Month: May 2012

2 พงศาวดาร  12:7-9

 

ราชาเรโหโบอัมไม่ใช่คนไร้สติปัญญา

พระองค์ทรงรู้ว่า  ถ้าเหินห่างไปจากทางของพระเจ้า  ความหายนะจะมาถึงอย่างแน่นอน

แต่คนเรา มักมีจิตใจคิดชั่วเสมอ  ไม่ค่อยที่จะหันมาทางดี  ราชาเรโหโบอัมไม่ได้ต่างจากคนอื่น  อยากทำดี  แต่ทำไม่สำเร็จ พยายามแล้ว  แต่ความชั่วร้ายกลับชนะเหนือใจ

ราชาเรโหโบอัมพร้อมกับเจ้านาย  ทหารชั้นผู้ใหญ่ ต่างถ่อมตนลงกล่าวว่า พระเจ้าทรงทำสิ่งที่ถูกต้อง

พวกเขารู้ว่า ที่เป็นอย่างนี้เพราะพวกเขาเอง

เขาก้มลงอธิษฐานของอภัยจากพระเจ้าในวันนั้น อย่างทันที  เขาไม่รีรอเลย ….  รอช้าไม่ได้….

และัวันนั้น ที่พระเจ้าทรงเห็นเขากลับใจจริง

ถ่อมตนลงจริง

พระองค์ทรงกล่าวกับเชไมอาห์  ผู้เผยพระวจนะว่า

“เอาล่ะ   เมื่อเขาทุกคนถ่อมตัวลง  และรู้ว่า ตนเองทำผิด  เราจะไม่ทำลายเขา  เราจะช่วยเขาบางอย่าง   เราจะไม่เทความโกรธของเราลงบนเมืองเยรูซาเล็ม

แต่… เขาจะต้องเป็นทาสรับใช้ของฟาโรห์ชิชัก”

เชไมอาห์ก้มลงฟังพระเจ้าอย่างตั้งใจ

“ที่ให้เป็นอย่างนี้ เพื่อเขาจะได้เห็นความแตกต่างของการรับใช้เรา  กับการรับใช้กษัตริย์แห่งประเทศทั้งหลาย  จะได้รู้ว่า ควรจะทำอะไร”

เชไมอาห์นำทุกอย่างไปกราบทูลราชาเรโหโบอัม และเจ้านาย

พวกเขากราบขอบคุณพระเจ้าที่จะไม่ทรงทำลายล้างเขา…. และยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น

 

แล้วฟาโรห์ชิชักก็ยกทัพมาถึงเยรูซาเล็ม  …

ทรัพย์สมบัติในพระวิหารที่เป็นโลหะมีค่านั้น   ทรงยึดเอาไปเกลี้ยง  รวมไปถึงโล่ทองคำที่ราชาซาโลมอนเคยทรงสั่งทำเอาไว้มากมาย ทั้งโล่ใหญ่และเล็ก

ทั้งที่อยู่ในราชวังก็ไม่เว้น     สมบัติมีค่าต่าง ๆ   ฟาโรห์สั่งให้คนรื้อ ค้น  ปล้นออกมาเสียมากมาย   เสียงระงม  เสียงด่าทอของมเหสี  นางห้ามทั้งหลายดังไปทั่ว

ในเมือง   ไม่ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้   มีแต่เสียงทหารขู่ดังก้องไปทั่วเมือง

พ่อ แม่ ต่างพากันตกใจพาลูกไปหลบ  และป้องกันไม่ให้ลูกส่งเสียงดัง

“เงียบ ๆ ลูกรัก  เดี๋ยวทหารมาจับตัวไปนะ”

 

ครั้งนี้ ฟาโรห์ชิชักแค่เอาสมบัติไป….

ยังไม่ได้สังหารราชาเรโหโบอัม    เฮ้อ… โล่งใจ !

