พระคำประจำวัน

2 พงศาวดาร 24:20-22

“โอ… ขอพระเจ้าทรงมองดู และโปรดแก้แค้นให้ข้าด้วย”

เศคารียาห์ ซึ่งเป็นบุตรของปุโรหิตเยโฮยาดา  ร้องทูลขอต่อพระเจ้าก่อนที่เขาจะสิ้นใจ

เกิดอะไรขึ้นหรือ?

ทำไมเขาต้องขอให้พระเจ้าทรงแก้แค้นให้ด้วย?

เศคาริยาห์ร้องขอพระเจ้าทรงทำเช่นนั้นด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวในใจ ยิ่งกว่าเจ็บตัว   เขา..ถูกหินขว้างจนตาย

เขาได้รับพระวิญญาณของพระเจ้าในเวลาที่คนยูดาห์กำลังหันไปจากพระองค์

ทรงนำเขาไปเตือนประชาชนว่า

“ทำไมพวกท่านจึงทำผิดต่อพระบัญญัติของพระเจ้ากัน

นี่เป็นเหตุที่ทำให้พวกท่านไม่เจริญ  ไม่รุ่งเรือง ไม่เติบโต”

เพียงพูดแค่นี้ พวกผู้คนที่ได้ยินเขาพูดก็รู้สึกเจ็บใจมาก  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ราชาโยอาช

“เจ้านี่ ลูกไอ้เยโฮยาดา  มันกำแหง  อวดดี  มาสั่งสอนพวกเรา”  ราชาโยอาชทรงกล่าวเสียงกร้าว

แต่เศคาริยาห์ไม่ได้กลัวราชาโยอาชเลย

“เป็นเพราะท่านทอดทิ้งพระเจ้า  พระเจ้าจึงทรงทอดทิ้งท่าน”

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับราชาโยอาช  ผู้ที่เคยเป็นคนอยู่ในความดูแลของเยโฮยาดา  มีอะไรที่ทำให้พระองค์เปลี่ยนไปเช่นนี้… คำทูลสอพลอของพวกที่เกลียดชังพระเจ้า สามารถทำให้พระราชาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“ขว้างมันให้ตายเดี๋ยวนี้  ให้ตายเหมือนพ่อของมัน!!” พระราชาทรงสั่งเสียงดังมาก

ดังนั้นพวกเขาจึงรวมหัวกัน ไปเอาหินมาข้วางเขาที่ลานพระวิหารจนสิ้นใจ

ราชาโยอาชมิได้ทรงคิดถึงความเมตตา กรุณาที่เยโฮยาดาได้ช่วยให้พระองค์ทรงมีชีวิตอยู่

และยังได้สั่งสังหารบุตรชายของเขาด้วย

เป็นสิ่งที่น่ากลัวจริง ๆ  แต่ราชาโยอาชกลับไม่ทรงกลัวสักนิด

 

2 พงศาวดาร 24:17-19

หลังจากที่เยโฮยาดาสิ้นชีวิตไปไม่นานนัก

สิ่งที่อยู่ในใจของกลุ่มราชวงศ์แห่งยูดาห์ก็ปรากฏชัด

พวกเขาเข้ามาเฝ้าราชาโยอาช  คุยโน่น คุยนี่กับพระราชา
ใช้เวลาพักหนึ่ง  เดี๋ยวเข้ามาทูลขณะที่ทรงราชการ  ขณะที่เสวย ขณะที่พระองค์พักผ่อน
พวกเขากล่อมเสียจนราชาโยอาช..มีพระทัยโอนเอนตามเขา
พระองค์ทรงฟังคำทูลทั้งเท็จทั้งจริงผสมกันของพวกเขา   ที่พระองค์ทรงฟังเขาก็เพราะ ราชาโยอาชเองไม่ได้ต่อสู้กับเหล่าศัตรูที่น่ากลัวเหมือนกับราชาดาวิดซึ่งทรงรู้ว่า ศัตรูนั้นเจ้าเล่ห์เจ้าเหลี่ยมเพียงใด

ราชาโยอาช อยู่ในความดูแลใกล้ชิดของเยโฮยาดา  เมื่อไม่มีผู้ดูแล พระราชาก็อ่อนแอลงไป

 

ราชาโยอาชไม่ทรงทราบว่า พวกเขาเป็นฝ่ายตรงข้ามกับพระเจ้า

 

ทรงฟังเขาทุกอย่าง ….

สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาก็คือ

แทนที่จะเข้าเฝ้าพระเจ้า  นมัสการพระองค์  ปรนนิบัติพระองค์ด้วยการรักเพื่อนบ้าน  ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

พวกเขากลับทอดทิ้งพระวิหารที่ไม่กี่ปีมานี้ พวกเขาช่วยกันซ่อมแซมดูแล  และให้พระวิหารเป็นที่รกร้างอีกครั้ง

ประชาชนก็ทำตามพวกเขา

“พวกเราไปกราบไหวเทวรูปบาอัลและอาเช-ราห์กันเถอะ”

“อืม…. พิธีกรรมของทางโน้น มันเร้าอารมณ์มากเลย ข้าชอบ”

 

“เจ้าคิดอะไรกัน  ทำไมเจ้าทอดทิ้งพระเจ้า?” คนหนึ่งเตือน

“ก็ข้าบอกแล้ว  พิธีกรรมเร้าใจ  ….ไม่ต้องมาสารภาพบาป  ถวายเครื่องบูชาไถ่บาป  แค่ข้าไปร่วมพิธี  จ่ายเงินให้พวกเขาไป แล้วพวกเขาก็ทำให้เราสนุกสุดเหวี่ยง”

 

พิธีกรรมในการกราบไหว้รูปเหล่านั้น เป็นพิธีที่ประกอบด้วยทั้งเวทมนต์ และโสเภณีทั้งชายหญิงในที่บูชา มีการกินเลี้ยง กินเหล้า การเต้นรำที่ปลุกอารมณ์

ดังนั้น คนที่ไม่ได้รักพระเจ้าจริง ๆ  ไม่รู้จักพระองค์ ไม่เกรงกลัวพระเจ้า ก็จะหันไปทางนั้น

และพวกนี้ก็จะชักชวนคนอื่น ๆ ไปด้วย

 

พระเจ้าทรงพิโรธกับสิ่งที่พวกเขาทำ…

พระองค์ทรงพิโรธทั้งคนในนครเยรูซาเล็ม  และคนในแผ่นดินยูดาห์

แต่พระองค์ยังไม่ทรงทำลายเขา

ทรงส่งคนของพระองค์หลายคนมาตักเตือน

พวกเขากลับเยาะเย้ย และไม่ฟังคนของพระเจ้า !

 

2 พงศาวดาร 24:12-16

เมื่อได้ต้นทุนมาแล้ว  เขาก็จัดเงินอย่างเหมาะสม  มันต้องมีเงินสำหรับซื้อวัสดุก่อสร้าง    สำหรับซื้ออาหาร

สำหรับเป็นค่าแรงของคนที่ทำงานตั้งแต่ผู้ดูแล คุมคนงาน ไปจนถึงคนงานทุกคนที่เข้ามา ช่างไม้  ช่างก่อ  ช่างเหล็ก  ช่างทองเหลือง  ช่างที่ทำงานผ้า และคนที่คอยทำอาหารเลี้ยงคนเหล่านี้

ยังมีค่าใช้จ่ายจุกจิกที่คาดเดาได้  และไม่ได้อีกหลายอย่าง

ราชาโยอาช  และท่านเยโฮยาดาปรึกษากันกับผู้ใหญ่ ว่าต้องจัดระเบียบอย่างไร  จากนั้นก็ลงมือทำตามที่ได้ประชุมกันนั้น

“ดีจริง  ทั้งประชาชนและกษัตริย์นั้น ได้ร่วมมือกันสนับสนุนการก่อสร้างครั้งนี้”

“ฮื่อ… ข้าว่ามันต้องเสร็จแน่นอน”  คนงานที่เข้ามาทำงานนั้น พวกเขาเต็มใจอย่างยิ่ง  และพวกเขาทำงานอย่างมุ่งมั่น  ทุกเย็นที่เขากลับบ้าน  เขาคิดถึงเช้าวันต่อมาที่เขาจะได้เข้ามาทำงานด้วยกันอีก

 

ช่วงเวลานั้น ประชาชนก็ได้ยินเสียงฆ้อน เสียงเลื่อย เสียงฮัมเพลงออกมาจากพระวิหาร  พวกเขายิ้มให้กัน  …. เมื่อเราทำสิ่งที่ถูกต้อง เมื่อเราให้พระเจ้าทรงเป็นที่หนึ่ง ชีวิตก็มีความสุขจริง

ไม่นานนัก  การซ่อมแซมพระวิหารก็เสร็จสิ้นลง  พวกเขานำเงินที่เหลือมาคืนราชาโยอาช และท่านเยโฮยาดา

แต่ทั้งสองไม่ได้เก็บเอาไว้

แต่เอาแร่ทองคำ และเงินเหล่านั้น มาทำเครื่องใช้ต่าง ๆ ที่จำเป็นในพระวิหาร  เป็นภาชนะต่าง ๆ  ตามอย่างที่พระราชาซาโลมอนเคยทรงทำเอาไว้

