่ธรรมดาเหมือนลมพายุที่มักจะเกิดขึ้นในทะเล  เพราะว่า เหล่ากลาสีเรือนั้น ไม่คาดคิดว่าจะมีลมแรงขนาดนี้  และพวกเขาก็กลัวกันมากด้วย

แต่ความแรงของพายุ

เสียงร้องทูลต่อพระเจ้าของเหล่ากลาสี !

เสียงโวยวาย เร่งช่วยกันเอาของโยนลงทะเล….

ไม่ได้ทำให้โยนาห์สนใจอะไรได้เลย…. เขาหลับสนิท….

อี๋ย… เราเคยเป็นอย่างโยนาห์ไหมนี่… มีอะไรเกิดขึ้นเตือนเราตั้งมากมาย  แต่เรายังไม่สนใจ ไม่คิดว่า พระเจ้าทรงเตือน กลับอยู่เฉย ไม่ใส่ใจ  สิ่งที่ใครพูด ก็ไม่สน  รอบตัวเป็นอย่างไรก็ช่าง ฉันจะเป็นของฉันอย่างนี้…..

แล้วดูซิ  กัปตันเรือ ซึ่งน่าจะเป็นเรือของชาวฟินิเชียซึ่งมีความเชี่ยวชาญในการเดินเรือในทะเลเมดิเตอเรเนียน  ได้บอกให้โยนาห์อธิษฐานต่อพระเจ้าแห่งอิสราเอล …. เขารู้ว่า พระเจ้าทรงฤทธิ์ ถ้าพระองค์ทรงฟัง พระองค์ก็จะทรงช่วยพวกเขาได้

คนที่ไม่ได้เชื่อในพระองค์ยังรู้เลยว่า พระองค์ทรงฤทธิ์มากยิ่ง

แล้วยังไงกันนี่  โยนาห์อุตส่าห์หนีพระเจ้ามา  แล้วตอนนี้มีคนมาบังคับให้อธิษฐานต่อพระองค์ที่เขาพยายามหนี…. เป็นอย่างไรล่ะ ท่านโยนาห์

โยนาห์ 1:1-3

คำของพระเจ้ามายังโยนาห์ ลูกชายอามิททัย

“เจ้าจงลุกขึ้น เดินทางไปยังเมืองนีนะเวห์ เมืองใหญ่  และร้องตักเตือนพวกเขา  เพราะว่า ความชั่วช้าของพวกเขานั้นมาถึงเรา”

แต่เมื่อโยนาห์ได้ยินดังนั้น เขากลับลุกขึ้นเพื่อจะหนีไปยังเมืองทารชิช  คิดว่าจะหนีไปให้พ้นพระพักตร์ของพระเจ้า  เขาเดินทางไปยังเมืองยัฟฟา และที่นั่นก็พบเรือโดยสารที่จะไปยังทารชิช เมืองเป้าหมายปลายทางของเขา

เขาไปที่ท่าเรือและจ่ายค่าโดยสาร  เมื่อลงเรือก็พร้อมที่จะหนีไปจากพระพักตร์ของพระเจ้า

โยนาห์เป็นผู้กล่าวคำของพระเจ้าในอิสราเอล  และทั้ง ๆ ที่นีนะเวห์ เป็นเมืองของอัสซีเรีย ซึ่งเป็นศัตรูของอิสราเอล  พระเจ้ากลับทรงให้โยนาห์ไปช่วยให้ศัตรูกลับใจ  นี่มันยังไงกัน… โยนาห์รับความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เลย  เขาเองเป็นผู้กล่าวคำของพระเจ้าคอยตักเตือนคนอิสราเอลที่ทำบาป ให้มาหาพระเจ้า  เขาไม่ได้รู้สึกอะไร รู้สึกดีเสียด้วยซ้ำ

แต่ที่พระเจ้าทรงใช้เขาอย่างนี้  ไม่สมเหตุสมผลเลย…

หนีดีกว่า

โยนาห์เข้าใจผิดไปอีกอย่าง  เขาคิดว่า เขาจะหนีให้พ้นสายพระเนตรของพระเจ้าได้ด้วย

เอ ยังไงกัน

ก็พระเจ้าทรงเป็นพระเจ้าทรงฤทธิ์  ทรงเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนโลก  ทำไม โยนาห์จึงสามารถคิดอย่างนั้นได้.

