ดาเนียล

ดาเนียล 3:16-19

ในเมื่อพระราชาให้โอกาสอีกครั้ง ที่จะทำตามพระบัญชา
คนที่อยู่ต่อหน้าพระราชาที่กำลังกริ้ว ก็น่าจะฉวยโอกาสนั้น

แต่ลองมาดูซิครับ ว่า เพื่อนทั้งสามของดาเนียลกล่าวว่าอย่างไร

“โอ พระราชาเนบูคัดเนสซาร์
ข้าพระบาทไม่จำเป็นต้องทูลตอบแก้ตัวต่อพระองค์ในเรื่องนี้เลยพะยะค่ะ
เพราะองค์พระเจ้าผู้ที่เรารับใช้อยู่นั้น ทรงสามารถช่วยให้เราพ้นจากไฟที่ลุกโชนได้
พระองค์จะทรงช่วยเราให้พ้นจากการลงโทษนี้
โอพระราชา  แต่หากพระเจ้าของข้าพระบาทไม่ทรงช่วย
ก็ขอพระราชาทรงทราบว่า
เราจะไม่รับใช้พระของพระองค์ จะไม่นมัสการรูปทองคำที่พระองค์ทรงตั้งขึ้นมา”

เป็นอย่างไรล่ะ  คำตอบนี้ชัดเจน ไม่ต้องอธิบายอะไรอีกเลย!
คำบัญชาของพระราชาไม่มีความหมายสำหรับพวกเขา

ความกริ้วของพระราชาเนบูคัดเนสซาร์ระเบิดตูม….
พระพักตร์ของพระองค์เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
โอกาสที่ทรงให้ กลับกลายเป็นโอกาสที่ทำให้คนทั้งหลายได้เห็นว่า
คนทั้งสามไม่ได้เชื่อฟังพระองค์
“เพิ่มความร้อนขึ้นอีกเจ็ดเท่า!   เดี๋ยวนี้!”

(Daniel 3:16-19 ESV)

ดาเนียล 3: 13-15

ราชาเนบูคัดเนสซาร์ทรงโกรธมาก…
แน่นอน เป็นพระราชา  และทรงสั่งการออกมาอย่างชัดเจน
แต่เหตุใดมีคนขัดขืนคำสั่ง
เป็นการท้าทายอำนาจของพระองค์เป็นอย่างมาก

พระองค์ทรงสั่งให้นำชัครัค เมชาค อาเบดเนโกเข้ามาเฝ้าทันที
เขาจึงนำทั้งสามมาเข้าเฝ้า
พระองค์ตรัสถามพวกเขาว่า
“ชัครัค เมชาค อาเบดเนโก  จริงหรือที่เจ้าไม่ได้ปรนนิบัติ
ไม่ได้นมัสการเทวรูปที่เราจัดตั้งขึ้น ?
เอาล่ะ ตอนนี้ ถ้าเจ้าได้ยินเสียงดนตรีขึ้นเมื่อไร ก็จงกราบลงนมัสการเทวรูปที่เราสร้าง
ทำให้ตามนั้นล่ะ
แต่หากเจ้าไม่นมัสการ เจ้าก็จะถูกทิ้งลงไปในเตาไฟใหญ่ตรงนั้น
แล้วพระเจ้าองค์ไหน จะมานำให้เจ้าพ้นมือเราไปได้ ?”

ทีนี้ ทั้งสามคนจะทำอย่างไร?
ถ้าเป็นเราจะทำอย่างไร  ตอนนี้อยู่ต่อหน้าพระราชา และต่อหน้าคนทั้งหลาย
ไม่ได้อยู่ท่ามกลางผู้คนเหมือนเมื่อสักครู่นี้…

พระราชาอุตส่าห์ให้โอกาสอีกครั้งหนึ่ง
พระองค์จะจับเขาทั้งสามโยนลงไปก็ได้  แต่พระองค์อยากชนะเขา
อยากจะให้ทุกคนได้เห็นอำนาจยิ่งใหญ่ของพระองค์ ….

ดาเนียล 3:7-12

ดังนั้น เมื่อประชาชนทั้งหลายที่อยู่ในนั้น ได้ยินเสียงดนตรีดังขึ้น
เป็นเสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหว
ทุกคน ทุกชาติ ทุกภาษา ต่างก็พากันก้มกราบเทวรูปที่ราชาเนบูคัดเนสซาร์ตั้งขึ้นมา

ในเวลานั้นเอง มีชาวเคลเดียบางคนเดินออกมา
และต่อว่าชาวยิวอย่างโหดร้าย
เขาทูลกษัตริย์ด้วยเสียงอันดัง  เพื่อให้ทุกคนในที่นั้นได้ยิน
“ขอพระราชาจงทรงพระเจริญ
พระองค์เจ้าข้า  พระองค์ทรงออกกฎมาว่า
เมื่อใดที่ได้ยินเสียงดนตรี ทุกคนจะต้องก้มลงกราบนมัสการเทวรูปทองคำ
และหากใครไม่ก้มลงกราบนมัสการแล้วล่ะก็
จะต้องถูกจับโยนลงไปในเตาไฟ