จากนั้นมา

การนมัสการพระเจ้า  การถวายเครื่องบูชา  การเข้าใกล้ชิดพระเจ้านั้น กลายเป็นวิถีชีวิตของคนยูดาห์อีกครั้ง

ตลอดชีวิตของเยโฮยาดา  ประชาชนกลับมาทั้งหัวใจและร่างกาย  ไม่ห่างจากพระเจ้าเหมือนสมัยอาธาลิยาห์

ท่านเป็นปุโรหิตที่ห่วงใยจิตวิญญาณของประชาชนยิ่งนัก  ท่านมีหน้าที่ช่วยให้ประชาชนได้สารภาพบาปต่อพระเจ้า และเริ่มต้นชีวิตใหม่

ท่านมีชีวิตอยู่ถึง 130 ปี   และกลายเป็นคนหนึ่งที่ได้รับการฝังศพในถ้ำเก็บศพของกษัตริย์แห่งยูดาห์   …. โห….คนที่ทำงานจริง  รักประชาชนจริง  รักพระเจ้าจริง  ช่างได้เกียรติสูงส่ง…. ไม่เหมือนราชาบางองค์ที่พวกเขาไม่สนใจจะทำงานศพให้ด้วยซ้ำ

 

2 พงศาวดาร 24:8-11

ในเมื่อขอให้เหล่าเลวีช่วยออกไปตามหัวเมือง และนำเงินจากการถวายเข้ามาช่วยซ่อมแซมพระวิหารไม่สำเร็จ

ราชาโยอาชก็ไม่ได้ทรงคิดจะเลิกล้มโครงการ

มันต้องใช้เวลา และเงินมากมายกับการซ่อมพระวิหาร  นอกจากพระองค์จะทรงถวายเงินเองแล้ว  ประชาชนทุกคนก็ควรมีส่วนในงานนี้ เพราะจะทำให้เขาได้ทำหน้าที่ของตน  ได้มีโอกาสแบ่งปันเพื่อส่วนรวม

ดังนั้น พระองค์จึงบัญชาให้เขาทำหีบใบใหญ่ วางไว้ข้างนอกประตูพระวิหาร
“เอ๊ะ  นั่นอะไร?”  เมื่อคนเห็นก็จะถามกันไปมา
“หีบสมบัติแน่เลยนะพ่อ”
“อืมม… น่าจะเป็นอย่างนั้นนะลูก”

พอพวกเขาเดินไปใกล้จึงรู้ว่า   เป็นหีบรับเงินถวายของประชาชนตามที่โมเสสได้กำหนดไว้ นานมาแล้ว
“อ้อ… ดีมาก  ข้าจะได้ถวายทรัพย์สิ่งของที่ข้ามี   ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรในเวลาที่ผ่านมา  แล้วดูซิ  พระราชาแจ้งว่า จะเอาของถวายเหล่านี้ไปเป็นทุนในการซ่อมพระวิหารด้วย”

“ใช่  เป็นสิ่งดีจริง ๆ   ข้าเห็นด้วย”
“ฉันก็เห็นด้วย”   ประชาชนทั้งหลายต่างพอใจที่พระราชาทรงทำเช่นนี้ ให้พวกเขามีส่วนในการซ่อมแซมพระวิหาร  เขาไม่ได้รู้สึกหวงสิ่งที่มีอยู่เลย

ดังนั้น ทั้งประชาชน ทหาร และข้าราชการ พ่อค้า … ต่างก็มาถวายทั้งเหรียญเงิน ทอง ทั้งเครื่องประดับที่เป็นของมีค่า  เป็นทั้งเงินที่เขาต้องถวายเหมือนกับภาษี  และเป็นทั้งที่พวกเขาถวายเกินมาอย่างเต็มใจ

กริ่ง   กริ้งงงงง   เคล้ง….  โป๊งงงง…!!

เสียงของสิ่งที่ใส่เข้ามาในหีบนั้น ดังทั้งวัน

ดังนั้น เมื่อหีบเต็มเมื่อไร เขาก็จะเอาสมบัติที่ได้มา เก็บไว้ในคลัง โดยทำรายการอย่างละเอียด  ทำอย่างนี้เป็นเวลานานพอสมควร  ในที่สุด ก็ได้ทุนมากพอที่จะซ่อมพระวิหาร

 

ถามหน่อยนะครับ

ราชาโยอาชทรงโกรธไหมที่เยโฮยาดาไม่สามารถทำให้เลวีทำงานสำเร็จ?

พระองค์ทรงเลิกล้มความคิดหรือไม่?

ถ้าเรามีงานหนึ่งที่ให้เพื่อนช่วยทำ แต่ทำไม่สำเร็จ เราจะทำอย่างไร?

 

2 พงศาวดาร 24:1-7

ราชาโยอาช… มีพระมารดานามว่า ศิบิยาห์   พระองค์เริ่มปกครองประเทศเป็นทางการเมื่อทรงอายุเพียง 7 ปี! เป็นไปได้อย่างไรที่เด็กอายุแค่นี้จะปกครองประเทศที่มีคนอายุมากกว่า และมีประสบการณ์ในชีวิตมากกว่า

ไม่ใช่ว่าราชาโยอาชจะทรงทำทุกอย่างตั้งแต่ต้น   เมื่อทรงเริ่มนั้น พระองค์ก็ต้องเรียนรู้วิชาการ และทุก ๆ อย่างที่เป็นหน้าที่ขององค์กษัตริย์
ผู้ที่ดูแลให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยความเรียบร้อยคือ ปุโรหิต เยโฮยาดานั่นเอง

และราชาโยอาชก็เป็นผู้ที่เชื่อฟังท่านเยโฮยาดา   ทำสิ่งที่ดีตามน้ำพระทัยของพระเจ้า   ท่านเยโฮยาดาก็เป็นเหมือนผู้ปกครองประเทศและกษัตริย์กลาย ๆ   โดยมีขุนนางข้าราชการช่วยในการปกครองให้เป็นปกติ

ราชาโยอาชมีมเหสี สององค์ ซึ่งท่านเยโฮยาดาเป็นผู้มองดูว่า ใครเป็นสาวน้อยที่เหมาะกับการเป็นราชินี … และก็จัดการทุกอย่างให้ด้วย   และในที่สุดราชาโยอาชก็มีโอรส ธิดาหลายองค์   ดูเหมือนว่า ทุกอย่างน่าจะกลับสู่สภาพที่ดี

ต่อมาเมื่อทรงโตขึ้น  และทรงปกครองด้วยพระองค์เอง   ราชาโยอาชทรงเห็นว่า พระวิหารของพระเจ้านั้นต้องมีการซ่อมแซมเพราะว่า ทรุดโทรมมากเหลือเกิน   และราชินีอาธาลิยาห์ และโอรสของพระนางเองก็ได้เอาสิ่งของต่าง ๆ ในพระวิหารนั้นไปถวายจ้าวบาอัลเสียด้วย  ดังนั้น ในพระวิหารก็ไม่มีของใช้ครบครันเหมือนคราวที่ราชาซาโลมอนทรงสร้าง

 

พระองค์จึงทรงเรียกประชุมทั้งปุโรหิตและเลวี ซึ่งมีหน้าที่ดูแลพระวิหารโดยตรง

“ขอให้เจ้าทั้งหลายออกไปตามหัวเมืองต่าง ๆ ในยูดาห์  ให้เจ้าจัดว่าใครต้องไปที่ไหน  เก็บเงินจากคนอิสราเอลเพื่อว่า เราจะได้ซ่อมแซมพระวิหารของพระเจ้า   ขอให้พวกเจ้ารีบทำให้เสร็จโดยเร็ว”

แต่…

เกิดปัญหา

คนเลวีมาเข้าเฝ้าพระราชา แล้วก็ออกไปโดยไม่สนใจจะทำตามคำบัญชาของพระองค์แม้แต่น้อย

“รอก่อนก็ได้  ไม่ต้องรีบหรอก”

“พระราชาทรงใจร้อนเกินไป   แหม  เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ทำไมต้องมารีบด่วนกันตอนนี้”

พวกเขาอยู่อย่างเช้าชามเย็นชามนานเกินไป

ไม่ได้คิดที่จะทำอะไรให้ดีขึ้น

ไม่ได้คิดอยากจะพัฒนา  แต่พอใจกับการอยู่ไปวัน ๆ   ยังไง ๆ ก็มีกิน…

พระราชาทรงรออยู่  แต่ก็ไม่เห็นอะไรเกิดจึง จึงทรงปรึกษาท่านเยโฮยาดา

“ทำไมท่านจึงไม่จัดให้คนเลวีนำส่วยตามคำสั่งของท่านโมเสส  เข้ามาในพระวิหารเล่า?  จริง ๆ แล้ว ถ้าประชาชนช่วยกันตามที่มีกฎ  พระวิหารก็จะได้รับการซ่อมแซม  เป็นที่ถวายพระเกียรติแด่พระเจ้ามากกว่านี้”

ตอนนั้นเองท่านเยโฮยาดาก็ไม่ได้คิดอะไรมากเรื่องการซ่อมพระวิหาร  เพราะท่านมีภาระเรื่องพระราชา และบ้านเมืองมากพอ   การคิดซ่อมพระวิหารเป็นมาจากพระองค์เอง….