เรื่องราวของโยนาห์นั้น เกิดในราว ศตวรรษที่ 8 ก่อนคริสตศักราช คือ ประมาณ 785-760 ปีก่อนคริสตศักราชนั่นเอง ดูเหมือนว่า เขามาก่อนท่านอาโมส ในสมัยของราชาเยโรโบอัมที่สอง ซึ่งเป็นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่มากกว่ากษัตริย์องค์ใดในอาณาจักรอิสราเอลทางเหนือ
ช่วงเวลานั้น อัสซีเรียเป็นผู้ที่ทำร้ายอิสราเอลอย่างมากมาย ในปี 722 ก่อนคริสตศักราช ก็ได้โจมตีอิสราเอลและนำคนไปเป็นเชลยเกือบหมด
จากหนังสือโยนาห์ทำให้เราเห็นความรักของพระเจ้าที่มีต่อมนุษย์ซึ่งพระองค์ทรงเป็นผู้สร้างเขามา ดูซิ พระเจ้าทรงห่วงใยคนในนีนะเวห์เป็นอย่างยิ่ง ทรงห่วงจนใช้โยนาห์ไปหาพวกเขา แม้โยนาห์จะรู้ว่า พระเจ้าทรงสร้างทุกคนมา แต่เขามองเห็นว่า พระเจ้าทรงรักอิสราเอลเท่านั้น
โยนาห์คิดว่า พระเจ้าทรงอดทนต่ออิสราเอลเท่านั้น เขาลืมไปว่า พระองค์มีสิทธิจะรักใคร ห่วงใยใครก็ได้ ไม่ใช่คนอิสราเอลแต่อย่างเดียว และเรื่องราวของโยนาห์ทำให้เราเห็นพระเจ้าในอีกด้านหนึ่ง …. พระองค์ทรงมีสิทธิเสรีภาพของพระองค์เอง ทรงยิ่งใหญ่เหนือความคิดของมนุษย์ ทรงฤทธานุภาพใหญ่หลวง พระองค์ไม่ได้ทรงอยู่ภายใต้กรอบที่มนุษย์วางไว้ว่า พระเจ้าต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้

เหตุการณ์ในโยนาห์ เกิดขึ้นแถบนี้

นี่เป็นเหตุผลที่หลายคนไม่ได้พบพระเจ้า เขาวางกรอบเอาไว้ว่า พระเจ้าต้อง หนึ่ง… สอง….สาม….สี่ แล้วแต่จะคิดกัน แต่หนังสือโยนาห์ทำให้เราเห็นถึงความจริงที่ว่า ในพระเจ้าแล้ว ไม่มีข้อจำกัดใด ๆ พระองค์ทรงทำอะไร คิดอะไร รักใคร ห่วงใครก็ได้….ทั้งสิ้น
พรุ่งนี้ เราจะได้อ่านเรื่องของโยนาห์กัน และติดตามเขาไปให้พบว่า เขาทำอะไรบ้าง

เพราะว่าวันของพระเจ้าสำหรับทุกชนชาตินั้นใกล้เข้ามาแล้ว เจ้าทำอะไรไว้ สิ่งนั้นเจ้าจะได้รับเช่นกัน การกระทำของเจ้าจะกลับมาที่หัวของเจ้าเอง
เพราะที่เจ้าได้เข้ามาเมาเหล้าบนภูเขาบริสุทธิ์ของเรานั้น ประชาชาติอื่น ๆ ก็จะดื่มอย่างต่อเนื่อง พวกเขาจะดื่ม และกลืนลงไป เหมือนกับว่า พวกเขาไม่เคยดื่มมาก่อน
แต่ที่ภูเขาศิโยนนั้น จะมีคนที่เขาหนีได้ และมันจะเป็นที่บริสุทธิ์ วงศ์วานของยาโคบจะครอบครองสมบัติของเขา