 

2 พงศาวดาร 12:5-17

แทนที่ประเทศอิสราเอลซึ่งเล็กอยู่แล้ว จะรวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียว  มาบัดนี้กลับกลายแยกออกเป็น 10 เผ่าอิสราเอลทางเหนือ  และ 2 เผ่ายูดาห์ทางใต้

พระเจ้าทรงให้เกิดการแยกตัวกัน …. จากประวัติศาสตร์ในหนังสือ 2 พงศ์กษัตริย์ เราพบว่า อิสราเอลทางเหนือได้ละทิ้งพระเจ้าหันไปหารูปเคารพ

ในเมื่อพระเจ้าทรงห้าม   ไม่ให้ราชาเรโหโบอัมไปสู้รบกับราชาเยโรโบอัมซึ่่งตอนนี้เป็นกษัตริย์ทางเหนือ    ราชาเรโหโบอัมจึงหันมาสร้างเมืองต่าง ๆ ในแผ่นดินยูดาห์ให้เข้มแข็ง  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมืองชายแดน  ทั้งนี้เพื่อป้องกันไม่ให้ข้าศึกรุกเข้ามาได้ง่าย  โดยมีการเสริมป้อมปราการ   เครื่องป้องกันต่าง ๆ  และแต่ละเมืองจะมีผู้บังคับบัญชาการทหารคอยดูแล  มีการเตรียมเสบียงอาหาร  และสะสมอาวุธไว้ในแต่ละเมืองอย่างรอบคอบ

ราชาเรโหโบอัมทรงทำเช่นนี้ก็เพื่อว่าจะรักษายูดาห์ให้เป็นของพระองค์ต่อไป ไม่แน่  …. ศัตรูอาจมาโจมตีโดยง่ายหากไม่เตรียมตัวให้พร้อม

ทางเหนือ เกิดความยุ่งยากขึ้น เพราะราชาเยโรโบอัมนั้น ทรงสั่งถอดตำแหน่งปุโรหิตของพระเจ้า รวมทั้งคนเลวีด้วย    ราชาเยโรโบอัมสร้างเทวรูปเป็นรูปแพะ และลูกวัวเอาไว้แทนพระเจ้าไปเสียแล้ว ดังนั้น การถวายเครื่องบูชาต่าง ๆ ที่พระเจ้าทรงสั่งไว้ พวกเขาไม่ต้องการทำตาม

ปุโรหิตและเลวีจึงทิ้งบ้านเรือน  อพยพเข้ามาอยู่ในกรุงเยรูซาเล็มกันมากมาย  ยิ่งกว่านั้น ประชาชนที่ยังติดตามพระเจ้าก็ตามปุโรหิตและเลวีเข้ามาด้วย  นี่เป็นการอพยพคนขนานใหญ่โดยที่ราชาทั้งเหนือและใต้ไม่ได้วางแผนมาก่อนเลย

การที่คนของพระเจ้าเข้ามาอยู่รวมตัวกัน และพวกเขาทำสิ่งที่ถูกต้องทั้งในการดำรงชีวิต และการนมัสการพระเจ้า  ยูดาห์จึงเข้มแข็งอย่างเห็นได้ชัด  ตลอดเวลาสามปีที่เรโหโบอัมทรงดำเนินตามเสด็จปู่ และเสด็จพ่อ ในเรื่องของการปกครองและการนมัสการพระเจ้า   ยูดาห์ก็รุ่งเรือง

เสียดายที่เป็นเวลาเพียง 3 ปีเท่านั้น  ที่ราชาเรโหโบอัมทรงติดตามพระเจ้า….

ราชาเรโหโบอัมมีมเหสีถึง 18 คน  สนมอีก 60 คน โอรส 28 องค์ ธิดา 60 องค์   เป็นครอบครัวใหญ่โต     พระองค์ทรงตั้งอาบียาห์ให้เป็นใหญ่ และให้เป็นรัชทายาท   ส่วนโอรสองค์อื่น ๆ  พระองค์ก็ทรงจัดสรรเมือง ที่ดิน ให้ดูแลกันอย่างทั่วถึง  นับได้ว่า เป็นราชาที่ฉลาดในการจัดการปกครองเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาทางการเมืองตามมา

ไม่เพียงแต่จัดให้โอรสไปประจำตามเมืองต่าง ๆ   ราชาเรโหโบอัมยังจัดชายาหลายคน ให้โอรสแต่ละองค์

เป็นการสร้างวัฒนธรรมของการมีภรรยาหลายคน  ทั้งนี้เพราะเรโหโบอัมทรงต้องการให้ราชวงศ์กุมอำนาจการเมืองให้อยู่มือ   ยุ่งยากจริงนะเนี่ย ….