“จริงซินะ… สิ่งที่พระราชากำลังจะทำนั้น ดีจริง… ทำไมเราจึงไม่ใส่ใจ”  ท่านเพิ่งจะคิดออก

 

2 พงศาวดาร 23:16-21

บรรยากาศของบ้านเมืองตอนนั้น  มีทั้งเสียงร้องสรรเสริญพระเจ้า และเสียงแตรของเลวี   ผู้คนเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง  ตอนนี้พวกเขาจะไม่อยู่ภายใต้การปกครองของราชินีใจร้ายอีกต่อไป…. ขอบคุณพระเจ้าจริง ๆ

ดังนั้น  ท่านเยโฮยาดาจึงทำพันธสัญญา กับประชาชนและกับราชาน้อยว่า  พวกเขาจะเป็นประชาชนของพระเจ้าผู้เดียวเท่านั้น

 

 

“พวกเรา  รู้แล้วใช่ไหมว่า ต้องทำอะไร?  “คนหนึ่งร้องเสียงดัง

“ใช่   ๆใช่   ๆ  รู้แล้ว  ถ้าเราเป็นคนของพระเจ้า เราต้องทำลายเทวรูปให้หมด สิ้นซากจากแผ่นดินของเรา!!”

แล้ว ประชาชนก็พากันไปยังวิหารของจ้าวบาอัล  ทั้งทำลายและพังเทวรูป  แท่นบูชาต่าง  ๆ     และปุโรหิตของบาอัลก็ถูก สังหารหน้าแท่นบูชานั้นเอง

เสียงโครมครามแตกหักดังอยู่พักหนึ่ง

ทุกอย่างก็สงบลง

 

ท่านเยโฮยาดาได้จัดยามที่พระนิเวศ  และจัดคนถวายเครื่องเผาบูชาแด่พระเจ้าตามคำสั่งของโมเสส

พวกเขาดีใจมากที่ได้กลับมาทำตามคำสั่งของพระเจ้าอีกครั้ง หลังจากที่ราชินีอาธาลิยาห์ห้ามการถวายเครื่องบูชาแด่พระเจ้าแห่งอิสราเอล  และให้คนนมัสการเฉพาะเจ้าบาอัล   แน่นอนที่มีคนขัดขืนอยู่เงียบ ๆ  และคนเหล่านั้นก็รอเวลานี้อยู่

 

การดูแลรักษาความปลอดภัย  และการป้องกันไม่ให้ผู้ที่ไม่เหมาะสมเข้าไปในพระวิหารเป็นสิ่งที่ท่านเยโฮยาดาเป็นห่วงมาก จึงได้ตั้งยามเฝ้าประตูอย่างดี

ท่านเยโฮดาเองได้นำทหาร  ขุนนาง และผู้ปกครองรวมทั้งประชาชนมาเชิญราชาน้อยออกจากพระวิหาร

เจ้าชายน้อยเองไม่เคยออกจากห้องนอนในพระวิหารมาก่อนเลย  ทรงตกใจเล็กน้อยที่เห็นคนมากมายมายินดีด้วย  ใคร ๆ ก็น้อมกราบพระองค์

ทรงดีใจมากที่ได้ออกจากห้องที่ถูกเก็บไว้มานานถึง 7 ปี

พวกเขานำราชาน้อยไปยังราชวัง

และเชิญพระองค์ประทับบนบัลลังก์ เป็นเครื่องหมายว่า บัดนี้พวกเขามีพระราชาที่จะครอบครององค์ใหม่แล้ว  บ้านเมืองจะสงบ ไม่ต้องตกภายใต้การกดขี่อีกต่อไป

“ขอบคุณพระเจ้า   สรรเสริญพระเจ้า!!”   เสียงประชาชนโห่ร้อง

“ขอพระราชาจงทรงพระเจริญ”   เสียงนั้นดังออกไปนอกนครเยรูซาเล็ม

 

2 พงศาวดาร 23:12-15

“ขอพระราชาจงทรงพระเจริญ!”

“ขอพระราชาจงทรงพระเจริญ!”

เสียงที่ดังซ้ำ ๆ สนั่นเมือง และเสียงประชาชนวิ่งกันไปยังพระวิหารของพระเจ้า   ทำให้ราชินีอาธาลิยาห์ตกใจมาก

…..เกิดอะไรขึ้นหรือนี่  ทำไมมีเสียงเช่นนี้ ก็ฉันเป็นพระราชินี แล้วทำไมจึงถวายพรพระราชาอย่างนี้?….   ดังนั้นพระนางจึงเข้าไปยังพระนิเวศของพระเจ้า

..”หา… เจ้าเด็กคนนั้นเป็นใคร?   บังอาจมายืนอยู่ที่เสาหาน  และยังมีองครักษ์มากมายอีก  มันเป็นใคร?”   ทำไมพระนางจะไม่ทราบ  เด็กคนนั้น คือหลานย่าคนหนึ่งของพระนางนั่นเอง

ขณะที่ประชาชนกำลังร้องเพลง  เป่าแตร สรรเสริญพระเจ้ากันอยู่  ราชินีอาธาลิยาห์ก็รู้สึกโกรธจนกรีดร้องขึ้นมา     เสียงดังมากจนทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว

“กบฎ!   กบฎ!  เจ้าพวกทรยศ!!   พวกเจ้าออกไปให้หมดเดี๋ยวนี้!!!”

ท่านเยโฮยาดาหันมา  และเดินนำหน้านายร้อยที่ได้ทำพันธสัญญากันไว้   สั่งว่า
“ท่านจงคุมนางออกมาระหว่างแถวทหาร  และดูว่า ใครตามนางไปก็ประหารชีวิต”

“แต่ท่านอย่าประหารนางในพระวิหารของพระเจ้า “

“ขอรับ”  ทุกคนรับคำของท่านพร้อมเพรียง

เขาจึงนำราชินีอาธาลิยาห์ออกไปทางประตูม้า ซึ่งอยู่ตรงพระราชวัง

Gustave Doré (1832-1883)

ราชินีอาธาลิยาห์ดิ้นไปตลอดทาง พร้อมตะโกนว่า “เจ้าพวกกบฎ  เจ้าต้องตาย  ทหาร จับพวกมันประหารเสีย”

แต่พระนางกลับถูกทหารสังหารเสียที่ตรงนั้นเอง …..

 

2 พงศาวดาร 23:1-11

ราชินีอาธาลิยาห์ครอบครองอยู่นาน 7 ปี  นานพอที่จะกร่อนความเชื่อถือของทหารและประชาชน   และมีคนจำนวนมากที่ไม่พอใจพระนาง   ท่านปุโรหิตเยโฮยาดาเองก็กล้าหาญขึ้น  พร้อมที่จะทำสิ่งที่อันตรายสำหรับชีวิตของตนเอง แต่ถูกต้องตามหนทางของพระเจ้า!

ปุโรหิตเยโฮดากับนายร้อยกระทำพันธสัญญากัน  พวกเขาคือ อาซาริยาห์  อิชมาเอล  อาซาริยาห์  มาอาเสอาห์  และเอลีชาฟัท

สิ่งที่ทำอย่างแรกคือรวบรวมคนเลวีมาจากทุกหัวเมืองของยูดาห์ ทั้งหัวหน้า เผ่าต่าง ๆ  พากันมายังเยรูซาเล็ม
“สิ่งที่ขอให้ท่านทำคือ  ให้ท่านทำพันธสัญญากับองค์ราชาน้อยของเรา”

พวกเขาจึงทำพันธสัญญากับเจ้าชายน้อย ณ พระวิหารของพระเจ้า   พวกเขาดีใจมากที่จะพ้นจากการปกครองของอาธาลิยาห์
“ดูเถิด องค์เจ้าชาย โอรสของพระราชา  ขอให้พระองค์ได้ทรงครอบครอง ตามที่พระเจ้าได้ตรัสไว้เรื่องของลูกหลานแห่งดาวิด   พวกท่านจะต้องทำอย่างนี้….”

แล้วเยโฮยาดาก็จัดการให้พวกเขาถวายอารักขาแด่เจ้าชายน้อย

จัดว่าใครควรอยู่ตรงไหน …. ที่ประตู ที่ราชสำนัก ที่ประตู  และห้ามคนเข้าไปในพระวิหารของพระเจ้ายกเว้นปุโรหิตและเลวี    ส่วนประชาชนให้รวมตัวที่ลานพระวิหาร พวกเขาจะต้องทำตามพระบัญชาของพระเจ้า   คนเลวีติดอาวุธจะต้องอยู่ล้อมรอบเจ้าชาย ใครก็ตามที่เข้ามาในพระวิหารเวลานี้จะต้องถูกสังหารทันที   คนเลวีเหล่านี้จะต้องอยู่กับเจ้าชายไม่ว่าพระองค์จะเข้านอกออกในอย่างไรก็ตาม

ทุกคนทำตามคำสั่งท่านเยโฮยาดาอย่างเคร่งครัด

นอกจากนั้นยังมีประชาชนที่เข้ามาอารักขาพระราชาโดยพวกนี้จะติดอาวุธอยู่ทางประตูขวาและซ้ายของพระวิหาร

เมื่อทุกอย่างพร้อม

เขาก็เชิญเจ้าชายน้อยออกมา

“โฮ..  ท่านน่ารักมาก”   ประชาชนที่เห็นอดไม่ได้ที่จะกล่าวคำนี้

ท่านปุโรหิตสวมมงกุฎให้เจ้าชาย และตั้งเจิมพระองค์เป็นพระราชาเหนือยูดาห์   พวกเขาร้องกันว่า

“ขอพระราชาทรงพระเจริญ!!”