โอ..พระราชา  มีชาวยิวที่พระองค์ทรงแต่งตั้งให้ดูแลมณฑลบาบโลนสามคน
ที่ไม่ยอมทำตามคำบัญชาของพระองค์
คือ ชัครัค เมชาค และอาเบดเนโค

คนทั้งสามไม่ยอมฟังคำบัญชาของพระองค์
พวกเขาไม่ยอมรับใช้เหล่าพระ
และไม่ยอมที่จะนมัสการเทวรูปทองคำของพระองค์ พะยะค่ะ”

ดาเนียล 3:1-6

ต่อมาไม่นาน  ราชาเนบูคัดเนสซาร์ก็ได้สร้างเทวรูปทองคำขึ้นมา
สูง 60 ศอก กว้างประมาณ 6 ศอก
แล้วนำเทวรูปนี้ไปตั้งไว้ที่ราบแห่งดูรา มลฑลบาบิโลน
แล้วจากนั้น ก็ทรงเรียกให้เหล่าเสนาบดี ข้าหลวง  ผู้ว่า ที่ปรึกษา
ขุนคลังและเหล่าผู้พิพากษา ตุลาการ รวมไปถึงเจ้าหน้าที่ของมณฑลต่าง ๆ
เข้ามาร่วมกันในงานสถาปนาเทวรูปนั้น
ดังนั้น เหล่าข้าราชการทั้งหลายจึงเข้ามาร่วมงานสถาปนาเทวรูป
ซึ่งราชาเนบูคัดเนสซาร์ได้ตั้งขึ้นมา
พวกเขายืนอยู่ต่อหน้าเทวรูปนั้น

และผู้ประกาศของพระราชาก็ประกาศก้องว่า
“ประชาชนทั้งหลาย ทุกชาติ ทุกภาษา
ท่านทั้งหลายได้รับคำสั่งดังนี้
เมื่อใดที่ท่านทั้งหลายได้ยินเสียงเป่าเขาสัตว์
เสียงขลุ่ย   พิณเขาคู่ พิณใหญ่  ปี่ และเสียงดนตรีทุกชนิด
พวกท่านจะต้องก้มลงกราบนมัสการเทวรูปทองคำ
ที่พระราชาเนบูคัดเนสซาร์ได้จัดทำขึ้นมา
ใครก็ตามที่ไม่ก้มกราบนมัสการเทวรูปนี้
จะถูกโยนลงไปในเตาไฟร้อนแรงทันที

เพื่อน ๆ ครับ เทวรูปนี้ สูงประมาณ 10 ชั้น 
แถมเป็นทองทั้งตัว แต่เทวรูปในฝันมีหัวเท่านั้นที่เป็นทอง
เนบูคัดเนสซาร์กำลังคิดอะไรอยู่นะ?
อย่างหนึ่งที่รู้แน่ ๆ ก็คือ ใครขัดขืน ก็ต้องถูกเผาตายทั้งเป็น 
ใครขัดขืนคำสั่ง เท่ากับขัดขืนอาณาจักรบาบิโลนตรง

ดาเนียล 2:36-40

แล้วราชาเนบูคัดเนสซาร์ก็ก้มลงถึงดิน  กราบดาเนียล
และสั่งให้นำของมาให้เขา และจุดเครื่องหอมเป็นการถวายแก่เขา
พระราชาตรัสแก่ดาเนียลว่า
“แน่ทีเดียว พระเจ้าของท่านเป็นพระแห่งพระทั้งหลาย
ทรงเป็นเจ้าแห่งกษัตริย์ทั้งหลาย
พระองค์ทรงเป็นผู้เผยความล้ำลึกทั้งปวง
เพราะท่านดาเนียลสามารถเปิดเผยความล้ำลึกเหล่านี้ได้”

แล้วพระราชาก็แต่งตั้งให้ดาเนียลดำรงตำแหน่งที่สูง ประทานรางวัลมากมาย
แต่งตั้งให้เขาเป็นผู้ปกครองมณฑลบาบิโลน
และเป็นหัวหน้าของปราชญ์ทั้งหลายแห่งบาบิโลนด้วย
ดาเนียลได้ทูลขอให้ชัครัค เมชาค และอาเบดเนโก เป็นผู้บริหารมณฑลบาบิโลนด้วย
แต่ตัวดาเนียลนั้น ได้รับราชการอยู่ในราชสำนัก

ที่ราชาเนบูคัดเนสซาร์ได้แต่งตั้งให้ดาเนียลดำรงตำแหน่งสูงสุดนั้น
เป็นเพราะพระองค์ทราบดีว่า พระเจ้าของดาเนียลนั้นสุดยอดจริงๆ
พระราชาทรงปรีชาสามารถที่ทำเช่นนั้น
เพราะว่า ดาเนียลเองได้กั้นไม่ให้พระองค์ต้องประหารข้าราชการมากมาย
และดาเนียลกับเพื่อน ๆ ก็ได้มีโอกาสทำสิ่งดีที่สุดให้กับบาบิโลนด้วย  