 

2 พงศาวดาร 11:1-4

ราชาเรโหโบอัมทรงรู้สึกเสียหน้าเอามาก ๆ  ครั้งที่ต้องขึ้นรถรบหนีคนอิสราเอลลงมายังเยรูซาเล็ม

“ไม่น่าเลย  ข้าไม่น่าเสียทีขนาดนี้”

พระองค์ทรงตั้งพระทัยแน่วแน่จะต้องแก้แค้น และเอาคนอิสราเอลทั้งสิบเผ่าทางเหนือให้อยู่มือ

การที่คนอิสราเอลสิบเผ่ารุมประชาทัณฑ์ คนที่ราชาเรโหโบอัมส่งไป  แสดงว่า อำนาจกำลังจะหลุดไปจากบัลลังก์   ราชาเรโหโบอัมผู้โหดร้ายพร้อมที่จะก่อให้เกิดการตายจำนวนมหาศาลเพื่อว่า พระองค์เองจะได้ครองอำนาจเบ็ดเสร็จ

สิ่งที่ทรงทำก็คือ รวบรวมผู้ชายจากเผ่ายูดาห์และเบนยามินทางใต้  มาฝึกให้พวกเขาเป็นนักรบ จำนวนถึง 180,000 คน  อะไรกัน   นี่กะจะสู้กันจนต้องใช้คนมากมายขนาดนี้หรือ  ทำไมคนชนชาติเดียวกันจะต้องมารบราฆ่าฟันกันเช่นนี้  ราชาเรโหโบอัมคิดต้องการที่จะครอบครองทั้งเหนือและใต้อย่างที่ราชาซาโลมอนเคยปกครอง   พระองค์ไม่ต้องการสูญเสียอำนาจไป  …..

แต่…ก่อนที่ราชาเรโหโบอัมจะได้ลงมือทำอย่างที่ตั้งใจ

มีชายคนหนึ่งมาขอเข้าเฝ้า

เขาคือเชไมอาห์  …. ผู้ที่ราชาเรโหโบอัมต้องทรงฟัง

ภาพจาก COTTAGE PICTURES FROM THE OLD TESTAMENT, 1857).

“ข้าแต่พระราชา   พระเจ้าตรัสดังนี้ว่า…. อย่าขึ้นไปสู้รบกับพี่น้อง เลือดเนื้อเชื้อไขอิสราเอล   ให้ชายทุกคนกลับไปบ้านของตน  เพราะสิ่งนี้เป็นมาจากพระองค์”

“อะไรนะ? “   ราชาเรโหโบอัมไม่พอพระทัยมาก ๆ ที่พระเจ้าทรงมากั้นไว้

“ขอพระราชาทรงฟังข้าพเจ้า  อย่าไปสู้รบกับพวกเขาเลยพะยะค่ะ  พระเจ้าจะทรงให้เยโรโบอัมเป็นกษัตริย์ครองทางเหนือ”    เรโหโบอัมทรงฉลาดพอที่จะฟังคำเตือนของเชไมอาห์   พระองค์จึงไม่ทรงขึ้นไปสู้รบกับเยโรโบอัม

แต่ถึงกระนั้น ในรัชสมัยของพระองค์ก็มีการสู้รบกันประปรายเสมอ….เป็นการสู้รบที่ไม่ใหญ่โตอย่างที่ตั้งพระทัยไว้ครั้งแรกนั้น

2 พงศาวดาร 10:12-19

สามวันต่อมา เยโรโบอัม และประชาชนทางเหนือก็มาเฝ้าราชาเรโหโบอัมตามนัด

และราชาเรโหโบอัมก็ทรงทำตามอย่างที่ทรงคิดไว้ล่วงหน้า  พระองค์ไม่สนใจสิ่งที่ผู้ใหญ่ได้แนะนำเอาไว้

“พวกเจ้าไม่รู้หรือว่า  ราชบิดาที่ให้เจ้ารับภาระหนักนั้น  ข้าคิดว่า มันเบาไป  ข้าจะเพิ่มแอกภาษีเงิน  และการใช้แรงงานของพวกเจ้าให้หนักขึ้นไปอีก    พวกเจ้ามันไร้ค่า แล้วยังมาขอสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ “

ภาพวาดโดย วิลเลียม บราสสี โฮล

เยโรโบอัมและประชาชนที่มา หันมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง

แม้กระทั่งเหล่าผู้ใหญ่ก็ตกใจเช่นกัน  พวกเขาเห็นอนาคตของราชาเรโหโบอัมชัดเจนว่า จะเป็นอย่างไรต่อไป

เหตุใดราชาเรโหโบอัมจึงโหดร้ายเช่นนี้   …. พวกเราคงไม่อาจเป็นทาสรับใช้ราชาองค์นี้ต่อไปได้  และสิ่งที่ราชาเรโหโบอัมตรัสต่อไปก็คือ

“ราชบิดาของข้าตีพวกเจ้าด้วยไม้เรียว  แต่ข้าจะจัดการกับคนที่ทำไม่ถูกใจข้าด้วยแส้แมงป่อง !”