วงศ์วานของยาโคบจะเป็นไฟ วงศ์วานของโยเซฟจะเป็นเปลวเพลิง วงศ์วานของเอซาวจะกลายเป็นแค่ตอ เพราะจะถูกเผาผลาญจนสิ้น จะไม่มีคนเหลือจากวงศ์วานของเอซาวเลย เพราะพระเจ้าได้ตรัสไว้
แผ่นดินของพระเจ้า
คนที่อยู่ในเนเกบจะครอบครองภูเขาแห่งเอซาว และคนที่เชพเพลา จะครอบครองดินแดนของฟิลิสเตีย เขาจะครองดินแดนของเอฟราอิม และสะมาเรีย เบนจามินจะครองกิเลอาด
การถูกเนรเทศของคนอิสราเอลนั้น จะทำให้เขาได้ครอบครองดินแดนไปจนถึง เศราฟัท และคนที่ถูกเนรเทศจากเมืองเยรูซาเล็มไปถึงเสฟาราด จะกลับมาครอบครองเมืองต่าง ๆ ของเนเกบ
พระผู้ช่วยให้รอดจะเสด็จขึ้นไปยังภูเขาศิโยน เพื่อครอบครองภูเขาแห่งเอซาว และอาณาจักรนั้นจะเป็นขององค์พระผู้เป็นเจ้า

เพื่อน ๆ ครับ พระเจ้าทรงมองเห็นคนทุกคน ทรงรู้ทุกสิ่งที่เกิดในแต่ละชาติ แต่ละกลุ่มคน พระเจ้าทรงประสงค์ความเมตตาที่มนุษย์จะมีต่อกัน แต่คนเอโดมนี่ก็แปลก ไม่ว่าใครไปบุกใคร เขาก็จะเข้าร่วมเป็นพรรคพวกด้วยเสมอ และพระเจ้าจะทรงทำลายคนที่ยะโสและชั่วช้า … เอโดมจึงเป็นประเทศหนึ่งที่จะโดนพระเจ้าทรงทำลายเอง และทุกวันนี้ แม้จะมีคนอิสราเอลอยู่ในโลก แต่ก็ไม่มีคนเอโดมอยู่จ้า พวกเขาสาบสูญไปเลย…

เพราะความโหดร้ายที่ทำต่อน้องชายยาโคบ สิ่งที่จะมาคลุมเจ้าก็คือ ความอับอาย และเจ้าจะถูกตัดออกไปนิรันดร์

ในวันที่เจ้ายืนอยู่อย่างยะโสนั้น วันที่คนแปลกหน้าขนความมั่งคั่ง และวันที่คนต่างชาติเดินผ่านประตูเมืองเข้ามา แล้วยังจับสลากเพื่อเยรูซาเล็ม เจ้าก็เหมือนเป็นคนหนึ่งในนั้น
แต่อย่าคุยโวถึงวันที่พี่น้องของเจ้าประสบเคราะห์กรรม อย่ายินดีในวันที่ยูดาห์เผชิญหายนะ อย่าอวดในวันแห่งความโศกเศร้า
อย่าเดินเข้าไปในประตูเมืองของคนของเราในวันที่พวกเขาพบภัยพิบัติ

อย่าคุยโวเรื่องความเสียหายของพวกเขา ในวันแห่งภัยพิบัติ อย่าปล้นเขา ในวันที่เขาต้องพบความหายนะ อย่ายืนอยู่ที่สี่แยกเพื่อจะจับกุมผู้ที่พยายามหนี อย่าส่งตัวคนที่รอดชีวิตให้กับศัตรูในวันอันตราย

คำที่กล่าวมานี้เข้าใจง่ายๆ. พระเจ้าไม่ทรงพอพระทัยที่เราจะคอยสมน้ำหน้าผู้อื่น. แม้ว่าขณะนั้นพระเจ้าทรงกำลังเตือนสอนเขา

นี่เป็นสิ่งที่โอบาดีห์เห็น
พระเจ้าตรัสถึงเอโดมว่า  :  เราได้ยินรายงานจากพระเจ้า  และมีผู้สื่อสารถูกส่งออกไปตามชาติต่าง ๆ  กล่าวว่า “ลุกขึ้นเถิด  ให้เราลุกขึ้นทำสงครามต่อต้านเอโดม”