ดาเนียล 2:36-43

“ความฝันเป็นอย่างนี้  บัดนี้ ข้าพระบาทจะทูลถึงความหมายของความฝัน

โอพระราชา  ทรงเป็นมหาราชาแห่งราชาทั้งหลาย
พระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์ได้ประทานอาณาจักร อำนาจ พลัง และสง่าราศีแก่พระองค์

พระองค์ได้ทรงมอบมนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ป่าในทุ่ง
และนกในอากาศ ทำให้พระองค์ทรงปกครองเหล่านั้นทั้งหมด
พระองค์คือศีรษะที่ทำด้วยทองคำ

ต่อมา จะมีอาณาจักรหนึ่งที่ด้อยกว่าเกิดขึ้นหลังจากพระองค์
และก็มีอาณาจักรที่ทำด้วยทองสัมฤทธิ์
ซึ่งจะปกครองทั่วโลก
และอาณาจักรที่สี่นั้นแข็งแกร่งดังเหล็ก
เพราะว่า เหล็กสามารถทำให้ทุกสิ่งแตกหักเป็นชิ้น ๆ ได้
และอาณาจักรนั้นจะบดขยี้อาณาจักรอื่น ๆ ให้พังทลายไป

และที่พระองค์ทรงเห็นเท้าและนิ้วเท้านั้นเป็นดินเหนียวปนเหล็ก
มันคืออาณาจักรที่แยกออกจากกัน
ในนั้นบางส่วนก็แข็งแกร่งเหมือนเหล็ก
เหมือนกับที่พระองค์ทรงเห็นเหล็กผสมกับดินอ่อน
จากการที่นิ้วนั้น เป็นส่วนผสมของเหล็กและดิน
ก็เปรียบได้กับอาณาจักรที่บางส่วนเข้มแข็ง บางส่วนเปราะบาง
อย่างที่พระองค์ทรงเห็นเหล็กผสมดินอ่อน
พวกเขาก็จะผสมกันด้วยการแต่งงาน
แต่พวกเขาไม่อาจจะประสานกันเป็นหนึ่งเดียวได้
เหมือนกับที่เหล็กไม่สามารถผสมเป็นเนื้อเดียวกับดินได้

ดาเนียล 2:31-35

“ข้าแต่พระราชา  สิ่งที่ทรงเห็นคือ รูปปั้นขนาดใหญ่มาก
รูปปั้นนี้มีฤทธิ์ และสุกใส
เป็นรูปที่ยืนอยู่ต่อพระพักตร์ของพระองค์
รูปร่างน่ากลัวยิ่งนัก

ส่วนหัวของรูปปั้น เป็นทองชั้นดี
อกและแขนเป็นเงิน
ส่วนเอวและโคนขาเป็นทองสัมฤทธิ์
ขาเป็นเหล็ก
ส่วนเท้านั้นเป็นเหล็กปนดิน

ขณะที่พระองค์ทรงมองรูปปั้นนั้น
ก็มีหินใหญ่ก้อนหนึ่ง ที่มิได้สกัดออกมาด้วยมือมนุษย์
กลิ้งมาชนขาเหล็กปนดินของรูปปั้นนั้น ทำให้รูปปั้นแตกออกเป็นชิ้นๆ
ทั้งเหล็ก ดิน ทองสัมฤทธิ์ เงินและทอง ต่างก็แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
กลายเป็นเหมือนแกลบจากลานนวดข้าวฤดูร้อน
และลมก็พัดมันกระจัดกระจายออกไป
จนหาร่องรอยของมันไม่พบ
แต่หินก้อนที่มาชนรูปปั้นนั้น กลับกลายเป็นภูเขาใหญ่จนเต็มแผ่นดินโลก

ดาเนียล 2:27-30

สิ่งที่ดาเนียลทูลต่อพระราชาเป็นอย่างแรกก็คือ
“ไม่มีนักปราชญ์ หมอดู โหร หรือนักดูดวงดาว สามารถ
บอกสิ่งลี้ลับที่พระราชาทรงถาม ได้เลย
แต่มีองค์พระเจ้าในสวรรค์ผู้ทรงเผยสิ่งลี้ลับ
พระองค์จะทรงแจ้งให้พระราชาเนบูคัดเนสซาร์ทรงทราบว่า
ในยุคสุดท้ายของโลกนี้จะเกิดอะไรขึ้น
ความฝันและศุภนิมิตในความคิดของพระองค์
นั้นเป็นอย่างนี้พะยะค่ะ

ข้าแต่พระราชา  ขณะที่พระองค์ทรงนอนอยู่นั้น
ก็มีความคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้น
พระองค์ผู้ทรงเผยความลี้ลับ ก็ทรงทำให้พระองค์ได้รับทราบถึงอนาคต

สำหรับข้าพระบาท
พระเจ้าได้ทรงสำแดงความลี้ลับนี้แก่ข้าพระบาท

ไม่ใช่เพราะข้าพระบาทเป็นคนฉลาดกว่าคนอื่น ๆ
แต่พระองค์ทรงสำแดงเพื่อข้าพระบาทจะได้ทูลถวายความหมายให้แก่พระองค์
เพื่อว่าพระองค์จะทรงระลึก รับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในความคิดของพระองค์