พระคัมภีร์บันทึกไว้ว่า

เหตุการณ์นี้เป็นมาจากพระเจ้า  เพื่อพระวจนะที่ได้ตรัสกับเยโรโบอัมผ่านอาหิยาห์จะได้สำเร็จ…..

ประชาชนและเยโรโบอัมจึงทูลพระราชาว่า

“เราทั้งหลายมีส่วนอะไรกับราชาดาวิด?
เราทั้งหลายไม่มีส่วนมรดกในบุตรเจสซี
โอ…คนอิสราเอลเอ๋ย  พวกเจ้านะกลับไปที่กระโจมของตนเองเถิด
ข้าแต่ราชาดาวิด  ขอทรงดูแลราชวงศ์ของพระองค์เองเถิด”

พูดอย่างนี้แล้ว ราชาเรโหโบอัมยังไม่ทรงรู้สึกรู้สาอะไร
กลับทรงส่งฮาโดรัม นายงานที่ดูแลคนทำงานที่ถูกเกณฑ์มาไปจัดการกับคนอิสราเอล

ดังนั้นสิ่งที่ได้รับคือ

“เอามันให้ตาย  เจ้าคนนี้แหละที่ทารุณพวกเรา  ใจร้าย ไม่ปราณีคนงานเลย”

พวกเขาเอาหินขว้างฮาโดรัมจนตาย   ขว้างจนสาแก่ใจ  …..

 

ข่าวการตายของฮาโดรัมมาถึงราชาเรโหโบอัม   จึงทรงรีบขึ้นรถหนี กลับไปที่เยรูซาเล็มอย่างรวดเร็ว…..

ราชาผู้โหดร้ายและขี้ขลาด ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับคนอิสราเอลทางเหนือทั้งสิบเผ่า…. รู้แล้วยังล่ะว่า   ราชาที่ไร้ความเมตตาแบบนี้ ประชาชนไม่ชอบ

 

2 พงศาวดาร 10:6-11

ราชาเรโหโบอัม  ราชโอรสของราชาซาโลมอน ทรงเติบโตมาท่ามกลางชีวิตของพระราชาที่มีฮาเร็มใหญ่โต    แม้ว่า ราชบิดาของพระองค์จะทรงยิ่งใหญ่เป็นผู้ที่มีสติปัญญามาก รอบรู้ และเป็นที่นับถือของประชาชน  แต่เรโหโบอัมก็ไม่ได้รับความฉลาดของราชบิดามาเลย   และดูเหมือนว่า ยังมีเพื่อน ๆ ที่น่าจะเป็นลูก ๆ ของบรรดาสาวงามที่เป็นนางห้ามของราชบิดา  หรือเป็นโอรสของมเหสีบางคน   เรโหโบอัมไม่ได้รับการอบรมดีเหมือนกับที่ราชาดาวิดให้กับราชาซาโลมอน

น่าเสียดายจริง ๆ ที่เรโหโบอัมมีบุคลิกลักษณะ นิสัยใจคอที่แตกต่างจากราชบิดาและเสด็จปู่อย่างสิ้นเชิง

ทำไมจึงกล่าวเช่นนี้หรือ?

ลองอ่านต่อไปซิว่า อะไรเกิดขึ้น

เมื่อเยโรโบอัมผู้นำของเผ่าทางเหนือมาขอร้องให้ราชาเรโหโบอัมลดภาระต่าง ๆ ของประชาชนลง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการเก็บภาษี  การบังคับแรงงานซึ่งราชาซาโลมอนจะให้คนเข้ามารับราชการทำงานการก่อสร้าง ปีละกี่เดือนก็แล้วแต่

ตอนที่ราชาซาโลมอนทรงสร้างประเทศนั้น ประชาชนทั้งหลายก็เห็นด้วย และช่วยกันทำงานสร้างประเทศกันอย่างแข็งขัน  มาเวลานี้ ทุกอย่างน่าจะลดลงได้แล้ว  พวกเขาจะได้ทำมาหากินใช้ชีวิตเป็นปกติ