“ดูเถิด เราจะทำให้เจ้าเป็นประเทศเล็ก ท่ามกลางชาติทั้งหลาย  เจ้าจะถูกดูหมิ่นเหยียดหยามอย่างที่สุด  เอโดมกำลังพองตัว  แต่พระเจ้าจะทรงทำให้เขากลายเป็นคนเล็กน้อย  ท่ามกลางชาติในแถบอัฟริกาเหนือ และทางเอเชียตะวันตก…ซึ่งเป็นชาติที่อยู่ใกล้เคียง

ความยะโสในใจของเจ้า หลอกเจ้าเอง  เจ้าซึ่งอาศัยอยู่ตามหลืบหิน ที่อาศัยของเจ้านั้นสูงส่ง  เจ้ากล่าวในใจของตัวว่า “ใครจะมากระชากเราลงไปยังพื้นดินได้?”

ภาพจาก http://ancientneareast.tripod.com/Edomites.html

แม้ว่าเจ้าจะบินทะยานสูงยิ่งดั่งนกอินทรี  แม้ที่พักของเจ้าจะอยู่บนดวงดาว  แต่เราจะนำเจ้าลงมาจากที่นั่น   พระเจ้าประกาศดังนั้น  ที่อาศัยบางแห่งในเอโดมสูงถึง 600 ฟุตเหนือน้ำทะเล   เขาจึงคิดว่า ไม่มีใครอาจมาโจมตีพวกเขาได้แน่นอน    แต่พระเจ้าทรงบอกล่วงหน้าว่า เขาจะต้องลงมาแน่นอน

หากโจรเข้ามาหาเจ้า  และปล้นในเวลากลางคืน  เจ้าจะถูกทำลายขนาดไหน พวกเขาจะไม่ปล้นจนพอใจหรือ?   เมื่อใดก็ตามที่เอโดมจะถูกปล้น  พวกเขาจะโดนริบข้าวของไปจนไม่เหลืออะไรเลย

หากคนเก็บองุ่นมาหาเจ้า  พวกเขาจะไม่ทิ้งองุ่นไว้บ้างหรือ?

จำได้ไหมว่า เอซาวถูกช่วงชิงทรัพย์สมบัติของเขาไปอย่างไร

พันธมิตรของเจ้าก็ขับไล่เจ้าไปจนถึงเขตแดน   ผู้ที่มีสันติกับเจ้าก็หลอกลวงเจ้า และพวกเขาก็ชนะเจ้า   คนที่กินอาหารของเจ้าได้วางกับดักไว้ใต้เจ้า  เจ้าไม่รู้ตัวเลย

และในวันนั้น เราจะไม่ทำลายคนมีปัญญาของเอโดมหรือ?  พระเจ้าทรงประกาศ

เทมานเอ๋ย  คนกล้าของเจ้าจะขวัญหนีดีฝ่อ  จนกว่าทุกคนจากภูเขาแห่งเอซาวจะถูกสังหารสิ้น

หนังสือโอบาดีห์เล่มนี้ ไม่เหมือนกับโยเอล อาโมสและโฮเชยาที่ผ่านมา เพราะพระเจ้ากำลังตรัสกับชาวเอโดม …
เรื่องที่พูดถึงนั้น เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ระหว่างอิสราเอลกับเอโดม
ย้อนอดีตกลับไปสมัยยาโคบกับเอซาว สองพี่น้องฝาแฝด ยาโคบมีลูกหลานเป็นอิสราเอล แต่เอซาวนั้นมีลูกหลานเป็นเอโดม ซึ่งตั้งถิ่นฐานอยู่ทางใต้ของแผ่นดินอิสราเอล แทนที่พวกเขาจะช่วยให้อิสราเอลได้ผ่านวิกฤติได้ พวกเขากลับคุยทับเมื่อชนชาติอิสราเอลกำลังต้องการน้ำใจจากพวกเขา

คำว่า “โอบาดีห์ “ ชื่อของผู้กล่าวคำคนนี้ แปลว่า “ผู้รับใช้ของพระเจ้า เราไม่ทราบแน่ชัดว่าหนังสือนี้อยู่ในยุคใด แต่จากเนื้อหา คงเป็นหลังจากการกลับมาจากการเป็นเชลยในบาบิโลน