ดาเนียล ไม่ได้เอาความดีความชอบเข้าตัวเลย
เขาพูดแต่ความจริง และมีใจถ่อมเป็นอย่างยิ่ง
เขาแจ้งให้พระราชาทราบชัดเจนว่า 
ผู้ที่ทำให้เขารู้ความฝัน และคำแปล คือพระเจ้า 
และพระเจ้าองค์นี้ ทรงประสงค์จะสำแดงให้พระราชาทราบอนาคต 
พระเจ้าองค์นี้ไม่ประสงค์จะให้โหร ผู้ทำนายคนใดมาแตะต้องข่าวสารอันสำคัญนี้  
นอกจากคนของพระองค์ 

ดาเนียล 2:24-26

วันต่อมา ดาเนียลเข้าไปหาอาริโอค ผู้ที่ได้รับคำสั่งให้ประหารนักปราชญ์แห่งบาบิโลน
เมื่อพบกันต่อหน้า ดาเนียลกล่าวว่า
“ขอท่านอย่าประหารชีวิตนักปราชญ์ทั้งหลายขอรับ
ให้ท่านนำข้าพเจ้าเข้าเฝ้าพระราชาวันนี้
และข้าพเจ้าจะถวายคำแปลความฝันให้แก่พระราชา”
“จริงรึ … เจ้าแก้ความฝันให้พระราชาได้
แสดงว่า เจ้าก็รู้ซิว่า พระองค์ฝันอะไร”
“ขอรับ พระเจ้าทรงสำแดงให้ข้าพเจ้าทราบ”

อาริโอคดีใจมากที่เขาไม่ต้องลงมือประหารปราชญ์เหล่านั้น
หลายคนก็เป็นเพื่อนรักของเขาอยู่แล้ว
เขาโล่งใจจริง ๆ  รีบนำตัวดาเนียลเข้าเฝ้าพระราชา
“ข้าแต่พระราชา ข้าพระบาทพบหนึ่งในเชลยที่พระองค์ทรงกวาดมาจากเยรูซาเล็ม
เขาสามารถแปลความหมายของพระสุบินได้พะยะค่ะ”
อาริโอคกล่าวอย่างมั่นใจ

พระราชาเนบูคัดเนสซาร์ทรงมองดานิเอลซึ่งชาวบาบิโลน
เรียกชื่อว่า เบลชัสซาร์ …
“เจ้าบอกเราได้หรือว่า เราฝันอะไร
และเจ้าแปลความหมายของฝันได้ด้วยรึ?”

ดานิเอลน่าจะตอบว่า ได้พะยะค่ะ   แล้วก็รีบบอก
รีบแปลความหมายของฝัน
แต่เขากลับไม่พูดอย่างนั้น
เขาพูดอะไร…..

ดาเนียล 2:22-23

ดาเนียลรู้ในใจของเขาว่า พระเจ้าทรงยิ่งใหญ่ที่สุด
ทรงเป็นผู้กำหนดเวลาฤดูกาล
ทรงเป็นผู้ตั้งและถอนผู้ปกครองประเทศ  เมือง หมู่บ้าน
พระองค์ทรงเป็นผู้ให้ปัญญา
จึงทำให้คนหลายคนมีปัญญา มีความฉลาดเฉลียว

เราคิดอย่างดาเนียลหรือเปล่าครับ
เขายังกล่าวสรรเสริญพระเจ้าต่อไปว่า
“พระองค์ทรงเปิดเผยสิ่งลึกลับที่ซ่อนอยู่
พระองค์ทรงรู้ว่า มีอะไรอยู่ในความมืดมิด
และแสงสว่างก็ดำรงอยู่ในพระองค์

ข้าพระองค์ถวายคำขอบคุณ และคำสรรเสริญ
แด่พระเจ้าของบรรพบุรุษของข้าพระองค์
เพราะว่า พระองค์ได้ประทานสติปัญญาและกำลังให้แก่ข้าพระองค์
และทรงทำให้ข้าพระองค์ได้รู้ถึงสิ่งที่ทูลถามต่อพระองค์
เพราะพระองค์ทรงทำให้ข้าพระองค์รู้เรื่องขององค์พระราชา ”

ครับ แทนที่ดาเนียลจะรีบไปหาพระราชาทันที
เขากลับหันมาหาพระเจ้า

และกราบนมัสการขอบคุณพระองค์ ​

เพื่อน ๆ ครับ พระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐานของคนที่รักพระองค์
และทรงฟังคำทูลขอของเขาเสมอครับ…

ขอบคุณพระเจ้า

ดาเนียล 2:20-21

เมื่อดาเนียลกับเพื่อน ๆ อธิษฐาน  พระเจ้าก็ทรงตอบเขาทันควัน

คืนนั้นเอง ดาเนียลได้เห็นนิมิต
เขาเห็นว่า พระราชาทรงฝันอะไรบ้าง
เพื่อน ๆ ครับ มันคล้ายกับการเห็นในฝัน แต่ไม่ใช่ฝัน
เหมือนกับเห็นเป็นภาพยนต์มากกว่า แต่ก็ไม่มีจอ เรียกว่า เห็นนิมิต
ยิ่งกว่านั้น พระเจ้ายังทรงให้ดาเนียลได้รู้ว่า
ความฝันนั้น มีความหมายอย่างไรบ้าง