ราชาเรโหโบอัมทรงปรึกษาผู้ใหญ่ที่เคยอยู่งานกับราชาซาโลมอนว่า  ควรทำอย่างไรกับคำขอของเยโรโบอัม

“ถ้าฝ่าบาททรงเมตตาเขา  ทำให้เขาพอใจ  ตรัสสิ่งดี ๆ ให้เขา พวกเขาก็จะรับใช้ฝ่าบาทตลอดไปพะยะค่ะ”

เรโหโบอัมทรงพยักหน้า

แต่แล้วก็ไม่ได้ทรงสนใจคำปรึกษาของผู้ใหญ่เหล่านั้น กลับไปถามคนหนุ่ม ๆ ที่เติบโตมาด้วยกันกับพระองค์  เป็นคนรุ่นใหม่ที่เที่ยวสนุกสนานกับพระองค์มาตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น

“ฝ่าบาทน่าจะตรัสกับเขาว่า  นิ้วก้อยของเรานั้นหนากว่าเอวของราชบิดาของเรา”

น่ากลัวจริง

ดูเหมือนว่า ราชาเรโหโบอัมก็ชอบคำแนะนำนี้

……ใช่สิ  ที่ราชบิดาเคยวางภาระหนักให้กับประชาชน  เราจะเพิ่มแอกให้อีก  ดี  ดี  ที่ราชบิดาของเราเคยใช้ไม้เรียว   เราจะใช้แส้แมงป่อง….. ราชาเรโหโบอัมทรงคิดและจะตอบประชาชนอย่างนั้น ….

 

 

2 พงศาวดาร 10:1-5

การที่ราชาซาโลมอนทรงยิ่งใหญ่  ไม่ได้หมายความว่า พระองค์ไร้ศัตรู   คนที่ใกล้พระองค์เองหลายคน ไม่พอใจในสิ่งที่ราชาซาโลมอนทำในช่วงท้าย ๆ ของการปกครอง   นั่นคือ พระองค์หลงใหลในอิสตรีมากมาย  มีฮาเร็มใหญ่โต  มันหมายความว่า เงินทองในท้องพระคลังย่อมหมดไปกับผู้หญิงเหล่านี้  มีสิ่งดี ๆ อีกมากมายที่พระราชาไม่ได้สนพระทัยทำ   แต่กลับทรงใช้เวลาอย่างไม่สมควรในฐานะที่เป็นกษัตริย์

ยังมีคนที่ไม่พอใจการก่อสร้างของพระราชาที่ต้องเกณฑ์แรงงานคนมากมาย  คนหนึ่งในนั้นคือ เยโรโบอัมผู้ได้รับการทำนายว่าจะได้เป็นกษัตริย์   ทำให้เขากลายเป็นอีกคนที่ราชาซาโลมอนทรงตามล่า   แต่เมื่อสิ้นรัชกาลแล้ว เขาก็กลับมาจากการลี้ภัยในอียิปต์

มีคนที่ซ่องสุมผู้คนเพื่อปลดแอกประเทศของตนให้เป็นอิสระจากพระราชา

คนสำคัญในเวลานี้คือ เรโหโบอัมซึ่งเป็นโอรสของราชาซาโลมอน   มีอย่างหนึ่งที่น่าแปลกมาก….. แม้ว่าราชาซาโลมอนจะมีธิดาโอรสหลายองค์  มีมเหสีและนางห้ามมากมาย   แต่มีเรโหโบอัมเท่านั้น ที่มีการบันทึกชื่อเอาไว้   และเรโหโบอัมผู้นี้ก็เป็นคนที่ไม่สมกับเป็นกษัตริย์เสียด้วย ….  ราชาที่ยิ่งใหญ่อย่างซาโลมอน ไม่ได้มีลูกชายสืบต่อที่สมศักดิ์ศรีของพระองค์เลย  …

โรโหโบอัม เสด็จไปเมืองเชเคมเพื่อรับการสถาปนาเป็นกษัตริย์    เชเคมเป็นเมืองสำคัญทางเหนือของอีก 10เผ่า   การที่ต้องไปสถาปนาที่นั่นแสดงว่า เรโหโบอัมอ่อนแอพอสมควร   แทนที่จะเชิญผู้นำเผ่าทั้งสิบมายังเยรูซาเล็มได้เหมือนกับราชาดาวิดหรือซาโลมอน  กลับต้องเดินทางไปเอง!