 

2 พงศาวดาร 22:8-12

นั่นซิ  เยฮูตามฆ่าเยโฮรัมราชาอิสราเอล  แล้วเกี่ยวอะไรกับอาหัสยาห์ด้วย

หลังจากที่เยฮูได้สังหารราชาเยโฮรัมและวงศ์วานทั้งหมดแล้ว  เขาก็ตามหาราชาอาหัสยาห์ทันที   เพราะอาหัสยาห์นี้มีเชื้อสายของวงศ์วานอิสราเอลเพราะมารดาของพระองค์เป็นเจ้าหญิงส่งมาจากอิสราเอลนั่นเอง…..

แม้ว่าอาหัสยาห์จะหนีไปถึงสะมาเรีย  แต่ก็ไม่พ้นเยฮู  คนของเยฮูเขาพบอาหัสยาห์ที่นั่น และนำมาให้เยฮูสังหารเสีย

มีคนนำศพของอาหัสยาห์ไปฝังไว้  เขาไม่ยอมทิ้งศพเหมือนกับที่เยฮูทำกับเยโฮรัม  … เพราะคิดกันว่า “อย่างไร ๆ เขาก็เป็นลูกหลานของกษัตริย์เยโฮชาฟัทที่เฝ้าติดตามพระเจ้าด้วยสุดพระทัย”

แล้วตอนนี้จะให้ใครเป็นกษัตริย์ของยูดาห์เล่า

ทางเหนือมีเยฮู ยึดอำนาจไปแล้ว  ตั้งตนเป็นกษัตริย์เรียบร้อย

แต่ทางใต้….???

ยัง  ยังมีอีกคนที่คอยโอกาสนี้มานาน  อาธาลิยาห์ มารดาของอาหัสยาห์นั่นไง….  ผู้หญิงคนนี้ มาจากราชวงศ์ของอาหับที่ชั่วร้าย และนางก็ร้ายสมกับที่มาจากราชวงศ์นี้จริง ๆ!!
ลูกชายตายไป  ไม่ได้โศกเศร้าสักนิด  เธอตั้งตนเป็นกษัตริย์และสั่งคนตามฆ่าลูกหลานในราชวงศ์ยูดาห์ทุกคน

ในเวลานั้นเอง
แต่… เยโฮชาเบอาท ราชธิดาของกษัตริย์เยโฮรัมซึ่งเป็นของราชาอาหัสยาห์ที่เพิ่งถูกสังหารไปไม่เห็นด้วย…เธออาจจะเป็นลูกของมเหสีหรือสนมคนใดคนหนึ่งของอาหัสยาห์  เธอเห็นว่า การฆ่าล้างวงศ์วานครั้งนี้ เป็นการตั้งใจที่จะไม่ให้มีเชื้อสายของราชวงศ์ยูดาห์เหลืออยู่จริง ๆ

ยิ่งกว่านั้นเธอเป็นภรรยาของปุโรหิตเยโฮดาห์   ดังนั้นเธอจึงพอเข้าใจสถานการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างดี     เธอพร้อมเสี่ยงชีวิต!!
แอบเข้าไปคว้าโยอาช  ซึ่งเป็นเด็กเล็ก ๆ  ตอนที่เขาถูกรวบรวมไปเพื่อสังหารหมู่  ไม่มีใครเห็นสิ่งที่เธอทำ  เธอนำเขาไปแอบไว้

ภาพได้รับการเอื้อเฟื้อจาก http://www.visualbiblealive.com

เมื่อสั่งประหารเด็กชายทุกคนในวงศ์วานยูดาห์  อาธาลิยาห์ก็คิดว่า สำเร็จแล้ว… ไม่มีใครมาเป็นก้างขวางคอได้อีก  ไม่มีผู้ชายในวงศ์ยูดาห์เหลืออยู่เลย!!

แต่โยอาช  เจ้าชายน้อย ถูกซ่อนตัวไว้ในที่ ๆ จะไม่มีใครพบ  มันเป็นห้องเก็บเสียงอย่างดี เป็นห้องนอนที่อยู่ในพระวิหาร  โดยเธอเอง ท่านปุโรหิต และพี่เลี้ยงคอยดูแลเจ้าชายน้อยนี้เป็นเวลา 6 ปี ….

2 พงศาวดาร 22:1-7

เมื่อราชาเยโฮรัมสิ้นไป  ก็เหลือพระนางอาธาลิยาห์มเหสี และอาหัสยาห์โอรสองค์สุดท้ายเท่านั้นที่จะเป็นรัชทายาทครองต่อไปได้   ก่อนหน้านั้นคนที่มาจากอาระเบียได้มาปล้น และสังหารโอรสของเยโฮรัมทั้งหมดยกเว้น อาหัสยาห์องค์นี้

ดังนั้น อาหัสยาห์จึงได้เป็นกษัตริย์ปกครองต่อมาจากราชาเยโฮรัม  เป็นเวลาทรงอายุได้ 22 พรรษา  ยังเป็นเด็กหนุ่มอยู่เลย  และได้ปกครองเพียง 1 ปีเท่านั้น

มเหสีอาธาลิยาห์ได้สั่งสอนให้อาหัสยาห์ทำสิ่งที่เลวร้ายทุกอย่างที่ไม่สมควรทำ   เป็นเหมือนผู้หญิงที่ถูกส่งมาเพื่อทำลายราชวงศ์ยูดาห์  ไม่ว่าราชินีเยเซเบล และราชาอาหับผู้โหดร้ายทำอะไรไม่ดีเอาไว้  นางก็สอนให้อาหัสยาห์ทำเช่นนั้น

อาหัสยาห์เชื่อมารดาทุกอย่าง  ดังนั้นจึงทำสิ่งชั่วโดยที่ตนเองก็ไม่รู้ว่า ทำอะไร  อาหัสยาห์คิดว่า ที่ปรึกษาของมารดาเป็นที่ปรึกษาชั้นยอด  แต่คนพวกนี้ เป็นคนชั่วเดินทางมาจากวังของราชวงศ์ทางเหนือโดยตรง  เท่ากับว่า อาหัสยาห์ทำทุกสิ่งที่จะนำความหายนะมาสู่ตนเอง

อาหัสยาห์ได้ไปหาเยโฮรัม ซึ่งเป็นโอรสสุดท้องของอาหับและไปทำสงครามกับกษัตริย์ซีเรียที่เมืองราโมท-กิเลอาท เหมือนกับที่เสด็จปู่เคยไป
ที่ไปนี้ เพราะพวกเขาที่ปรึกษาชั่ว ๆ แนะนำ

เยโฮรัมเป็นคนไม่เก่ง ไปรบ

จึงกลับมาพร้อมบาดแผลใหญ่   ไปอยู่ที่เมืองยิสเรเอลเพื่อรักษาบาดแผล   อาหัสยาห์ก็ไปเยี่ยม  ….

แต่การไปเยี่ยมไข้ครั้งนี้ ทำให้อาหัสยาห์เจอสิ่งที่พระเจ้าทรงเตรียมไว้ให้   เพราะเมื่อไปพบและคุยกับเยโฮรัม ก็ได้ออกไปพบกับท่านเยฮู

เยฮูผู้นี้ พระเจ้าทรงเตรียมให้เขาเป็นผู้ทำลายราชวงศ์ของอาหับ
เขาตามหาเยโฮรัม….

และวันนั้น เยโฮรัมก็ถูกเยฮูสังหาร และโยนศพไว้ในนาของชายชาวเมืองที่ราชวงศ์นี้เคยข่มเหง

แต่มันเกี่ยวอะไรกับอาหัสยาห์ด้วยเล่า??