เขาดีใจมาก  และสิ่งแรกที่เขาทำเมื่อได้รับคำตอบก็คือ
เขามาหาพระเจ้าอีกครั้ง    ทูลต่อพระองค์ว่า
“สาธุการแด่พระนามของพระเจ้าเป็นนิตย์
ปัญญา และฤทธานุภาพเป็นของพระองค์
พระองค์ทรงเปลี่ยนเวลา และฤดูกาล
ทรงเป็นผู้ถอดถอน และแต่งตั้งกษัตริย์
ทรงให้ปัญญาแก่คนฉลาด
ทรงให้ความรู้แก่ผู้ที่มีความเข้าใจดี

ดาเนียล 2:17-19

เมื่อได้ทูลขอเวลาจากพระราชาแล้ว
เขาก็รีบกลับมาเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนทั้งสามฟัง

ภาพจาก hdw.eweb4.com

เพื่อนทั้งสามคือ ฮานันยา มิชาเอล และอาซาริยาห์โล่งใจไปขั้นหนึ่ง

พวกเขาชวนกันให้แสวงหาพระเมตตาจากพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์
เพื่อพระองค์จะทรงตอบสิ่งลี้ลับนี้ให้พวกเขา
แล้วเขาทั้งหมดก็จะรอดชีวิต ไม่ต้องถูกสังหารไปพร้อมกับเหล่านักปราชญ์แห่งบาบิโลน

เด็กหนุ่มทั้งสี่ มีความเชื่อมั่นในพระเจ้าว่า
พระองค์จะทรงตอบคำอธิษฐานของเขา
ไม่สงสัยสักนิด
พระเจ้าของพวกเขาทรงเป็นพระเจ้าเที่ยงแท้
ไม่มีพระเจ้าใด นอกเหนือจากพระองค์
พระเจ้าของพวกเขาไม่เหมือนเทพเจ้าของบาบิโลน
ที่เป็นแต่เพียงรูปปั้น ไม่อาจรู้อะไรได้
ไม่อาจตอบอะไรได้…..

เราอยากเป็นอย่างนั้นบ้าง ….
แล้วเมื่อเขาอธิษฐาน
คืนนั้นเอง พระเจ้าได้ทรงบอกเรื่องลี้ลับนั้นให้ดาเนียล
เป็นนิมิตที่เขามองเห็นได้
ดาเนียลกับเพื่อนดีใจมาก
เมื่อเขาได้รับคำตอบจากพระเจ้าแล้ว
เพื่อน ๆ ทายซิครับว่า ดาเนียลทำอะไรก่อนเป็นอันดับแรก

..รีบไปหาพระราชา?

..นอนหลับอย่างสบายใจ?

.. ฉลองกันกับเพื่อนสำหรับคำตอบนั้น ?

พรุ่งนี้ มาดูซิว่า ดาเนียลทำอะไร

ดาเนียล 2:14-16

อาริโอค หัวหน้าองค์รักษ์ได้รับคำสั่งจากพระราชาให้สังหารปราชญ์ทุกคนในบาบิโลน
เมื่อถูกตามที่จะเอาทั้งดาเนียลและเพื่อนๆ ไปสังหาร
มีหรือที่ดาเนียลจะยอมง่ายๆ
“ท่านอาริโอคขอรับ เหตุใดการสั่งประหารจึงด่วนเช่นนี้?”
เขาต้องการรู้เหตุผลว่า เหตุใดพระราชาจึงกริ้วหนักขนาดนี้
เหตุใดถึงกับจะเอาชีวิตทุก ๆ คน
เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากอาริโอคซึ่งเป็นหัวหน้าขององค์รักษ์
ดาเนียลก็ได้ตอบกลับไปด้วยความสุขุม รอบคอบ
เขาตอบอาริโอคด้วยคำที่ทำให้อาริโอคสบายใจขึ้นมาก

“กระผมขอเข้าเฝ้าพระราชาขอรับ
ขอให้พระองค์ประทานเวลาให้พวกกระผม
และเราก็จะทูลรายงานทำนายฝันให้พระองค์ได้”

“โห…นี่ถ้าสำเร็จนะ ข้าเองก็ไม่ต้องประหารเหล่านักปราชญทั้งหลายในเมือง
ข้าโล่งใจมากเลย”

มีหรือ ที่พระราชาจะไม่ให้เขาเข้าเฝ้า
พระองค์ทรงประสงค์คำตอบอยู่แล้ว
ถ้ายังมีอีกสักคนที่จะให้คำตอบได้
พระองค์ก็ทรงยินดีที่จะรอ

แล้วเหตุใด ดาเนียลจึงมั่นใจนักว่า
ตนเองจะมีคำตอบให้พระราชา ?