ตอนที่ราชาซาโลมอนทรงมีชีวิตอยู่  พระองค์ทรงใช้คนเผ่าของเยโรโบอัมในการสร้างพระวิหาร และพระราชวัง   มันกลายเป็นภาระหนักของชนเผ่า ดังนั้น เยโรโบอัม ซึ่งเป็นหัวหน้าจึงเดินทางกลับมาที่เชเคม   เพื่อเข้าเฝ้าเรโหโบอัม

“ราชบิดาของฝ่าบาทได้ทำให้พวกเราต้องแบกแอกอันหนักอึ้ง    ขอพระองค์โปรดพิจารณาเพื่อช่วยให้ภาระเหล่านี้ลดลงบ้าง  แล้วพวกเราทั้งหลายจะปรนนิบัติรับใช้พระองค์ “

เรโหโบอัมได้ยินเช่นนั้น ก็ยังไม่ตัดสินพระทัย   ตรัสว่า

“อีกสามวันจงกลับมาหาเราอีกแล้วกัน   เราจะให้คำตอบ”    ดังนั้นประชาชนจึงกลับไปด้วยความหวังเต็มเปี่ยมว่า จะได้คำตอบที่ดีจากราชาองค์ใหม่

 

 

2 พงศาวดาร 9:13-31

ใครได้อยู่รัชสมัยของราชาซาโลมอนนั้น นับว่าได้เปรียบคนรุ่นก่อน ๆ และรุ่นหลัง ๆ มาในเรื่องความสงบ    และการได้อยู่กับความสนใจเรื่องของสติปัญญา ความคิด    ราชาซาโลมอนทรงครอบครองตั้งแต่แม่น้ำยูเฟรติสทางเหนือ ลงมาทางใต้ถึงแผ่นดินคนฟีลิสเตีย   และทางตะวันตกนั้น ยาวไปถึงพรมแดนอียิปต์!

เป็นยุคที่กษัตริย์อื่น ๆ  ต่างพากันมาเฝ้าราชาซาโลมอน เพื่อฟังพระสติปัญญาที่พระเจ้าได้ประทานให้ไว้

กษัตริย์ทั้งปวงต่างทึ่งในความฉลาดของราชาซาโลมอน   นำไปเล่ากล่าวขานในประเทศอย่างมากมาย  ดังนั้น เรื่องราวของราชาซาโลมอนจึงแผ่ขยายไปทั่วดินแดนแถบนั้น

เมื่อมาเฝ้าก็ไม่ได้มากันมือเปล่า   ต่างพากันนำเครื่องบรรณาการมาถวาย

ทั้งเงิน  ทองคำ  เครื่องแต่งกาย  อาวุธ  เครื่องเทศ  ม้าและล่อตามจำนวนที่กำหนดไว้      และของเหล่านี้ไม่ได้มาจากประเทศต่าง ๆ เท่านั้น แต่จากพ่อค้าที่เดินทางค้าขายไปมาแถบนั้นด้วย

ภาพจาก http://chportal.christiantoday.co.kr

ในรัชสมัยของพระองค์นั้น   พระองค์ทรงทำของใช้มากมายจากทอง   เงินเป็นของมีค่าน้อยมากเหมือนก้อนหิน  ไม้สนสีดาร์อย่างดีก็มีมากมายเพราะได้รับการถวายจากบรรดาประเทศใกล้เคียง

สิ่งที่ได้บันทึกว่า พระองค์ทรงสร้าง   ก็มีบางอย่างที่เฉไฉไปจากคำบัญชาของพระเจ้า    ครั้งที่พระองค์ประทานให้ไว้กับโมเสส

พระองค์ทรงสร้างพระราชวังงดงามที่เรียกว่า ป่าเลบานอน  มันสวยงาม เต็มด้วยพันธุ์ไม้ต่าง ๆ  มากมาย

และทรงสั่งให้คนสร้างโล่ทองคำใหญ่ เล็ก   อันใหญ่  200 อัน ทำจากทองคำ 3.5 กิโลกรัม  ส่วนอันเล็ก 300 อันทำจากทองคำ 1.7 กิโลกรัม  คงไม่ได้ต้องการเอาไปรบ  แต่เป็นการบ่งบอกถึงความมั่งคั่งของพระองค์