 

2 พงศาวดาร 21:8-20

เพราะว่า ราชาเยโฮรัม ได้ทิ้งทางของพระเจ้าอย่างสิ้นเชิง
สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เอโดมทางใต้ ก่อการกบฎ  แม้ว่าจะพยายามปราบ แต่ก็ไม่สำเร็จ  เอาชีวิตรอดกลับมาได้  แต่เอโดมก็ไม่ตกเป็นเมืองขึ้นของยูดาห์อีกต่อไป

เมืองอื่น ๆ เห็นก็พากันพยายามดิ้นรนออกจากการปกครองของยูดาห์
แทนที่ราชาเยโฮรัมจะเห็นปัญหา  กลับไปสร้างสถานบูชาบนที่สูงต่าง ๆ ในยูดาห์ และชักชวนชาวนครเยรูซาเล็มให้ไปกราบไหว้เทวรูปเหล่านั้น ทำพิธีที่น่าเกลียดโสโครกมาก  พระองคืไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอะไร จนกระทั่งได้รับจดหมายฉบับหนึ่งจากท่านเอลียาห์ซึ่งเป็นผู้กล่าวคำของพระเจ้า   ท่านเอลียาห์คอยตักเตือนราชาอาหับทางเหนือให้ทำสิ่งที่ถูกต้อง  แต่ราชาอาหับก็มักจะทรงทำหูทวนลมเสมอ

จดหมายฉบับนั้นเป็นเหมือนจดหมายแช่งสาป…. น่ากลัวจริง ๆ
ราชาเยโฮรัม   ขอจำคำต่อไปนี้ให้ดี

การที่เจ้าไม่เดินตามทางของราชาเยโฮชาฟัทราชบิดา เจ้าไม่เดินตามรอยของอาสากษัตริย์ของยูดาห์
แต่กลับเดินตามทางของกษัตริย์อิสราเอลที่ชั่วร้ายทางเหนือ
เจ้าได้ทำให้ชาวนครเยรูซาเล็มทำสิ่งน่าอายเหมือนกับที่ราชาอาหับได้กระทำ
เจ้าได้สังหารน้องชายสายโลหิตเดียวของเจ้า  เจ้าฆ่าเขาทั้งหมด เพราะพวกเขาดีกว่าเจ้า เจ้ารู้อยู่แก่ใจ
ขอให้เจ้ารู้ว่า พระเจ้าจะนำหายนะใหญ่มาเหนือประเทศของเจ้า
เมียของเจ้า  ลูกหลานเจ้า รวมทั้งทรัพย์สมบัติทั้งสิ้น
ส่วนตัวเจ้าเองนั้นจะป่วยแสนสาหัสด้วยโรคลำไส้   แล้วลำไส้ของเจ้าจะออกมาอยู่ข้างนอกเพราะโรคร้ายนั้น

โห…เป็นเราถ้าได้จดหมายแช่งแบบนี้ คงรีบกราบกรานขอพระเจ้าทรงบรรเทาสิ่งที่บอกมากนั้น
แต่ราชาเยโฮรัมไม่ได้ทรงคิดเช่นนั้น

ขณะที่กำลังวุ่นวายใจว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งที่พระเจ้าจะทรงทำกับพระองค์เอง
คนฟิลิสเตียและอาราเบียทางใต้ มาจากตะวันตก ก็ยกทัพมาสู้กับพระองค์  ปล้นเอาทรัพย์สิ่งของไปทั้งวัง  และจับโอรส มเหสีไปด้วย เหลือเพียงโอรสสุดท้อง

สองปีต่อมา ลำใส้ของราชาเยโฮรัมก็ออกมาอยู่ข้างนอกตัว  …. เจ็บปวด ทุรุนทุราย  ร้องเท่าไรก็ไม่หายปวด  อยากตายเร็ว ๆ ก็ยังไม่ตาย ทรมานอยู่อย่างนั้นนานมาก

“สมน้ำหน้า ราชาชั่ว ๆ ก็ควรเจอแบบนี้”  ชาวบ้านชาวเมืองไม่ได้สงสารพระองค์เลย
ในที่สุด   เมื่อราชาเยโฮรัมสิ้นพระชนม์  ประชาชนทั้งหลายก็ไม่ได้ก่อกองเพลิงเพื่อถวายพระเกียรติ
และไม่ได้มีใครอาลัยหาพระองค์

พวกเขาฝังพระศพไว้ที่หนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ที่เก็บพระศพของพระราชาองค์ก่อน ๆ

ราชาเยโฮรัมจึงเป็นพระราชาที่ไร้ศักดิ์ศรีเป็นอย่างยิ่ง

 

2 พงศาวดาร 21:1-7

เมื่อราชาเยโฮชาฟัทสิ้นพระชนม์   พวกเขาก็ได้เก็บพระศพไว้ในนครดาวิด  ในที่ ๆ เก็บพระศพราชาองค์ก่อน ๆ  และได้ทำงานพระศพอย่างสมพระเกียรติ    ประชาชนหลายคนรู้สึกอาลัยราชาองค์นี้ไม่น้อย

 

พระองค์ทรงคิดป้องกันสิ่งเลวร้ายล่วงหน้าไว้ก่อนที่จะสิ้นพระชนม์   เพราะทรงมีโอรสหลายองค์

เยโฮรัม เป็นรัชทายาท   และอนุชา(น้องชาย) คือ  อาซาริยาห์ เยฮีเอล เศคาริยาห์ อาซาริยาห์ มีคาเอล เชฟาทิยาห์   เท่ากับ  โอรส 7 องค์   แต่ราชาเยโฮชาฟัทได้ประทานทรัพย์สมบัติให้กับโอรสมากมายเท่า ๆ  กัน   และทรงส่งไปครอบครองเมืองป้อมในแผ่นดินยูดาห์  ทรงป้องกันไม่ให้มีการอิจฉาตาร้อน และทำร้ายหรือเข่นฆ่ากันเพราะต้องการชิงบัลลังก์

ดังนั้นคนที่ได้เป็นกษัตริย์ต่อจากพระองค์ก็คือ  เยโฮรัมซึ่งเป็นโอรสหัวปี

ทรงเริ่มครองราชย์เมื่อทรงอายุ 32 พรรษา  ไม่น้อยไม่มากเกินไป กำลังดี

แต่…. เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

ราชาเยโฮรัม ส่งคนไปสังหารอนุชาทั้ง 6  อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว   ไม่มีใครปกป้องพวกเขาได้ทัน!!

ไม่เท่านั้น  ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ เจ้านายบางคนที่ราชาเยโฮรัมไม่พอพระทัย ก็ถูกสังหารด้วย

ประชาชนตื่นตระหนก….

“ทำไมราชาเยโฮรัมจึงโหดร้ายเช่นนี้?”

“โห…. กลัวคนจะมาแย่งบัลลังก์นะซิ”

“ข้าว่า เพราะมเหสีนะซิ   เป็นผู้หญิงจากราชวงศ์ของอาหับ  ลูกสาวอาหับนั่นแหละ   แม่ของนางก็ร้ายนัก  เป็นผู้หญิงที่โหดร้ายที่สุดเท่าที่ข้าเคยได้ยินมา”

เยโฮรัม ได้ทำทุกอย่างที่ราชาฝ่ายเหนือกระทำ

โดยมีอาธาลิยาห์  มเหสีคอยบงการอยู่ตลอด

ในสายพระเนตรพระเจ้าแล้ว   สิ่งที่ราชาเยโฮรัมทำนั้น ร้ายแรงยิ่งนัก  ต้องมีโทษหนัก…. หนักจริง ๆ

แต่พระเจ้าไม่ได้ทรงต้องการที่จะทำลายวงศ์ของดาวิด   อย่าลืมซิว่า พระองค์ได้ทรงทำพันธสัญญาไว้กับราชาดาวิดว่า จะประทานแสงสว่างแก่ดาวิดและพงศ์พันธุ์ของท่านตลอดไป

 

จะเห็นว่า ราชาเยโฮชาฟัททรงประสบความสำเร็จในการปกครองเป็นอย่างดี  เมื่อสงบศึก พระองค์ก็ทรงสอนให้ประชาชนได้รู้จักพระเจ้าด้วยการส่งครูออกไปตามเมืองต่าง ๆ  นัดกันเรียนรู้จักพระเจ้า  ทำให้ประชาชนยำเกรงพระเจ้า ความชื่นชมยินดีก็มีมากในสมัยของพระองค์

 

ยามมีศึก ราชาเยโฮชาฟัทซึ่งไม่ทรงเก่งในการรบ  แต่ออกจะทรงกลัวการรบเอามาก ๆ เพราะครั้งที่ไปกับราชาอาหับนั้น ทรงได้ประสบการณ์ที่น่ากลัวมาก  ครั้งนั้นพระองค์ทรงหนีสุดชีวิตกลับมายังนครเยรูซาเล็มอย่างปลอดภัย

พระองค์ทรงเริ่มปกครองประเทศเมื่อทรงอายุ 35  พรรษา  นับเป็นเวลาที่พอเหมาะ เพราะอายุขนาดนี้ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากราชบิดาคือ ราชาอาสา ทรงเห็นสิ่งดีและสิ่งร้ายที่เกิดขึ้น  และส่วนใหญ่พระองค์ก็ทรงทำสิ่งดีตามราชบิดาของพระองค์    พระองค์ทรงปกครองอยู่ 25 ปี จนถึงอายุ 60พรรษา    มีบันทึกไว้ว่า พระองค์ทรงทำสิ่งที่ถูกต้องในสายพระเนตรของพระเจ้า  ….  สมมติว่า เราต้องตาย และในงานศพของเรา ถ้ามีใครพูดถึงเราว่า เราเดินตามทางของพระเจ้า มันก็จะดีที่สุดเลยนะเนี่ย
น่าเสียดายอย่างหนึ่งก็คือ ราชาเยโฮชาฟัทไม่ได้ทำลายสถานบูชาในที่สูง  ทำให้ยังมีประชาชนบางกลุ่ม ไม่ได้เดินตามทางของพระเจ้า ….