ดาเนียล 2:9-13

ส่วนข้าราชการชาวเคลเดียก็ทูลตอบพระราชาว่า
“ข้าแต่พระราชา  ไม่มีมนุษย์คนใดในโลกนี้ ที่จะทูลตอบพระองค์​
อย่างที่พระองค์ทรงประสงค์ได้พะยะค่ะ
เพราะไม่เคยมีพระราชายิ่งใหญ่ที่ทรงฤทธานุภาพองค์ใดเคยบัญชา
อย่างที่พระองค์ทรงบัญชาแก่เหล่าผู้ทำเวทมนตร์
พ่อมด และคนเคลเดียมาก่อน

สิ่งที่พระราชาทรงเรียกจากเรานั้น ยากยิ่งนัก
ไม่มีใครจะแสดงความฝันของพระองค์เองคืนให้พระองค์ได้
นอกจากเหล่าเทพเจ้าซึ่งไม่ได้มีร่างกายอย่างพวกเรา

เพราะคำตอบของชาวเคลเดีย  ทำให้พระราชาทรงโกรธกริ้วเป็นที่สุด

เพื่อน ๆ คิดว่า พระราชาจะทำอะไร
สั่งไล่คนนั้นออกไป?
สั่งไล่ทุกคนในห้องนั้นออกไปให้หมด?
หรือว่าสั่งเนรเทศคนเหล่านั้น ?
หรือสั่งให้ลงโทษ?
ไม่ใช่เลย… พระองค์ทรงทำสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้น
ทรงสั่งให้ประหารเหล่านักปราชญ์ในบาบิโลนทุกคน
ทุกคนไม่เว้นใครเลย.!!!

ดังนั้น เมื่อคำบัญชานี้ออกมา
คนที่ถูกตามเพื่อนำไปประหารก็คือ ทุกคนที่อยู่ในท้องพระโรง
และเขายังไปตามตัวดาเนียล และเพื่อน ๆ อีกด้วย

ดาเนียล 2:6-9

แต่พระราชาไม่ใช่แค่คาดโทษ

พระองค์ตรัสต่อไปว่า
“แต่หากพวกเจ้าบอกเราว่า เราฝันอะไร
และแปลความหมายของฝันนั้นให้เรา
เราจะให้รางวัล ของขวัญแก่เจ้าพร้อมกับเกียรติสูงส่ง
ดังนั้น ขอให้เจ้าบอกเรามาว่า
เราฝันอะไร  แปลว่าอะไร เข้าใจไหม?”

พวกโหรตัวสั่นงันงก พวกเขามองหน้ากัน
คิดว่า จะหาหนทางอย่างไรดีที่จะไม่ต้องเจอเคราะห์กรรมที่ไม่คาดคิดจากพระราช

ต้องซื้อเวลา  ถ่วงเวลาเอาไว้ก่อน  พวกเขาทูลว่า

“ขอพระราชาโปรดเล่าให้พวกเราฟังว่า ทรงฝันเรื่องอะไร
พวกเราก็จะทูลแปลความหมายฝันนั้นพะยะค่ะ”

แต่พระราชาไม่หลงกลพวกเขา  ทรงรู้ดีว่า คนเหล่านี้เจ้าเล่ห์ขนาดไหน
จึงทรงยืนกรานคำเดิม

“ข้ารู้ว่า พวกเจ้ากำลังถ่วงเวลา
เพราะเจ้ารู้อยู่ว่า เราพูดจริงทำจริง  คำไหนคำนั้น
ถ้าเจ้าไม่บอกฝันแก่เรา …เจ้าก็จะมีโทษอย่างแน่นอน
พวกเจ้ากำลังพยายามจะหาทางโกหกเรา
และใช้คำคดโกง… หลอกเรา เผื่อว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป

คิดว่าเราไม่รู้หรือว่า เจ้าคิดอะไร
ดังนั้น พวกเจ้าจงบอกความฝันมาให้เราเดี๋ยวนี้ !
เราจึงจะรู้ว่า พวกเจ้าสามารถแปลฝันนั้นให้เราได้
ที่เราพูดเช่นนี้ เจ้าเข้าใจดีว่า เราหมายความอย่างไร …..”

จนตรอก  จนทาง  เหล่าโหรไม่รู้ความฝันของพระราชา
และขืนมั่วบอกความฝันไม่จริงตามที่ทรงฝัน
พระราชาจะต้องรู้แน่นอนว่า พวกเขาไม่มีอำนาจรู้ขนาดนั้น 

วิธีที่ปกติคือ พระราชาจะเล่าความฝัน และพวกเขาแปล…
แต่วันนี้ไม่ปกติเลย  พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะเจอแบบนี้ 

ดาเนียล 1:18-21

อย่างที่ได้เล่ามาแล้ว  ดาเนียลกับเพื่อนก็ได้เข้ารับราชการ
ในงานที่ใกล้ชิดพระราชากว่าคนอื่น ๆ
แค่นี้ก็ทำให้ใคร ๆ เห็นแล้วว่า พวกเขาทุกคนต้องมีอะไรแตกต่างไปอย่างแน่นอน

พระราชาทรงสังเกตเห็นว่า ไม่ว่าในเรื่องอะไร
ไม่ว่าจะทรงถามอะไรชายหนุ่มทั้งสี่คนนี้
พวกเขา มีความเข้าใจมากกว่าเหล่าโหร
และพวกนักเวทมนตร์ ของพระองค์ถึง สิบเท่า!