ทรงสร้างพระที่นั่งขนาดใหญ่มีบันได 6 ขั้น  แท่นรองพระบาท   ตกแต่งด้วยงาช้าง  บุด้วยทองคำ ที่วางพระหัตถ์มีสิงโตวางอยู่ข้างละตัว    มีสิงโตปั้นยืนอยู่ข้างละตัวข้างบันได

ทุกอย่างบนโต๊ะเสวยทำจากทองคำ   พระองค์ทรงมีเรือบรรทุกทองคำ เงิน งาช้าง  ลิง  และลิงบาบูน  ซึ่งจะนำสิ่งเหล่านี้กลับมายังเยรูซาเล็มทุก ๆ  3 ปี

ยังทรงมีที่เก็บรถม้าศึก และม้าถึง 4000 แห่ง   ทรงมีม้า 12,000 ตัว  ทรงเก็บไว้ที่หัวเมืองสำคัญ และที่เยรูซาเล็ม

ราชาซาโลมอนทรงครองอิสราเอลอยู่ 40 ปี

เมื่อสิ้นพระชนม์  ราชโอรสคือ เรโหโบอัมได้ขึ้นครองแทน

 

2 พงศาวดาร 9:5-12

หลังจากที่ทรงเห็นความอลังการของเมืองเยรูซาเล็ม พระวิหาร พระราชวังของราชาซาโลมอน  รวมทั้งได้สนทนาสารพัดเรื่องกับราชาซาโลมอนแล้ว   ราชินีแห่งเชบาทูลว่า

“ที่หม่อมฉันเคยได้ยินเรื่องราวของพระองค์  จากคนในประเทศของหม่อมฉัน  พวกเขาเล่าถึงความสำเร็จ  พระปรีชาญาณของพระองค์  หม่อมฉันไม่ได้เชื่อเลย  แต่ตอนนี้  หม่อมฉันได้เห็นด้วยตาตัวเองแล้วว่า เป็นจริงสมกับที่พวกเขาพูด   และที่เขาเล่ามา ก็ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของที่เห็นวันนี้    ฝ่าพระบาททรงยิ่งใหญ่กว่าที่พวกเขากล่าวกันมากมายนัก”

พระนางทูลต่อไปว่า

“ประชาชนของพระองค์ต้องมีความสุข ความสงบ รู้สึกปลอดภัยมาก   ข้าราชการของหม่อมฉันก็จะมีความสุขมากถ้าพวกเขาได้มีโอกาสเข้าเฝ้า  และฟังพระสติปัญญาของพระองค์อยู่เสมอ”   พระนางไม่ได้ทรงคิดถึงพระองค์เองเท่านั้น  แต่ทรงเห็นว่า ข้าราชการของราชาซาโลมอนนั้นได้เปรียบกว่าข้าราชการในที่อื่น ๆ  แม้ในประเทศของพระนางเอง….เพราะได้รับใช้พระราชาที่ทรงปัญญา

ราชินีแห่งเชบาเข้าเฝ้าราชาซาโลมอน  Sir Edward John Poynter  (1839-1919)

“สรรเสริญพระเจ้าของฝ่าพระบาท   สรรเสริญพระองค์ที่ทรงตั้งฝ่าพระบาทเป็นกษัตริย์ครองบัลลังก์แห่งอิสราเอล และได้ปกครองนี้ในพระนามของพระเจ้าแห่งอิสราเอล พระราชาเพคะ    พระเจ้าทรงรักประชากรของพระองค์ยิ่งนัก   และทรงตั้งพระทัยที่จะเชิดชูอิสราเอลไว้ตลอดไป   พระองค์จึงทรงตั้งฝ่าพระบาทให้รักษาความชอบธรรมและความยุติธรรม”

ราชินีแห่งชีบาทรงเห็นทะลุปรุโปร่งว่า พระเจ้าทรงยิ่งใหญ่ และทรงเป็นผู้ตั้งซาโลมอนให้ปกครองประเทศ  พระนางรับว่า พระเจ้าทรงใช้ซาโลมอนเพื่อรักษาความเที่ยงธรรมให้กับประชาชน

จริง ๆ  ราชินีองค์นี้ทรงยิ่งใหญ่ไม่น้อย  เพราะพระนางเป็นราชินีที่เต็มด้วยสติปัญญา   มองทุกสิ่งอย่างลึกซึ้งและละเอียดละออ  ทรงเข้าใจถึงพระทัยของพระเจ้าที่มีต่ออิสราเอลอย่างน่าแปลกใจ