และก็มีอีกอย่างที่ทำให้เห็นว่า หากไม่ได้ทำสิ่งที่ถูกต้อง  พระเจ้าก็ไม่ได้ทรงอวยพร…. มีครั้งหนึ่งราชาเยโฮชาฟัทไปร่วมมือกับอาหัสยาห์ ซึ่งเป็นราชาทางเหนือ  อาหัสยาห์เป็นราชาที่ชั่วร้าย แต่คนดี ๆ อย่างราชาเยโฮชาฟัทไม่ได้ทรงคิดอะไรมาก  ทรงมองโลกในแง่ดี  ทรงคิดว่า ไม่เป็นไร

สิ่งที่ทรงทำกับราชาอาหัสยาห์ก็คือ  ไปสร้างเรือเพื่อจะล่องไปยังเมืองทารชิช  โดยไปสร้างเรือที่เมืองริมทะเลคือเมืองเอซิโอน-เกเบอร์

เรือสวยมาก  ประชาชนต่างชมกันใหญ่

แต่มีผู้กล่าวคำของพระเจ้าชื่อเอลีเยเซอร์มาขอเข้าเฝ้า
“ข้าแต่พระราชา  เป็นเพราะพระองค์ทรงร่วมมือกับอาหัสยาห์  พระเจ้าจะทรงทำลายสิ่งที่พระองค์ทรงสร้างขึ้นมา”

และเรือก็แตก ไม่สามารถเดินทางไปยังเมืองทารซิชได้…. ดังคำกล่าวของเอลีเยเซอร์

ทั้งหมดนี้  เยฮู บุตรชายฮานานี เป็นผู้บันทึกสิ่งที่พระราชาทรงกระทำได้อย่างครบถ้วน

2 พงศาวดาร 20: -30

จะอยู่เฉย ๆ ได้อย่างไร ในเมื่อศัตรูตายกันเกลื่อน สิ่งที่ต้องทำก่อนที่เจ้านกแร้ง และหมาไน  สัตว์ร้ายต่าง ๆ จะเข้ามารุมกินศพเหล่านี้  …. ต้องริบของที่ศัตรูขนมาให้มากที่สุด   นี่เป็นสิ่งที่ต้องทำหลังจากชนะศึกแล้ว

ดังนั้น ราชาเยโฮชาฟัทพร้อมกับทหาร และประชาชนจึงเข้าไปสำรวจสิ่งของต่าง ๆ  พบทั้งสินค้า เสื้อผ้า และของมีค่ามากมาย  พวกเขาต้องใช้เวลาถึงสามวันในการรวบรวมของเหล่านั้น  ในขณะที่ศพค่อย ๆ… เน่า และเริ่มส่งกลิ่น   ถึงกระนั้นพวกเขาก็ได้ทรัพย์สมบัติมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ

พากันไปยึดข้าวของศัตรู

ในวันที่สี่ พวกเขารวมตัวกันที่หุบเขาเบราคาห์

ไปทำอะไรกันหรือ? นับสิ่งของ ตรวจจำนวนสิ่งที่ริบมาใช่ไหม?

เปล่าเลย  …

พวกเขารวมตัวกันเพื่อนสรรเสริญพระเจ้าอย่างสุดหัวใจ

เสียงร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้าดังก้องหุบเขาเบราคาห์แห่งนั้น ….

อยากฟังจริง ๆ ว่า ไพเราะขนาดไหน

ราชาเยโฮชาฟัทและประชาชน รวมถึงทหารทั้งหลายขนของกลับมายังนครเยรูซาเล็มอย่างชื่นบานทั่วถ้วนหน้า   พระเจ้าได้ทรงทำให้พวกเขาเย้ยศัตรูของเขาได้อย่างเต็มปาก  ไม่กลัวเหมือนเมื่อก่อน
เมื่อกลับมานครเยรูซาเล็ม  ก็ได้เข้าไปยังพระวิหารทันที พร้อมพิณใหญ่  พิณเขาคู่ และแตรเขาสัตว์  พวกเขาเข้าไปนมัสการพระเจ้าในพระวิหารอีก … โดยไม่คิดทำอะไรก่อนหน้านี้เลย     อย่างเดียวที่อยากทำในเวลานั้นคือขอบคุณ สรรเสริญพระเจ้าสุดใจ

เพื่อน ๆ ลองคิดดูซิว่า ประเทศเพื่อนบ้านจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้ข่าวสงครามครั้งนี้

“อะไรกัน ถูกสังหารจนหมดเลยหรือ?”

“ใช่แล้ว  และเป็นการบุกที่ประหลาดมาก  วันเดียวเท่านั้น พวกเขาต่างฆ่ากันเองด้วย  น่ากลัวเหลือเชื่อ “

พวกเขาต่างกลัวสิ่งที่เกิดขึ้นจนไม่อยากจะพูดถึงสงครามครั้งนี้อีก  เป็นสงครามที่ใคร ๆ รู้ว่า พระเจ้าทรงต่อสู้ให้อิสราเอลด้วยพระองค์เอง

แผ่นดิน สมัยราชาเยโฮชาฟัทจึงสงบ   ประชาชนเป็นสุข  เพราะว่าพระเจ้าของพระองค์ โปรดให้ไม่มีศัตรูอื่นมาทำร้ายอีก….

 

2  พงศาวดาร 20:20-24

เช้าตรู่วันต่อมา   พวกเขาตื่นเต้นกันมาก ลุกขึ้นตั้งแต่ยังไม่ฟ้าสาง ตั้งแถวทหารเพื่อ เดินทางไปยังถิ่นกันดารเทโคอาอย่างพร้อมเพรียงกัน   ใจของพวกเขาเต้นกันโครมครามเพราะอยากจะเห็นจริง ๆ ว่า พระเจ้าจะทรงทำอย่างไรกับศึกครั้งนี้

ก่อนที่จะออกเดินทาง  ราชาเยโฮชาฟัทได้ตรัสกับพวกเขา
“ชาวยูดาห์และชาวนครเยรูซาเล็มทั้งปวง  โปรดฟังข้าพเจ้า… ขอให้ท่านเชื่อองค์พระเจ้าของท่าน และท่านจะมั่นคง  จงเชื่อในคำกล่าวของผู้กล่าวคำของพระเจ้า  และท่านจะสำเร็จในการรบวันนี้”

ราชาเยโฮชาฟัทมิได้ทรงให้เขาวางใจในตัวพระองค์  แต่ทรงกำชับให้ทุกคนวางใจพระเจ้า   และจากการที่ได้ทรงปรึกษากับประชาชนของพระองค์  พระองค์ได้ทรงแตกต่างให้มีคนที่จะร้องเพลงถวายสรรเสริญพระเจ้าโดยสวมเสื้อที่บริสุทธิ์ พวกเขาไม่ได้อยู่ตรงกลางแถว แต่..จะต้องเป็นผู้ที่นำแถวออกไป!! พวกเขาต้องเป็นคนที่กล้าหาญมาก…

ใช่ซิ พวกเขากล้าหาญเพราะวางใจในพระเจ้า  เขาร้องว่า

“จงถวายคำขอบคุณแด่พระเจ้า  เพราะว่า ความรักมั่นคงของพระองค์นั้นดำรงอยู่นิรันดร์”

มหัศจรรย์มากจริง ๆ  เพราะว่า เมื่อเขาตั้งต้นร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้า  พระเจ้าก็ทรงจัดกองพลซุ่มของพระองค์เองต่อสู้กับคนอัมโมน คนโอมอับและคนจากภูเขาเสอีร์  น่าจะเป็นกองทัพทูตสวรรค์ เพราะไม่ได้มีคนของราชาเยโฮชาฟัทเข้าไปร่วมด้วยเลย !!

แล้วใครจะมาสู้กองทัพของพระเจ้าได้  ศัตรูที่เข้ามาบุกยูดาห์ก็ต้องแตกพ่ายไม่เป็นท่า  สิ่งที่ประหลาดคือ คนโมอับกับอัมโมนได้ฆ่าฟันคนเสอีร์  เมื่อจัดการเสร็จ ก็กลับมาฆ่าฟันกันเองอีก  นี่มันอะไรกัน??

ดังนั้น เมื่อคนยูดาห์พากันขึ้นไปยังเนินสูง  มองลงมาเห็นสิ่งที่น่ากลัว สยอง จริง ๆ

นกแร้ง บินว่อนกันเต็มไปทั่วท้องฟ้า  และยังมีอีกมากมายที่รอดูอยู่บนต้นไม้…. มันกำลังพร้อมที่จะฉีกซากศพเหล่านี้เป็นอาหารโอชะ

และข้างล่างก็มีแต่ศพ  เลือดนองพื้นดิน  ไม่มีใครสักคนรอดชีวิตจากการสู้รบครั้งนี้เลย

 

2 พงศาวดาร 20:13-19

ชนเผ่ายูดาห์ และราชาเยโฮชาฟัท หันหน้าเข้าหาพระเจ้า  พวกเขาทูลว่า พวกเขากำลังจับจ้องอยู่ที่พระองค์

ในเวลานั้นเอง พระเจ้าทรงให้ผู้กล่าวคำของพระองค์ชื่อ ยาฮาซีเอลมาให้คำตอบ

ชายผู้นี้ เป็นลูกหลานของอาสาฟ ซึ่งเป็นคนเลวีเคยรับใช้ราชาดาวิดมาก่อน

ยาฮาซีเอลกล่าวด้วยเสียงอันดัง  ก้องลานพระวิหารว่า
“ชนยูดาห์ทั้งหลาย  ชาวนครเยรูซาเล็ม  และพระราชาเยโฮชาฟัท  โปรดตั้งใจฟังคำของพระเจ้า….”

ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียวกัน
“พระเจ้าจะทรงตอบเราเดี๋ยวนี้เลยหรือ?”
“นั่นซิ  ขอบคุณพระเจ้าจริง ๆ “

“ฟัง ๆ อย่ามัวคุยกันเสียเวลา”

“องค์พระเจ้าตรัสว่า  อย่ากลัวเลย อย่าท้อใจเพราะคนมากมายที่บุกเข้ามา  เพราะว่า การสงคราม การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ใช่เป็นของพวกท่าน แต่เป็นของพระเจ้า”

“อาเมน”…. เสียงผู้คนตอบสนองคำของท่านยาฮาซีเอล

“พรุ่งนี้ ให้ท่านไปสู้กับเขา…. พวกเขาจะขึ้นมาทางตำบลศิส  พวกท่านจะเผชิญหน้ากับเขาที่ปลายลำธาร

แต่ท่านไม่จำเป็นต้องออกแรงสู้ในครั้งนี้

ชนชาวยูดาห์และเยรูซาเล็มเอ๋ย  …. ขอให้ท่านประจำที่  ยืนมั่นอยู่  และดูชัยชนะของพระเจ้าเพื่อพวกท่าน”

“ฮู… อย่างนั้นเลยหรือ?”

“ใช่แล้ว  พวกท่านต้องไม่กลัว ไม่ท้อ  พรุ่งนี้ออกไปสู้กับเขา  พระเจ้าจะทรงอยู่กับพวกท่าน”

เมื่อได้ยินดังนั้น  ราชาเยโฮชาฟัทก็โล่งพระทัย  ทรงน้อมพระพักตร์ลงถึงดิน   ชาวเมืองและคนยูดาห์ก็ทำเช่นเดียวกัน

พวกเขากราบลงต่อพระเจ้า และนมัสการพระองค์

…. แล้วเขาก็ได้ยินเสียงเพลงสรรเสริญพระเจ้าดังก้องไปทั่วเมือง  เสียงร้องเพลงจากคนเลวีนั้นดังออกไปจากบริเวณวิหาร  ทำให้ทุกคนในเมืองได้ยินอย่างชัดเจน   ทุกคนได้ขอบคุณพระเจ้าที่ทรงตอบ….

พรุ่งนี้ จะต้องออกไปสู้แบบแค่เผชิญหน้า  และยืนดู…  เป็นการทำสงครามแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ….  จะเป็นอย่างไรนะ?

 

2 พงศาวดาร 20:5-12

คนเดินทางเข้ามาในกรุงเยรูซาเล็มเพื่อพร้อมใจกันอธิษฐานต่อพระเจ้า ด้วยเรื่องของข้าศึกที่เข้ามาประชิด

ราชาเยโฮชาฟัททรงยืนอยู่ในที่ประชุมชน  ในลานพระวิหารของพระเจ้า  คนเต็มไปหมด  ทุกคนต่างมีภาระใจที่จะอธิษฐานขอพระเจ้าทรงช่วย

พวกเขาหวังพึ่งพระเจ้า

และเขาหวังว่า กษัตริย์ของเขาจะทรงทำสิ่งที่ถูกต้อง

พวกเขาหวังว่า กษัตริย์ของเขาจะทูลพระเจ้าอย่างถูกต้อง

 

เมื่อประชาชนพร้อมใจกันอยู่ที่นั่นแล้ว ราชาเยโฮชาฟัทได้ทรงแจ้งให้พวกเขารู้ว่า ศึกครั้งนี้ เป็นสิ่งที่ไม่คาดฝันมาก่อน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ศัตรูจะร่วมมือกันหลายชนชาติมาพร้อม ๆ กันในเวลาเดียวกัน

“ขอให้ข้าพเจ้าและท่านร่วมใจ  น้อมใจลงต่อพระเจ้าแห่งอิสราเอล”

“พวกเราจะร่วมใจกัน”  เสียงประชาชนดังก้องในลานนั้น

พระราชาทรงอธิษฐานว่า

“ข้าแต่องค์พระเจ้าแห่งบรรพบุรุษของเราทั้งหลาย
พระองค์ไม่ได้ทรงเป็นพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์หรือ?
พระองค์..ทรงเป็นผู้ปกครองเหนืออาณาจักรทั้งปวง

พระหัตถ์ของพระองค์เต็มด้วยอำนาจและฤทธิ์เดช  ไม่มีใครขืนยืนต่อต้านพระองค์ได้

พระเจ้าของเราทั้งหลาย  พระองค์ไม่ได้ไล่คนออกจากแผ่นดินนี้ ต่อหน้าต่อตาคนอิสราเอล  และประทานแผ่นดินนี้ตลอดไป  ให้กับลูกหลานของอับราฮัม ซึ่งเป็นพระสหายของพระองค์หรือ?

พระองค์เจ้าข้า และพวกเขาได้อาศัยแผ่นดิน  และได้สร้างวิหารอันบริสุทธิ์เพื่อพระนามของพระองค์

พวกเขาทูลว่า….  หากมีหายนะเกิดขึ้นกับเรา  ไม่ว่าจะเป็นคมดาบ  การพิพากษา โรคระบาด  หรือความอดหยาก    เราจะเข้ามายืนต่อพระวิหารนี้ ต่อพระพักตรของพระองค์   และจะร้องทูลต่อพระองค์เนื่องด้วยความยากลำบากของพวกเรา  และพระองค์จะทรงสดับฟัง  และทรงช่วยพวกเรา “

เหล่าประชาชนฟังสิ่งที่ราชาเยโฮชาฟัทอธิษฐาน และพวกเขาก็ส่งใจไปถึงพระเจ้าด้วยความถ่อมตน…. เขาทูลขอพระเจ้าทรงฟังคำอธิษฐานของพระราชา

 

“พระเจ้าข้า  บัดนี้ คนชาวอัมโมน ชาวโมอับและคนจากภูเขาเสอีร์ ซึ่งในอดีตนั้น ไม่ยอมให้อิสราเอลจากอียิปต์บุกเข้ามา    ตอนนั้น เราก็ไม่ได้ทำลายพวกเขา แต่บัดนี้ พวกเขากลับย้อนมาเพื่อจะไล่เราออกจากดินแดนที่พระองค์ประทานให้เรา”

“พระเจ้าของเหล่าข้าทั้งหลาย   พระองค์จะไม่พิพากษาลงโทษพวกเขาหรือ  เพราะว่าเราไม่มีแรงที่จะสู้กับกองทัพมหึมาเช่นนี้   เราทั้งหลายไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร  พระองค์เจ้าข้า  เรากำลังรอคอยพระองค์อยู่ ดวงตาของเราจับจ้องที่พระองค์“

 

2 พงศาวดาร 20:1-4

ราชาเยโฮชาฟัททรงตั้งพระทัยดีมาก ในการที่ส่งคนไปสอนประชาชนให้รู้จักทางของพระเจ้า

ในพระทัยลึก ๆ ก็ทรงคิดว่า เรื่องนี้จะทำให้บ้านเมืองสงบสุข

พระเจ้าคงจะทรงช่วย   ให้พระองค์ไม่ต้องเจอกับสงครามเหมือนอย่างที่เพิ่งเอาชีวิตไม่รอดมาไม่นานนี้

แต่…. ไม่นานนัก

ชาวโมอับ  อัมโมน และคนเมอูนี รวมตัวกันที่เอนเกดี  ทางตะวันตกของทะเลตาย

พวกเขาต้องการทำสงครามกับราชาเยโฮชาฟัท

มีผู้สอดแนมมาเฝ้าองค์ราชา

“ข้าแต่พระราชา   มีคนเป็นกองทัพใหญ่ต้องการมาสู้กับพระองค์พะยะค่ะ   ตอนนี้รวมตัวกันเหนียวแน่นที่เอนเกดี”

“จริงรึ  เจ้าแน่ใจนะ”

“พะยะค่ะ ทั้งคนอัมโมนทางตะวันออก  คนโมอับ  และชาวเมอูนี”

ราชาเยโฮชาฟัททรงรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที   พระองค์ทรงรู้ว่า ความตายด้วยน้ำมือศัตรู มันเป็นอย่างไร  และพระองค์ก็ไม่เก่งในการรบด้วย แต่..พระองค์ไม่ได้ทรงส่งผู้สื่อสารไปหากษัตริย์องค์ใด เพื่อให้มาเป็นพันธมิตร

พระองค์ไม่กลับไปหาราชวงศ์อิสราเอลให้ช่วย

ทรงทำสิ่งที่แตกต่างจากราชาอาสา   ทรงทำสิ่งที่ดีจริง ๆ  ….

ทรงมุ่งเข้าไปอธิษฐานแสวงหาพระเจ้า

ภาพจากbibleencyclopedia.com

เรียกให้คนยูดาห์เข้ามารวมตัวกัน  อธิษฐานอดอาหารทั่วทั้งแผ่นดินยูดาห์

โอ…. พระราชา  ทำไมพระองค์ไม่รีบเตรียมกองทัพก่อน   ให้คนอดอาหารเดี๋ยวก็ไม่มีแรงสู้หรอก…… หลายคนคิด  แต่พวกเขาก็ต้่องทำตามพระบัญชา

คนทั้งแผ่นดิน ร่วมใจกันขอความช่วยเหลือจากพระเจ้า

เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน  ไม่มีใครกล้าคิดไปเป็นอื่น

ยิ่งกว่านั้นยังมีคนที่เดินทางเข้ามายังกรุงเยรูซาเล็มด้วย

พวกเขามาทำไมกัน??