เพื่อน ๆ ครับ สิบเท่านี่ ไม่ใช่น้อยนะครับ

อยากเก่งกว่าคนที่ใคร ๆ นับถือ และเชี่ยวขาญ
เป็นหลาย ๆ เท่าแบบนี้  น่าจะถามตัวเองดูว่า

จากตัวอย่างของดาเนียลนั้น  เราจะทำอะไรได้บ้าง

เพื่อน ๆ ครับ  พระเจ้าทรงให้ดาเนียลและเพื่อน ๆ

ได้อยู่ในตำแหน่งที่เขาจะเป็นพร เป็นประโยชน์แก่ประเทศที่จับพวกเขามา
ได้มีโอกาสที่จะส่งสิ่งดี ๆ ของพระเจ้าให้คนในประเทศนี้
และกับเหล่าเชลยที่ถูกจับมาพร้อม ๆ กัน
ในขณะเดียวกัน ทั้งดาเนียลและเพื่อนของเขาก็ยังมีโอกาส
ที่จะรักและนับถือพระเจ้าของเขา โดยไม่ต้องโอนอ่อนไปกับ
ความเชื่อในเทพเจ้าต่าง ๆ ของบาบิโลน

ยังมีเรื่องราวที่บอกเล่าว่า
พวกเขาจะยอมให้กับความเชื่อของบาบิโลนหรือไม่

ยังมีเรื่องราวที่บอกเล่าว่า
พวกเขาจะยอมให้กับความเชื่อของบาบิโลนหรือไม่

ปรากฎว่า ดาเนียลได้รับราชการตั้งแต่สมัยของราชาเนบูคัดเนสซาร์
มาจนถึงสมัยของไซรัสมหาราช …..นั่นก็คือประมาณ 539- 535 ปีก่อนคริสตศักราช

เป็นเวลาราว เจ็ดสิบปี ที่ดาเนียลได้รับใช้ในบาบิโลน

กษัตริย์องค์หนึ่งมาแล้วก็ไป มาแล้วก็ไปหลายองค์
และในที่สุดบาบิโลนก็มาตกอยู่ในอำนาจของกษัตริย์ชาวเปอร์เซีย …

ต่อไป เราจะได้เห็นว่า พระเจ้าทรงใช้ดาเนียลอย่างไรบ้าง

ดาเนียล 1:17

หลังจากที่ดาเนียลประสบความสำเร็จในการต่อรอง
ขอให้เขาและเพื่อนกินแต่ผักและน้ำแล้วนั้น
ก็มีบันทึกที่น่าสนใจต่อไปว่า
“พระเจ้าทรงโปรดให้ชายหนุ่มทั้งสี่คน
มีความรู้ มีความเข้าใจในวรรณกรรม
และวิชาการทุกอย่างของบาบิโลน

ที่เหนือไปกว่าเพื่อน ๆ ก็คือ
ดาเนียลเข้าใจนิมิตและความฝันทุกอย่าง

ดาเนียลมีความคล้ายคลึงกับโมเสส
คือว่า มีการเตรียมตัวในความรู้อย่างดี และยังมีสติปัญญาเฉียบแหลมอีกด้วย
ท่านโมเสสได้เรียนรู้วิชาการต่างๆ ของอียิปต์อย่างไร
ดาเนียลและเพื่อน ๆก็ได้เรียนรู้จากบาบิโลนเช่นกัน

การที่ดาเนียลเข้าใจนิมิตและความฝันนั้น เป็นเรื่องสำคัญยิ่ง
เพราะในสมัยนั้น การเปิดเผยของพระเจ้ามักจะมาในความฝัน ทางนิมิต
พระเจ้าเคยตรัสกับโมเสส อาโรนและมิเรียมว่า
“ถ้าจะมีผู้เผยคำกล่าวของพระเจ้าท่ามกลางเจ้า
เราจะสำแดงตัวแก่ผู้นั้นทางนิมิต
เราจะพูดกับเขาทางความฝัน” *

ดาเนียลยังเหมือนโยเซฟในเรื่องนี้ด้วยนะครับ
ท่านโยเซฟก็สามารถทำนายฝันได้อย่างถูกต้องเช่นกัน

การที่ดาเนียลได้รับพระพรจากพระเจ้าเกินคนอื่น
เกิดจากการยอมตนต่อพระเจ้า เชื่อฟังพระองค์สุดหัวใจของเขา
อยากให้เพื่อน ๆ ลองอ่านสิ่งที่ท่านโยบกล่าวไว้ว่า
“ดูเถิด  ความยำเกรงพระเจ้านั้นคือสติปัญญา
การหันจากความชั่วร้ายคือความเข้าใจ”**