ไม่น่าเชื่อ

ที่ราชินีต่างชาติจะทรงเข้าใจอะไรได้มากมายเช่นนี้

พระนางได้ทรงถวายทองคำหนัก 4 ตัน อัญมณีเหลือล้น   และเครื่องเทศมากมาย   ทรงถวายมากอย่างที่ไม่มีใครเคยถวายมาก่อน

และราชาซาโลมอนทรงมอบทุกสิ่งที่ราชินีทูลขอ  ทรงให้พระนางมากยิ่งกว่าที่พระนางเอามาถวาย

จากนั้น พระนางก็ทูลลา และเดินทางกลับประเทศอย่างปลอดภัย

 

2 พงศาวดาร 9:1-4

ราชินีแห่งเชบา  เป็นราชินีผู้ปกครองประเทศทางใต้ ซึ่งนักประวัติศาสตร์ได้ชี้ว่า น่าจะเป็นประเทศเอธิโอเปียในปัจจุบัน

พระนางเดินทางพร้อมกับกองคาราวานขนาดมหึมา มุ่งหน้ามายังเยรูซาเล็ม   กองคาราวานนี้ มีอูฐบรรทุกเครื่องเทศ  ทองคำและอัญมณีมากมาย

พระนางต้องผ่านทะเลทรายอันร้อนระอุในเวลากลางวัน  หนาวเย็นเยือกในเวลากลางคืนเป็นเวลาหลายเดือน   แต่ในพระทัยของพระนางนั้นมีความมุ่งมั่นที่จะทรงพบชายผู้ฉลาดที่สุดในโลกให้ได้

ทรงขอเข้าเฝ้าราชาซาโลมอนอย่างนอบน้อม      ซึ่งพระองค์ทรงยินดีที่มีแขกสตรีมาเยือนเช่นนี้

ภาพวาดโดย เอ็ดมุน ดูลัค 1882-1953

ราชินีองค์นี้ ทรงฉลาดล้ำ  พระนางถึงทรงใคร่รู้ว่า ราชาซาโลมอนที่ทรงขึ้นชื่อว่า เป็นกษัตริย์ที่ทรงปัญญาที่สุดนั้น  เก่งจริงสมคำเล่าลือหรือไม่  ทรงต้องมาดูด้วยพระองค์เอง   พระนางไม่อาจจะแค่คอยฟังคนนั้น คนนี้พูดได้อีกต่อไป

เมื่อพระนางทรงเข้าเฝ้าราชาซาโลมอน   พระนางก็ไม่ได้รอช้า ทรงสนทนาเรื่องที่ทรงสงสัยอยู่  และราชาซาโลมอนก็ทรงตอบพระนางได้ทุกอย่าง  ไม่มีสิ่งใดที่ยากเกินกว่าที่พระราชาจะทรงตอบได้

ลองคิดดูซิว่า  ราชาและราชินีผู้ปกครองประเทศที่ต่างกัน จะทรงสนทนากันเรื่องอะไรบ้าง

มันต้องมีเรื่องมากมายให้คุย  ตั้งแต่การปกครอง การบริหารประเทศ  ปัญหาของประชาชน และเรื่องอื่น ๆ อีกที่ยังเป็นปัญหาซึ่งพระราชินีเองก็ทรงต้องการแก้ไข

อาจจะมีเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อ  เรื่องของพระเจ้า พระวิหาร การนมัสการพระองค์    ราชาซาโลมอนทรงรู้จักพระเจ้าอย่างไรบ้าง

ราชินรแห่งเชบา  ทรงประหลาดพระทัยกับคำตอบของราชาซาโลมอน  และทรงยอมรับว่า ราชาซาโลมอนนั้นทรงด้วยสติปัญญาอันสูงส่ง    ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่ ดูเหมือนว่า ทุกสิ่งอยู่ในความคิดของพระองค์ทั้งหมด  ทรงเป็นราชาที่รอบรู้จริง ๆ

ยิ่งเมื่อพระนางทอดพระเนตรการถวายเครื่องบูชาอันมากมาย   พนักงาน ข้าราชการของราชาซาโลมอน  รวมไปถึงอาหาร  เครื่องใช้บนโต๊ะเสวย  พระนางทรงตะลึงกับทุกสิ่งที่ได้พบ