2 พงศาวดาร 19

ส่วนราชาเยโฮชาฟัทแห่งยูดาห์เสด็จกลับไปถึงนครเยรูซาเล็มอย่างปลอดภัย…   ระหว่างทางพระองค์ทรงขอบคุณพระเจ้าที่ทรงไว้ชีวิตพระองค์   ขอบคุณที่ทรงปกป้องให้พ้นจากการรบที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพระองค์

แต่ ยังมีบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล

ทำให้เยฮู  ผู้ทำนายคนหนึ่งต้องขอเข้าเฝ้าด่วน…

“ท่านมีอะไรจะบอกเราหรือ  ท่านรู้แล้วนี่นาว่า พระเจ้าทรงปกป้องเราจากกษัตริย์ซีเรีย”

ภาพจาก thebiblerevival

“พะยะค่ะ … แต่ทรงรู้ไหมว่า พระเจ้าทรงพิโรธพระองค์   พระองค์ไปช่วยคนอธรรม ไปรักคนที่เกลียดชังองค์พระผู้เป็นเจ้าอย่างราชาอาหับได้อย่างไร?  มันสมควรแล้วหรือพะยะค่ะ”

ราชาเยโฮชาฟัททรงนิ่ง…. จริงซินะ   ท่านเยฮูพูดถูก  เราไปทำอย่างนั้นไม่สมควรเลย

“เพราะเหตุนี้ พระเจ้าจึงทรงโกรธ”

“เราเข้าใจแล้ว ท่านเยฮู  แล้วนี่จะทำอย่างไรดีที่จะแก้ความผิดของข้าได้”

“แต่พระเจ้ายังทรงเห็นว่า พระองค์ทรงมีความดีในการที่ทรงทำลายเทวรูปต่าง ๆ  ออกจากแผ่นดิน  และพระทัยของพระองค์ก็มุ่งแสวงหา อยากพบพระเจ้าอย่างแท้จริง”

การสนทนากับเยฮูในวันนั้น  ทำให้พระราชาทรงทราบว่า พระองค์ควรจะปฏิบัติอย่างไร

 

แล้วพระราชาก็ทำสิ่งที่จะช่วยให้ประเทศชาติรอดพ้นภัย

ด้วยการตั้งผู้วินิจฉัย(ทำหน้าที่เหมือนผู้พิพากษา)  และคนเลวีให้ออกไปสอนคนให้รู้จักพระเจ้า ให้นำคนตั้งแต่แถบเบเออร์เชบา ไปจนเทือกเขาเอฟราอิมกลับมาหาพระเจ้า  สอนละเอียดเลยว่า น้ำพระทัยของพระเจ้าเป็นอย่างไร

พระองค์ทรงส่งพวกเขาไปยังหัวเมืองป้อม  ทรงกำชับว่า  “ท่านต้องระวังตัวให้ดี  ท่านไม่ได้พิพากษาคดีความเพื่อมนุษย์  แต่ท่านทำเพื่อพระเจ้า  ขอพระเจ้าสถิตกับพวกท่านในการตัดสินคดีต่าง ๆ  และให้ท่านทุกคนยำเกรงพระเจ้า  ระวังตัวเสมอ พระเจ้าของเราทรงไม่เห็นแก่หน้าใคร ไม่รับสินบนจากไคร ไม่มีความชั่วในพระองค์ “

ทุกคนน้อมรับคำบัญชาของราชาเยโฮชาฟัท “พะยะค่ะ พวกเราจะทำตามนั้น”

ยังมีคนที่พระราชาแต่งตั้งให้ทำงานในเมืองหลวงด้วย   สำหรับคนในเมืองหลวงนี้ พระราชาก็ทรงกำชับให้ทำงานด้วยความสัตย์ซื่อ ด้วยสิ้นสุดใจ  ด้วยความยำเกรงพระเจ้า และให้ตักเตือนประชาชนระวังที่จะไม่ละเมิดกฎของพระเจ้า … เพื่อว่าพระเจ้าจะไม่ทรงโกรธ

เราแต่งตั้งให้อามาริยาห์เป็นปุโรหิตใหญ่คอยดูแลสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้   เศบาดิยาห์ดูแลสิ่งที่เกี่ยวข้องกับกษัตริย์  เลวี ก็จะปรนนิบัติ

ขอให้ทุกคนทำงานอย่างกล้าหาญ   และขอพระเจ้าสถิตกับทุกคน”

 

2 พงศาวดาร 18:28-34

จากนั้น ราชาอาหับตัดสินพระทัยไปรบที่ราโมท-กิเลอาดตามที่ทรงวางแผนตั้งแต่ต้น

ทั้ง ๆ ที่มีคายาห์ได้ทูลบอกแล้วว่า ถ้าไปจะต้องสิ้นพระชนม์   พระองค์ก็ไม่ทรงฟังเสียงของเขา   แต่พระองค์กลับทรงชวนราชาเยโฮชาฟัทไปด้วย  ซึ่งก็ทรงยอมไปอย่างเสียไม่ได้

พระองค์ทรงหลอกราชาเยโฮชาฟัทด้วยคำพูดง่าย ๆ  เหมือนไม่มีพิษมีภัย

“ข้าพเจ้าจะปลอมตัวเข้าสนามรบ  ส่วนพระองค์ก็ขอทรงสวมเครื่องทรงของพระราชาแล้วกัน”

ราชาเยโฮชาฟัทไม่ได้ทรงคิดอะไรมาก  เป็นพระราชาก็สมควรสวมเครื่องทรงพระราชา  จะไปใส่อย่างอื่นทำไมกัน

ดูเหมือนราชาอาหับจะเดาใจของผู้บัญชาการกองทัพซีเรียออกแจ่มแจ้ง   เพราะว่า เขาสั่งทหารไว้อย่างมั่นเหมาะ  “พวกเจ้าอย่าไปเสียเวลารบกับทหารชั้นผู้น้อย   หรือแม้กระทั่งทหารชั้นผู้ใหญ่”

“อ้าว… แล้วจะให้รบกับใครล่ะขอรับ”

“ให้พวกเจ้ามุ่งจัดการราชาแห่งอิสราเอลเท่านั้น”

ดังนั้น แผนก็คือ จะต้องสังหารพระราชาแห่งอิสราเอลให้ได้

เมื่อการสู้รบเริ่มต้นขึ้น  เขาเห็นราชาเยโฮชาฟัท ซึ่งสวมเครื่องทรงของพระราชา  ก็มั่นใจว่า แน่แล้ว ต้องเป็นราชาอาหับ  จึงควบม้าเข้ามาใกล้ประจัญบาญ

กุบกุบ    กุบกุบ   กุบกุบ

ฝุ่นตลบสนามรบ   ทหารมองอะไรไม่ชัดเจนเลย

“โอ…. ไม่นะ   ข้าไม่ใช่ราชาอาหับ  พระเจ้าข้า ขอทรงช่วยข้าพระองค์ด้วย”   ราชาเยโฮชาฟัทร้องเสียงดัง

เสียงของราชาเยโฮชาฟัทแตกต่างจากราชาอาหับมาก  ทั้งน้ำเสียง และสำเนียงก็เป็นคนใต้ด้วย

“ไม่ใช่…. นี่ไม่ใช่พระราชาแห่งอิสราเอล  อย่าไปยุ่งเลย  พระราชาอิสราเอลอยู่ไหน หาให้เจอเดี๋ยวนี้”  เสียงผู้บังคับบัญชาสั่งทันควัน

“ขอบคุณพระเจ้า”  ราชาเยโฮชาฟัททรงหันรถม้าออกจากสนามรบทันที   พระองค์ทรงรู้ว่า พระเจ้าทรงช่วยไว้ชีวิตพระองค์

ภาพโดยกุสตาฟ ดอเร่ (1832-1883)

 

ขณะนั้นเอง มีทหารคนหนึ่งโก่งคันธนูยิงสุ่มออกไป

“โอ้ย… ข้าถูกยิง”   เพราะว่า ลูกธนูเข้ามาปักในช่องว่างของเกราะราชาอาหับพอดี

ไม่น่าเชื่อ   อะไรจะแม่นขนาดนั้น…

ไม่ใช่ซิ !!  ไม่ใช่พวกเขาแม่น  แต่ธนูลูกนี้ พระเจ้าทรงให้มันมาปักอกราชาอาหับอย่างเหมาะเจาะ  ไม่มีที่ไหนจะดีกว่าตรงนี้อีกแล้วที่จะปลิดพระชนม์ของพระราชา

“กลับ…. เอารถกลับเมืองสะมาเรียเดี๋ยวนี้    เราเจ็บมาก”

แต่มันไม่ใช่ง่าย ที่จะหันรถม้ากลับไปเดี๋ยวนั้น   ราชาอาหับกำลังถูกรุมล้อม

พระราชาต้องสู้กับชนซีเรียทั้ง ๆ ที่บาดเจ็บ

จนกระทั่งพออาทิตย์ตก ก็สิ้นพระชนม์

ตามที่มีคายาห์ได้บอกไว้ล่วงหน้า …..