 *กันดารวิถี 12:6
**โยบ 28:28

ดาเนียล 1:11-176

ดาเนียลจึงเข้าไปหาผู้ดูแลเรื่องอาหารใต้บังคับบัญชาของกรมวังอัชเปนัส
ชายผู้นี้ รับผิดชอบดูแลอาหารการกินของดาเนียลและเพื่อนทั้งสาม
“ท่านหัวหน้าขอรับ โปรดลองให้พวกเรากินแต่ผักและดื่มน้ำสักสิบวันนะขอรับ
แล้วขอท่านเปรียบเทียบดูว่า พวกเรากับเพื่อน ๆ ที่กินจากเครื่องเสวยของพระราชา
มีความแตกต่างกันอย่างไรบ้าง
เมื่อท่านเห็นความแตกตางนั้นแล้ว
ก็ขอให้ท่านได้ทำต่อพวกเราตามที่ท่านเห็นสมควรขอรับ”

“อืม.. ไม่เลว ”
ผู้ดูแลเห็นด้วยที่จะมีการพิสูจน์ว่า อะไรดีกว่ากัน
อาหารแบบใดจะทำให้เด็กหนุ่มเหล่านี้ดีขึ้น

เราไม่ทราบว่า เครื่องแสวยเหล่านี้ ถูกถวายให้กับเทพเจ้าของบาบิโลน
ก่อนที่จะส่งมาให้เหล่าชายหนุ่มเหล่านี้หรือเปล่า เป็นไปได้ที่จะเป็นอย่างนั้น
แต่ดาเนียลก็ไม่ได้พูดเหตุผล หรือแจกแจงให้ผู้ดูแลฟัง

ภาพเอื้อเฟื้อจาก http://www.visualbiblealive.com/image_download.php?image_id=79420&type=mm
ดังนั้น ทุกวัน พวกเขาได้กินผัก และ ดื่มน้ำ มีผักต้ม ผักนึ่ง
และยังมีผลไม้ด้วย

สิบวันผ่านไป ผู้ดูแลเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน
“พวกเจ้าดูแข็งแรง หน้าตาสดชื่น ถ้าอย่างนั้น
เราจะให้เจ้ากินอาหารเมนูนี้แล้วกัน ”

ยิ่งพวกนี้หน้าตาดี สดชื่นมากเท่าไร ผู้ดูแลก็จะพลอยได้รับการชมเชยไปด้วย
เป็นอันว่า การต่อรองของดาเนียลและเพื่อนทั้งสี่ จึงประสบผลสำเร็จอย่างดียิ่ง

แต่ยังมีของดียิ่งกว่านั้น ….ต้องติดตามพรุ่งนี้ครับ

ดาเนียล 1:8-10

อย่างที่บอกแล้วว่า ราชาเนบูคัดเนสซาร์ ได้ให้ชายหนุ่มที่จะเข้ารับราชการ
ได้รับประทานอาหารจากโต๊ะเสวยทุกวัน
แถมยังมีเหล้าองุ่นให้ด้วย

เป็นการปรนเปรอที่คนรับคาดไม่ถึงว่า จะส่งผลอะไรให้บ้าง
แน่นอน นานๆ เข้า พวกเขาไม่ต้องนึกถึงพระเจ้าแล้วว่า พระองค์เป็นผู้ประทานอาหาร น้ำ
นานๆ เข้า พวกเขาหลายคนจะกลายเป็นคิดว่า อาหารมาจากพระราชาต่างหาก
และหลายคนก็จะติดใจ หลงโต๊ะอาหารแสนวิเศษเหล่านี้

แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะอยากกินอาหารจากโต๊ะเสวย
ดาเนียลกับเพื่อนของเขา ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ยอมให้ตัวเองเป็นมลทิน
เพราะอาหารเสวยและเหล้าองุ่นเหล่านั้น

จะทำอย่างไรดี? …​ต้องคุย …​ต้องเจรจา….

เขาจึงเข้ามาคุยกับท่านอัชเปนัช หัวหน้ากรมวัง
“ท่านขอรับ  พวกเราจะขอว่า เราไม่รับประทานอาหารของพระราชา
เพราะอาหารเหล่านั้น เป็นอาหารต้องห้ามสำหรับพวกเราขอรับ
เราไม่ควรดื่มเหล้าองุ่นมาก ๆ แบบนั้น ทุกวัน
เนื้อสัตว์บางอย่างเราไม่กินอยู่แล้วขอรับ”
“อืม… ข้าเข้าใจนะ และข้าก็เห็นใจเจ้า  แต่ว่า หากเจ้าซูบผอมกว่าคนอื่น
และพระราชาเห็นเข้า  ข้าคงหัวขาดแน่นอน”

ดาเนียลเห็นแล้วว่า หัวหน้ากรมวังนั้น มีใจเอนเอียงอยากช่วยเขา
แต่เขาก็กลัวพระราชาลงโทษถ้าดาเนียลและเพื่อน ๆ ดูไม่ดี
เขาจึงคิดว่า จะต้องให้ท่านอัชเปนัสได้เห็นข้อพิสูจน์….

มันคืออะไรหรือ?…..