ในยามที่เนบูคัดเนสซาร์ กษัตริย์แห่งบาบิโลนได้เข้ามาบุกยูดาห์ ทำลายเมืองเยรูซาเล็ม รวมทั้งพระวิหารของพระเจ้านั้น แทนที่เอโดมจะช่วยเหลือคนอิสราเอลซึ่งก็เป็นญาติพี่น้องกันมาตั้งแต่ต้น พวกเขากลับส่งคนที่พยายามหนีไปให้เนบูคัดเนสซาร์ แถมยังได้สังหารอีกหลายคนที่กำลังเดือดร้อน
การกระทำเช่นนี้พระเจ้าไม่ทรงพอพระทัยเป็นอย่างยิ่ง การไม่ช่วยเหลือคนที่กำลังทุกข์ยาก แต่แถมยังซ้ำเติม เป็นการกระทำที่พระเจ้าจะทรงแก้คืน
พระเจ้าทรงพอพระทัยที่เราจะช่วยเหลือเพื่อนบ้าน และพี่น้องที่เผชิญความยากลำบาก…..นี่เป็นสิ่งที่พระองค์ทำให้เราเห็นชัดเจนจากหนังสือโอบาดีห์เล่มนี้

โฮเชยา 14:8-9

โอ  เอฟราอิม  แล้วเราจะทำอย่างไรกับรูปเคารพของเจ้าล่ะ? เรานี่แหละเป็นผู้ตอบคำทูลของเจ้า  เราเป็นผู้ดูแลปกป้องเจ้า  เราเป็นเหมือนต้นไซเปรสที่เขียวสดเสมอ  ผลของเจ้านั้นมาจากเรา

บัดนี้ พวกเขาเป็นอิสราเอลใหม่แล้ว ที่จะไม่เดินตามรูปเคารพอีกต่อไป   จิตใจของเขามุ่งมั่นที่องค์พระผู้เป็นเจ้า  ไม่หันเหไปที่อื่น…. เวลามีใครมาพบพระเจ้าอย่างแท้จริง มันจะเป็นเช่นนี้ ต้นไซเปรสจะให้ความร่มรื่น ปกป้องจากแดดที่เผดเผา  พระเจ้าจะทรงปกป้องเราจากสิ่งชั่วร้าย ผลในชีวิตของพวกเขาจะมาจากพระเจ้าเท่านั้น  พระองค์เป็นผู้ประทานให้จากการที่เขาใกล้ชิดพระองค์ ยิ่งใกล้พระองค์มากเท่าไร ผลที่ออกมาก็เหมือนได้อาหารดี ปุ๋ยดี จะเป็นผลโต น่ากิน…

ต้นไซเปรสที่สูงใหญ่    ภาพจาก  genomena.com

คนที่ฉลาด ก็ให้เขาเข้าใจเรื่องเหล่านี้ ใครที่มองออก มองทะลุ  ก็ให้เขารู้   เพราะทางของพระเจ้านั้นถูกต้อง   และคนที่เที่ยงตรงจะเดินในทางนั้น  แต่คนที่ล่วงละเมิดกลับสะดุดในทางนั้นเอง

คนที่ฉลาดเป็นใครนะ?   เมื่อเราอ่านโฮเชยา เราจะเห็นว่า พระเจ้าทรงปรารถนาให้คนของพระองค์กลับใจใหม่  ไม่ทำบาปที่เป็นผลร้ายกับตัวเขาเอง กับครอบครัว และชุมชน  อย่าลืมว่า บาปทุกอย่างส่งผลร้ายให้ชีวิตของเราทั้งนั้น  มันดูเหมือนสนุก แต่ผลลัพธ์ที่ได้นั้น ไม่คุ้มความสนุกเลย คนฉลาดจึงจะรีบกลับใจ  น้อมนอบต่อพระองค์ เพื่อว่า ชีวิตจะได้เปลี่ยนแปลง ทางของพระเจ้านั้นดีเสมอ คนฉลาด คือคนที่เลือกจะเชื่อฟัง ….นำไปสู่ชีวิตที่พระเจ้าทรงสัญญา